วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2267

ที่นิกายดาบชิงอวิ๋น

หน้าประตูตำหนักประชุม

อมตะชางเหม่ยถามเยี่ยชิวว่า "ไอ้เด็กเปรต เจ้าคิดว่า ข้าจะติดอันดับในอันดับมังกร ไหม?"

เยี่ยชิวมองไปที่อมตะชางเหม่ย แล้วพูดว่า "เจ้าเหรอ? พลังของเจ้าก็พอได้อยู่หรอก แต่หน้าตานี่สิ ถ้าเจ้าติดอันดับ คนอื่นอาจจะรู้สึกอับอายเอานะ"

อมตะชางเหม่ยหน้าตาดำมืด "พูดภาษาคนสิ!"

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วพูดว่า "คนถัดไปคือลูกพี่เจ้า"

"จริงเหรอ?" อมตะชางเหม่ยดูไม่ค่อยเชื่อ

เยี่ยชิวตอบว่า "หลงผู้ซ่า ยังเป็นอันดับสามได้ แล้วทำไมเจ้าจะไม่ได้อันดับสองล่ะ?"

"เอาไงดี เรามาเดิมพันกันดีไหม ถ้าข้าทายถูก เจ้าต้องเลี้ยงเหล้าทุกคนเลยนะ"

อมตะชางเหม่ย ตอบรับอย่างยินดี "ไม่มีปัญหา"

ทันทีที่พูดจบ ข้อมูลเกี่ยวกับหลงผู้ซ่าบนเสียงระฆังทั้งหมดก็หายไป และปรากฏข้อความหนึ่งขึ้นมา

"อันดับที่สอง อมตะชางเหม่ย!"

อมตะชางเหม่ยเบิกตากว้าง "เห้ย จริงเหรอ นี่มันข้า!"

ข้อความยังคงปรากฏต่อไป

"อมตะชางเหม่ย ผู้ฝึกตนถึงขั้นสุดยอดของทงเสิน ผู้นำของภูเขาหลงหู่ในโลกมนุษย์ เชี่ยวชาญในศาสตร์ลึกลับของ ฝึกฝนวิชาร่างทอง ครอบครองอาวุธจักรพรรดิ ดาบกลั่นอสูร บรรทัดวัดสวรรค์หยินหยางและ กระเบื้องลึกลับ… มีร่างกายเป็นหนึ่งในสิบร่างกายพิเศษของโลกฝึกเซียน ร่างกายแห่งกฎแห่งสวรรค์!"

บรรยากาศในที่นั้นเต็มไปด้วยความทึ่ง

โดยเฉพาะลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นที่ต่างก็พูดขึ้นและแสดงความยินดีต่ออมตะชางเหม่ย

แต่อมตะชางเหม่ยกลับยืนเหมือนกิ่งไม้ ไม่ขยับไปไหน

"เป็นไงล่ะ ข้าทายไม่ผิดใช่ไหม?" เยี่ยชิวหัวเราะแล้วพูดว่า "ไอ้แก่ เจ้าต้องเลี้ยงเหล้าทุกคน"

อมตะชางเหม่ยฟื้นตัวกลับมาและพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต ระฆังฟ้าดินมันคงพูดผิดหรือเปล่า?"

"ดาบกลั่นอสูรเป็นอาวุธจักรพรรดิจริงเหรอ? ทำไมข้าถึงไม่เคยสังเกตเห็น?"

"แล้วมันบอกว่าข้าเป็นร่างกายพิเศษ แต่นอกจากหน้าตาจะขี้เหร่แล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรพิเศษเลยนะ?"

เยี่ยชิวหัวเราะและพูดว่า "รู้ตัวว่าหน้าตาขี้เหร่ ก็แสดงว่าเจ้ายังมีความรู้สึกตัวบ้าง"

"ไปไกลๆ เลย" อมตะชางเหม่ยจ้องไปที่เยี่ยชิว

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า "อมตะชางเหม่ย ระฆังฟ้าดินไม่เคยทำผิดเลย ข้อมูลพวกนั้นทั้งหมดเป็นความจริง เจ้าก็เป็นร่างกายแห่งกฎแห่งสวรรค์จริง ไม่งั้นเจ้าจะฝึกฝนจนมีแก่นวิญญาณ 9 ดวงและพัฒนาไปถึงสุดยอดขั้นทงเสินได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง?"

"มันเป็นความจริงงั้นเหรอ!" อมตะชางเหม่ยตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดด้วยท่าทางภูมิใจ "ไอ้เด็กเปรต เห็นไหม ข้าคืออันดับสอง"

"รู้ไหมว่าอันดับสองหมายความว่าอะไร?"

