วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2180

อมตะชางเหม่ยถูกสายฟ้าพันธนาการไว้ ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง ผมทุกเส้นตั้งชันขึ้น มีควันสีขาวลอยออกมาจากตัวราวกับโดนไฟฟ้าช็อต

เยี่ยชิวเห็นดังนั้น ก็รีบพุ่งเข้าไปดึงอมตะชางเหม่ยออกมา จากนั้นสลายสายฟ้าออกไป

“ข้าบอกแล้วว่ามันอันตราย เจ้ากลับไม่ฟัง ยังจะหาเรื่องใส่ตัวเองอีก” เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

อมตะชางเหม่ยหน้าซีด ปากสั่นระริก ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อยู่พักใหญ่

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เยี่ยชิวถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่...ไม่เป็นไร” อมตะชางเหม่ยตอบ “แค่เจ็บนิดหน่อย”

พอได้ยินดังนั้น เยี่ยชิวก็อดไม่ได้ที่จะทั้งขำและอยากด่า

“ถ้าเจ้าฟังคำข้าตั้งแต่แรก คงไม่เป็นแบบนี้” เยี่ยชิวเตือน “คราวหลังระวังให้มากกว่านี้หน่อย”

“อืม” อมตะชางเหม่ยพยักหน้ารับ

จนถึงตอนนี้ สายตาของเยี่ยชิวก็จับจ้องไปที่ต้นไม้โบราณต้นนั้น พร้อมพูดว่า “มันสามารถปล่อยสายฟ้าออกมาเองได้ ช่างน่าสนใจ ท่านอาจารย์ ต้นไม้นี้คือสมบัติอะไร?”

จื่อหยางเทียนจุนตอบ “นี่คือต้นเจียงหลง”

“ต้นเจียงหลง?” เยี่ยชิวอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนพูดว่า “ข้าเคยเห็นเจียงหลงมาก่อน แต่ทำไมต้นที่ข้าเคยเห็นถึงไม่เหมือนกับต้นนี้?”

จื่อหยางเทียนจุนอธิบายว่า “ที่เจ้าพบมาก่อนคือเจียงหลงธรรมดาจากโลกมนุษย์ ใช้ทำยาได้ แต่ต้นนี้หาได้ยากยิ่งนัก”

“ในสภาพปกติ ที่นี่ไม่น่าจะมีเจียงหลงหมู่ขึ้นได้ คงมีผู้ใดย้ายมันมาปลูกไว้ และใช้ตราประทับปิดผนึกซ่อนไว้”

“เจียงหลงต้นนี้มีไว้สำหรับหลอมอาวุธเท่านั้น”

ได้ยินดังนั้น ดวงตาของเยี่ยชิวก็สว่างวาบ

เพราะเขาไม่ใช่เพียงนักปรุงยา แต่ยังเป็นนักหลอมอาวุธอีกด้วย

อมตะชางเหม่ยเดิมทีคิดว่าต้นเจียงหลงคือตัวแทนสมบัติแห่งสวรรค์และโลก กินแล้วพลังจะเพิ่มขึ้นมหาศาล แต่เมื่อรู้ว่ามันใช้ได้แค่หลอมอาวุธ ความสนใจของเขาก็หมดไปในทันที

เมื่อคิดถึงตอนที่โดนสายฟ้าพันจนทรมาน อมตะชางเหม่ยก็เดือดดาลจนแทบควบคุมไม่ได้

“บัดซบ แค่ไม้ที่เอาไว้หลอมอาวุธ ทำให้ข้าต้องเจ็บตัว ข้าช่างตาบอดเสียจริงที่อยากได้มัน!” อมตะชางเหม่ยบ่นพึมพำด้วยความคับแค้น

เยี่ยชิวรีบถามว่า “เจ้าไม่ต้องการต้นเจียงหลงแล้วใช่หรือไม่?”

“ไม่เอา ไม่เอา” อมตะชางเหม่ยที่ยังหัวเสียพูดว่า “ต่อให้เจ้ามาขอร้องให้ข้ารับไว้ ข้าก็ไม่เอา!”

“เจ้าไม่เอา ข้าขอ” เยี่ยชิวพูดพลางหันไปถามอาจารย์ “ท่านอาจารย์ ข้ากำลังศึกษาเรื่องการหลอมอาวุธอยู่ ขอข้ารับต้นเจียงหลงต้นนี้ได้ไหม?”

