วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2199

เมื่อเห็นเยี่ยหวู่ซวงจับด้ามดาบไว้แน่น ทันใดนั้นเอง เหลยกางก็จับค้อนเหล็กในมือแน่นขึ้น ส่วนในดวงตาของไป๋ซิ่วฉายก็ปรากฏประกายแห่งเจตจำนงฆ่า

ในขณะเดียวกัน เหล่านักฆ่าจากดินแดนนรกก็ขยับเข้ามาใกล้ล้อมจื่อหยางเทียนจุนและพวกทั้งสามคนเอาไว้

บรรยากาศในบริเวณนั้นเย็นยะเยือกราวกับลดต่ำลงจนถึงจุดเยือกแข็ง อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งการสังหาร

เยี่ยหวู่ซวงกำลังจะชักดาบออกมา แต่เสียงของจื่อหยางเทียนจุนก็หยุดทุกอย่างไว้ก่อน "อย่าลงมือ! ทุกคนอย่าลงมือเด็ดขาด"

"มีอะไรค่อยๆพูดกัน"

"ข้าไม่ได้บอกหรือว่าข้ามาที่นี่เพื่อให้อภัยพวกเจ้า เพราะฉะนั้นพวกเจ้าควรจะใช้โอกาสนี้หยุดอยู่แค่ตรงนี้ กลับตัวกลับใจ มิฉะนั้นพวกเจ้าจะไม่มีวันได้หลุดพ้นจากความหายนะนี้"

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวจบ เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าแสดงความจริงใจ พร้อมทั้งเกลี้ยกล่อมต่อไป

"พวกเจ้าต้องรีบยอมรับผิดและแก้ไขความผิดพลาด หากทำเช่นนั้น ข้าจะยังยอมให้อภัยพวกเจ้าได้ อย่าบีบให้ข้าต้องฆ่าพวกเจ้า"

"ฆ่าพวกเรา?" เหลยกางชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะถามเสียงดัง "พี่น้องทุกคน เขาบอกว่าเขาจะฆ่าพวกเรา พวกเจ้าเชื่อหรือไม่?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า…" เหล่านักฆ่าจากดินแดนนรกพากันหัวเราะเสียงดัง ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยแววเย้ยหยัน พวกเขาไม่ใส่ใจกับคำพูดของจื่อหยางเทียนจุนเลย

เยี่ยชิวกวาดตามองทุกคนรอบตัวพลางคิดในใจ "ใกล้ตายแล้วยังไม่รู้ตัว ช่างเป็นพวกโง่เขลาจริง ๆ"

ในตอนนั้นเอง ชายสวมหน้ากากก็เริ่มโกรธขึ้นมา

"ตั้งแต่ดินแดนนรกก่อตั้งขึ้นมา เราไม่เคยพ่ายแพ้ต่อใคร ไม่ว่าผู้ใดที่ได้ยินนามของเรา ต่างก็ต้องหนีหัวซุกหัวซุน แต่เจ้ากลับดีเสียเหลือเกิน บุกมายังถิ่นของเรา แถมยังพูดจาโอ้อวดที่นี่อีก คิดหรือว่าพวกเราจะถูกเจ้าขู่จนกลัว?"

ชายสวมหน้ากากมองไปยังจื่อหยางเทียนจุนพร้อมกล่าวว่า "อายุตั้งปูนนี้แล้ว แต่กลับไม่เข้าใจความหมายของคำว่าภัยจากปาก ข้าดูแล้วชีวิตเจ้าช่างสูญเปล่าเสียจริง"

"ข้าจะบอกความจริงให้ฟัง แม้ว่าเยี่ยหวู่ซวงจะไม่มาที่นี่ วันนี้พวกเราก็จะไปหาเขาอยู่ดี"

"คนของดินแดนนรกของเรา จะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาเข่นฆ่าได้ตามอำเภอใจ ใครที่เป็นศัตรูกับเราไม่มีทางพบจุดจบที่ดีแน่นอน"

"เอาล่ะ เหลยกาง เจ้าไป..."

ชายสวมหน้ากากกำลังจะออกคำสั่งให้เหลยกางลงมือ แต่เสียงของไป๋ซิ่วฉายก็ขัดขึ้นมา "ท่านหัวหน้าพิธีกรรมรอก่อน!"

ชายสวมหน้ากากหันไปมองไป๋ซิ่วฉายด้วยความสงสัย

ไป๋ซิ่วฉายยิ้มและพูดว่า"ท่านหัวหน้าพิธีกรรม คนแก่อายุตั้งป่านนี้ เดินทางมาหาเราทั้งที นี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เขาอยากเจรจากับเรา งั้นเราก็คุยกับเขาสักหน่อยเถอะ"

เหลยกางบ่นพึมพำว่า "เจรจากับตาเฒ่าแบบนี้จะมีอะไรน่าสนใจ? อย่างไรก็จบเหมือนเดิม จะไม่ดีกว่าหรือถ้าส่งเขาไปลงนรกซะเลย?"

ไป๋ซิ่วฉายพัดขนนกในมือพลางกล่าว "พวกเราที่อยู่ที่นี่แทบไม่มีอะไรสนุกอยู่แล้ว ตอนนี้มีอะไรมาให้ขำบ้าง ถ้าจัดการเขาไปเลยมันก็คงน่าเบื่อน่าดู!"

