วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2316

เมื่ออมตะชางเหม่ยพูดจบ ทั่วทั้งบริเวณก็เงียบสงัดในทันที

ใบหน้าของหญิงสาวแดงเรื่อ ราวกับดอกบัวที่เพิ่งผลิบาน ดูเขินอายอย่างยิ่ง

ลุงซูยิ้มอย่างใจดี

ส่วนเยี่ยชิว จ้องเขม็งไปที่อมตะชางเหม่ยพร้อมด่าทออย่างไม่สบอารมณ์ "ไอ้แก่ อย่าพูดจาไร้สาระ"

"ข้าพูดจาไร้สาระตรงไหน?" อมตะชางเหม่ยกล่าว "เจ้ากับคุณหนูโหรวเหมาะสมกันมาก ลุงซู ท่านว่าข้าพูดถูกไหม?"

"ถูก..." ลุงซูตอบรับโดยไม่รู้ตัว เหลือบมองหญิงสาว แล้วรีบหุบปาก

เรื่องแต่งงานของคุณหนู ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะพูดแทรกได้

อมตะชางเหม่ยกางมือออก "เจ้าหนู ดูสิ ลุงซูยังคิดว่าพวกเจ้าเหมาะสมกันเลย เจ้ายังจะคิดว่าข้าพูดจาไร้สาระอีกไหม?"

"ไปไกลๆ เลยไป" เยี่ยชิวด่า

"ฮึ คนดีๆ พูดไม่ฟัง" อมตะชางเหม่ยแค่นเสียง เดินไปที่ศพของชายชุดดำ เริ่มค้นหาแหวนมิติบนร่างของพวกเขา

เยี่ยชิวกล่าวขอโทษหญิงสาว "ขอโทษด้วย เพื่อนของข้าชอบพูดจาไร้สาระ ท่านอย่าถือสา"

"ไม่เป็นไร" หญิงสาวแย้มยิ้ม กล่าว "คุณชายเยี่ย คืนนี้ขอบคุณท่านมากจริงๆ หากมีโอกาส ข้าจะเชิญท่านดื่มชา"

"ได้สิ" เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าวต่อ "นักฆ่าพวกนี้ไม่ธรรมดา ลุงซู พวกท่านเคยไปขัดแย้งกับคนของต้าเว่ยที่ไหนหรือเปล่า ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะมาตามล่าพวกท่านได้อย่างไร?"

พวกเขามาเพราะฐานะของคุณหนูแน่นอน

ลุงซูรู้ดีแก่ใจ แต่ทำทีเป็นไม่รู้อะไรเลย เขากล่าวออกมาว่า "ข้าก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมพวกเขาถึงมาลอบสังหารคุณหนู?"

เยี่ยชิวมองหญิงสาว แล้วกล่าว "เมื่อครู่ข้าดูจากการลงมือของชายชุดดำทั้งสามคน พวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ไม่เหมือนคนทั่วไป"

ลุงซูตกใจ "คุณชายเยี่ย ท่านหมายความว่าพวกเขาเป็นนักฆ่ามืออาชีพหรือ?"

เยี่ยชิวส่ายหน้าพร้อมตอบออกมา "ข้าเคยต่อสู้กับนักฆ่ามาก่อน นักฆ่าจะเน้นการโจมตีครั้งเดียวให้ถึงตาย หากฆ่าเป้าหมายไม่ได้ พวกเขาจะถอยทันที ไม่มีทางอยู่ต่อ"

"ท่าทางการเคลื่อนไหวของชายชุดดำทั้งสามคนนี้ เหมือนทหารมากกว่า"

ลุงซูชะงัก "ทหารหรือ?"

เยี่ยชิวพยักหน้า "ข้ารู้สึกว่าเหมือนมาก"

ลุงซูมองหญิงสาว หากนักฆ่าเป็นทหารของต้าเว่ย เรื่องนี้คงไม่ง่ายอย่างที่คิด

ในขณะนั้นเอง อมตะชางเหม่ยก็กลับมา

"บ้าเอ๊ย ข้าไม่เคยเห็นใครจนแบบพวกเขามาก่อนเลย"

"ในแหวนมิติ นอกจากหินวิญญาณสามสิบก้อน ก็มีแค่ป้ายหักๆ อันเดียว เสียเวลาเปล่าๆ"

"ป้าย?" เยี่ยชิวกล่าว "ไอ้แก่ เอามาให้ข้าดูหน่อย"

อมตะชางเหม่ยโยนป้ายให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวรับมาดู เห็นว่าป้ายนั้นเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส ขนาดเท่ากล่องไม้ขีด หล่อด้วยทองสัมฤทธิ์ ด้านหน้าสลักตัวอักษร "หน่วยองครักษ์จินอู" ส่วนด้านหลังสลักลายเมฆมงคลเอาไว้

"พวกท่านรู้จักสิ่งนี้ไหม?"

