วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2186

"ตูม!"

ซูมู่อวี๋ถูกเยี่ยชิวต่อยจนร่างกลายเป็นละอองเลือด

การกระทำที่กะทันหันของเยี่ยชิวทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นตกตะลึง

"โอ้โห" อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความเสียใจ "สาวน้อยงามเช่นนี้ ไอ้เด็กเปรตเอ๊ย เจ้าทำใจลงได้อย่างไร? ถ้าเจ้าไม่ชอบก็ให้ข้าสิ"

"คนอิ่มไม่เข้าใจคนหิวจริงๆ ทำเอาข้าโมโหเลย"

เมื่อชางเหม่ยพูดจบ นางฟ้าไป๋ฮวาและหยุนซีก็หัวเราะคิกคักอย่างสดใส

เยี่ยหวู่ซวงก็อดไม่ได้ที่จะถาม: "ชิวเอ๋อร์ ทำไมเจ้าถึงฆ่านาง นางไม่สวยหรือ?"

เยี่ยชิวตอบว่า: "แม้เทพธิดาไท่ชูจะงดงาม แต่เมื่อเทียบกับซีเอ๋อร์และเย่ว์เอ้อร์แล้วก็เป็นเพียงความงามธรรมดา ข้ามีซีเอ๋อร์และเย่ว์เอ้อร์แล้ว จะสนใจนางได้อย่างไร?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นางฟ้าไป๋ฮวาและหยุนซีก็ดีใจราวกับได้กินน้ำผึ้ง

เยี่ยชิวพูดต่อว่า :"อีกอย่าง นางเป็นเทพธิดาแห่งพื้นที่เทพไท่ชู จะเก็บไว้ได้อย่างไร?"

"สมดังคำโบราณที่ว่า ถอนหญ้าไม่ถอนราก พอลมวสันต์พัดมาก็งอกใหม่"

"หากข้าเก็บนางไว้ข้างกาย ก็เหมือนระเบิดเวลาลูกหนึ่ง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะระเบิดฆ่าข้า"

"ดังนั้น จึงต้องส่งนางไปสู่สรวงสวรรค์"

แม้เยี่ยชิวจะชอบสาวงาม แต่ไม่ใช่ว่าสาวงามทุกคนจะได้เป็นคนสนิทของเขา

ยิ่งไปกว่านั้น ในโลกฝึกเซียนอันโหดร้ายนี้ ต้องระมัดระวังทุกอย่าง มิเช่นนั้นอาจพบจุดจบได้ทุกเมื่อ

เมื่อเยี่ยหวู่ซวงฟังจบก็พูดอย่างสำนึกผิด "ดูเหมือนข้าจะคิดไม่รอบคอบ"

เยี่ยชิวรีบพูด :"ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านหวังดีกับข้า อย่าได้ตำหนิตัวเองเลย"

จื่อหยางเทียนจุนพูดด้วยความชื่นชม :"เยี่ยชิว เจ้าทำถูกต้องแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูต้องไม่ปรานี โลกนี้ต่างจากโลกมนุษย์"

จื่อหยางเทียนจุนพูดชื่นชม: "เยี่ยชิว เจ้าทำถูกต้องแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูต้องไม่ปรานี โลกนี้ต่างจากโลกมนุษย์"

"อีกอย่าง มีผู้หญิงมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป อาจส่งผลต่อการฝึกตน และอาจทำร้ายไต"

"ข้าพูดถูกไหม?"

เยี่ยชิวพูด: "ท่านอาจารย์ ท่านเริ่มล้อข้าแล้วหรือ?"

"ท่านอาจารย์ ตอนนี้พันธมิตรห้าสำนักถูกทำลายแล้ว นิกายดาบชิงอวิ๋นครองอำนาจในตงฮวง ท่านก็ควรได้ใช้ชีวิตอย่างสงบแล้ว"

"ซีเอ๋อร์ กลับไปบอกท่านพ่อตาสักคำ ให้ท่านหาคู่ที่เหมาะสมให้ท่านอาจารย์ หนึ่งคนไม่พอก็สอง สาม... ขอแค่ท่านอาจารย์พอใจก็พอ"

มีเพียงเยี่ยชิวเท่านั้นที่กล้าล้อเล่นกับจื่อหยางเทียนจุน หากเป็นคนอื่นกล้าล้อเล่นกับผู้แข็งแกร่งระดับเตรียมจักรพรรดิ ก็เหมือนหนูเลียจมูกแมว - หาความตาย

"ชิวเอ๋อร์ อย่าไม่มีมารยาท" เยี่ยหวู่ซวงทำหน้าบึ้งตำหนิ กลัวว่าคำพูดของเยี่ยชิวจะทำให้จื่อหยางเทียนจุนไม่พอใจ

