วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2184

เยี่ยหวู่ซวงยังคงแต่งกายเรียบง่ายเช่นเดิม สวมชุดขาวบริสุทธิ์ปราศจากสิ่งแปดเปื้อน ด้านหลังสะพายดาบหลงหยวนเจ็ดดาวเฉียงไว้ ซึ่งดาบเล่มนี้เป็นสัญลักษณ์ของความซื่อสัตย์และความบริสุทธิ์ ใบหน้าอันหล่อเหลาเพิ่มความโดดเด่น ทว่าที่ข้างหูกลับปรากฏเส้นผมสีขาวสองเส้น

"ชิวเอ๋อร์..."

เมื่อเยี่ยหวู่ซวงได้เห็นเยี่ยชิวในทันทีนั้น สายตาเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและนิ่งงัน

เขาที่เคยบุกเดี่ยวเข้าไปในพื้นที่เทพไท่ชู ก็เพราะเชื่อว่าเยี่ยชิวถูกเฉินเสวียนสังหาร และสาบานว่าจะทำลายพื้นที่เทพไท่ชูเพื่อล้างแค้นแทนเยี่ยชิว แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือการได้เห็นเยี่ยชิวอีกครั้งในตอนนี้

ในชั่วพริบตา ดวงตาของเยี่ยหวู่ซวงเริ่มชุ่มไปด้วยน้ำตา

"ชิวเอ๋อร์ นั่นใช่เจ้าจริงๆหรือไม่?" เยี่ยหวู่ซวงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ยากที่จะจินตนาการว่าเทพแห่งการฆ่าเช่นเขาจะมีช่วงเวลาที่ไม่อาจเก็บอารมณ์เช่นนี้ได้

แท้จริงแล้ว ไม่ยากที่จะเห็นว่าในใจของเยี่ยหวู่ซวงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าอาจไม่ใช่ความจริง

เยี่ยชิวมองดูเยี่ยหวู่ซวง น้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นเล็กน้อย เขาก้าวเดินเข้าไปหาเยี่ยหวู่ซวงทีละก้าวพร้อมพูดว่า "พ่อ...ข้าเอง!"

"จริงๆหรือ? ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?" เยี่ยหวู่ซวงมองเยี่ยชิวที่ค่อยๆเดินเข้ามา ความรู้สึกเหมือนเวลากลับหยุดนิ่ง

เมื่อเยี่ยชิวเดินมาถึงตรงหน้าเยี่ยหวู่ซวง เขายิ้มให้ด้วยความดีใจ นั่นเป็นรอยยิ้มของการพบเจอกันอีกครั้งหลังจากที่พลัดพรากกันมานาน

"พ่อ ในที่สุดข้าก็พบท่านแล้ว"

เยี่ยชิวพูดจบ ก็พุ่งเข้ากอดเยี่ยหวู่ซวงอย่างแน่น เยี่ยหวู่ซวงก็กอดเยี่ยชิวกลับเช่นกัน ทั้งสองพ่อลูกกอดกันอย่างแนบแน่น

พวกเขาไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่กอดกันไว้แน่น ราวกับต้องการถ่ายทอดความคิดถึงทั้งหมดลงในอ้อมกอดนี้

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน...

พ่อลูกทั้งสองค่อยๆแยกออกจากกัน

เยี่ยหวู่ซวงมองสำรวจเยี่ยชิวตั้งแต่หัวจรดเท้า และหลังจากผ่านไปครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาหนึ่งประโยค:"ชิวเอ๋อร์ เจ้าผอมลงไปมาก"

คำพูดสั้นๆเพียงไม่กี่คำนี้ เต็มไปด้วยความห่วงใยและความรักอย่างลึกซึ้งที่เยี่ยหวู่ซวงมีต่อเยี่ยชิว

นี่แหละคือความรักของพ่อ!

พ่อส่วนใหญ่มักแสดงออกถึงความรักแบบเงียบๆราวกับภูเขาที่ตั้งตระหง่าน แม้ไม่มีคำพูดใดๆแต่กลับสัมผัสได้ถึงพลังแห่งการดำรงอยู่ เขาไม่เหมือนแม่ที่มอบความรักอย่างชัดเจน อบอุ่น และอ่อนโยน

ดังนั้น หลายครั้งที่พ่อแสดงความห่วงใยต่อลูกชาย อาจเป็นเพียงแค่การกระทำหนึ่ง การมองด้วยสายตา หรือคำพูดสั้นๆเพียงไม่กี่คำ เช่นคำแนะนำหรือคำเตือน

ดังที่กล่าวไว้ว่า...

ความรักของพ่อยิ่งใหญ่ดั่งขุนเขา

ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยหวู่ซวงเป็นคนที่เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวอย่างยิ่ง เขาจึงไม่มีทางเอ่ยคำว่า ลูกเอ๋ย พ่อรักเจ้า ออกมา

แม้เยี่ยชิวจะเป็นคนที่พูดจาเก่ง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเยี่ยหวู่ซวง กลับดูพูดไม่ออก

แม้ในใจจะมีคำพูดมากมายอยากเอ่ยออกมา แต่สุดท้ายกลับรวมเป็นคำพูดเพียงสามคำ

"พ่อ...ท่านแก่แล้ว"

เมื่อได้ยินดังนั้น เยี่ยหวู่ซวงก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยและตอบว่า: "คนธรรมดาไม่ใช่เทพเซียน จะไม่แก่ได้อย่างไร? เจ้าไม่ต้องกังวลไป"

"ว่าแต่ ชิวเอ๋อร์ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าถูกเฉินเสวียน ผู้อาวุโสแห่งพื้นที่เทพไท่ชูสังหาร เหตุใดเจ้าจึงกลับมายืนอยู่ตรงนี้โดยไม่มีบาดแผลใดๆ?"

