วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2259

หีบกระบี่หวู่ซวงปรากฏขึ้น ทันใดนั้น กลิ่นอายสังหารอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่ซ่านไปทั่วทุกสารทิศ จนทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

ท้องฟ้ามืดครึ้ม ราวกับเป็นลางบอกเหตุแห่งวันสิ้นโลก

“หานเปย!”

เส้นผมสีดำของเยี่ยหวู่ซวง สยายพลิ้ว ดวงตาล้ำลึก เปล่งเสียงคำรามสะเทือนสู่อากาศอันว่างเปล่า

“ชิ่ว!”

เสียงดาบก้องกังวานไปทั่วฟ้าดิน

ทันใดนั้น หีบกระบี่ก็เปิดออก ดาบยาวสีเงินเล่มหนึ่งพุ่งทะยานออกมา แผ่พลังทำลายล้างคมกล้า ฟาดฟันเข้าใส่วิญญาณวีรชนยุคโบราณ

เมื่อดาบฟันออกมา สีสันแห่งฟ้าดินพลันเปลี่ยนไป บรรยากาศราวกับย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ให้ความรู้สึกเศร้าสร้อยอ้างว้างทุกครั้งที่ฤดูนี้มาเยือน

“โครม!”

กระบี่หานเปยต้านทานกับดาบวงพระจันทร์สีเลือดในมือของวิญญาณวีรชนยุคโบราณ ก่อเกิดประกายไฟกระจายพร่างพราย

สิ่งที่ทำให้เยี่ยหวู่ซวงรู้สึกตกใจคือ ดาบวงพระจันทร์สีเลือดในมือของอีกฝ่าย กลับไม่ถูกทำลาย

ต้องรู้ไว้ว่า ดาบทุกเล่มภายในหีบกระบี่หวู่ซวง ต่างก็เป็นอาวุธจักรพรรดิ

ทว่าดาบที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ กลับไม่อาจทำลายดาบวงพระจันทร์สีเลือดได้ ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่ออย่างยิ่ง

เยี่ยหวู่ซวง คำรามออกมาอีกครั้ง

“ฉือจวิน！”

เมื่อสิ้นเสียงของเยี่ยหวู่ซวงจาง ดาบเทพสีดำสนิทดุจหมึกเล่มหนึ่ง ก็พุ่งออกจากหีบหระบี่หวู่ซวง กรีดผ่านอากาศเป็นเส้นโค้ง ก่อนจะฟันใส่วิญญาณวีรชนยุคโบราณกลางเวหา

ทันใดนั้น ร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณสั่นสะท้าน เลือดสาดกระเซ็น

มันได้รับบาดเจ็บแล้ว!

เยี่ยหวู่ซวงตื่นเต้นขึ้นมาทันที เปล่งเสียงคำราม “หยินเสวี่ย！”

ชิ่ว——

ดาบยาวสีเลือดพุ่งออกจากหีบดาบ

เพียงแค่ดาบยาวเล่มนี้ปรากฏขึ้น ก็ให้ความรู้สึกราวกับยืนอยู่ท่ามกลางภูเขาศพและมหาสมุทรเลือด กลิ่นคาวคละคลุ้ง ราวกับมันเคยกลืนกินชีวิตนับพันล้านดวงมาแล้ว

บนพื้นดิน เหล่าผู้คนต่างหวาดกลัว

พลังอำนาจของดาบอินเซวี่ยนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

เยี่ยหวู่ซวงโบกมือเพียงครั้งเดียว ดาบอินเซวี่ยราวกับสายฟ้า ทะลวงผ่านท้องฟ้าเป็นเส้นแสง พุ่งฟันลงบนร่างของ วิญญาณวีรชนยุคโบราณ

“ปั่ก!”

โลหิตพุ่งกระฉูดออกจากร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณดุจน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แต่ไม่นานก็จางหายไป เพราะท้ายที่สุดแล้ว วิญญาณวีรชนยุคโบราณก็ไม่ใช่มนุษย์ที่มีชีวิตจริงๆ

“อ๊ากกก….”

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของวิญญาณวีรชนยุคโบราณดังขึ้น

เยี่ยหวู่ซวงไม่ได้ใส่ใจ นี่คือศึกแห่งความเป็นความตาย เขาย่อมไม่มีทางเปิดโอกาสให้ศัตรูแม้แต่น้อย

“เสวี่ยลั่ว!”

เยี่ยหวู่ซวงตะโกนเสียงดัง ด้วยเสียงสะเทือนไปทั่วปฐพีอีกครั้ง และดาบยาวก็บินออกมาจากหีบกระบี่หวู่ซวง

ดาบเล่มนี้มีรูปร่างบิดโค้ง ใบดาบเป็นสีเลือด ปลายดาบแหลมเป็นรูปสามเหลี่ยม ดูราวกับหัวงู

เมื่อดาบเล่มนี้ปรากฏขึ้น บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไปทันที ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกและน่าขนลุก

ไม่มีข้อกังขา นี่คืออาวุธทหารที่ดุร้าย

“เฉ้ง!”

ดาบยาวฟันลงบนร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณ พลันนั้น ร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณก็ระเบิดแยกออกเป็นเสี่ยงๆ

เมื่อเห็นฉากนี้ เหล่าฝูงชนต่างส่งเสียงโห่ร้อง

“วิญญาณวีรชนยุคโบราณพ่ายแพ้แล้ว!”

