วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2108

"แม่งเอ้ย!"

อมตะชางเหม่ยกรีดร้องด้วยความตกใจ ดวงตาของเขาแทบจะล้มลงกับพื้น

หยุนซี นางฟ้าไป๋ฮวา ลู่หลัวและเจี้ยนเซียนทั้งสี่ก็ดูตกใจเช่นกัน

สำหรับเหล่าศิษย์แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนร่างไม้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมหายใจแม้ว่าจะยืนอยู่ตรงนั้นก็ตาม

ไม่มีใครคาดคิดว่าแก่นวิญญาณของเฟิงว่านหลี่จะถูกทำลายโดยจื่อหยางเทียนจุนเพียงดีดนิ้ว แล้วเขาก็จะตาย

นั่นคือผู้อาวุโสใหญ่แห่งสำนักหยินหยาง ราชานักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง!

เหตุใดจึงดูเหมือนว่าจื่อหยางเทียนจุนกำลังฆ่าไก่หรือเป็ดโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ

ประหลาดใจมาก!

เกินคาดไปแล้ว!

ยากที่จะทำให้ผู้คนเชื่อ!

หยุนซานจ้องมองไปที่จื่อหยางเทียนจุนอย่างว่างเปล่า รู้สึกคอแห้งและพูดกับตัวเองว่า "เฟิงว่านหลี่เป็นราชานักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง เขาตายเช่นนี้หรือ?"

“ผู้อาวุโสสูงสุดไม่ได้รับบาดเจ็บหรือ? เขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“เป็นไปได้ไหมว่าผู้อาวุโสสูงสุดไม่ได้รับบาดเจ็บ?”

"ไม่ แม้ว่าผู้อาวุโสสูงสุดจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสังหารนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่งได้อย่างง่ายดาย เว้นแต่ว่า..."

หยุนซานดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ หัวใจของเขาสั่นอย่างรุนแรง และเขามองไปที่จื่อหยางเทียนซุนด้วยสายตาชื่นชม

สำหรับคนจากพันธมิตรทั้งห้าฝ่ายพวกเขาทั้งหมดตกตะลึงในเวลานี้

พวกเขามองจื่อหยางเทียนจุนราวกับว่าพวกเขาเห็นผี

พวกเขาไม่คาดคิดว่าเฟิงว่านหลี่จะตายเช่นนี้

อู่จี๋เทียนจุน เซียวฉงโหลว และปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสาม หลังจากได้เห็นวิธีการของ จื่อหยางเทียนจุนความหนาวเย็นก็ปรากฏขึ้นในใจของพวกเขา

จื่อหยางเทียนจุนกำหมัดแน่น รู้สึกตกใจและโกรธ

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือความแข็งแกร่งของจื่อหยางเทียนจุนเกินความคาดหมาย สิ่งที่ทำให้เขาโกรธคือการสังหารหมู่สาวกหยินหยางหลายล้านคนเพื่อช่วยเฟิงว่านหลี่ บุกทะลวงไปสู่สำนักหยินหยาง อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคาดหวังว่า เฟิงว่านหลี่จะพังทลายลง เข้าสู่อาณาจักรราชาเป็นครั้งแรก

ยิ่งกว่านั้น กลับกลายเป็นตกลงอย่างเร็ว

เดิมทีอู่จี๋เทียนจุนคิดว่าเขาและเฟิงว่านหลี่ จะร่วมมือกันเพื่อรวมพวกตงฮวง และกลายเป็นผู้สูงสุดแห่งตงฮวง ใครจะคิดว่าเฟิงว่านหลี่ จะตายโดยไม่ทำร้ายผมของจื่อหยางเทียนจุนแม้แต่เส้นเดียว

เกลียด! รังเกลียด!

น่ารำคาญ!

หลังจากนั้นไม่นาน

"ตู้ม--"

เหนือสวรรค์ทั้งเก้า ฟ้าร้องก็ระเบิด ฝนตกเลือดทั่วท้องฟ้า

การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ทำให้ทุกคนฟื้นตัวจากอาการตกใจ และเหตุการณ์นั้นเดือดพล่านราวกับกระทะ

“เทียนจุน เกิดอะไรขึ้น?”

“ เจ้าไม่ได้บอกว่าจื่อหยางเทียนจุนได้รับบาดเจ็บสาหัสและกำลังจะตาย ทำไมพี่เฟิงถึงถูกเขาฆ่า?”

