วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2250

เยี่ยหวู่ซวงยืนอยู่กลางอากาศ ร่างของเขาเต็มไปด้วยลมหายใจลึกลับ เหมือนเหวลึกที่ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

หลังจากนั้นไม่นาน

“โครมคราม——”

บนท้องฟ้าเหนือเก้าโลก มีเสียงฟ้าร้องสามครั้ง แต่ทัณฑ์สวรรค์กลับยังไม่เกิดขึ้น

"ท่านอาวุโสสูงสุด ทำไมทัณฑ์สวรรค์ยังลงมาไม่ถึง?" หยุนซานถามว่า

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า "ทัณฑ์สวรรค์กำลังเตือนหวู่ซวง ให้เตรียมตัวพร้อมสำหรับการข้ามผ่านการทดสอบนี้"

จิ่วเจี้ยนเซียนตกใจและถามว่า ："อะไรนะ ทัณฑ์สวรรค์สามารถเตือนผู้ที่จะผ่านการทดสอบได้เหรอ? ทำไมข้าไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน?"

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะ"ฮ่าฮ่า”และพูดว่า ：“เจ้าจะไปเปรียบกับหวู่ซวงได้ยังไง?"

โอ้ย ทำร้ายจิตใจจริง ๆ

จิ่วเจี้ยนเซียนบ่นอย่างหงุดหงิดว่า ："ไม่นึกเลยว่าทัณฑ์สวรรค์จะดีแบบนี้"

ผ่านไปสักพัก

"บูม!"

ร่างของเยี่ยหวู่ซวง ก็เหมือนดาบเทพ ฟันทะลุออกจากค่ายกลดาบพิทักษ์

กลดาบปกป้องนิกาย / ค่ายกลดาบพิทักษ์）极有可能会被天劫（สวรรค์ลงโทษ）毁掉。

หากเขายังข้ามการทดสอบอยู่ในค่ายกลดาบพิทักษ์ ทัณฑ์สวรรค์ก็จะโจมตีค่ายกลดาบพิทักษ์เป็นอันดับแรก ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น ค่ายกลดาบพิทักษ์ก็อาจจะถูกทำลายโดยทัณฑ์สวรรค์

เยี่ยหวู่ซวงพุ่งออกจากค่ายกลดาบพิทักษ์ในทันที บนท้องฟ้าเหนือเก้าโลกเกิดพายุคลื่นและเมฆฝนรุนแรง ราวกับคลื่นทะเลพัดขึ้นมาถึงฟ้า สร้างกระแสคลื่นที่น่ากลัวและปล่อยพลังที่น่าสะพรึงกลัวออกมา ทำให้รู้สึกขนลุก

เยี่ยหวู่ซวงเงยหน้าขึ้น มองดูเมฆฝน เขารู้สึกอึดอัดเหมือนจะขาดอากาศหายใจ

พลังของกฎแห่งสวรรค์ ไม่อาจประเมินค่าต่ำได้

"บูม!"

เยี่ยหวู่ซวงไม่กั๊กพลังอีกต่อไป พลังทั้งหมดถูกปล่อยออกมา ร่างกายของเขาดั่งมังกรเทพ แผ่พลังการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่

เขาจ้องมองไปที่ท้องฟ้า รอคอยการลงโทษจากทัณฑ์สวรรค์อย่างเงียบสงบ

บนพื้นดิน

"ความกดดันจากกฎแห่งสวรรค์น่ากลัวจริงๆ แม้ว่าจะมีค่ายกลดาบพิทักษ์คุ้มครอง แต่ข้ามีความรู้สึกอย่างแรงกล้าว่าถ้าข้าต้องเผชิญกับการลงโทษจากทัณฑ์สวรรค์นี้ ข้าอาจจะตายอย่างแน่นอน" นางฟ้าไป๋ฮวาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ

"เจ้าจะไม่ตายหรอก" เยี่ยชิวกล่าว

"ทำไม?" นางฟ้าไป๋ฮวาถามด้วยความสงสัย

เยี่ยชิวยิ้มและตอบว่า ："กฎแห่งสวรรค์จะเมตตาเจ้า เพราะเจ้าคือผู้หญิงของข้า"

นางฟ้าไป๋ฮวายังไม่ได้พูดอะไร แต่หยุนซีกลับพูดขึ้นมาว่า ："พี่เย่ว์เอ้อร์ฟังดูสิ ปากของผู้ชายคนนี้หวานขึ้นทุกวันแล้วนะ ไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีสาวๆกี่คนที่ถูกเขาหลอกให้ตกหลุมรัก"

เยี่ยชิวตอบว่า ："ข้าแค่พูดความจริง"

"แล้วข้าล่ะ?" หยุนซีถาม ："กฎแห่งสวรรค์จะเมตตาข้าไหม?"