“ผู้อาวุโสใหญ่ทำสำเร็วแล้ว!”

“ขอแสดงความยินดีกับผู้อาวุโสใหญ่!”

“……”

ทว่า ก่อนที่เสียงโห่ร้องของทุกคนจะจางหายไป ร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณ ซึ่งแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จากนั้นรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว จากนั้นชั้นพลังสายฟ้าก็ปกคลุมทั่วร่าง ราวกับเป็นพลังแห่งการฟื้นคืนชีพพุ่งทะยานสู่ขีดสุด

"อะไรนะ?"

ผู้คนต่างขนลุกซู่ไปทั้งร่าง

นี่หมายความว่า วิญญาณวีรชนยุคโบราณเป็นอมตะหรือ?

ถ้าเป็นเช่นนั้น ต่อให้ผู้อาวุโสใหญ่แข็งแกร่งเพียงใด และสุดท้ายอาจต้องพ่ายแพ้เพราะหมดพลังไปเอง

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ทุกคนก็กลั้นหายใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล มองไปยังเยี่ยหวู่ซวงอย่างเป็นห่วง

แม้แต่เยี่ยชิวก็ไม่อาจสงบนิ่งต่อไปได้ เตรียมใช้ไฟพิเศษระดับจักรพรรดิเพื่อช่วยเยี่ยหวู่ซวง พร้อมกับก้าวไปข้างหน้า

หยุนซานตกตะลึงอย่างยิ่ง

พร้อมกันนั้น เขาก็เข้าใจในทันที ว่าทำไมจื่อหยางเทียนจุนถึงใช้เพียงสายตาตัดบทเขา

เพราะดาบของเยี่ยหวู่ซวงทั้งหมดล้วนเป็นอาวุธจักรพรรดิ หากข่าวนี้แพร่ออกไป ไม่รู้ว่าจะมีผู้คนมากมายเพียงใดในโลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียนจะอิจฉา นับตั้งแต่นี้ เยี่ยหวู่ซวงคงไม่อาจมีวันสงบสุขได้อีก

ยิ่งไปกว่านั้น ภายในหีบกระบี่ยังมีดาบอีก เห็นได้ชัดว่า เยี่ยหวู่ซวงไม่ได้มีเพียงอาวุธจักรพรรดิเหล่านี้เท่านั้น

ในขณะนั้น จู่ๆกลางเวหาก็เกิดเสียงกรีดแหลมของดาบก้องกังวานขึ้นอีกครั้ง

“เฉ้ง!”

ทันใดนั้นเอง อุณหภูมิรอบด้านก็ลดฮวบลง ราวกับถูกพัดพาเข้าสู่แดนน้ำแข็งอันหนาวเหน็บ ทำให้ร่างกายสั่นสะท้านโดยไม่อาจควบคุมได้

“หานซวง！”

เยี่ยหวู่ซวงเปล่งเสียงก้องกังวาน ดาบเล่มที่ห้าก็ปรากฏขึ้น

ดาบเล่มนี้โปร่งใส ราวกับถูกหล่อหลอมขึ้นจากน้ำแข็งบริสุทธิ์ มันเปล่งประกายแวววาวระยิบระยับ ผิวดาบถูกปกคลุมด้วยหมอกเย็นสีขาว

ทันทีที่ดาบนี้ปรากฏขั้น ร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณก็ถูกแช่แข็งในพริบตา

"เสิ่นเซียว!"

เมื่อสิ้นเสียงของเยี่ยหวู่ซวง ดาบยาวเล่มหนึ่งก็พุ่งออกมาจากหีบกระบี่ ทันทีที่ดาบนี้ปรากฏขึ้น เสียงฟ้าคำรามกึกก้อง ตัวดาบเปล่งประกายสายฟ้าแล่นผ่านทั่วดาบ เสียงเปรี๊ยะ เปรี๊ยะ ของกระแสไฟฟ้าแผ่กระจายออกมารอบทิศทาง ราวกับ ทัณฑ์สวรรค์พุ่งเข้าฟาดฟันใส่วิญญาณวีรชนยุคโบราณ

“โหรวอวิ๋นจื่อ！”

เสียงกรีดร้องของดาบดังสะท้านฟ้า

ดาบเล่มที่เจ็ดพุ่งออกมาจากหีบกระบี่ นี่คือดาบอ่อน คมดาบบางเฉียบยิ่งกว่าเส้นผม ไม่รู้ว่าถูกสร้างขึ้นมาจากวัสดุใด แต่ดูอ่อนนุ่มจนแทบไม่น่าเป็นอาวุธได้

ทันทีที่ดาบนี้พุ่งออกมา มันก็พันรัดร่างของวิญญาณวีรชนยุคโบราณไว้แน่น

"เฉ้ง!"

เสียงดาบแหลมกรีดร้องสะท้านไปทั่วฟ้า จากนั้น แสงดาบสายหนึ่งก็พุ่งออกมาจากหีบกระบี่

นี่คือดาบไม้เล่มหนึ่ง

ตัวดาบดูเก่าแก่และหยาบกระด้าง และกลางตัวดาบยังมีรอยร้าวด้วย ดูราวกับมันถูกสร้างขึ้นจากไม้โบราณที่เฉาตายแล้ว

เยี่ยหวู่ซวงคว้าจับมันเอาไว้ มันเปล่งประกาย เหมือนมังกรที่ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า เขายกดาบขึ้นและฟาดฟันลง

"จ่านชางฉง!"