วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2209

พันธมิตรห้าสำนักที่ดูแลเมืองต่างๆ กำลังเกิดเหตุการณ์หนีตายเช่นนี้อยู่ ตั้งแต่เจ้าเมืองไปจนถึงทหารเล็กๆ ต่างก็พากันหนีออกจากเมืองในข้ามคืน

บางคนพาครอบครัวหนีไปด้วย บางคนพาผู้คุ้มตัวเองไปด้วย บางคนพานางสนมที่ตัวเองรักไปด้วย...

และที่ยิ่งกว่าานั้น ยังได้ยินมามีคนทิ้งภรรยา ลูก และพ่อตาตัวเอง แล้วพาแม่ยายหนีไปแล้วด้วย

โดยรวมแล้ว ทุกคนต่างก็เหมือนนกที่ตกตะลึกจากการถูกธนูยิง รู้สึกไม่สบายใจ

ในขณะที่นิกายดาบชิงอวิ๋น นั้นกลับตรงกันข้ามกัน ทุกคนรวมตัวกันอย่างมีความสุข มีเสียงหัวเราะและความสนุกสนานเต็มไปหมด

เพราะว่าได้ผ่านวิกฤตไปแล้ว พันธมิตรห้าสำนักถูกทำลาย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นิกายดาบชิงอวิ๋น จะเป็นผู้ครองอำนาจในตงฮวงไม่มีใครกล้ารุกรานอีก

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ จะให้คนไม่รู้สึกดีได้อย่างไร ?

ดังนั้น คืนนี้นิกายดาบชิงอวิ๋นจะจัดงานเลี้ยงใหญ่ เพื่อเฉลิมฉลองกันทั่วทั้งนิกาย !

จื่อหยางเทียนจุนใช้เคลื่อนวาปนำเยี่ยชิวและเยี่ยหวู่ซวงกลับไปที่นิกายดาบชิงอวิ๋น

ไกลออกไป เยี่ยชิวเห็นนิกายดาบชิงอวิ๋นมีแสงไฟสว่างไสว เสียงคนพูดคุยกันอึกทึกครึกโครม

ที่ลานด้านหน้าตำหนักห้องประชุม ได้ตั้งโต๊ะหยกหลายร้อยตัวไว้ และมีสาวกหญิงที่หน้าตาสวยงามอยู่บางคนกำลังทำหน้าที่เป็นพนักงาน กำลังจัดเตรียมงานเลี้ยงอย่างตึงเครียดและเป็นระเบียบ

เยี่ยชิวสังเกตดห็นว่า โต๊ะหยกทุกตัวไม่ว่าจะมองจากทิศทางไหนก็เรียงเป็นแนวตรง ระยะห่างระหว่างโต๊ะแต่ละตัวก็เท่ากัน และแก้วไวน์บนโต๊ะก็จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบมากๆ

เมื่อเห็นภาพนี้ เขาก็ไม่สามารถอดคิดถึงโลกมนุษย์

เยี่ยชิวกล่าวว่า : " ในโลกมนุษย์ บางหน่วยงานเมื่อมีการประชุมสำคัญนั้น พนักงานจะใช้เชือกในการปรับแนวให้แก้วน้ำทุกใบเรียงเป็นแนวตรง ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่ามันจะมีแค่ในโลกมนุษย์เท่านั้น ไม่คิดว่าในโลกฝึกเซียนก็จะทำเช่นเดียวกันด้วย "

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า: " นี่น่าจะเป็นความคิดของหยุนซาน "

เยี่ยชิวพูดเล่นว่า : " ไม่คิดเลยว่า ท่านพ่อตาก็ชอบทำอะไรตามแผนแบบนี้ด้วย "

ในขณะนั้นเอง เสียงของหยุนซานก็ดังมาจากด้านหลัง : " เจ้าหนู เจ้ายังไม่ได้แต่งงานกับซีเอ๋อร์เจ้าก็กล้าพูดนินทาข้าลับหลังแล้ว กล้าดีเลยจริงๆ! "

เยี่ยชิวรีบหันกลับไป เพียงพบว่าหยุนซานสวมเสื้อคลุมสีม่วง สวมมงกุฎหยกดูสง่างามและมีอำนาจเหมือนประมุขของนิกาย

" ขอคารวะ ท่านพ่อตา"

เยี่ยชิว ไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด เขายกมือประสานกันและโค้งคำนับหยุนซาน แล้วพูดต่อว่า: " หรือว่านี้ไม่ใช่การจัดแผนเหรอ ? "

" เป็นเพียงแค่งานเลี้ยงงานเดียวเท่านั้น แม้แต่ระยะห่างระหว่างโต๊ะก็ต้องจัดให้ตรงกัน ดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็นสักเท่าไหร่ "

" ข้าคิดเสมอว่านี่เป็นตัวอย่างของการที่คนกินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำ ถ้ามีเวลา ควรที่จะหาอะไรที่ประโยชน์จะดีกว่า "