"เยี่ยชิวแค่ล้อเล่นกับข้า เจ้าตำหนิเขาทำไม?" จื่อหยางเทียนจุนพูดอย่างอ่อนโยน "น่าเสียดายที่ข้าแก่เกินไปแล้ว ถ้าข้าอายุเท่าเยี่ยชิว บางทีอาจจะหาสหายสาวสักคนสองคน"

"ตอนนี้ข้าอายุปูนนี้แล้ว นอกจากการฝึกตน ก็ไม่มีความสนใจในสิ่งอื่นใดอีก"

พูดถึงตรงนี้ จื่อหยางเทียนจุนก็หันไปมองชางเหม่ยและถามว่า: "ชางเหม่ย ฟังจากคำพูดของเจ้าเมื่อครู่ ดูเหมือนเจ้าจะอยากหาคู่ชะตาบำเพ็ญเพียร?"

ชางเหม่ยหัวเราะแหะๆ: "คนเดียวไม่พอหรอก ข้าอยากหาหลายคน"

จื่อหยางเทียนจุนพูด: "ให้ข้าแนะนำให้สักคนไหม?"

ชางเหม่ยตื่นเต้น: "ผู้อาวุโส ท่านพูดจริงหรือ?"

"จะหลอกเจ้าทำไม?" จื่อหยางเทียนจุนพูด: "ข้ารู้จักที่หนึ่ง เป็นวัดแม่ชี ในนั้นมีแม่ชีมากมาย และล้วนหน้าตาดีทั้งนั้น"

"พระกับแม่ชี เข้ากันได้ดี!"

"ยิ่งไปกว่านั้น พวกนางมีชีวิตอยู่มาหลายพันปี การปรนนิบัติคนคงมีเคล็ดลับ"

"เลือดของปราชญ์!"

เยี่ยชิวจำได้ทันที

จื่อหยางเทียนจุนถาม :"หวู่ซวง เจ้าเคยมาที่นี่ใช่ไหม?"

"ใช่" เยี่ยหวู่ซวงตอบ :"ข้าฆ่านักปราชญ์สี่คนที่นี่ ท่านอาจารย์ พวกเรามาที่นี่ทำไม?"

จื่อหยางเทียนจุนถาม :"เจ้าพบอะไรที่นี่บ้างไหม?"

เยี่ยหวู่ซวงตอบ :"ตอนที่ข้าฆ่านักปราชญ์ทั้งสี่ ข้ารู้สึกถึงพลังคมกล้าบางอย่าง คล้ายพลังแห่งดาบ แต่ตอนนั้นข้าสนใจแต่จะฆ่าศัตรู จึงไม่ได้คิดอะไรมาก"

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มพูด :"ที่เจ้ารู้สึกถึงพลังแห่งดาบได้ แสดงว่าความเข้าใจของเจ้าในวิถีแห่งดาบนั้นถึงขั้นพิเศษแล้ว ปราชญ์ทั่วไปไม่สามารถรู้สึกถึงพลังแห่งดาบได้"

ชางเหม่ยถาม: "ผู้อาวุโส ที่นี่คือที่ไหนหรือ?"

จื่อหยางเทียนจุนตอบ :"ที่นี่มีชื่อว่า หุบเขาฝังดาบ"

"พวกเจ้าอาจไม่รู้ ที่จริงผู้ก่อตั้งพื้นที่เทพไท่ชูคนแรกเป็นนักดาบผู้แข็งแกร่ง"

"หลังจากนักดาบผู้นั้นสิ้นชีพ ทายาทของพื้นที่เทพไท่ชูเพื่อรำลึกถึงท่าน จึงฝังอาวุธที่ท่านเคยใช้ไว้ที่นี่ จึงเรียกว่าหุบเขาฝังดาบ"

"แต่สภาพที่พวกเจ้าเห็นตอนนี้ ไม่ใช่สภาพที่แท้จริงของหุบเขาฝังดาบ"

"ตอนนี้ข้าจะให้พวกเจ้าเห็นหุบเขาฝังดาบที่แท้จริง"

พูดจบ จื่อหยางเทียนจุนก็โบกมือทั้งสอง ทันใดนั้น พลังแห่งดาบก็พุ่งออกมาตามการเคลื่อนไหวของมือท่าน

ทันใดนั้น วงแสงก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ สกัดพลังแห่งดาบของจื่อหยางเทียนจุน

"กลไกป้องกัน! ที่นี่มีกลไกป้องกัน!" ชางเหม่ยร้องอย่างตกใจ

ครู่หนึ่งต่อมา

"เปิด!" จื่อหยางเทียนจุนตะโกน ทันใดนั้น วงแสงก็หายวับไป​​​​​​​​​​​​​​​​