“ย่อมได้” จื่อหยางเทียนจุนพูดพลางยื่นมือออกไปถอนต้นเจียงหลงขึ้นมาทั้งราก ก่อนส่งต่อให้เยี่ยชิว

ตอนที่เยี่ยชิวรับต้นเจียงหลงมา สายฟ้าก็ปรากฏอีกครั้งและพันอยู่รอบแขนของเขา

แต่ด้วยร่างกายของเยี่ยชิวนั้นแข็งแกร่งอย่างยิ่ง สายฟ้าเพียงเท่านี้ไม่เพียงไม่สามารถทำร้ายเขาได้ แม้แต่ความเจ็บปวดเขาก็ไม่รู้สึกเลย

เยี่ยชิวลูบต้นเจียงหลงด้วยสองมือ พลันรู้สึกถึงพลังชีวิตอันมหาศาลที่ซ่อนอยู่ภายในต้นไม้โบราณต้นนี้ เขาจึงดีใจอย่างยิ่ง

ด้วยความสงสัย

เยี่ยชิวถามจื่อหยางเทียนจุนว่า “ท่านอาจารย์ เจี้ยงหลงหมู่ต้นนี้สามารถหลอมเป็นอาวุธระดับใดได้?”

อมตะชางเหม่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ถามขึ้นว่า “สามารถหลอมเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ได้หรือไม่?”

“วัตถุศักดิ์สิทธิ์รึ?” สีหน้าของจื่อหยางเทียนจุนดูแปลกๆ พลางย้อนถามอมตะชางเหม่ยว่า “เจ้าดูถูกต้นเจียงหลงหมู่ต้นนี้ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

อมตะชางเหม่ยถามต่อ “หรือสามารถหลอมเป็นอาวุธของนักบุญใหญ่ได้?”

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า “ลองเดาดูอีกที”

อมตะชางเหม่ยตกใจถามว่า “หรือว่าจะสามารถหลอมเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ชั้นเลิศได้?”

อมตะชางเหม่ยตอบว่า "เราไม่ใช่เพื่อนที่ดีต่อกันหรือ? เพื่อนย่อมต้องสุขร่วมเสพทุกข์ร่วมต้านเป็นธรรมดา"

เยี่ยชิวทำหน้าจริงจัง "ขอโทษนะ ตอนนี้ข้ากับเจ้าไม่ได้เป็นเพื่อนกัน"

"เจ้ามันไร้หัวใจ" อมตะชางเหม่ยมองเยี่ยชิวด้วยความโกรธ รู้สึกเสียใจจนแทบอยากกัดลิ้นตัวเอง

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าต้นเจียงหลงทรงพลังขนาดนี้ ต่อให้พูดอย่างไร เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้เยี่ยชิวเอาไป

เยี่ยชิวเตือนว่า "ไอ้แก่ การเป็นคนอย่าโลภมากนัก ต้องรู้จักพอใจในสิ่งที่มี แล้วเจ้าจะพบความสุขที่แท้จริง"

"ครั้งนี้เจ้าก็ได้สมบัติไม่น้อยแล้ว อย่ามัวแต่คิดถึงต้นเจียงหลงอีกเลย"

"อีกอย่าง เจ้าก็ไม่ได้เชี่ยวชาญการหลอมอาวุธ จะเอาต้นเจียงหลงไปทำอะไร?"

อมตะชางเหม่ยกล่าว "ต้นเจียงหลงคือของวิเศษ ของวิเศษยิ่งมีมากก็ยิ่งดี"

"ข้ารู้อยู่แล้วว่า ถ้ามีเจ้าอยู่ ข้าก็ไม่เหลือสมบัติให้ได้แบ่ง"

"ไอ้เด็กเปรต ข้าเกลียดเจ้า!"

อมตะชางเหม่ยทำหน้าตาเหมือนหญิงสาวที่โดนรังแก มองเยี่ยชิวด้วยสายตาน้อยอกน้อยใจ

เยี่ยชิวยิ้มแล้วพูดว่า "พอเถอะ อย่าทำหน้าหงอยอีกเลย รอข้าหลอมเทพศาสตราได้เมื่อไร ข้าจะหลอมเผื่อเจ้าอีกสักชิ้นก็แล้วกัน"

อมตะชางเหม่ยมีสีหน้ากระตือรือร้นขึ้นมาทันที "ที่พูดนี้จริงหรือ?"

เยี่ยชิวตอบ "จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า"

"ข้าเชื่อ ข้าเชื่อ เจ้าว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น" อมตะชางเหม่ยยิ้มกว้างสดใสเหมือนดอกเบญจมาศบาน

ในจังหวะนั้นเอง เสียงของจื่อหยางเทียนจุนดังขึ้นข้างหู

"ยังมีสมบัติอยู่ที่นี่อีก!"