เยี่ยชิวหัวเราะพร้อมตอบว่า:"ข้าพบกับอันตรายอยู่บ้าง แต่โชคดีที่ท่านอาจารย์ช่วยข้าไว้"

"ท่านอาจารย์?"

จนถึงตอนนี้ เยี่ยหวู่ซวงเพิ่งหันไปมองคนอื่นๆในห้อง ก่อนหน้านี้สายตาของเขามีเพียงเยี่ยชิวเท่านั้น

เมื่อเขาเห็นจื่อหยางเทียนจุน เยี่ยหวู่ซวงรีบก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าลงต่อหน้าจื่อหยางเทียนจุน พร้อมกล่าวด้วยความเคารพว่า:"ขอคารวะท่านอาจารย์"

"ลุกขึ้นเถอะ" จื่อหยางเทียนจุนยื่นมือพยุงเยี่ยหวู่ซวงขึ้น

เยี่ยหวู่ซวงเอ่ยว่า:“ท่านอาจารย์ หลังจากที่ท่านเข้าสู่โลกฝึกเซียน ท่านหายไปที่ไหนหรือขอรับ? ข้าตามหาท่านอยู่นานแต่ไม่มีข่าวคราวเลย”

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและตอบว่า:“ข้าอยู่ที่นิกายดาบชิงอวิ๋น”

“หา?” เยี่ยหวู่ซวงอ้าปากค้างด้วยความตกใจ และอดถามไม่ได้ว่า:“ท่านอาจารย์ เรื่องนี้มันเป็นอย่างไรกันแน่?”

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า:“เรื่องนี้ยาวนัก เดี๋ยวข้าค่อยเล่าให้ฟัง หวู่ซวง เจ้าควรไปพบเพื่อนของเยี่ยชิวก่อนเถอะ”

เยี่ยหวู่ซวงกวาดตามองไปรอบๆ

อมตะชางเหม่ยโบกมือและตั้งท่าจะทักทาย แต่เยี่ยหวู่ซวงกลับเบนสายตาไปมองไป๋ฮวาเซียนจื้อและหยุนซีแทน

ทันใดนั้น ใบหน้าของหญิงสาวทั้งสองก็แดงระเรื่อ พร้อมความรู้สึกประหม่าในใจ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของพวกนาง เยี่ยหวู่ซวงก็เข้าใจได้ทันทีว่าหญิงสาวทั้งสองนี้เป็นคนสำคัญของเยี่ยชิว

เยี่ยหวู่ซวงยิ้มและกล่าวว่า:“ชิวเอ๋อร์ เจ้าจะไม่แนะนำหรือ?”

เยี่ยชิวกำลังจะพูด แต่หยุนซีกลับกล่าวขึ้นก่อนว่า:“ท่านลุง ข้าชื่อหยุนซี เป็นเพื่อนสนิทของเยี่ยชิว บิดาของข้าคือประมุขของนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“ยินดีที่ได้รู้จัก” เยี่ยหวู่ซวงพยักหน้าเบาๆ

จากนั้นไป๋ฮวาเซียนจื้อกล่าวว่า:“ท่านลุง ข้าชื่อซือจือเยว่ เดิมเคยเป็นเจ้าวังร้อยดอกไม้ ดังนั้นผู้คนจึงเรียกข้าว่านางฟ้าไป๋ฮวา ข้าเคยไปโลกมนุษย์และพบปะคุณป้าและเพื่อนของเยี่ยชิว”

“โอ้?” เยี่ยหวู่ซวงแปลกใจ

เยี่ยชิวอธิบายว่า:“ตอนที่เยว่เอ๋อร์ไปโลกมนุษย์ ท่านพ่ออยู่ในโลกฝึกเซียนแล้ว จึงไม่ได้พบกัน”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” เยี่ยหวู่ซวงกล่าว “ชิวเอ๋อร์ หญิงสาวทั้งสองนี้ดีมาก เจ้าต้องทะนุถนอมพวกนาง อย่าได้ทำให้ผิดหวัง”

“วางใจได้เลยขอรับพ่อ ข้าจะปฏิบัติต่อพวกนางด้วยใจจริง” เยี่ยชิวตอบ

เยี่ยหวู่ซวงหันไปบอกหยุนซีและไป๋ฮวาเซียนจื้อว่า:“หากในอนาคตเยี่ยชิวรังแกพวกเจ้า ก็อย่าลังเลที่จะบอกข้า ข้าจะจัดการเขาให้เอง”

“ขอบคุณท่านลุง” หญิงสาวทั้งสองกล่าวพร้อมกัน ความประหม่าในใจพลันหายไป เพราะพวกนางรู้แล้วว่าเยี่ยหวู่ซวงยอมรับพวกเธอ

ในตอนนั้นเอง อมตะชางเหม่ยถามขึ้นว่า:“หวู่ซวง ข้าเพิ่งโบกมือทักเจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่ตอบกลับล่ะ?”

เยี่ยหวู่ซวงตอบกลับอย่างหน้าตายว่า:“เจ้ามันขี้เหร่เกินไป”