วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2272

โจวอู่หวังที่เพิ่งจะเตือนจักรพรรดิแห่งต้าโจวว่าอย่าปล่อยข่าวว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ใครจะรู้ว่าในวินาทีถัดมาชื่อของเขาก็ปรากฏขึ้นบนระฆังฟ้าดิน

"บ้าเอ๊ย!"

โจวอู่หวังสาปแช่งออกมา

จักรพรรดิแห่งต้าโจวขมวดคิ้วและกล่าวว่า "เจ้าของระฆังฟ้าดินคือใครกัน? ทำไมถึงรู้ว่าท่านยังมีชีวิตอยู่และรู้เรื่องราวของท่านอย่างละเอียด?"

"ถ้าข้ารู้ว่าเขาคือใคร ข้าจะฆ่าเขาให้ได้!" โจวอู่หวังพูดด้วยความโกรธ "ข้าเคยคิดหาทางโอกาสลอบทำลายต้าเว่ยและต้าเฉียน แต่ตอนนี้แผนของข้าคงพังหมดแล้ว"

"ต้าเว่ยและต้าเฉียนรู้ว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ พวกมันย่อมต้องระวังตัว ถ้าไม่ระวังให้ดี ทั้งสองอาจจะร่วมมือกันเพราะกลัวข้า"

"ถ้าทั้งสองเมืองร่วมมือกัน จะเป็นปัญหาสำหรับต้าโจวแน่ๆ"

จักรพรรดิแห่งต้าโจวพูดว่า "ท่านปู่ไม่ต้องกังวลหรอก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะร่วมมือกัน พวกเขาก็ไม่กล้ารุกรานเราได้ง่ายๆ เพราะท่านเคยเป็นผู้นำอันดับหนึ่งของจงโจว"

เมื่อก่อนพูดถึงจงโจวผู้ที่เป็นอันดับหนึ่งโจวอู่หวังยังรู้สึกภูมิใจอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เมื่อเห็นการจัดอันดับในรายชื่อมังกร เขาก็รู้สึกโมโหอย่างมาก

"คาดไม่ถึงว่าจัดอันดับข้าแค่ที่หก ฮึ! ข้าจะดูสิ ว่าใครที่อยู่อันดับหน้าข้าบ้าง?"

โจวอู่หวังแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจ

ในขณะเดียวกัน

ประชาชนของต้าโจวก็เริ่มพูดคุยกัน

"อะไรนะ? โจวอู่หวังยังมีชีวิตอยู่เหรอ?"

"แท้จริงแล้วเป็นการคุ้มครองจากฟ้าดินให้ต้าโจว!"

"ต้าโจวของเรากำลังจะยิ่งใหญ่ขึ้นแล้ว!"

"พระราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าโจวจงเจริญ จงเจริญ จงเจริญยิ่ง……"

ชาวต้าโจวจำนวนมากนับไม่ถ้วนคุกเข่าลงกับพื้น และตะโกนด้วยความตื่นเต้น

"พระราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าโจว จงเจริญ!"

……

ห่างออกไปหลายพันลี้

อาณาจักรต้าเว่ย

ที่มุมทิศตะวันออกเฉียงเหนือของพระราชวังตั้งตระหง่านหอทายดาวที่สูงเสียดฟ้า

หอทายดาวมีความสูงถึงเก้าชั้น รูปร่างคล้ายกับระฆังโบราณขนาดใหญ่ ตั้งมั่นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าและแผ่นดิน

แต่ละชั้นถูกสร้างจากไม้เก่าแก่สีน้ำตาลเข้ม ทนทานต่อการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ และแม้จะถูกกัดกร่อนจากกาลเวลา แต่มันยังคงแข็งแกร่งอยู่

พื้นผิวของหอทายดาวประดับด้วยการแกะสลักที่ซับซ้อน มีลวดลายเมฆ ดวงดาว และสัตว์เทพต่างๆ ทุกๆรายละเอียดล้วนแสดงถึงความลึกซึ้งของประวัติศาสตร์

ที่ยอดหอทายดาวมีวงล้อเหล็กทองสัมฤทธิ์ที่มีลักษณะคล้ายกับดวงตาขนาดใหญ่ ดุจราวกับกำลังเฝ้ามองการหมุนเวียนของดวงดาว

ขณะนี้ ในชั้นที่เก้าของหอทายดาว

ภายใต้แสงจันทร์ที่เป็นประกายเงิน สาวงามเยือกเย็นผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อ มองดูคล้ายกับนางฟ้าแห่งจันทร์ที่หลงเข้ามาในโลกมนุษย์

ใบหน้าของเธอสวยงามและเย็นชาเหมือนกับดอกพลัมแดงในหิมะ เปี่ยมไปด้วยความเย่อหยิ่งและความบริสุทธิ์

รูปร่างของใบหน้าชัดเจนเหมือนกับหญิงสาวในภาพวาดโบราณ ทุกๆรายละเอียดละเอียดอ่อนตามแบบ

ดวงตาของเธอดุจสระน้ำเย็นในฤดูใบไม้ร่วง ลึกและเย็นชา เปล่งประกายความห่างเหินที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้

เธอสวมชุดกระโปรงไหมสีเขียวมรกต งดงามและประณีต ปักลวดลายและประดับด้วยมุกกับเพชรที่สะท้อนแสงจันทร์ ดูเหมือนนางฟ้าในบทกวี

ผมยาวของเธอไหลราวกับน้ำตกถึงเอว เปล่งประกายดำสนิทและเงางาม มีเข็มกลัดหยกเสียบอยู่ในผม มันยิ่งเสริมเสน่ห์ให้ใบหน้าเธอ ด้วยอากาศเย็นชาและสง่างาม

จากรูปลักษณ์เพียงอย่างเดียว เธอดูเหมือนอายุประมาณยี่สิบปี ไม่มีอะไรที่บ่งบอกถึงอายุที่แท้จริงของเธอ

บุคคลนี้ก็คือ ขุนนางแห่งอาณาจักรต้าเว่ย ผู้ติดอันดับที่ 8 ในอันดับมังกร

จิ้นปิงหยุน

จิ้นปิงหยุนมองไปที่ระฆังฟ้าดินในอากาศ ใบหน้าที่สวยงามของเธอไร้อารมณ์แม้แต่น้อย และเธอก็ยังคงจ้องไปที่มันนานหลายขณะโดยไม่ยอมละสายตา

ทันใดนั้น เธอเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา

ราชาเว่ยตอบว่า "แต่ข้ายังคงกังวลอยู่…"

"ท่านกลัวโจวอู่หวังเหรอ?" จิ้นปิงหยุนพูดด้วยความดูถูก "ไอ้แก่คนนี้ เมื่อหลายพันปีก่อนก็เป็นผู้แข็งแกร่งในระดับเซียนราชา แต่เวลาผ่านมาหลายปีแล้ว เขาก็ยังคงอยู่แค่ในระดับเซียนราชา ไม่มีความก้าวหน้าอะไรเลย คนแบบนี้จะไปกลัวทำไม?"

"ถ้าเขากล้าทำร้ายต้าเว่ย ข้าจะจัดการเขาเอง"

ราชาเว่ยพูดว่า "แต่ว่าโจวอู่หวังเขาเป็นเซียนราชาแข็งแกร่งนะ…"

จิ้นปิงหยุนขัดขึ้นก่อนที่พระเจ้าหวีจะพูดจบ "เจ้ากำลังจะบอกว่า ข้าระดับต่ำกว่าเขา ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาใช่ไหม?"

ราชาเว่ยปิดปากเงียบ

จิ้นปิงหยุนกล่าวว่า "ถึงแม้ว่าระดับจะสูงกว่ามีความได้เปรียบ แต่ถ้าระดับใกล้เคียงกัน มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง"

"บางคนสามารถฆ่าศัตรูที่อยู่ในระดับสูงกว่าได้"

"ถ้าไอ้แก่คนนั้นรู้ตัว และไม่สร้างปัญหา ทุกอย่างก็จะสงบสุข แต่ถ้ามันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง กล้าโจมตีต้าเว่ย ข้าจะทำให้มันตายโดยไม่มีที่ฝังศพ!"

ราชาเว่ยคิดหนัก

ได้ยินน้ำเสียงของท่านอาจารย์ ดูเหมือนจะมั่นใจในการฆ่าโจวอู่หวังเหรอ?

โจวอู่หวังในใจคิดอะไรบางอย่าง แล้วพูดว่า "ท่านอาจารย์ เดือนหน้าผู้จักรพรรดิแห่งต้าโจวจะจัดงานวันเกิดให้กับองค์หญิงหนิงอันลูกสาวคนเดียวของเขา และเขาจะหาผู้คู่หมั้นให้กับองค์หญิงหนิงอัน ข้ากำลังเตรียมส่งเจ้าชายสองพระองค์ไปลองดู ถ้าสามารถร่วมมือกับต้าโจวได้ ก็ดีที่สุด"

"ถ้าการสมรสไม่สำเร็จ เราก็สามารถใช้โอกาสนี้ในการเสริมสร้างความสัมพันธ์กับต้าโจวได้"

"ถ้าทั้งสองเมืองของเราสามารถเป็นพันธมิตรกันได้ เราก็สามารถร่วมมือกันทำลายต้าเฉียนได้ เจ้าคิดว่าแผนของข้านี่สามารถทำได้หรือไม่?"

จิ้นปิงหยุนพยักหน้าเล็กน้อย "ได้!"

ราชาเว่ยเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่หว่านล้อม แล้วพูดกับจิ้นปิงหยุน "ท่านมเหสี ข้ามาครั้งนี้ ข้านำของขวัญเล็กๆ มาฝาก…"

"ไปให้พ้น!"

จิ้นปิงหยุนขัดขึ้นทันทีด้วยเสียงดุทำให้ราชาเว่ยเหมือนกับกระต่ายที่ตกใจ รีบวิ่งหนีไปทันที

จิ้นปิงหยุนมองไปที่แผ่นหลังของราชาเว่ยที่หนีไป และพูดด้วยเสียงเย็นชา "ถ้ายังกล้าพูดถึงคำเรียกนั้นอีก ข้าจะทำลายราชอาณาจักรเว่ยให้สิ้นซาก!"