วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 509

เมื่อเยี่ยชิวถามถึงเรื่องเมืองต้องห้ามขึ้นมา เทพแห่งสงครามก็ได้แต่ถอนหายใจ

"เมืองต้องห้ามเป็นสถานที่มีความพิเศษแห่งหนึ่ง ที่พวกเขาอยู่กันมาได้จนถึงทุกวันนี้เพราะมีเหตุผลทางประวัติศาสตร์และเหตุผลอื่นๆ ประกอบเข้าด้วยกัน ซึ่งอธิบายได้ยาก"

"แม้พวกเขาจะเป็นเพียงกลุ่มอำนาจกลุ่มหนึ่งเท่านั้น แต่ความสามารถและอำนาจของพวกเขาก็มากมายมหาศาลมาก"

"การดำเนินการของเมืองต้องห้ามนั้นเหมือนนักเลงอันธพาลที่ไม่ได้สนใจและแยแสต่ออำนาจทางโลกแม้แต่นิดเดียว แต่นั่นก็เป็นเพราะพวกเขามีความแข็งแกร่งมากพอ....ช่างเถอะ ไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว นายจะได้ไม่เก็บไปคิดมาก"

เทพแห่งสงครามกล่าว "เมืองต้องห้ามนอกจากจะมีหลงชีและหลงปาแล้วนั้น ยอดฝีมือระดับสูงอีกหลายคนต่างกำลังบำเพ็ญเพียรระยะเวลานานสุดสามถึงห้าปี และน้อยสุดก็หนึ่งหรือสองปีถึงจะออกมา"

"หากพวกเขาบำเพ็ญเพียรเสร็จเมื่อไร พวกเขาจะต้องมาคิดบัญชีแก้แค้นแทนหลงจิ่วอย่างแน่นอน"

"ฉะนั้นเยี่ยชิว หลังจากนี้นายจะต้องพยายามคิดทุกวิถีทางเพื่อทำให้วรยุทธ์ของนายพัฒนาบรรลุขั้นขึ้นก่อนที่คนเหล่านั้นจะบำเพ็ญเพียรเสร็จและออกมา"

เยี่ยชิวไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเมืองต้องห้ามเท่าไรนักจึงได้ถามออกไป "ทำยังไงถึงจะมีพลังความสามารถเพื่อป้องกันตัวเองได้?"

"อย่างน้อยต้องสู้กับฉันได้" เยี่ยหวู่ตี้กล่าว

สีหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองลงทันที

เยี่ยหวู่ตี้ฝึกฝนวรยุทธ์มาหลายสิบปีถึงมีวรยุทธ์สูงส่งระดับนี้ได้ หากจะให้เขาร้ายกาจได้เหมือนเยี่ยหวู่ตี้ภายในระยะเวลาเพียงสามหรือห้าปีคงเป็นเรื่องเพ้อฝันอย่างแน่นอน

"เทพแห่งสงคราม คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมต้องการทำอะไร?"

"ทำอะไร?"

เยี่ยชิวกล่าว "ผมแค่อยากอยู่เฉยๆ"

"สารเลว!" เยี่ยหวู่ตี้ตะโกนด่าทอและตำหนิออกไป "เป็นหนุ่มเป็นแน่นแต่กลับพูดมาได้ว่าอยากอยู่เฉยๆ นายต้องมีความทะเยอทะยานและกล้าหาญสิ"

"นายรู้ไหมว่าอะไรคือความรับผิดชอบ?"

"ขณะที่เกิดภัยอันตรายจะต้องมีคนกล้าเข้าไปเผชิญกับอันตรายเพื่อขจัดปัญหาให้ประชาชน เมื่อประเทศตกอยู่ในอันตรายก็จะมีคนที่จงรักภักดีมาแสดงความรับผิดชอบ เมื่อได้ทำงานหนักก็จะได้รับความไว้วางใจ"

"ต่อให้นายเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งก็ไม่สมควรที่จะอยู่เฉยไม่สนใจอะไร นายก็ควรจะลุกขึ้นสู้เพื่อประเทศและทุกคน"

"อีกอย่างนายเองก็ไม่ใช่คนธรรมดา ในตัวของนายยังมี....."

เยี่ยหวู่ตี้พูดถึงตรงนี้ก็หยุดลง

"มีอะไร?" เยี่ยชิวมองไปที่เยี่ยหวู่ตี้และถามด้วยรอยยิ้ม

"นาย ในตัวของนายยังมีความปรารถนาที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ในฐานะที่เป็นทหารของวังซาตาน นายควรจะแสดงความกล้าหาญมีความรับผิดชอบและเรียกร้องความสงบสุขให้กับประชาชนและประเทศ!"

เชอะ!

