วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 557

ฉินหวั่นกล่าวว่า“คุณจิน ราคาครั้งก่อนที่พวกเราคุยกับผู้จัดการส่วนตัวของคุณอยู่ที่สองปียี่สิบล้าน คุณขึ้นราคาแบบนี้ แล้วยังพิ่มค่าการรับรองเป็นสองเท่า มันเหมาะสมไหม?”

“มันไม่เหมาะสมเหรอ? ฉันไม่คิดว่าอย่างนั้น บริษัทขนาดใหญ่อื่นๆที่หาฉันมาเป็นตัวแทนเป็นเวลาตั้งห้าปีและค่าการรับรองเป็นสองร้อยล้าน”

“ถ้าผู้จัดการฉินคิดว่าไม่เหมาะสม คุณก็สามารถหาคนอื่นมาโฆษกได้”

จินหลิงหลิงกล่าวว่า“แต่ฉันต้องเตือนผู้จัดการฉินด้วย ดูจากสถานะของฉันในวงนี้ ถ้าฉันไม่เป็นโฆษกของพวกคุณ คนอื่นก็อาจไม่กล้ารับ”

“นอกจากนี้ ตราบใดที่ฉันปล่อยข่าวออกไปเล็กน้อย ฉันกลัวว่าสโมสรเสริมสวยของพวกคุณจะเจ๊งทันที”

“พวกคุณก็รู้ ว่าแฟนคลับสมัยนี้มันคลั่งไคล้ แฟนคลับของฉันเยอะขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะทําอะไรออกมาได้?”

จินหลิงหลิงมองฉินหวั่นและหลินจิงจื้อด้วยรอยยิ้ม

“คุณข่มขู่พวกเราเหรอ?”แสงเย็นวูบวาบในดวงตาของหลินจิงจื้อ

“ไม่ๆๆ ผู้จัดการหลินเข้าใจผิดเเล้ว ฉันก็เเค่ตักเตือนอย่างมีเมตตา จเเรียกว่าข่มขู่ได้ไง”

จินหลิงหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม“นอกเหนือจากค่ารับรองสองปีสี่สิบล้านเเล้ว ฉันยังมีเงื่อนไขเพิ่มเติมอีก ”

“เงื่อนไขอะไร?” ฉินหวั่ยถาม

“ช่วยฉันจัดการคนคนหนึ่ง”จินหลิงหลิงกล่าว

ฉินหวั่นและหลินจิงจื้อแลกเปลี่ยนสายตา และทั้งคู่เห็นความสงสัยในสายตาของกันและกัน แต่ในไม่ช้าทั้งสองก็โล่งใจไป

วงการบันเทิงมีความซับซ้อนอยู่แล้ว โดยเฉพาะความขัดแย้งระหว่างดาราหญิง และเห็นได้บ่อยเลยที่ดาราหญิงสู้กันในเวยป๋อ

ไม่น่าแปลกใจที่คนอย่างจินหลิงหลิงจะมีศัตรู

ฉินหวั่นถามว่า“ฉันไม่รู้ว่าคนที่คุณจินจะจัดการเป็นคนยังไง?”

“พวกคุณไว้วางใจเลย คนที่ฉันอยากให้พวกคุณจัดการไม่ใช่ผู้มีอิทธิพลผรอก แต่เป็นไอ้สารเลวน้อยคนหนึ่ง”

ไอ้สารเลวน้อย?

หลินจิงจื้อและฉินหวั่นไม่เชื่อคำาพูดมั่วซั่วของจินหลิงหลิงเลย ถ้ามันเป็นเพียงสารเลวน้อย แล้ววยังต้องการให้พวกฉันช่วยจัดการ?

จินหลิงหลิงถอนหายใจและพูดว่า “พวกคุณก็รู้ว่าฉันเป็นดาราดัง ถ้าฉันไปจัดการไอ้สารเลวน้อยเอง มันจะไม่เอาฐานะตกตํ่าเหรอมากเหรอ?”

เอาฐานะเธอตกตํ่า แล้วมันไม่เอาฐานะพวกฉันตกตํ่าเหรอ?

ยังไงพวกฉันก็เป็นผู้ที่มีหน้ามีตา

หลินจิงจื้อและฉินหวั่นต่างก็ไม่สบายใจ

“คุณจิน ไม่รู้ว่าคนที่คุณพูดไป นามสกุลอะไรชื่ออะไร?”ฉินหวั่นถาม

จินหลิงหลิงกล่าวว่า“ฉันไม่รู้ชื่อของไอ้สารเลวน้อยนั้น เเค่เคยพบหน้ากันครั้งหนึ่งในเครื่องบิน”

ฉินหวั่นพูดด้วยความลําบากใจว่า“คุณจิน คุณไม่รู้ด้วยซ้ําว่าคนนั้นชื่ออะไร แล้ววจะให้พวกช่วยคุณจัดการยังไง?”

“จะหาเขาเจอได้อย่างไร นั่นคือเรื่องของพวกคุณ”จินหลิงหลิงพูดอย่างวางตัวไว้ที่สูง“ฉันดูเเค่ผลลัพธ์เท่านั้น ”

แสงเย็นวูบวาบในดวงตาของหลินจิงอีกครั้ง

ฉินหวั่นก็ขมวดคิ้วนิดๆและถามอีก“หน้าตาเขาเป็นยังไง คุณจินคงจะรู้สินะ?”

“เขาอายุประมาณยี่สิบปี ผอมนิดหน่อย ไว้ทรงผมเเบบซอยสั้น ดูขาวสะอาด…...”

จินหลิงหลิงยังพูดไม่ ประตูสํานักงานก็ถูกดันเข้า แล้วเยี่ยชิวก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

พอเยี่ยชิวเดินเข้าสํานักงาน ก็ตกตะลึงอยู่สักครู่หนึ่ง ทําไมพี่หลินกับพี่หวั่นอยู่ด้วยกัน?

จากนั้นเขาก็เห็นจินหลิงหลิงแล้วเขาก็ตะลึงอีกครั้ง

ทําไมผู้หญิงคนนี้ถึงอยู่ที่นี่?

ศัตรูยากที่จะหลีกเลี่ยงจริงๆ!

เมื่อศัตรูมาเจอกัน ก็จะแสดงท่าทางโกรธแค้นใส่กันอย่างออกนอกหน้า หลังจากที่จินหลิงหลิงเห็นเยี่ยชิว เธอก็เหมือนแมวแก่ที่ถูกเหยียบหาง ชี้ไปที่เยี่ยชิวและพูดอย่างเข้มงวด“ไอ้สารเลวน้อยที่ฉันพูดถึงก็คือเขา”

จินหลิงหลิงปิดหน้าไว้ จ้องมองหลินจิงจื้อเเล้วกัดฟันพูดว่า “ไอ้นามสกุลหลิน แกมีติดเรื่องละ และเป็นเรื่องใหญ่ด้วย”

“ฉันไม่เซ็นสัญญากับเเกเเล้ว”

“ฉันจะคอยดู เเกจะหาโฆษกได้อีกไหม? มีใครอีกบ้างที่กล้าเป็นโฆษกให้ ”

ใบหน้าของหลินจิงไม่แสดงอารมณ์ออก “ฉันนับสามวินาที ถ้าแกกไม่ไปไกลๆอีก ฉันจะยามเปลื้องผ้าแกให้หมดเปลือยกาย แล้วโยนเเกเปลือยกายไปบนถนน หนึ่ง สอง…...”

หลินจิงจื้อยังพูดไม่จบ จินหลิงหลิงก็วิ่งออกจากสํานักงานด้วยความหวาดกลัว

“พวกเเกรอไว้ เรื่องนี้ฉันจะไม่ปล่อยผ่านไปอย่างง่าย”

หลังจากที่จินหลิงหลิงวิ่งออกไปเธอก็ไม่ลืมที่จะทิ้งคําพูดเเรงๆไว้

หลินจิงจื้อทำเหมือนว่าไม่ได้ยิน นั่งตรงไปที่เยี่ยชิว หอมแก้มเขาไปสองสามที เเละถามด้วยรอยยิ้มงดงามดั่งมวลผกา“สามี คุณกลับมาเมื่อไหร่เนี่ย?”

“เพิ่งกลับมา”เยี่ยชิวงวยแล้วถาม“พี่หลิน ทําไมเธอถึงอยู่ด้วยกันกับพี่หวั่น?”

“ตอนเเรกฉันว่าอยากจะเซอร์ไพรส์เธอ แต่ฉันไม่คาดว่าเธอจะถึงที่นี่ได้”หลินจิงกล่าวว่า “สโมสรเสริมสวยนี้สร้างขึ้นโดยฉันและพี่หวั่นนด้วยกัน ”

ที่แท้เเล้วมันเป็นแบบนี้นี่เอง

“สามี ฉันไม่ได้เจอคุณมาสองสามวันแล้ว ฉันคิดถึงคุณมาก คุณคิดถ้าฉันไหม”หลินจิงจื้อก็หลีกเลี่ยงฉินหวั่นเลย ถามอย่างหวานหยาดเยิ้ม

เยี่ยชิวพยักหน้า“คิดถึง”

“ที่ไหนคิดถึง?คิดถึงในใจหรือว่าที่นี่?”ทันใดนั้นหลินจิงจื้อก็คว้าน้องชายของเยี่ยชิวไว้

เยี่ยชิวเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเหลือบมองฉินหวั่น เห็นว่าใบหน้าของเขาแดงงไปทั่วหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย“คิดถึงหมดเลย”

“ถ้าหากว่าคิดถึง งั้นมาเอากันสักครั้งหนึ่งเถอะ!”

หลินจิงจื้อทําท่าที่ช่างกล้าซึ่งเย้ายวนสุดเลย

เมื่อฉินหวั่นเห็นฉากนี้ เธอรู้สึกเเต่ว่าแก้มของเธอร้อนและพูดว่า “เยี่ยชิว จินจื้อ พวกเธอคุยก่อนเลย ฉันออกไปแล้วนะ”

“อย่าสิ” หลินจิงจื้อขยิบตาใส่ฉินหวั่น “ฉันยังไม่เคยลองเลยว่าเอากันสามคนเป็นความรู้สึกยังำง พี่หวั่น มาด้วยกันเถอะ”