"ถ้าเป็นในสมัยโบราณ ก็คืออันดับที่สองในการสอบเพื่อเข้าเมือง"

"เฮ้เฮ้ ดีจริงๆ"

เยี่ยชิวมองด้วยสายตาดูถูก "ดูเจ้าสิ อันดับสองจะภูมิใจไปทำไม? ก็แค่เบอร์สองมาตลอดปีล้านปีนี่เอง แล้วก็อย่าลืมว่าหลงผู้ซ่าน่ะเขายังตัดเบอร์สองทิ้งไปเลยนะ"

อมตะชางเหม่ย มองด้วยสายตาโกรธจัดไปที่ เยี่ยชิว "ไอ้เด็กเปรต น่าขยะแขยงจริงๆ"

เยี่ยชิวหัวเราะลั่น

"แต๊ง..."

ทันใดนั้นเสียงระฆังดังขึ้น ทุกคนเงยหน้าขึ้นไป เห็นข้อมูลเกี่ยวกับ อมตะชางเหม่ยบนระฆังฟ้าดินหายไปหมดแล้ว

เห็นได้ชัดว่าระฆังฟ้าดินกำลังจะประกาศอันดับหนึ่งของอันดับมังกร

ทุกคนจ้องไปที่ ระฆังฟ้าดินด้วยความคาดหวัง ต่างก็อยากรู้ว่าอันดับหนึ่งคือใคร?

หยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวามองไปที่เยี่ยชิวพักหนึ่ง

อมตะชางเหม่ยก็แอบมองไปที่เยี่ยชิวด้วย

ส่วนเยี่ยชิว ถึงแม้จะดูนิ่งๆ บนใบหน้า แต่ในใจกลับไม่ค่อยสงบเลย

"เจ้าของของระฆังฟ้าดิน ข้าไม่ได้ทำอะไรให้ท่านโกรธเลยนะ ขอท่านโปรดเห็นใจ อย่าทำให้ข้าเป็นอันดับหนึ่งเลย ขอโทษนะ!"

เยี่ยชิวรู้ตัวดีว่า ถึงแม้อันดับมังกรจะดูเหมือนเป็นเกียรติ แต่จริงๆ แล้วมันกลับเป็นปัญหาที่ใหญ่โต

โดยเฉพาะอันดับหนึ่งที่เป็นที่จับตามองจากทุกคน ไม่ว่าใครจะขึ้นอันดับหนึ่ง ก็จะถูกท้าทายจากคนมากมาย

ตอนนี้เยี่ยชิวแค่ต้องการที่จะอยู่เงียบๆ

แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างที่หวัง

"ข้าได้ยินมาว่าร่างอมตะ เมื่อฝึกจนถึงระดับสูงสุดจะสามารถไม่ตายไม่สลายจริงไหม?"

"คุณชายเยี่ยยังได้รับโอกาสสูงสุดจากภูเขาอมตะโชคชะตาดีจริงๆ"

"คุณชายเยี่ย ในอนาคตต้องสามารถพิสูจน์การบรรลุเป็นจักรพรรดิเซียนได้แน่ๆ!"

"......"

เยี่ยชิวสามารถจินตนาการได้ว่าตอนนี้ ในโลกการฝึกตนเป็นเซียน ทุกแห่งกำลังพูดถึงเขา

ตอนนี้เขากลายเป็นจุดสนใจของทุกคน และถูกผลักดันขึ้นไปอยู่ในจุดที่เสี่ยงที่สุด

"ระฆังฟ้าดินทำให้คนเดือดร้อนจริงๆ!"

ใครจะรู้ว่าในวินาทีถัดมา บนระฆังฟ้าดินมีข้อความใหม่ปรากฏขึ้น

"ผ่านการตรวจสอบจากระฆังฟ้าดิน เยี่ยฉังเซิงมีคุณสมบัติเป็นจักรพรรดิ !"

แม่เจ้า

ใบหน้าของเยี่ยชิวมืดลงไปอีก

"เจ้าเผยแพร่ข้อมูลของข้าก็แล้วไป ยังมาทำการประเมินอีก เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? นักประเมินสมบัติหรือไง?"

"คุณสมบัติเป็นจักรพรรดิ? ฮึ ยังต้องให้พูดอีกเหรอ? ข้าไม่รู้ตัวเองเหรอ?"

"เจ้านี่ กำลังหลอกข้าชัดๆ!"

เยี่ยชิวเกลียดจนฟันกรามดังกรอด

เขาเริ่มคาดการณ์ได้แล้วว่า ต่อไปนี้เขาจะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูจำนวนมาก

และศัตรูเหล่านั้นไม่มีความแค้นกับเขาเลย มีเป้าหมายเดียวคือการเอาชนะเขา

แม้กระทั่งวันหนึ่ง เขาอาจจะเจอกับพวกคนโง่แบบนี้

"เจ้าชื่อเยี่ยฉังเซิงใช่ไหม? ข้ามาหาเจ้า! แค่เอาชนะเจ้า ข้าจะเป็นที่หนึ่งในอันดับมังกร!"

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เยี่ยชิวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

เขาจ้องมองไปที่ระฆังฟ้าดินที่ลอยอยู่ในอากาศใบหน้าของเขามืดมน และในใจเต็มไปด้วยความโกรธ เขาคิดว่า "เจ้าของระฆังฟ้าดินระวังตัวให้ดี! สักวันข้าจะจัดการกับแก!"