วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 533

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูร้อน แต่ภายในห้องกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ

บทสนทนาอันเรื่อยเปื่อย

และเต็มเปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวา

หลังจากที่ผ่านไปสี่สิบนาที ไป๋ปิงใช้แขนอันเรียวยาวคล้องคอของเยี่ยชิวเอาไว้ จากนั้นจึงขมวดคิ้วและกล่าวว่า : "เจ็บ~"

เยี่ยชิวกล่าวว่า : "เช่นนั้นฉันหยุดก่อนดีไหม?"

"ไม่ค่ะ——"

……

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ทุกอย่างก็สงบลง

ไป๋ปิงเอนกายอยู่ในอ้อมกอดของเยี่ยชิว และใช้นิ้วมือวาดวงกลมบนหน้าอกของเยี่ยชิว พลางกล่าว : "คุณนี่โง่จริงๆ"

"ฉันโง่ตรงไหนกัน?"

"เพื่อฉัน คาดไม่ถึงว่าคุณจะเดินทางมาถึงปักกิ่ง จนเกือบจะตาย คุณว่าคุณโง่ไหมล่ะ?"

"พี่ปิง ได้ยินคุณพูดแบบนี้แล้ว จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าฉันค่อนข้างโง่จริงๆ ล่ะ คุณดูสิว่าฉันเสียสละเพื่อคุณถึงขนาดนั้น คุณช่วยเสียสละเพื่อฉันสักเล็กน้อยได้ไหม?"

"ได้สิ อยากให้ฉันเสียสละอะไร คุณบอกมาได้เลย"

เยี่ยชิวกล่าว : "เรียกว่าสามี"

ชั่วพริบตา ใบหน้าของไป๋ปิงก็แดงระเรื่อ แล้วจึงกล่าวอย่างเง้างอนว่า : "เชอะ คุณฝันไปเถอะ ไม่ได้แต่งงานกับฉัน ฉันไม่มีวันเรียกคุณว่าสามีหรอก"

"เรียกเถอะ ถึงยังไงในไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องเรียกอยู่ดี" เยี่ยชิวแสดงสีหน้าเฝ้ารอ

"เดี๋ยวก่อนนะ ฉันขอบอกเรื่องสำคัญกับคุณเรื่องหนึ่ง" ไป๋ปิงกล่าว : "ฉันได้ยื่นคำร้องไปยังโรงพยาบาล เพื่อขอย้ายงานแล้วนะ"

"เตรียมจะไปที่ไหนเหรอ?" เยี่ยชิวกล่าวถาม

ไป๋ปิงกะพริบตาเล็กน้อย แล้วกล่าวด้วยเสียงอันอ่อนโยนว่า : "คุณอยู่ที่ไหน ฉันก็จะไปที่นั่น"

เยี่ยชิวตกตะลึง : "พี่ปิง คุณจะกลับไปที่เจียงโจวเหรอ?"

"ทำไม คุณไม่อยากให้ฉันกลับไปเหรอ?"

เยี่ยชิวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

หากพูดตามตรง เขาก็ค่อนข้างไม่อยากให้ไป๋ปิงกลับไปที่เจียงโจวจริงๆ ที่เจียงโจวนอกจากหลินจิงจื้อแล้ว ก็ยังมีฉินหว่านอีก ถ้าหากไป๋ปิงกลับไปอีก เช่นนั้นผู้หญิงสามคนอยู่ร่วมกันจะต้องวุ่นวายอย่างแน่นอน และในอนาคตช่วงเวลาที่เขาจะต้องปวดหัวก็จะเพิ่มขึ้น

ถ้าหากทำให้ไป๋ปิงอยู่ที่ปักกิ่งต่อไปได้ละก็ เขาก็จะสบายใจ

การที่เยี่ยชิวมาที่ปักกิ่งในครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ทำให้ไป๋ยวี่จิงไม่พอใจ แต่ยังมีเซียวชิงตี้ รวมทั้งคนตระกูลจางและเมืองต้องห้ามด้วย ซึ่งยากที่จะรับประกันว่าพวกเขาจะไม่ลงมือกับคนข้างกายของเยี่ยชิว

"พี่ปิง จะกลับเจียงโจวก็ไม่ใช่ไม่ได้หรอก เพียงแต่คุณจะต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่ง"

"คุณหมายถึงหลินจิงจื้อใช่ไหม? ฉันรับรองกับคุณเลยว่า ฉันจะไม่สร้างปัญหาให้กับคุณอย่างแน่นอน"

เยี่ยชิวส่ายหน้า : "ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้"

"อย่างนั้นคือเรื่องอะไรล่ะ?" ไป๋ปิงแสดงสีหน้างุนงง

เยี่ยชิวยิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วกล่าวว่า "วันนี้ห้ารอบ"

ในชั่วพริบตา ใบหน้าของไป๋ปิงก็แดงระเรื่อ และใช้กำปั้นทุบไปที่หน้าอกของเยี่ยชิว "ร่างกายของคุณไหวเหรอ?"