หยุนซาน ถามว่า : " อะไรคือสิ่งที่มีประโยชน์งั้นเหรอ "

เยี่ยชิว ตอบว่า : " เช่น การฝึกฝน การอ่านหนังสือ การทำหมันให้วัวตัวเมีย การผสมพันธุ์ให้วัวตัวผู้ หรือช่วยคุณยายข้ามถนน… สิ่งที่มีประโยชน์นั้นเยอะมาก ทำไมต้องมาเสียเวลาไปกับสิ่งที่ไม่มีประโยชน์แบบนี้? "

หยุนซานยิ้มและส่ายหัว กล่าวว่า : "ฉังเซิง เจ้ายังเด็กเกินไป "

" ทุกคนบนโลกนี้ล้วนเป็นปัจเจกบุคคลที่แตกต่างกัน ทุกคนมีพื้นฐานที่แตกต่างกัน มีฐานะที่แตกต่างกัน มีสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน ความรู้และมุมมองที่แตกต่างกัน การรับรู้และการคิดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ก็ไม่เหมือนกัน ดังนั้น สิ่งที่เจ้าคิดว่ามีความหมายมีประโยชน์ อาจจะเป็นสิ่งที่คนอื่นนั้นไม่ได้มองว่ามันมีความหมายหรือประโยชน์ก็ได้ "

" ยกตัวอย่างเช่น บางคนคิดว่าการอ่านหนังสือเป็นการเสียเวลา ในขณะที่บางคนคิดว่าการอ่านหนังสือคือการเรียนรู้ความรู้ บางคนคิดว่าการดื่มชาดีต่อสุขภาพ ในขณะที่บางคนคิดว่าการดื่มชาด้อยกว่าการดื่มเหล้า … "

" มันก็เหมือนกับที่เจ้าคิดว่านี่คือการทำตามแบบแผน แต่สำหรับข้าแล้ว มันไม่ใช่เลย "

หยุนซานกล่าวว่า: " การจัดวางโต๊ะนั้นจริงๆ แล้วเป็นเรื่องที่ง่ายมาก แต่ที่ข้าให้ความสำคัญกับมันก็เพราะต้องการให้เจ้าเมืองเข้าใจจากเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนนี้ว่าข้าให้ความสำคัญกับงานเลี้ยงในคืนนี้และให้ความสำคัญกับพวกเขาด้วย "

หยุนซาน หัวเราะและกล่าวว่า: " ตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้านั้นมั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเองมาก แต่วันนี้เมื่อได้เห็นพี่เยี่ยก็เพิ่งรู้ว่าพี่เยี่ยนั้นเป็นชายที่หล่อสง่างามมาก ! "

เยี่ยหวู่ซวง กล่าวตอบว่า : " พี่หยุนซานพูดเล่นแล้ว เจ้านั้นแหละที่เป็นชายที่โดดเด่นกว่าใครๆ ข้านั้นชื่นชมเจ้ามาก "

เมื่อเห็นทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างกระตือรือร้นและอึดอัด เยี่ยชิว ก็กลอกตาและกล่าวว่า : " ท่านพ่อ ท่านพ่อตา ทั้งสองท่านเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ต้องถือมารยาทกันขนาดนั้น "

"แล้วก็ท่านพ่อตา ท่านพ่อเป็นศิษย์สายตรงของท่านอาจารย์ ระดับชั้นของท่านสูงกว่าท่านใช่ไหม ? "

" ถ้าเป็นเช่นนั้น ระดับชั้นของพวกข้า ก็... "

หยุนซาน ตาเบิกกว้าง : " เยี่ยฉังเซิง เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าอยากจะได้ระดับเดียวกับข้างั้นเหรอ? ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าก็อย่าหวังว่าข้าจะปล่อยให้ซีเอ๋อร์ แต่งงานกับเจ้า "

กล้ามาคิดที่จะเป็นฐานนะรุ่นเดียวกับพ่อตา นี่มันเหลือเชื่อจริง ๆ !

เยี่ยชิวหัวเราะและกล่าวว่า: " ท่านพ่อตา ซีเอ๋อร์จะแต่งงานกับข้าหรือไม่ ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ใช่คนตัดสินใจสิ ? "

เมื่อ หยุนซานได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจนแทบจะสำลักเลือดออกมา

" เจ้าตั้งใจจะทำให้ข้าโกรธใช่ไหม? ข้าจะฆ่าเจ้า!" หยุนซาน ยกมือขึ้นทำท่าจะตีเยี่ยชิว

" เอาล่ะๆ " จื่อหยางเทียนจุนกล่าวขึ้นมาว่า : " หยุนซาน , หวู่ซวง , พวกเจ้าตามข้ามาที่นี่หน่อย "

พอพูดจบเขาก็พาทั้งสองคนเดินจากไป

ก่อนจะไป หยุนซาน ยังไม่ลืมที่จะจ้องเยี่ยชิว ด้วยสายตา นี่เจ้าหนู ปีกเริ่มแข็งแล้วสินะ !