วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2194

หยุนซีทำหน้าตาไม่เชื่อแล้วพูดว่า: "ผู้อาวุโสสูงสุด ท่านตั้งใจจะให้อภัยพวกนั้นจริงๆ หรือ? ท่านไม่เคยบอกหรือว่าดินแดนยมโลกเป็นสถานที่ที่น่าอับอายที่สุด?"

ป๊อก!

จื่อหยางเทียนจุนใช้นิ้วเคาะเบาๆที่หน้าผากของหยุนซี แล้วพูดว่า: "อะไรนะ? เจ้ากล้าสงสัยคำพูดของข้าด้วยหรือ?"

"หรือเจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นคนที่ใช้คุณธรรมชนะใจผู้อื่นเสมอมา และไม่เคยถือสากับศัตรูเลย?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยุนซีอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก

ใช่แล้ว ผู้อาวุโสสูงสุดไม่เคยถือสากับศัตรูจริงๆ เพราะท่านล้างบางพันธมิตรห้าสำนักไปจนสิ้นซาก

นี่สินะใช้คุณธรรมชนะใจคนของท่าน!

“เฮ้อ…” จื่อหยางเทียนจุนถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า:"ถึงแม้ดินแดนยมโลกจะชั่วร้าย ทำสิ่งเลวทรามมามาก แต่คนเราย่อมไม่พ้นความผิดพลาดใช่หรือไม่?"

"ข้าตัดสินใจจะให้โอกาสพวกเขาได้กลับตัวกลับใจ"

"เหล่านักฆ่าแห่งดินแดนยมโลกคงจะเป็นคนมีเหตุผล ถ้าข้าพูดกับพวกเขาดีๆ และพวกเขายอมขอโทษ เรื่องนี้ก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกันไป เพราะดินแดนยมโลกไม่ใช่ที่ที่เราควรจะไปล่วงเกิน"

"อีกอย่าง ข้าชอบใช้คุณธรรมชนะใจคน ไม่ชอบใช้ความรุนแรง"

อืม เกือบจะเชื่อแล้วจริงๆ หยุนซีบ่นในใจ

"พอแล้ว ถึงเวลาไปหาเจ้าแก่นั่นแล้ว" จื่อหยางเทียนจุนสั่งว่า: "ซีเอ๋อร์ ยัยหนู ชางเหม่ย พวกเจ้าสามคนกลับไปที่นิกายดาบชิงอวิ๋นก่อน"

"ข้าจะพาหวู่ซวงกับเยี่ยชิวไปหาที่ซ่อนของดินแดนยมโลก "

ชางเหม่ยรีบพูดว่า:"ผู้อาวุโส ท่านพาข้าไปด้วยได้ไหม? ข้าอยากติดตามท่านเพื่อเปิดหูเปิดตา และอยากเห็นความสง่างามที่หาตัวจับได้ยากของท่าน!"

"เจ้าหมายความว่าไง? คิดว่าข้าจะไปลงมือกับดินแดนยมโลกหรือไง?" จื่อหยางเทียนจุนพูดว่า:"ข้าเพิ่งบอกไปไม่ใช่หรือว่าจะไปคุยกับพวกเขาดีๆ"

"เจ้าไปช่วยซีเอ๋อร์ย่างเนื้อให้หยุนซานกินก็แล้วกัน"

"คืนนี้เราจะดื่มให้สุดเหวี่ยง!"

ชางเหม่ยไม่ลดละ พูดว่า:"ผู้อาวุโส ข้าไม่เคยห่างจากเจ้าเด็กเปรต มาก่อนเลย ท่านพาข้าไปด้วยเถอะ"

จื่อหยางเทียนจุนตอบ:"พาเจ้าไปเพื่ออับอายขายหน้าไหมล่ะ?"

ชางเหม่ย: "..."

"พอแล้ว รีบกลับไปเถอะ" จื่อหยางเทียนจุนพูดจบ ส่งพลังเข้าสู่เรือรบทองสัมฤทธิ์ แล้วพูดว่า: "ซีเอ๋อร์เดินทางระวังด้วย"

หยุนซีไม่ลังเล นางรู้ว่าจื่อหยางเทียนจุนกำลังจะไปทำเรื่องใหญ่ จึงกำชับว่า:

"ผู้อาวุโสสูงสุด ขอให้ท่านปลอดภัย"

พูดจบ นางยังแอบมองเยี่ยชิวอย่างไม่อยากจาก

เยี่ยชิวส่งสายตากลับไป ราวกับจะพูดว่ารอข้ากลับไปล่ะ

หยุนซีหน้าแดงก่ำ ก้มหน้าด้วยความอาย

จากนั้น จื่อหยางเทียนจุนใช้พลังยกเยี่ยชิวและเยี่ยหวู่ซวงขึ้นมา แล้วปกป้องทั้งสองไว้ด้วยพลัง

"ข้าจะพาเจ้าเคลื่อนย้าย ช่วงนั้นต้องกลั้นหายใจ หลับตาให้ดี ไม่งั้นจะเป็นลมเหมือนชางเหม่ย พวกเจ้าพร้อมไหม?"