เยี่ยชิวส่ายหัว ："ไม่เมตตา"

"ทำไมล่ะ?" หยุนซีถามอย่างตกใจ

นางฟ้าไป๋ฮวาก็รู้สึกแปลกใจ

เยี่ยชิวมองไปที่หยุนซีแล้วพูดว่า ："เพราะเจ้าสวยเกินไป แม้แต่กฎแห่งสวรรค์ก็อิจฉา"

"ฮ่าๆๆ..." หยุนซีหัวเราะจนตัวโยก

เยี่ยชิวมองไปที่หยุนซีอย่างรวดเร็ว โชคดีที่ภูเขาไม่สูงเกินไป ไม่อย่างนั้นคงเสี่ยงกับแผ่นดินไหว

"ฉังเซิง เจ้าบอกว่าข้าสวย กฎแห่งสวรรค์อิจฉาข้า หมายความว่าพี่เย่ว์เอ้อร์ไม่สวยใช่ไหม?"

พอหยุนซีพูดจบ นางฟ้าไป๋ฮวามองไปที่เยี่ยชิว ดวงตาของนางดูเย็นชา

แน่นอนว่า นี่คือคำถามที่เสี่ยงตาย

ถ้าเยี่ยชิวตอบไม่ได้ หรือคำตอบไม่ถูกต้อง สิ่งที่รอเขาอยู่คือพายุฝนกระหน่ำ

แม่สาวน้อย กล้าสร้างหลุมให้ข้าตกหลุม ดูสิว่าข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร

เยี่ยชิวมองไปที่หยุนซีแล้วพูดว่า ：“คำถามนี้ ข้าไม่ตอบได้ไหม?”

“ไม่ได้!” หยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวาตอบพร้อมกัน

หยุนซีพูดต่อว่า ：“จำเป็นต้องตอบ”

คางคกทองคำกล่าวเสียงต่ำ ："สัญชาตญาณบ่งบอกข้าว่า ถ้าเป็นข้าที่ต้องเผชิญหน้ากับทัณฑ์สวรรค์ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ โอกาสที่ข้าจะรอดมีไม่ถึงหนึ่งในสิบเลย"

"ผู้อาวุโสใหญ่ นี่มันสุดโต่งจริงๆ"

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า ："ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วนะ บอกเจ้าว่าไม่ใช่คู่แข่งของหวู่ซวง แต่เจ้าก็ไม่เชื่อ ตอนนี้รู้ถึงความแข็งแกร่งของเขากันแล้วใช่ไหม?"

คางคกทองคำพยักหน้า ："รู้แล้ว"

"แล้วเจ้าจะลุกจากตัวข้าได้หรือยัง?" อมตะชางเหม่ยรู้สึกแย่สุดๆ

แม่งเอ้ย ต่อยข้าแล้วไม่ว่า แต่ทำไมต้องนั่งทับตัวข้าด้วย?

ท่าทางนี้...

ดูยังไงก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

ส่วนใครที่ไม่รู้ จะคิดว่าข้าเป็นคนที่มีความชอบพิเศษอะไรแบบนี้

"อ้อ"คางคกทองคำหันกลับมาทันที ลุกขึ้นจากตัวอมตะชางเหม่ยแล้วดึงเขาขึ้นมา มองดูใบหน้าของอมตะชางเหม่ยที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และพูดว่า ："ท่านเต้าจ่าง ขอโทษที ตอนแรกข้าโมโหมากเลย... ก็เลย..."

คางคกทองคำพูดไปก็ขอโทษไป ขยับมือไปมาอย่างเขินอาย

“ไม่เป็นไร ข้ายกโทษให้เจ้า เราเป็นพี่น้องที่ดีกัน” อมตะชางเหม่ยไม่ได้มีความใจกว้าง แต่คิดว่าเจ้าคางคกนี่มันแข็งแกร่งมาก อาจจะมีประโยชน์ในอนาคต

คางคกทองคำแอบดีใจในใจ พูดว่า ：“ท่านเต้าจ่าง ขอบคุณท่านมาก เมื่อกี้ข้าผิดไปแล้ว ถ้าในอนาคตท่านต้องการให้ข้าช่วยอะไร ก็แค่บอกข้ามาได้เลย”

“ดีเลย” ใบหน้าอมตะชางเหม่ยยิ้มแย้ม

คางคกทองคำเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยหวู่ซวง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าว่า ：“ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมความแตกต่างระหว่างคนมันถึงมากขนาดนี้?”

อมตะชางเหม่ยตอบกลับทันที ：“เจ้าเป็นคนเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คางคกทองคำหันหน้ามองอมตะชางเหม่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ แล้วกำหมัดแน่น

ในขณะนั้นเอง

“โครมคราม！”

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น ลงมาอย่างรวดเร็ว