วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2407

หลังจากผู้แข่งขันเพื่อตำแหน่งลูกเขยออกจากห้องโถง จักรพรรดิต้าโจวก็ประกาศทันที

“การแข่งขันวรรณกรรมสิ้นสุดลงแล้ว เยี่ยฉังเซิงเป็นฝ่ายชนะ”

“การแข่งขันประลองยุทธ์จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้”

“ทุกคนแยกย้ายกันไป!”

ขันทีชรายืนหลบไปและตะโกนเสียงดังด้วยเสียงแหบพร่าว่า “จักรพรรดิเสด็จกลับ!”

อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารของต้าโจวไม่ได้จากไป พวกเขากลับรุมเข้าหาเยี่ยชิวและประจบประแจงเขา

“ท่านชายเยี่ยมีความสามารถพิเศษและไม่มีใครเทียบได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณคือนักปราชญ์กวีต้าโจวของเรา”

“ไม่ใช่แค่นักปราชญ์กวีของต้าโจวเท่านั้น แต่ยังเป็นนักปราชญ์กวีของจงโจงอย่างชัดเจน”

“แน่นอน! บทกวีของท่านชายเยี่ยเป็นบทกวีอันเทพ หากคุณไม่ใช่ปราชญ์กวี ก็ไม่มีใครในจงโจวกล้าเรียกตัวเองว่าปราชญ์กวี”

“ท่านชายเยี่ย ฉันชื่นชมบทกวีของคุณมาก คุณช่วยเซ็นชื่อให้ฉันหน่อยได้ไหม!”

“ท่านชายเยี่ย ฉันมีเหล้าเก่าแก่พันปีอยู่ที่บ้าน ทำไมไม่แวะมาดื่มบ้างล่ะ?”

“ท่านชายเยี่ย ฉันจะบอกความลับให้คุณฟัง ฉันมีหลานสาวอายุสิบแปดปี สูงและสวย แต่ยังไม่ได้แต่งงาน ทำไมไม่ให้เธอมาเป็นคนรับใช้ของคุณล่ะ”

“……”

เยี่ยชิวรู้สึกตื้นตันใจ

ฉากนี้เหมือนงานพบปะแฟนคลับไอดอลขนาดใหญ่

แม้ว่าเจ้าหน้าที่เหล่านั้นจะดูเคร่งขรึมมากก่อนหน้านี้ แต่ในขณะนี้ พวกเขาดูเหมือนแฟนคลับที่ภักดีของเยี่ยชิว พยายามเอาใจเขาด้วยคำพูดประจบสอพลอสารพัด

เยี่ยชิวเข้าใจว่าคนเหล่านี้ไม่ได้ชื่นชมเขาอย่างแท้จริง พวกเขาใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าใกล้เขา

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นสามีเขยที่จักรพรรดิต้าโจวเลือก

การแข่งขันวรรณกรรมในวันนี้ได้แสดงให้พวกเขาเห็นถึงพรสวรรค์ของเขา

ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ แล้วเมื่อไหร่พวกเขาจะสร้างสายสัมพันธ์กันได้?

สำหรับอมตะชางเหม่ยที่ยืนอยู่ข้างหลังเยี่ยชิว ตอนนี้เขาถูกเจ้าหน้าที่เหล่านั้นผลักจนมุม

เมื่อเห็นเยี่ยชิวรายล้อมไปด้วยดวงดาว ดวงตาของอมตะชางเหม่ยก็แดงด้วยความอิจฉา

“บ้าเอ๊ย เขาเขียนบทกวีไม่กี่บทและกลายเป็นปราชญ์กวี ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน? ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน?”

“ฉันก็เขียนบทกวีเหมือนกัน ทำไมพวกคุณไม่เชื่อฉัน? บอกว่าเจ้าหนูนั่นเขียน ด้วยเหตุผลอะไร?”

“เป็นเพราะฉันไม่หล่อเท่าเจ้าหนูเหรอ?”

“น่าหงุดหงิดจริงๆ!”

หลังจากนั้นไม่นาน

ในที่สุดเยี่ยชิวก็สามารถจัดการกับเจ้าหน้าที่ทั้งหมดได้ เมื่อพวกเขาจากไป เขาสังเกตเห็นว่านอกจากตัวเขาเองและอมตะชางเหม่ยแล้ว ยังมีคนอีกสองสามคนในห้องโถง

ข่งเทียนเซี่ย หนิงอัน และลุงซู

“ท่านชายเยี่ย ขอแสดงความยินดีด้วย!” ลุงซูประสานมือทักทาย

“คุณใจดีเกินไป ลุงซู” เยี่ยชิวยิ้มตอบ

ในขณะนั้น หนิงอันวิ่งเข้ามา โอบแขนของเยี่ยชิว ดวงตาที่สวยงามของเธอเป็นประกาย และพูดว่า “ฉังเซิง วันนี้คุณสุดยอดมาก”

เยี่ยชิวยิ้มและตอบว่า “คุณน่าจะเห็นว่าฉันเป็นใคร?”

ข่งเทียนเซี่ยประหลาดใจกับการกระทำของหนิงอัน ตลอดเวลาที่เขารู้จักเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เขาสังเกตเห็นว่าหนิงอันดูเป็นธรรมชาติมากในขณะที่จับแขนของเยี่ยชิว ราวกับว่าไม่ใช่ครั้งแรก

นั่นหมายความว่าหนิงอันและเยี่ยฉังเซิงมีความรักใคร่ต่อกัน

ข่งเทียนเซี่ยอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญถึงจูเก๋อเฉาหยางในใจอย่างเงียบๆ “ศิษย์น้องน่าสงสารของฉัา เขาติดตามเธอมาหลายปีแล้ว แต่ยังไม่ประสบความสำเร็จ เฮ้อ!”

จากนั้น

ข่งเทียนเซี่ยก็พูดกับหนิงอัน “ศิษย์น้อง ขอแสดงความยินดีด้วย ในที่สุดก็ได้พบกับคู่ครองในอุดมคติ พี่ดีใจกับน้องด้วย”

“ขอบคุณศิษย์พี่” หนิงอันกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“พรสวรรค์ของพี่เยี่ยเปรียบเสมือนพระจันทร์ที่ส่องแสงบนท้องฟ้า เขาเปรียบเสมือนเทพเจ้าแห่งวรรณกรรมที่ลงมาจากสวรรค์ เมื่อรวมกับศิษย์น้อง คุณเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบจริงๆ” ข่งเทียนเซี่ย่กล่าวอย่างจริงจังขณะพูดกับเยี่ยชิว “พี่เยี่ย ศิษย์น้องยังเด็กอยู่ ดังนั้นโปรดปฏิบัติดีต่อเธอด้วย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน