วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2205

เยี่ยชิวมองไปบนกล่องเหล็กใบหนึ่ง

กล่องเหล็กนี้วางอยู่ตรงมุม ดูธรรมดามาก แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเยี่ยชิวคือกลอนทองแดงที่ล็อกอยู่บนกล่อง

นี่ทำให้เขารู้สึกสงสัย

“คลังสมบัตินี้ไม่มีของมีค่าเลย แล้วทำไมกล่องเหล็กใบนี้ถึงต้องล็อกไว้ด้วย?”

ความสงสัยทำให้เยี่ยชิวเปิดใช้ตาสวรรค์เพื่อตรวจสอบภายในกล่องเหล็ก?

แต่กลับพบว่าสายตาถูกปิดกั้น

“เอ๊ะ?”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ จึงเดินไปตรงหน้ากล่องเหล็ก ใช้มือขวาจับกลอนทองแดงแล้วบิด

แต่กลับบิดไม่ออก

เขาจึงใช้หมัดชกไปที่กล่องเหล็กเต็มแรง แต่กล่องไม่เสียหายแม้แต่น้อย

“แปลกจริงๆ”

เยี่ยชิวขมวดคิ้ว

ในตอนนั้นเอง จื่อหยางเทียนจุนและเยี่ยหวู่ซวงเดินเข้ามาใกล้ จื่อหยางเทียนจุนมองกล่องเหล็กแวบหนึ่งเเละพูดว่า“กล่องใบนี้มีการลงอาคมไว้ เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าเปิดเอง”

พูดจบ จื่อหยางเทียนจุนปล่อยพลังแห่งดาบจากปลายนิ้ว พุ่งตรงไปที่กลอนทองแดง

“เตี้ยง!”

กลอนทองแดงเเตกทันที

แต่ในตอนนั้นเอง หมอกสีดำปรากฏขึ้นจากกล่องเหล็ก ปกคลุมกล่องไว้

เป็นอาคมป้องกัน!

จื่อหยางเทียนจุนยกมือขวาขึ้น โบกเบาๆ หมอกดำหายไปในพริบตา

“เปิดได้แล้ว!” จื่อหยางเทียนจุนกล่าว

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย กล่องเหล็กที่ได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนานี้ต้องมีของสำคัญอยู่แน่

“ข้างในจะมีสมบัติอะไรซ่อนอยู่กันนะ?”

เยี่ยชิวเปิดกล่องเหล็กด้วยความระมัดระวัง

แต่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ไม่ใช่มั้ง?”

เยี่ยชิวถึงกับอึ้งเลย

เขาคิดว่าในกล่องเหล็กที่จะมีสมบัติล้ำค่า ใครจะรู้มีเเค่สองสิ่ง

โทเค็นหนึ่งอัน

หนังสือหนึ่งเล่ม!

เยี่ยชิวหยิบโทเค็นขึ้นมาพลิกดูไปมา พบว่าด้านหนึ่งของสักหัวกะโหลก อีกด้านสลักคำว่า“ตงฮวงสาขาเเยกเซี่ยอี”หกตัวอักษร

เห็นได้ชัดว่าโทเค็นนี้เป็นสัญลักษณ์แสดงตัวตนของเซี่ยอี

ส่วนหนังสือเล่มนั้น ปกเป็นสีดำสนิท ไม่มีตัวหนังสือแม้แต่ตัวเดียว

เยี่ยชิวเอื้อมมือไปหยิบหนังสือ แต่ทันทีที่นิ้วสัมผัสหนังสือ แสงสีดำพุ่งออกมา กระแทกเข้าที่หลังมือของเขา

เหมือนสายฟ้าฟาด เยี่ยชิวถูกแรงกระแทกจนถอยหลังไปหลายก้าว

“หนังสือเล่มนี้มีอาคมปิดผนึก” เยี่ยหวู่ซวงเตือน

“กระจอก” จื่อหยางเทียนจุนยื่นมือไปลูบหนังสือเบาๆ ทำลายอาคมและโยนหนังสือให้เยี่ยชิว

“ขอบคุณท่านอาจารย์” เยี่ยชิวยิ้ม “มีอาจารย์ที่แข็งแกร่งอยู่ข้างๆ แบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นศัตรูหรืออาคมแค่โบกมือก็แก้ได้หมด”

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะ “เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว เปิดดูเถอะ!”