หลังจากนั้น ไป๋ซิ่วฉายก็ถามจื่อหยางเทียนจุน "ตาเฒ่า เจ้าบอกให้พวกเรายอมรับผิดและแก้ไขความผิดหมายความว่าอย่างไร? อธิบายมาหน่อยสิ"

นักฆ่าคนอื่นๆจากดินแดนนรกต่างยิ้มเยาะ พวกเขามองออกทันทีว่าไป๋ซิ่วฉายแค่ล้อเล่นกับจื่อหยางเทียนจุน

ดินแดนนรกที่ตั้งมายาวนานขนาดนี้ ไม่เคยยอมรับผิดกับใคร

และสำหรับการแก้ไขความผิดนั้นยิ่งไม่มีทางเกิดขึ้น เพราะพวกเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดเลย!

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "การที่เจ้าถามข้าแสดงว่าเจ้ายังไม่ได้ถึงขั้นสิ้นหวัง"

"ดีมาก เช่นนี้พวกเจ้ายังมีโอกาสได้รับการอภัยจากข้า"

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวต่อ "หวู่ซวงกับพวกเจ้าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน ไม่มีอดีตเคียดแค้นและไม่ได้เป็นศัตรูกัน แต่พวกเจ้ากลับพยายามลอบสังหารเขา นี่เป็นความผิดของพวกเจ้า พวกเจ้าควรยอมรับผิด"

"ได้ เรื่องนี้พวกข้ายอมรับ" ไป๋ซิ่วฉายตอบรับอย่างรวดเร็ว

เขาแค่แสร้งล้อเล่นกับจื่อหยางเทียนจุนและไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย เพราะในสายตาของเขา จื่อหยางเทียนจุนก็แค่คนบ้าเท่านั้น

ไป๋ซิ่วฉายยอมพูดคุยก็แค่เพราะต้องการหาอะไรสนุกเท่านั้น

แต่จื่อหยางเทียนจุนกลับพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "ในเมื่อพวกเจ้ายอมรับผิด ถัดไปก็มาคุยเรื่องวิธีการแก้ไขความผิด"

นักฆ่าดินแดนนรกทุกคนต่างมองจื่อหยางเทียนจุนด้วยสายตาเหมือนมองคนบ้า

จื่อหยางเทียนจุนตบหน้าผากตัวเองเบาๆก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนนึกอะไรออก

"โอ้โห ข้ายังลืมอีกเรื่องหนึ่ง ดูเจ้าความจำข้านี่สิ"

จากนั้นเขาหันไปมองชายสวมหน้ากากและกล่าว "ข้าอายุมากขนาดนี้แล้ว ต้องตามหวู่ซวงมาที่นี่ มันไม่ง่ายเลย พวกเจ้าก็ควรให้ค่าปลอบใจข้าด้วย"

"แต่ข้าไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย เจ้าบอกตำแหน่งตำหนักใหญ่ของดินแดนนรกและตัวตนที่แท้จริงของเจ้ายมทูตมาให้ข้าก็พอ"

"ถ้าพวกเจ้าตกลงตามเงื่อนไขทั้งหมดของข้า ข้าก็จะให้อภัยพวกเจ้า และเราจะลงนามในสัญญากัน"

"เมื่อสัญญาเสร็จสิ้น ตำหนักตงฮวงของดินแดนนรกจะถูกยุบในทันที"

"จากนั้นพวกเจ้าทุกคนต้องตามข้าไปยังนิกายดาบชิงอวิ๋นเพื่อปรับปรุงตัว ข้าจะหาสถานที่ขุดเหมืองให้พวกเจ้า ระยะเวลาในสัญญาคือ 10,000 ปี"

"หลังจากครบ 10,000 ปี พวกเจ้าจะสามารถกลับมาใช้ชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง"

"เป็นอย่างไรบ้าง เงื่อนไขของข้าดูดีใช่ไหม?"

จื่อหยางเทียนจุนพูดต่อด้วยท่าทางภูมิใจ "จริงๆแล้ว ก่อนมาที่นี่ ข้าคิดจะให้พวกเจ้าชดใช้ในราคาที่สาหัส แต่คิดไปคิดมา ฟ้าดินยังมีเมตตา ข้าก็เช่นกัน คนเราควรให้อภัยในสิ่งที่ให้อภัยได้"

"มนุษย์นั้น ใครบ้างจะไม่เคยทำผิด? การรู้ตัวและแก้ไขคือสิ่งสำคัญ"

"ดังนั้น ข้าผู้มีจิตใจอ่อนโยน จึงตัดสินใจให้โอกาสพวกเจ้าเริ่มต้นใหม่"

"ทุกท่าน โอกาสแบบนี้ต้องคว้าไว้ให้ดี โอกาสนี้หากปล่อยไปจะไม่ได้อีก คนอื่นอยากได้แบบนี้ข้ายังไม่ให้เลย"

จื่อหยางเทียนจุนถอนหายใจยาวก่อนพูดต่อ "เฮ้อ ข้านี่เป็นคนที่ใจดีจริงๆ คิดถึงแต่ผู้อื่นตลอด"

"คนดีอย่างข้าแบบนี้ ไม่ค่อยมีแล้วนะ"