วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 510

แผนที่ขุมทรัพย์!

เมื่อได้ยินคำนี้เยี่ยชิวก็รู้สึกสั่นสะท้านและนึกขึ้นได้ที่ทาสผีมอบแผนที่ขุมทรัพย์แผ่นนั้นให้เขา

ตอนนี้ในตัวเขายังมีแผนที่ครึ่งหนึ่งของแผนที่ขุมทรัพย์ ณ หลุมฝังศพของชายแท้ไร้นามที่ซีเป่ย

เยี่ยชิวถาม "อาสาม แผนที่ขุมทรัพย์แผ่นนั้นบันทึกเกี่ยกวัยสมบัติอะไรกันแน่ ทำไมถึงสร้างความเดือดร้อนให้กับพ่อของผมได้ขนาดนี้?"

เยี่ยหวู่ตี้ส่ายหน้า "ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ได้ยินพี่ใหญ่พูดเพียงว่าแผนที่ใบนั้นมีความลับที่น่าทึ่งแอบซ่อนอยู่"

ความลับที่น่าทึ่ง?

เยี่ยชิวตกตะลึง ตั้งแต่ที่ทาสผีมอบแผนที่แผ่นนั้นให้เขามาเขาก็รู้ได้ทันทีว่าแผนที่ที่ขาดท่อนแผ่นนั้นต้องไม่ธรรมดา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเลยว่าเพราะแผนที่แผ่นนั้นที่ทำให้เยี่ยหวู่ซวงต้องถูกล้อมฆ่าจนต้องจบชีวิตลง

"ตอนนั้นคนที่บอกว่านายคือตัวซวยที่มาเกิดคือหมอดูจูเก๋อชิงที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง"

"แต่สุดท้ายแล้วจูเก๋อชิงก็เป็นเพียงหมอดูคนหนึ่งเท่านั้น ต่อให้เขามีชื่อเสียงมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรพี่ใหญ่ได้"

"ฉะนั้นจะต้องมีคนอยู่เบื้องหลังของจูเก๋อชิงอย่างแน่นอน"

"ฉันสงสัยว่าคนที่บงการจูเก๋อชิงอยู่เบื้องหลังจะต้องมาจากเมืองต้องห้าม ฉันและท่านผู้เฒ่าคอยตรวจสอบมาหลายปี แต่ก็ไม่มีหลักฐานอะไร"

เยี่ยหวู่ตี้กล่าว "สิ่งเหล่านี้ไม่ได้สำคัญอะไร สิ่งสำคัญคือก่อนที่นายจะมีความสามารถแข็งแกร่งที่พอจะป้องกันตัวเองได้ นายจะต้องไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา"

"ตอนนี้ตระกูลเยี่ยมีเพียงท่านผู้เฒ่า ฉันและอิงจื่อที่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับนาย นายจะต้องดูแลตัวเองดีๆ"

"ส่วนไป๋ยวี่จิงก็คงยังไม่ทำอะไรเขาชั่วคราว และเพื่อไม่ทำให้หลงชีโกรธจนลงมืออีกครั้ง เขาเองก็ถูกเทพแห่งสงครามไล่ออกจากวังซาตานไปแล้ว ฉะนั้นช่วงนี้เขาคงไม่มีทางทำอะไรได้อย่างแน่นอน"

เยี่ยหวู่ตี้พูดถึงตอนนี้ก็ได้แสดงสีหน้าโศกเศร้า "หลายปีมานี้ไม่มีข่าวคราวของพี่ใหญ่เลย ไม่รู้ว่าเขาเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง....."

เยี่ยชิวเห็นเยี่ยหวู่ตี้เศร้าหมองจึงได้เปลี่ยนเรื่องพูด "อาสาม ผมได้ยินแม่ของผมบอกว่าอาอิจฉาพ่อของผม? อารองเองก็ไม่ชอบพ่อของผมเหมือนกัน?"

"แน่นอนว่าอิจฉา นายไม่รู้ว่าพ่อของนายเก่งกาจมากแค่ไหน เขาเปรียบเสมือนดวงดาวบนท้องฟ้าที่คอยสยบความสว่างไสวของทุกคน หากเขายังมีชีวิตอยู่ละก็ รอให้นายได้เจอเขา นายจะต้องรู้ถึงความเก่งกาจของเขาอย่างแน่นอน"

แววตาขณะที่เยี่ยหวู่ตี้พูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความเคารพชื่นชม

"โดยเฉพาะคืนวันเกิดเรื่องคืนนั้น พี่ใหญ่พร้อมกับดาบเล่มหนึ่งสวมชุดสีขาวด้วยท่าทางที่เปรียบเสมือนกับเทพแห่งการต่อสู้ยังไงยังงั้น"

"แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถร่วมกันต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับพี่ใหญ่ได้และเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก"

"เดิมทีพี่รองเป็นคนที่ไม่เอาไหนและไม่คิดจะทำอะไร หลังจากเกิดเรื่องกับพี่ใหญ่ขึ้นก็ได้ลุกขึ้นมาเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่และเริ่มทำธุรกิจ"