เยี่ยชิวเบะปาก

เขารู้ดีว่าอันที่จริงแล้วเยี่ยหวู่ตี้ต้องการบอกเขาว่าในตัวของเขายังมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลเยี่ย ทว่าในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ เยี่ยหวู่ตี้กลับไม่ได้พูดคำนี้ออกมา

"เยี่ยชิว ฉันรู้ว่าสิ่งนี้ทำให้นายรู้สึกกดดันอย่างมาก แต่ถึงยังไงนายก็ต้องเผชิญหน้ากับมันและพยายามพัฒนาระดับวรยุทธ์ความแข็งแกร่งของตัวเอง"

"วันที่ผู้อาวุโสของเมืองต้องห้ามเสร็จสิ้นการบำเพ็ญเพียรเมื่อไรก็จะเป็นวันตัดสินความเป็นความตาย"

"ถึงตอนนั้นจะมีชีวิตรอดหรือต้องตายก็คงต้องมาคอยดูกัน"

เทพแห่งสงครามแสดงสีหน้ากังวลใจ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเมืองต้องห้ามเองก็ทำให้เขารู้สึกกดดันอยู่มาก

เดิมทีเยี่ยชิวคิดอยากจะถามอะไรอีก แต่เมื่อเห็นว่าเทพแห่งสงครามเหมือนไม่อยากพูดอะไรก็เลยไม่ได้ถามออกไป

"เยี่ยชิว อาการบาดเจ็บของนายยังไม่หายดี พักฟื้นให้มากล่ะ ฉันกับหวู่ตี้ขอตัวกลับก่อน"

เทพแห่งสงครามหันไปส่งสายตาให้เยี่ยหวู่ตี้

เยี่ยหวู่ตี้เห็นเข้าก็เข็นเทพแห่งสงครามกลับออกไป เขาเพิ่งจะเปิดประตูออกไปก็ได้ยินเสียงของเยี่ยชิวร้องเรียกตามออกมา

"อาสาม ขอบคุณมาก!"

เยี่ยหวู่ตี้หยุดชะงักและตัวแข็งทื่อทันที

"จนมาถึงเมื่อสองวันก่อนท่านผู้เฒ่าก็ได้บอกฉันมาหลังจากที่พวกนายออกจากเมืองหลวงไปเขาก็คอยส่งคนแอบติดตามและป้องกันอันตรายไปตลอดทาง"

"รวมถึงการใช้ชีวิตอยู่ที่เจียงโจวตลอดหลายปีมานี้ของพวกนายก็เป็นเขาที่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง"

"เขาคอยให้ความสนใจพวกนายสองคนแม่ลูกมาตลอด"

แววตาของเยี่ยชิวยังคงเยือกเย็น "ในเมื่อเขาออกจะเป็นห่วงเป็นใยเราขนาดนี้ แล้วก่อนหน้านี้ที่เราใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน ทำไมเขาถึงไม่มารับตัวเราไป?"

"ท่านผู้เฒ่าเคยคิดจะให้อิงจื่อนำบัตรธนาคารใบหนึ่งมาให้นาย เงินในบัตรสามารถทำให้นายและแม่ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างสุขสบายไปตลอดชีวิต แต่แม่ของนายกลับไม่ต้องการ"

เยี่ยหวู่ตี้กล่าว "ส่วนเรื่องของนาย ท่านผู้เฒ่าเก็บเป็นความลับมาโดยตลอด หากไม่ใช่เพราะครั้งนี้นายประสบปัญหา ท่านผู้เฒ่าคงไม่มีทางเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังอย่างแน่นอน"

"เขาอยากให้นายเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งและใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เขาไม่ต้องการให้นายต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องการแย่งชิงต่อสู้อะไรทั้งสิ้น แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะมาถึง"

"เมื่อรู้ว่านายได้รับบาดเจ็บ ท่านผู้เฒ่าก็รู้สึกเป็นกังวลมาก แต่เขาไม่สามารถเดินทางมาเยี่ยมนายที่โรงพยาบาลได้"

"ทุกการเคลื่อนไหวของท่านผู้เฒ่าถูกจับตามองอยู่ หากเขาเดินทางมาเยี่ยมนายละก็ คนที่คิดไม่ดีเหล่านั้นจะต้องคาดเดาได้ถึงตัวตนของนายอย่างแน่นอน"

"แต่สำหรับฉันกลับต่างออกไป ในสายตาของคนนอกแล้วนั้นฉันเป็นบอดี้การ์ดของผู้อาวุโสถัง"

เยี่ยหวู่ตี้กล่าว "ตอนนั้นพี่ใหญ่ได้ฆ่าคนไปจำนวนมาก คนเหล่านั้นล้วนเป็นคนของตระกูลใหญ่โตในเมืองหลวง หลายคนยังมีชีวิตอยู่และต่อให้คนคนนั้นตายไปแล้ว ตระกูลของพวกเขายังอยู่ หากพวกเขารู้ว่านายเป็นทายาทของพี่ใหญ่ละก็ พวกเขาไม่มีทางปล่อยนายไปอย่างแน่นอน"

ฮึ ไม่มีทางปล่อยฉันไป ได้ถามฉันบ้างไหมว่าฉันจะปล่อยพวกเขาไปไหม?

เยี่ยชิวถามออกไป "อาสาม ทำไมตอนนั้นพวกเขาถึงต้องการฆ่าพ่อของผม หรือเพราะว่าผมเป็นตัวซวยอย่างนั้นเหรอ?"

เยี่ยหวู่ตี้ด่าทอ "ตัวซวยอะไรกัน นั่นเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น"

"ที่พวกเขาฆ่าพี่ใหญ่ก็เพราะแผนที่ขุมทรัพย์แผ่นหนึ่ง"

"เพราะแผนที่ขุมทรัพย์แผ่นนั้น ทำให้พี่ใหญ่ต้องเดือดร้อน!"