วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2202

“ปัง!”

จื่อหยางเทียนจุนใช้เท้าเหยียบลงไปบนตัวของชายสวมหน้ากากจนจม

ทันใดนั้น ชายสวมหน้ากากก็กะอักเลือดออกมาไม่หยุด

“เขาเหยียบหน้าฉัน… เขากล้าเหยียบหน้าฉันได้ยังไง!” ชายสวมหน้ากากแทบจะคลั่ง

เขาเป็นถึงหัวหน้าพิธีกรรมแห่งสาขาตงฮวงของโลกหลังความตาย เคยมีใครกล้ารังแกเขาแบบนี้กัน!?

ด้วยพลังระดับนี้ ออกไปข้างนอก เขาสามารถยืนเทียบเคียงกับอู่จี๋เทียนจุนหรือเซียวฉงโหลวได้เลย

แต่ตอนนี้กลับโดนเหยียบหน้า ซึ่งถือเป็นความอัปยศครั้งใหญ่!

แน่นอนว่าเขายังไม่รู้ว่าเซียวฉงโหลวกับอู่จี๋เทียนจุนตายไปแล้ว ไม่งั้น ต่อให้มีความกล้าเป็นหมื่นเท่า เขาก็คงไม่กล้าหยิ่งผยองต่อหน้าจื่อหยางเทียนจุน

จื่อหยางเทียนจุนมองชายสวมหน้ากากที่ถูกตัวเองเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้าแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า

“ดูเหมือนว่า หน้าของเจ้านี่จะไม่ได้แข็งเหมือนปากนะ”

“ไอ้แก่ ฉันจะฆ่าแก! อ๊ากกกก!” ชายสวมหน้ากากดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไร้ผล เท้าของจื่อหยางเทียนจุนหนักราวกับก้อนหินยักษ์ที่กดอยู่บนใบหน้าของเขา ทำให้เขาขยับไม่ได้

“ตอนนี้ยอมพูดได้หรือยัง?” จื่อหยางเทียนจุนพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าบอกไปแล้วว่าข้าไม่ชอบใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา แค่เจ้าบอกทุกอย่างที่เจ้ารู้ ข้าก็จะปล่อยเจ้าไปทันที”

ชายสวมหน้ากากคำรามว่า “อย่าหวังเลย…”

ปัง!

จื่อหยางเทียนจุนย่ำลงไปอีกครั้ง ชายสวมหน้ากากกะอักเลือดออกมาอีกครั้ง คราวนี้ฟันของเขาหักไปสิบกว่าซี่

“นี่หรือคือการที่บอกว่าไม่ใช้ความรุนแรงแก้ปัญหา?”

“ข้าสาบานเลย… แกมันไอ้แก่ไร้ยางอาย!”

ชายสวมหน้ากากสบถในใจ

“หืม?”

จื่อหยางเทียนจุนมองไปที่หน้ากากเขี้ยวแหลมบนใบหน้าของชายสวมหน้ากากอย่างแปลกใจ

ตามหลักแล้ว แม้เขาจะควบคุมพลังอย่างระมัดระวัง แต่แค่สองเท้าของเขาก็ควรทำให้หน้าของชายสวมหน้ากากกลายเป็นเลือดเนื้อเละไปแล้ว

แต่จนถึงตอนนี้ ใบหน้าของชายสวมหน้ากากยังคงสมบูรณ์

สาเหตุนั้นก็คือหน้ากากเขี้ยวแหลมนี้ดูเหมือนจะไม่ธรรมดา

จื่อหยางเทียนจุนมองหน้ากากเขี้ยวแหลมของชายสวมหน้ากากลึกลงไปอีกแล้วพูดว่า “ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้ามีนามว่าเซี่ยอี้ใช่หรือไม่?”

“เซี่ยอี้ ข้าว่าพวกเราสองคนดูเหมือนจะมีวาสนาต่อกันนะ ไม่เช่นนั้น คงไม่มาพบเจอและรู้จักกันแบบนี้หรอก”

“ในเมื่อเรามีวาสนา ไยเจ้าไม่ทำให้มันลึกซึ้งกว่านี้หน่อยเล่า?”

“อย่างเช่น บอกข้าสิว่าอวี่หวังก็คือใครกันแน่?”

ชายสวมหน้ากากพูดด้วยความโกรธ “หึ ข้าไม่มีวาสนากับแก! อย่าหวังเลย ข้าไม่มีทางบอกอะไรเกี่ยวกับท่านอวี่หวังแน่นอน!”

จื่อหยางเทียนจุนไม่ได้โกรธ และตอบกลับ “งั้นบอกข้าเรื่องเกี่ยวกับโลกหลังความตายก็ได้”

“เช่น ที่ตั้งของสำนักงานใหญ่โลกหลังความตายอยู่ที่ไหน?”

“โลกหลังความตายมีสาขากี่แห่ง? ยังมีผู้แข็งแกร่งเหลืออีกเท่าไหร่? และ…”

ชายสวมหน้ากากพูดขัดขึ้น “ไอ้แก่ เจ้าไม่เคยบอกว่าชอบใช้คุณธรรมโน้มน้าวผู้คนเหรอ? งั้นข้าจะบอกเจ้า ข้าไม่ยอม! ถ้าหากทำให้ข้ายอมจำนนทั้งใจและกายได้ ข้าจะบอกเจ้าในสิ่งที่ข้ารู้ทั้งหมด!”

“เจ้าต้องการให้ข้าทำยังไง?” จื่อหยางเทียนจุนถาม

ชายสวมหน้ากากพูด “ปล่อยข้าก่อน จากนั้นข้าจะสู้กับเจ้าอย่างยุติธรรม ถ้าข้าพ่ายแพ้อีกครั้ง ข้าจะบอกเจ้าในทุกสิ่งที่ข้ารู้”

ปัง!

จื่อหยางเทียนจุนย่ำลงไปบนใบหน้าของชายสวมหน้ากากอีกครั้ง พร้อมกับด่า “แกเป็นตัวอะไรถึงกล้ามาต่อรองกับข้า?”

ชายสวมหน้ากากถึงกับอึ้ง

นี่มันไม่ใช่เจ้าบอกเองหรือว่าชอบใช้คุณธรรมโน้มน้าวคนอื่น?

แล้วนี่มันอะไร ทำไมพูดจาไม่ตรงกับที่เคยพูดเลย!?

จื่อหยางเทียนจุนเปลี่ยนท่าทีเล็กน้อยและพูดว่า “แต่ข้าก็เป็นคนที่ชอบใช้คุณธรรมโน้มน้าวผู้คนอยู่แล้ว งั้นจะให้โอกาสเจ้า”

พูดจบ จื่อหยางเทียนจุนก็ยกเท้าออกและถอยกลับไปยืนที่เดิม

ชายสวมหน้ากากลุกขึ้นจากพื้นและพูดกับจื่อหยางเทียนจุนว่า “เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะหนีหรือ?”

พูดง่าย ๆ ก็คือ จื่อหยางเทียนจุนตอนนี้เหมือนเป้าเคลื่อนที่ ที่ถูกโจมตีจากทุกทิศทาง

แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ จื่อหยางเทียนจุนกลับไม่ได้โต้กลับเลย ยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับ

“ปัง ๆ ๆ!”

หมัดของชายสวมหน้ากากพุ่งใส่ตัวจื่อหยางเทียนจุนไม่หยุด ราวกับกำปั้นกระทบโลหะศักดิ์สิทธิ์ เสียงปะทะดังสนั่นไม่ขาดสาย

แต่ถึงจะโดนหมัดมากมาย จื่อหยางเทียนจุนยังคงไม่เป็นอะไรเลย ยืนยิ้มอย่างใจเย็นและยังพูดวิจารณ์อีกว่า

“หมัดนี้ไม่ได้เรื่อง ต่อยผิดตำแหน่ง”

“หมัดนี้ก็ไม่ได้อีก แรงไม่พอ เจ้ากำลังเกาให้ข้าหรือ?”

“ข้าถามจริง ๆ เจ้าเรียนวิชาหมัดมาได้ยังไง? ช้าจนข้าจะหลับแล้ว”

“เร็วอีกสิ… แรงอีกหน่อย… ใช่แบบนั้นแหละ… เอาอีก…”

เยี่ยชิวที่ยืนดูอยู่ สีหน้าแปลกประหลาด เขาสงสัยว่าอาจารย์ของเขากำลังเล่นมุกสองแง่สองง่าม แต่ก็ไม่มีหลักฐานยืนยัน

ชายสวมหน้ากากแทบบ้า

เขาต่อยไปที่ตัวจื่อหยางเทียนจุนกว่า 200 ครั้งแล้ว ต่อให้เป็นสำนักใหญ่สุดยอดก็ต้องพังไปแล้ว

แต่จื่อหยางเทียนจุนล่ะ? ไม่เป็นอะไรเลย ยืนอยู่เฉยๆ ยิ้มอยู่อย่างเดียว

ไอ้แก่นี่มันอะไรกันแน่?

ชายสวมหน้ากากยิ่งสู้ยิ่งใจเสีย ยิ่งสู้ยิ่งกลัว เพราะไม่ว่าเขาจะทุ่มพลังเท่าไร ก็ไม่อาจทำอะไรจื่อหยางเทียนจุนได้เลย

ปีศาจ!

ไอ้แก่นี่มันต้องเป็นปีศาจ!

“ตอนนี้เจ้ายอมแล้วหรือยัง?” จื่อหยางเทียนจุนถามพร้อมรอยยิ้ม

แต่ใครจะรู้ รอยยิ้มนั้นทำให้ชายสวมหน้ากากโมโหจนคลั่ง

“ไอ้สารเลว! เจ้ากล้าดูถูกข้าอย่างนั้นรึ!? งั้นรับโทสะของข้าไปเถอะ!”ชายสวมหน้ากากตวัดขวานเปิดฟ้าขึ้นมา และฟันตรงไปที่หัวของจื่อหยางเทียนจุนทันที!