"หลังจากพยายามมาหลายปีพี่รองก็ได้ทำกำไรเป็นกอบเป็นกำและได้ขึ้นเป็นบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศคนหนึ่ง"

"ด้วยอิทธิพลทางการเมืองของท่านผู้เฒ่า รวมถึงความร่ำรวยของพี่รองและความสามารถทางการต่อสู้ของฉันจึงทำให้ตระกูลเยี่ยของเราอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ ไม่งั้นละก็บรรดาคนของตระกูลสำคัญชื่อดังเหล่านั้นที่ถูกพี่ใหญ่ฆ่าตายจะต้องมาล้างแค้นและลงมือจัดการตระกูลเยี่ยของเราไปแล้ว"

"เยี่ยชิว ฉันรู้ว่านายอยากล้างแค้นให้กับพ่อของนาย เราเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่เรื่องนี้จะประมาทรีบร้อนไม่ได้ ท่านผู้เฒ่าคอยวางแผนมายี่สิบกว่าปี ฉะนั้นเราไม่สนใจว่าจะต้องรออีกกี่ปี"

"ตอนนี้สิ่งที่นายต้องทำคือพัฒนาเพิ่มพละกำลังความสามารถของตัวเอง"

"นายต้องเข้าใจว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่มีความแข็งแกร่งมาก ไม่ว่าแผนการชั่วร้ายอะไรก็ไร้ผล"

เมื่อเยี่ยหวู่ตี้พูดมาถึงตอนนี้ก็ได้มองไปที่เยี่ยชิวพร้อมกับกล่าวว่า "เมื่อเทียบกับคนอายุรุ่นเดียวกันแล้ว ถือว่านายเป็นคนที่โดดเด่นอย่างมาก"

"ไม่ว่าพี่ใหญ่จะยังมีชีวิตอยู่ไหม ฉันเชื่อว่าเขาจะต้องภาคภูมิใจในตัวนายอย่างแน่นอน"

"เยี่ยชิว ฉันมีความเชื่อมั่นในตัวนาย!"

"ขอบคุณครับอาสาม" เยี่ยชิวกล่าวขอบคุณ

เยี่ยหวู่ตี้ยิ้ม "ฉันได้บอกเบอร์โทรศัพท์ของฉันกับไป๋ปิงไปแล้ว ต่อไปหากนายอยากติดต่อหาฉันละก็สามารถโทรหาฉันได้เสมอ ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการ ฉันต้องขอตัวกลับก่อน"

"อืม" เยี่ยชิวพยักหน้า

ขณะที่เยี่ยชิวกินข้าวต้มก็คอยจ้องมองไปที่ไป๋ปิง

ไป๋ปิงรู้สึกทำตัวไม่ถูกจึงได้พูดออกมา "นายเอาแต่มองฉันทำไมกัน?"

"ก็พี่สวยอ่ะ" เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

ไป๋ปิงหน้าแดงและกล่าวอย่างออดอ้อน "เป็นผู้ชายปากหวานนักนะ"

"ผมไม่ได้เจ้าชู้ปากหวานซะหน่อย ผมพูดออกมาจากใจจริง" เยี่ยชิวกล่าวอย่างอ่อนโยน "พี่ปิง ผมคิดถึงพี่"

ไป๋ปิงได้ยินเข้าก็มือสั่นและข้าวต้มก็สาดกระเด็นไปโดนเสื้อของเยี่ยชิว

"เดี๋ยวฉันเช็ดให้" ไป๋ปิงรีบวางถ้วยลงและหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวจับมือไป๋ปิงไว้และกล่าวด้วยความเป็นห่วง "พี่ปิง พี่ผอมลงมากเลย"

"จริงเหรอ?" ไป๋ปิงยิ้ม "ผู้ชายไม่ได้ชอบผู้หญิงผอมหรอกเหรอ?"

เยี่ยชิวส่ายหน้า "ผมชอบพี่คนเดิมมากกว่า....พี่ผิง ตอนนี้อกพี่ยังเป็นไซส์สามสิบหกคัพดีอยู่ไหม?"

ใบหน้าของไป๋ปิงแดงก่ำพร้อมกับมองขวางไปที่เยี่ยชิว "กะล่อนที่สุด"

และขณะนี้เอง เยี่ยชิวก็ยื่นมือออกไปเตรียมจะคว้าไปบริเวณหนึ่งบนร่างกายของเธอ

ไป๋ปิงรีบปัดมือของเขาพร้อมกับกล่าวออกไป "อย่าทำอะไรบ้าๆ อาการบาดเจ็บของนายยังไม่หายดีเลย อ้อใช่เยี่ยชิว เทพแห่งสงครามได้บอกนายเรื่องของอมตะชางเหม่ยแล้วยัง?"

"ตาแก่นั่นทำไมเหรอ? เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?" เยี่ยชิวถาม

สีหน้าของไป๋ปิงเคร่งขรึมขึ้นทันทีพร้อมกับกล่าวออกไป "อาการของอมตะชางเหม่ยไม่ดีเท่าไรนัก เกรงว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน"