วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 534

เช้าวันต่อมา

หลังจากที่เยี่ยชิวและไป๋ปิงรับประทานอาหารเช้าแล้ว ก็ไปเยี่ยมเยียนนายพลไป๋

เนื่องจากสถานะพิเศษของนายพลไป๋ อีกทั้งยังเป็นบุคคลที่ได้สร้างคุณูปการให้แก่ประเทศ ฉะนั้นจึงพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลของเขตทหารปักกิ่ง

ภายในภายนอกโรงพยาบาล ล้วนมีคนของเขตทหารปักกิ่งยืนเฝ้าอยู่

หลังจากที่เยี่ยชิวและไป๋ปิงแสดงบัตรรับรอง และผ่านการตรวจและสอบถามจากยามอีกสองสามครั้งแล้ว จึงเข้าไปในโรงพยาบาลได้

พอคนทั้งสองมาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยของนายพลไป๋ ก็ถูกองครักษ์ทั้งสี่คนขวางเอาไว้

"ขอโทษครับ พวกคุณไม่มีสิทธิ์เยี่ยมผู้ป่วย" องครักษ์คนหนึ่งกล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ไป๋ปิงโมโหขึ้นมาทันที "คนที่นอนอยู่ด้านในเป็นคุณปู่ของฉันนะ ฉันไม่มีสิทธิ์เข้าไปเยี่ยมหรือยังไง?"

"ต้องขออภัยด้วยครับ คุณชายไป๋ได้กำชับสั่งเอาไว้ว่า นอกจากเขากับนายพลไป๋แล้ว ก็มีเพียงแค่แพทย์เจ้าของไข้ของนายพลไป๋เท่านั้นที่จะเข้าไปเยี่ยมได้ ส่วนคนอื่นๆ ไม่อนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมผู้ป่วยครับ"

นายพลไป๋ที่องครักษ์กล่าวถึงนั้น ก็คือไป๋เจี้ยนจวินพ่อของไป๋ยวี่จิง

"ฉันก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปเยี่ยมเหรอ?"

เยี่ยชิวหยิบเอกสารรับรองออกมา แล้วส่งให้กับองครักษ์

เพียงองครักษ์เปิดดู ก็พบว่าเยี่ยชิวคือคนของวังซาตาน อีกทั้งยังมียศทหารที่เขียนว่า"พันเอก"อยู่ด้านบน ในดวงตาจึงปรากฏความสงสัย

เขากำลังสงสัยในสถานะของเยี่ยชิว

มิน่าล่ะ เยี่ยชิวเพิ่งจะอายุยี่สิบกว่าๆ ก็ได้ยศพันเอกแล้ว นี่จึงทำให้คนยากที่จะเชื่อจริงๆ

องครักษ์คนนั้นนำใบรับรองของเยี่ยชิวส่งให้กับองครักษ์อีกสามคน หลังจากที่องครักษ์สามคนดูเสร็จ บนใบหน้าก็ปรากฏความตกตะลึง

"เอกสารรับรองไม่มีปัญหา"

"นี่คือหมายเลขประจำของวังซาตานจริงๆ"

"ตราประทับก็เป็นของจริง ไม่ใช่ของปลอม"

นี่แสดงให้เห็นว่า สถานะของเยี่ยชิวก็เป็นความจริง

ทันใด องครักษ์ทั้งสี่คนก็ยืนตรง ยืดอกขึ้น และทำความเคารพให้กับเยี่ยชิวอย่างพร้อมเพรียงกัน

"เคารพผู้นำระดับระดับสูงครับ!"

เยี่ยชิวทำวันทยหัตถ์กลับ แล้วกล่าวถามว่า : "ตอนนี้ฉันมีสิทธิ์เข้าไปเยี่ยมแล้วหรือยัง?"

"ขออภัยด้วยครับผู้นำระดับสูง ท่านไม่มีสิทธิ์เข้าไปเยี่ยมครับ"

เยี่ยชิวขมวดคิ้ว เดิมทีเขาคิดว่า หลังจากที่แสดงเอกสารรับรองของวังซาตานแล้ว เจ้าสองสามคนนี้จะไม่ขัดขวางเขาอีกต่อไป แต่ใครจะรู้ว่า ยังจะไม่ยอมให้เขาเข้าไปอีก

ถ้าหากกระทั่งคนก็ยังไม่สามารถเข้าพบนายพลไป๋ได้ เช่นนั้นจะทำการรักษานายพบไป๋ได้อย่างไรกัน?

"ฉันจะโทรไปหาไป๋ยวี่จิง" ไป๋ปิงมีสีหน้าเยือกเย็น หยิบมือถือออกมา กำลังเตรียมจะกดต่อสายไป แต่ก็ได้ยินว่ามีเสียงจากข้างๆ กล่าวขึ้นว่า

"เสี่ยวไป๋ เสี่ยวเยี่ย พวกคุณจริงๆ ด้วย เมื่อครู่นี้ฉันยังคิดว่าตนเองตาฝาดไป"

เย่ชิวและไป๋ปิงก็หันหน้ากลับไป ก็เห็นจางจิ่วหลิงปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนเดินเข้ามา

จางจิ่วหลิงสวมเสื้อคลุมสีขาว ดูสีหน้ามีชีวิตชีวา

"ผู้อาวุโสจางสวัสดีครับ" เยี่ยชิวกล่าวทักทายด้วยความเกรงใจ

ไป๋ปิงกล่าวถามด้วยความงุนงงว่า : "ผู้อาวุโสจาง ท่านมาที่นี่ได้ยังไงคะ?"

"เสี่ยวไป๋คุณไม่รู้เหรอ?" จางจิ่วหลิงรู้สึกเกินความคาดหมายเป็นอย่างมาก แล้วกล่าวว่า : "ฉันเป็นแพทย์เจ้าของไข้ของนายพลไป๋ครับ"

ไป๋ปิงเข้าใจในทันที "ไป๋ยวี่จิงเชิญท่านมาเหรอคะ?"

"อืม" จางจิ่วหลิงกล่าวถามว่า : "พวกคุณมาเยี่ยมนายพลไป๋เหรอ?"

ไป๋ปิงพยักหน้า แล้วกล่าวว่า : "ฉันพาเยี่ยชิวมาเยี่ยมคุณปู่ แต่องครักษ์สองสามคนนี้ไม่ยอมให้พวกเราเข้าไปค่ะ"

"เหรอ?" จางจิ่วหลิงกล่าวกับองครักษ์ว่า : "ฉันจะพาพวกเขาเข้าไปเยี่ยมนายพลไป๋เอง"

"ขออภัยครับผู้อาวุโสจาง ท่านสามารถเข้าไปได้ แต่คนอื่นไม่มีสิทธิ์เข้าไปเยี่ยมครับ" องครักษ์กล่าว

"เยี่ยชิวเป็นเพื่อนของฉัน ไป๋ปิงก็เป็นหลานสาวของนายพลไป๋ พวกเขาไม่สามารถเข้าไปเยี่ยมได้หรือยังไง?"

"ไม่ได้ครับ"

จางจิ่วหลิงกล่าวถามว่า : "เพราะอะไร?"

องครักษ์ตอบกลับว่า : "คุณชายไป๋กำชับสั่งว่า นอกจากเขากับนายพลไป๋ แล้วก็ท่าน คนอื่นไม่มีสิทธิ์เข้าไปเยี่ยมครับ"

"นี่มันกฎเกณฑ์บ้าบออะไรวะ ฉันจะโทรไปหาคุณชายไป๋" จางจิ่วหลิงโมโหเป็นอย่างมาก และหยิบมือถือขึ้นมา เตรียมที่จะโทรไปหาไป๋ยวี่จิง

ตอนนี้เธอฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวเดินมานั่งลงข้างๆ เตียงผู้ป่วย และจับไปที่ข้อมือของนายพลไป๋ จากนั้นจึงหลับตา และตรวจชีพจรอย่างละเอียด

ผ่านไปราวๆ ห้านาที

เยี่ยชิวลืมตาขึ้น

"เยี่ยชิว คุณปู่ของฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ?" ไป๋ปิงรีบกล่าวถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า : "ชีพจรของนายพลไป๋คล้ายกับน้ำนิ่ง แทบจะไม่มีความผันแปรเลย"

"ชีพจรแบบนี้ ในแพทย์แผนจีนเรียกว่าชีพจรตาย"

"หมายความว่า อาการป่วยของนายพลไป๋เข้าขั้นวิกฤติ ไม่มียารักษาแล้ว และเขาอยู่ห่างจากความตายเพียงครึ่งก้าวเท่านั้น"

"ตอนนี้นายพลไป๋อาศัยพลังจิตใจอันเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ทั้งหมดในการยืนหยัด ถ้าหากเป็นคนอื่น ก็คงจะตายไปนานแล้ว"

"แล้ว แล้วยังสามารถช่วยชีวิตได้ไหม?" ตอนที่ไป๋ปิงพูด น้ำเสียงก็กำลังสั่นเครือ

เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าแข็งทื่อว่า : "ยากมาก"

ไป๋ปิงอดทนต่อไปไม่ไหว และส่งเสียงร้องไห้"ฮือๆ"ออกมา

พ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตทั้งคู่ แล้วต่อมาก็มาผิดใจกันกับไป๋ยวี่จิงอีก กล่าวได้ว่า นายพลไป๋เป็นญาติเพียงคนเดียวของเธอที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้

"พี่ปิง คุณอย่าเพิ่งร้องไห้ไป ฟังฉันพูดให้จบก่อน"

เยี่ยชิวกล่าว : "จากการจับชีพจรเมื่อครู่นี้ ฉันเห็นว่า หัวใจตับม้ามปอดไตของนายพลไป๋ได้ล้มเหลวอย่างรุนแรง สัญญาณชีพก็ลดลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน ตามสภาวะปัจจุบันนี้ ยาและการผ่าตัดไม่สามารถช่วยชีวิตของนายพลไป๋ได้"

"ฉันมีวิธีหนึ่ง ที่สามารถลองได้ ส่วนจะสามารถประสบความสำเร็จหรือไม่ ก็คงยังจะพูดไม่ได้ชั่วคราว"

"ถ้าหากประสบความสำเร็จละก็ ถึงแม้จะไม่สามารถทำให้ร่างกายของนายพลไป๋หายเป็นปกติได้ แต่สามารถทำให้นายพลไป๋ฟื้นขึ้นมาได้ อีกทั้ง ภายในหนึ่งปีก็จะสามารถเดินเหินได้เหมือนกับคนปกติ"

ไป๋ปิงหยุดร้องไห้ทันที มองเยี่ยชิวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์ : "ที่คุณพูดเป็นความจริงเหรอ?"

เยี่ยชิวกล่าวอย่างจริงจังว่า : "จริงแน่นอน"

จางจิ่วหลิงกล่าวถามด้วยความประหลาดใจว่า : "เยี่ยชิว วิธีที่คุณพูดถึงนี้ มันคือวิธีอะไรเหรอครับ?"

"การยืมชีวิตจากสวรรค์!"