เยี่ยชิวและเยี่ยหวู่ซวงพยักหน้า

"ไป!"

ในชั่วขณะ

"ตูม!"

หลังจากสิ้นเสียงทั้งสามคนหายไปจากที่เดิม

บนเรือรบทองสัมฤทธิ์ นางฟ้าไป๋ฮวา ยืนมองไปยังทิศทางที่เยี่ยชิว กับพวกหายตัวไป ก่อนจะพูดขึ้นว่า "แดนยมโลกจบสิ้นแน่"

หยุนซีทำหน้าบึ้งพลางพูดว่า "ผู้อาวุโสสูงสุด บอกว่าจะไปคุยดี ๆ กับพวกนั้น แต่กลับไปกวาดล้างแดนยมโลกแทน! นี่คิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง?"

อมตะชางเหม่ยส่ายหน้าด้วยความเสียดาย พร้อมบ่นออกมาว่า

"ท่านผู้อาวุโส นี่มันช่างจริง ๆ พาเจ้าเด็กเปรตไปด้วย แต่กลับไม่พาข้าไป คิดว่าข้าจะไปแย่งสมบัติหรืออย่างไร? ข้าชางเหม่ยเป็นคนโลภจริง ๆ หรือ?"

เมื่อได้ยินดังนั้น นางฟ้าไป๋ฮวาและหยุนซีหันมามองหน้ากัน ก่อนจะหัวเราะคิกคักพร้อมกัน

อมตะชางเหม่ยมองทั้งสองแล้วถามขึ้นว่า "สองเซียนหัวเราะอะไรกัน? หรือว่าที่ข้าพูดมันผิด?"

"เยี่ยชิว เจ้านี่คงเพิ่งได้สัมผัสการเคลื่อนย้ายข้ามมิติเป็นครั้งแรกใช่ไหม?"

"รู้สึกยังไงบ้าง?"

"เร็วมาก" เยี่ยชิวตอบ "เหมือนนั่งจรวดเลย...ไม่สิ เร็วกว่านั่งจรวดอีก"

แค่พริบตาเดียวเดินทางได้เป็นล้านลี้ จะไม่เร็วกว่าจรวดได้ยังไง?

เยี่ยหวู่ซวงก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึงเช่นกัน "นี่มันเร็วเกินไปแล้ว ความสามารถของผู้ที่ใกล้จะเป็นจักรพรรดินั้นน่ากลัวจริงๆ"

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะ "ข้าเชื่อว่าสักวันหนึ่ง พวกเจ้าพ่อลูกก็จะสามารถเคลื่อนย้ายข้ามมิติได้เหมือนกัน และวันนั้นจะมาถึงในไม่ช้านี้"

เยี่ยชิวพูดขึ้นว่า "ท่านอาจารย์ ข้ามีเรื่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าควรพูดดีหรือไม่?"

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า "พูดมาเถอะ"

เยี่ยชิวพูดอย่างทะเล้นว่า "ผู้ชายที่เร็วเกินไปไม่ใช่เรื่องดีนะครับ"

"ไอ้เด็กนี่! กล้าล้อเลียนข้าเหรอ? เชื่อไหมว่าข้าจะตีเจ้าให้ได้สติ!" จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะพลางพูด "เอาล่ะ ไปกันต่อ ไล่ตามยายแก่นั่น"

พูดจบ จื่อหยางเทียนจุนพาพ่อลูกตระกูลเยี่ยเคลื่อนย้ายข้ามมิติอีกครั้ง

ผ่านไปไม่นาน

ทั้งสามเดินทางอีกหลายล้านลี้ มาถึงท้องฟ้าเหนือเทือกเขาแห่งหนึ่ง

จื่อหยางเทียนจุนใช้พลังจิตตรวจสอบอีกครั้งก่อนยิ้มและพูดว่า "ยายแก่นั่นยังคงเจ้าเล่ห์จริงๆ นางหยุดที่นี่ชั่วครู่เพื่อเบี่ยงเบนการติดตามของเรา เห็นได้ชัดว่าพยายามตบตาเรา ไม่เสียชื่อว่าเป็นนักฆ่า"

"แต่น่าเสียดาย ร่างกายของนางมีกระแสพลังที่ข้าทิ้งไว้ ต่อให้นางหนีไปสุดขอบฟ้า ข้าก็ยังตามตัวได้"

"กล้าหาญถึงขนาดพยายามลอบสังหารศิษย์ของข้าต่อหน้าข้าเองแบบนี้ ข้าไม่อาจปล่อยพวกมันไปได้แน่"

"ไปกันเถอะ"

จื่อหยางเทียนจุนพูดจบ พาทั้งสองเคลื่อนย้ายอีกครั้ง

เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง พวกเขามาอยู่หน้าริมแม่น้ำสายใหญ่

แม่น้ำสายนี้กว้างใหญ่มาก น้ำในแม่น้ำดำสนิทดั่งหมึก เต็มไปด้วยพลังหยินที่หนาวเหน็บจนทำให้ผู้คนขนลุก