เยี่ยชิวยื่นป้ายให้หญิงสาวและลุงซู ทันใดนั้น สีหน้าของลุงซูก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

แม้ว่าหญิงสาวจะยังคงสีหน้าสงบ แต่ในดวงตาของเธอกลับมีเงาแห่งความกังวลแวบผ่าน

เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้จักป้ายนี้ดี

"คุณชายเยี่ย ข้าขอป้ายนี้ได้ไหม?" หญิงสาวกล่าวเสียงเบา

"ไม่มีปัญหา" เยี่ยชิวยื่นป้ายให้หญิงสาว

ตอนที่หญิงสาวรับป้าย นิ้วของเธอก็เผลอไปสัมผัสนิ้วของเยี่ยชิว ความรู้สึกราวกับโดนไฟฟ้าช็อต เธอรีบชักมือกลับไปทันที

เยี่ยชิวแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร เขาพูดออกมาว่า"ป้ายนี้คงเป็นสัญลักษณ์แสดงตัวตนของชายชุดดำ"

ลุงซูกล่าว "ข้าไม่เคยเจอเว่ยอ๋อง แต่ได้ยินฮ่องเต้พูดถึงเขาบ่อยๆ ว่าเว่ยอ๋องทะเยอทะยาน และอยากจะรวมจงโจวให้เป็นปึกแผ่น"

หญิงสาวถามต่อ "แล้วท่านคิดว่า กษัตริย์ผู้ทะเยอทะยานอย่างเขา จะส่งคนมาฆ่าข้าทำไม?"

"ก็เพื่อทำลายการแต่งงานไง!" ลุงซูกล่าว "ข้าเดาว่า เว่ยอ๋องกลัวว่าต้าโจวจะร่วมมือกับต้าเฉียน"

หญิงสาวกล่าว "ข้ายังไม่ได้แต่งงาน แล้วเว่ยอ๋องจะมั่นใจได้อย่างไรว่าต้าโจวจะร่วมมือกับต้าเฉียน?"

"ในเมื่อเว่ยอ๋องทะเยอทะยาน คนอย่างเขาจะลงมืออย่างง่ายดายได้อย่างไร?"

ลุงซูเหมือนจะเข้าใจความคิดของหญิงสาว เขาถามออกมาว่า "คุณหนู ท่านหมายความว่า นักฆ่าทั้งสามคนปลอมตัวมาหรือ?"

"ตัวตนของพวกเขาไม่น่าจะปลอม เยี่ยชิวบอกว่าพวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี" หญิงสาวกล่าว "ข้าคิดว่า การที่หน่วยองครักษ์จินอูมาลอบสังหารข้า เว่ยอ๋องอาจจะไม่รู้เรื่อง พวกเขาอาจจะได้รับคำสั่งจากคนอื่น"

ลุงซูกล่าว "หน่วยองครักษ์จินอูรับคำสั่งจากเว่ยอ๋องเพียงผู้เดียว นอกจากเว่ยอ๋อง ใครจะสั่งพวกเขาได้?"

ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกาย เธอกล่าวออกมาว่า "เรื่องในโลกนี้ ไม่มีอะไรแน่นอน"

"เรื่องนี้ เอาไว้ค่อยคิดทีหลัง กลับไปที่เมืองหลวงแล้วค่อยสืบหาต่อไป"

"ลุงซู บาดแผลของท่านเป็นอย่างไรบ้าง?"

"หายดีแล้ว" ลุงซูหัวเราะ "ขอบคุณเยี่ยชิว วันนี้เขาไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตข้า แต่ยังช่วยรักษาข้า แถมยังให้ยาเม็ดระดับสวรรค์ชั้นยอดแก่ข้าอีกด้วย เขาเป็นคนที่น่าเคารพจริงๆ"

"คุณหนู ข้าว่าเยี่ยชิว..."

ลุงซูยังพูดไม่ทันจบ หญิงสาวก็พูดขึ้น "ลุงซู ดึกมากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถิด"

ลุงซูชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าว "ขอรับ" จากนั้นก็เดินออกจากห้อง

พอเขาออกไป หญิงสาวก็หยิบดอกท้อที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ในหัวของเธอก็พลันนึกถึงตอนที่เยี่ยชิวมอบดอกท้อให้เธอ เวลานี้เธอเริ่มมีอาการเหม่อลอย

"เยี่ยชิวอ่า เยี่ยชิว ท่านเป็นคนแบบไหนกันแน่?"