“ จื่อหยางเทียนจุนแก่แล้วแล้วยังได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำไมพี่เฟิงจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

ปราชญ์ทั้งสามถามคำถามกัน

เมื่อได้เห็นการฆาตกรรมของเฟิงว่านหลี่ด้วยตาของพวกเขาเอง ตอนนี้ทั้งสามคนก็กังวลเล็กน้อย โดยกลัวว่าพวกเขาจะกลายเป็นเฟิงว่านหลี่คนต่อไป

ก่อนที่อู่จี๋เทียนจุนจะเอ่ย เสียงของเซียวฉงโหลวก็ดังมาจากข้างๆ เขา "เทียนจุน โปรดยกโทษให้ข้าด้วย แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องเศร้าขนาดนี้"

“เจ้าพูดก่อนหน้านี้ว่าจะไม่มีใครตายถ้านิกายถูกสังหารหมู่”

“แม้ว่าพี่เฟิงจะล้มลงแล้ว แต่รูปลักษณ์ที่กล้าหาญของเขาจะยังคงอยู่ในใจพวกเราตลอดไป”

ปัดโถ่ นานแค่ไหนแล้วที่เจ้าเริ่มพูดประชด?

เจ้ายังเป็นมนุษย์หรือไม่?

แม้ว่าอู่จี๋เทียนจุนจะโกรธ แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมาเพราะในขณะนี้การจัดการกับจื่อหยางเทียนจุนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

“เทียนจุน เจ้ายังไม่ได้ตอบพวกข้าเลย?”

อู่จี๋เทียนจุนกล่าวว่า "ผู้เฒ่าได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีข้อสงสัยเรื่องของเฉินเป่ยโต่วที่ไม่กล้าโกหกข้าเลย"

ในเวลานี้ ระยะห่างระหว่างมันกับว่าจื่อหยางเทียนจุนอยู่ห่างออกไปเพียงหนึ่งเมตร

แต่ระยะห่างเพียงหนึ่งเมตรนี้ก็เหมือนช่องว่าง ไม่ว่าสิงโตทองคำจะชนกันแรงแค่ไหน ก็ไม่สามารถเข้าใกล้จื่อหยางเทียนจุนได้

จื่อหยางเทียนจุนมองไปยังสิงโตทองคำแล้วพูดอย่างใจดี "สายพันธุ์ของเจ้านั้นหายาก โดยเฉพาะสิงโตทองเก้าหัวที่โตเต็มวัยอย่างคุณนั้นหายากยิ่งกว่าอีก"

“เจ้านายของเจ้าตายแล้ว ไม่เช่นนั้น เจ้าจะอยู่ในนิกายดาบชิงอวิ๋นได้หรือไม่?”

“นิกายดาบชิงอวิ๋นของเราเป็นนิกายที่ใหญ่ที่สุดในตงฮวง ไม่เลวร้ายไปกว่าสำนักหยินหยาง แล้วข้าจะหาเจ้านายคนใหม่ให้กับเจ้าล่ะเป็นอย่างไร?”

จื่อหยางเทียนจุนตอบโต้ด้วยเสียงคำราม

"โฮ่ว--"

หัวสิงโตทองทุกตัวจ้องมองไปที่จื่อหยางเทียนจุนด้วยความโกรธ อยากจะกินจื่อหยางเทียนจุนทั้งเป็น

“เจ้าไม่เห็นด้วยหรือ?” หลังจากที่จื่อหยางเทียนจุนพูดจบ เขาก็โบกมือ

พึฟ!

ทันใดนั้น หัวสิงโตทองตัวหนึ่งก็ระเบิดเป็นชิ้น ๆ และเลือดก็กระเซ็น

“ตอนนี้เจ้าเห็นด้วยแล้วหรือไม่” จื่อหยางเทียนจุนเอ่ยถาม

สิงโตทองคำรามต่อไป

"ไร้ยางอาย!"

"ข้าอยากให้คุณมีวิธีเอาตัวรอด แต่ในเมื่อเจ้าไม่ต่อสู้เพื่อมันด้วยตัวเอง งั้นไปอยู่กับเจ้านายของเจ้าซะ!"

หลังจากที่จือหยางเทียนจุนพูดจบ เขาก็โบกมือ

ทันใดนั้น สิงโตทองทั้งแปดหัวที่เหลือก็ระเบิดตรงจุดนั้น

หลังจากนั้นทันทีจื่อหยางเทียนจุนก็เกี่ยวนิ้วของเขา และท้องของสิงโตทองคำก็แยกออก และยาแก้โรคทุกชนิดสีทองก็บินออกมาและตกลงไปในมือของจื่อหยางเทียนจุน

จื่อหยางเทียนจุนทิ้งเน่ยตันของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นโบกมือเบา ๆ และร่างใหญ่ของสิงโตทองคำก็บินออกมาจากรูปแบบการต่อสู้ของจักรพรรดิและร่อนลงต่อหน้าเจ้าเมืองหลายร้อยคน

“หายากที่ทุกคนจะรวมตัวกันแบบนี้ ดึกกว่านี้หน่อยมากินเนื้อด้วยกันเถอะ”