"ไหวไม่ไหว ลองดูก็จะรู้เองไม่ใช่เหรอ?"

เยี่ยชิวพูดจบ ก็กดตัวลงไปอีกครั้ง

ไม่นาน เสียงครางเบาๆ ก็ดังไปทั่วทั้งห้อง

……

เมื่อเรื่องราวจบลงเรียบร้อย

ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว เยี่ยชิวไม่เพียงแต่พูดจริงทำจริง อีกทั้งยังเกินไปอีกสองรอบด้วย

ไป๋ปิงเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ปวดเมื่อยไปทั่วทั้งตัว เรี่ยวแรงแม้แต่น้อยก็ไม่มีเหลือ นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอยู่บนเตียง

"คุณอยากให้ฉันรักษาคุณปู่ของคุณเหรอ?" เยี่ยชิวมองความคิดของไป๋ปิงออกก่อน

"อืม" ไป๋ปิงกล่าว : "ไม่ว่ายังไง เขาก็คือปู่ของฉัน อีกทั้งก่อนหน้านี้เขาก็ดีกับฉัน ถ้าหากไม่ใช่ถูกไป๋ยวี่จิงและพ่อหลอกลวง เขาก็คงจะไม่เห็นด้วยเรื่องการแต่งงานกับตระกูลเผยหรอก"

เยี่ยชิวพยักหน้า แล้วกล่าวว่า : "ฉันกลับไปจะไปดูผู้อาวุโสให้นะ"

"คุณรับปากแล้วเหรอ?" ไป๋ปิงรู้สึกเกินความคาดหมาย คาดไม่ถึงว่าเยี่ยชิวจะตอบรับเร็วขนาดนี้

อันที่จริง สาเหตุที่เยี่ยชิวรับปาก นอกจากไป๋ปิงแล้ว ก็ยังมีอีกสาเหตุหนึ่ง นั่นก็คือนายพลไป๋เคยไปรบในสนามรบ และถือเป็นบุคคลที่สร้างคุณูปการให้แก่ประเทศ

ถึงแม้ว่าเขาจะบาดหมางกับไป๋ยวี่จิง แต่นั่นก็เป็นเพียงความแค้นระหว่างเขากับไป๋ยวี่จิง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนายพลไป๋

มิหนำซ้ำ ไป๋ปิงก็ยังเอ่ยปากขอร้องเขาด้วยตัวเองอีกด้วย

"ถึงอย่างไรนายพลไป๋ก็เป็นปู่ของคุณ" เย่ชิวกล่าว : "ฉันได้ยินเทพแห่งสงครามและถึงเฟยกล่าวว่า อายุของนายพลไป๋มากแล้ว สภาพร่างกายก็ไม่ดีเป็นอย่างมาก"

"ส่วนจะสามารถรักษาให้หายได้ไหม จะต้องทำการตรวจวินิจฉัยเขาก่อน ฉันถึงจะรู้ได้"

"พี่ปิง คุณก็เป็นหมอเหมือนกัน น่าจะรู้ว่าพวกเราไม่ใช่เทพเจ้า มีคนไข่จำนวนมากที่พวกเราต่างก็จนปัญญาเหมือนกัน ฉะนั้นคุณจะต้องเตรียมใจเอาไว้บ้างนะ"

"เพียงแต่คุณวางใจได้ ตราบใดที่สามารถช่วยรักษานายพลไป๋ได้ ฉันก็จะทำอย่างสุดความสามารถ"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ ก็เห็นไป๋ปิงเหม่อลอย และจู่ๆ ก็มีน้ำตาไหลพรากออกมา

"พี่ปิง อยู่ดีๆ ทำไมคุณถึงร้องไห้ล่ะ? หรือว่าฉันพูดอะไรผิดไป?"

ไป๋ปิงส่ายหน้า แล้วนำมือทั้งคู่คล้องคอของเยี่ยชิวเอาไว้ จากนั้นก็กล่าวด้วยความซาบซึ้งใจว่า : "เยี่ยชิว คุณดีกับฉันมากจริงๆ"

"ในเมื่อรู้แล้วว่าฉันดีกับคุณ เช่นนั้นคุณก็ควรจะเรียกฉันว่าสามีแล้วหรือเปล่า?"

"สามี~" ไป๋ปิงกล่าวอย่างอ่อนหวาน

"นี่ก็พอใช้ได้" เยี่ยชิวหัวเราะชอบใจ

"สามี คุณดูสิว่าคุณทำเพื่อฉันมากมายขนาดนั้น ฉันก็อยากจะทำเพื่อคุณสักเล็กน้อย ได้ไหม?"

"พี่ปิง ฉันไม่ต้องการให้คุณทำอะไรเพื่อฉันหรอกนะ"

"คุณต้องการสิ" จู่ๆ ไป๋ปิงก็แข็งแกร่งขึ้นมา พลิกตัวไปนั่งบนตัวของเยี่ยชิว และกล่าวว่า : "คุณไม่ต้องขยับ ฉันจัดการเอง!"