เยี่ยชิวเปิดหนังสือ และในวินาทีถัดไป สีหน้าดูแปลกประหลาด

หน้าแรกของบันทึกเขียนไว้ว่า:

“ข้าชื่อเซี่ยอี เกิดในตะวันออกสุดของแคว้นเทียนสุ่ยในราชวงศ์ต้าต้าโจว พ่อเสียตอนข้าอายุสามขวบ แม่เสียตอนข้าอายุห้าขวบ ข้าเติบโตมากับพี่ชายและพี่สะใภ้”

“คืนหนึ่ง นางสารเลวคนนั้นกับครูสอนหนังสือกำลังมีอะไรกันในห้องนอนต่อหน้าพี่ชายของข้า พอพวกเขาหลับสนิท ข้าแอบย่องเข้าไปในห้อง ใช้มีดเชือดคอครูสอนหนังสือ แล้วก็ใช้มีดเล่มนั้นฟันผู้หญิงคนนั้นจนตาย”

“ข้าฟันเธอไปทั้งหมดแปดสิบเอ็ดครั้ง ข้าหั่นร่างของเธอจนกลายเป็นเศษเนื้อ”

“ทั้งหมดนี้ พี่ชายของฉันเห็นหมด เขาไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ห้ามฉันด้วย”

“ข้ากลัวมาก กลัวว่าพี่ชายจะโทษข้า แต่เมื่อข้าหยุดลง ข้าเห็นพี่ชายยิ้มให้ฉัน”

“นั่นเป็นครั้งแรกที่พี่ชายยิ้มให้ข้า ตั้งแต่เขาล้มป่วย”

“ข้ารู้ว่าพี่ชายขอบคุณฉันที่ช่วยเขาแก้แค้น แต่เขาคือพี่ชายของข้า คนเดียวในโลกนี้ที่รักข้าจริงๆ ข้าจะปล่อยให้เขาทรมานแบบนั้นได้ยังไง?”

“ข้าต้องตอบแทนพี่ชาย เขาดีกับข้าขนาดนี้ ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อเขา…”

“ดังนั้น ข้าจึงฆ่าเขาไป”

เยี่ยชิวกระตุกมุมปาก

“เเม่ง นี่มันพี่ชายแท้ๆของเจ้าเลยนะ! คนที่ดีกับเจ้าขนาดนั้น เจ้ายังฆ่าได้อีกเหรอ?”

ยังมีหัวใจไหม?

จากสิ่งที่เห็นได้ชัด ในช่วงเวลานั้นจิตใจของเซี่ยอีเริ่มมีปัญหาอย่างรุนแรงแล้ว

เยี่ยชิวอ่านต่อไป

“ฉันเลือกมีดที่สะอาดที่สุด กลัวว่าพี่ชายจะเจ็บปวด ฉันลับมีดอยู่ทั้งคืน จากนั้นจึงใช้มือของข้าเองเชือดคอเขา ดูเลือดของเขาไหลออกจนหมด และค่อยๆหลับตาลงอย่างสงบ…”

“หลังจากฝังพี่ชายแล้ว ข้าก็จุดไฟเผาบ้านทั้งหลัง แล้วออกจากหมู่บ้านไป ใช้ชีวิตเร่ร่อน ขอทานไปเรื่อยๆ”

“ฉัน ใช้ชีวิตที่เร่ร่อนไม่มีที่อยู่ที่แน่นอน ข้าถูกคนด่า ถูกคนทำร้าย และถูกขอทานคนอื่นรังแก…”

“ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของข้า”

“จนกระทั่งสองปีต่อมา ข้าได้พบกับใครคนหนึ่ง เบาเปลี่ยนชีวิตของข้าไปตลอดกาล”

บันทึกของเซี่ยอีหายลงตรงนี้

แต่เยี่ยชิวกลับมีความรู้สึกบางอย่างที่รุนเเรง คนที่เซี่ยอีเจอในบันทึกประจำวันนี้ เป็นไปได้อย่างสูงว่าจะเกี่ยวข้องกับดินแดนนรก