วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 681

หลังจากมาถึงต้าหลี่ เยี่ยชิวและเพื่อนๆ ก็ขับรถยนต์มุ่งหน้าไปยังภูเขาอู๋เลี่ยง

เนื่องจากวัดเทียนหลงตั้งอยู่ภายในภูเขาอู๋เลี่ยง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

รถก็มาถึงภูเขาอู๋เลี่ยง เยี่ยชิวและเพื่อนๆ ออกไปและได้ยินเสียงระฆังดังขึ้น

“แคร็ง”

เสียงระฆังอันไพเราะทำให้จิตใจของพวกเขารู้สึกสงบ

ขณะที่เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นบันไดคดเคี้ยวที่ทำจากหินบลูสโตนทอดขึ้นไปบนยอดเขา

เยี่ยชิวและเพื่อนๆ ขึ้นบันได

บันไดบลูสโตนยาวสามฟุตและกว้างหนึ่งฟุต ผ่านลมและฝนมานานหลายปี ไม่เรียบและไม่สะดวกที่จะเดินต่อไป

หลังจากเดินมานับพันขั้น ก็ไม่เห็นปลายบันไดเลย

ไม่พบผู้แสวงบุญเลยตลอดทาง

เฉียนตัวตัวบ่นว่า “พี่ ทำไมเราถึงมาที่วัดเทียนหลง ที่ซูหางมีไหว้มากมาย ทำไมคุณไม่ไปไหว้ คุณกำลังทรมานพวกเรา? ฉันเหนื่อยแล้ว”

“ฉันบังคับให้คุณมาเหรอ?” เยี่ยชิวโต้กลับ “ถ้าไม่อยากขึ้นไปก็ไปรอที่ตีนเขาได้เลย”

เฉียนตัวตัวยิ้ม “เอาล่ะ เนื่องจากเราอยู่ที่นี่ ถ้าฉันไม่แสดงความเคารพต่อพระโพธิสัตว์ พระโพธิสัตว์ก็จะไม่พอใจฉัน”

เยี่ยชิวตอบอย่างไม่ขบขันว่า “คุณคิดมากไป พระโพธิสัตว์ไม่ถือหรอก แม้ว่าคุณจะไม่แสดงความเคารพ”

“ทำไมจะไม่ล่ะ?”

“เพราะว่าพระโพธิสัตว์ไม่ชอบคนประจบประแจง”

“เฮ้ พี่สะใภ้ได้ยินไหม? พี่ใจร้ายมาก!”

เฉียนตัวตัวหันไปหาหลินจิงจื้อเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับพบกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เยี่ยชิวพูดเรื่องจริง ร้ายตรงไหน?”

เฉียนตัวตัว “……”

ขั้นบันไดบลูสโตนขนาบข้างด้วยยอดเขาสีเขียวที่ซ่อนอยู่ ลำธารที่ไหลริน นกร้องจิ๊บๆ และดอกไม้ที่มีกลิ่นหอม

ทำให้เกิดบรรยากาศที่เงียบสงบ

บันไดประกอบด้วยบันไดสามพันขั้น

เมื่อไปถึงสุดบันได วัดเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา

“นี่คือวัดเทียนหลงใช่ไหม?” เฉียนตัวตัวถามอย่างไม่เชื่อ “พี่แน่ใจนะว่าจำไม่ผิด?”

“ฉันคิดว่า...…ใช่นะ!”

เยี่ยชิวตอบด้วยความไม่แน่ใจเช่นกัน

วัดมีขนาดเล็ก ประตูทรุดโทรม หญ้ารกอยู่ตรงทางเข้า อยู่ท่ามกลางภูเขาราวกับแยกจากโลก

ด้วยความผิดหวัง เฉียนตัวตัวอุทานว่า “ปรมาจารย์จินยงกล่าวถึงวัดเทียนหลงในภาพยนตร์เทียนหลงปาว่า เป็นวัดหลวงแห่งอาณาจักรต้าหลี่ สง่างามและเคร่งขรึม เป็นที่รู้จักในนาม 'ปักกิ่งแห่งพุทธศาสนา' เหตุใดจึงมีเพียงวัดรกร้างอยู่ที่นี่เท่านั้น”

เยี่ยชิวอธิบายว่า “จินยงไม่เคยไปเยี่ยมต้าหลี่ก่อนที่จะเขียน ภาพยนตร์เทียนหลงปา”

“ห่ะ?” เฉียนตัวตัวดูประหลาดใจ “คุณหมายถึง วัดเทียนหลงใน ภาพยนตร์เทียนหลงปาเป็นเรื่องสมมติใช่ไหม?”

เยี่ยชิวพยักหน้า

“ให้ตายเถอะ ฉันคิดมาตลอดว่าวัดเทียนหลงมีจริง ฉันยังเชื่อว่าพระทั้งหมดที่อยู่ข้างในนั้นเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันถูกหลอก” เฉียนตัวตัวสาปแช่ง

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “แม้ว่าวัดเทียนหลงในภาพยนตร์เทียนหลงปาจะเป็นเพียงเรื่องสมมติ แต่วัดที่เรามาถึงในครั้งนี้ ก็เป็นบ้านของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จริงๆ”

“พี่ คุณคิดว่ามีปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้อยู่ข้างในจริงๆ หรือ?”

เฉียนตัวตัวชี้ไปที่วัดที่ทรุดโทรมแล้วพูดพร้อมกับหัวเราะว่า “วัดนี้ไม่ใหญ่เท่ากับวิลล่าของฉัน จะมีปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้อยู่ข้างในได้อย่างไร? คุณเชื่อไหมพี่สะใภ้?”

“ฉัน...…เชื่อเยี่ยชิว” หลินจิงจื้อลังเลเมื่อพูด

เธอบอกได้เลยว่าพระเฒ่านี้ไม่ธรรมดา

“โยมหลิน คุณสุภาพเกินไป” ปรมจารย์ตู้เอ้อร์ยิ้ม

เฉียนตัวตัวหัวเราะเบาๆ “สวัสดีครับ ท่านปรมาจารย์ ฉันเฉียนตัวตัว เมื่อคุณมีเวลาว่าง คุณสามารถมาที่ซูหางเพื่อแวะเที่ยวหาฉันได้”

“ตัวตัว คุณพูดแบบนั้นได้ยังไง แสดงความเคารพ” เยี่ยชิวตำหนิ แล้วพูดกับปรมจารย์ตู้เอ้อร์ “น้องของฉันก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด โปรดยกโทษให้เขาด้วยปรมาจารย์”

“ฮ่าฮ่าฮ่า จิตใจที่จริงใจของโยมเฉียนและบุคลิกที่ตรงไปตรงมาทำให้ฉันมีความสุขมาก”

เยี่ยชิวคิดว่านี่เป็นเพียงคำพูดที่สุภาพจากปรมจารย์ตู้เอ้อร์ แต่ทำให้เขาประหลาดใจเมื่อปรมจารย์ตู้เอ้อร์หยิบสายประคำโพธิ์จากมือซ้ายแล้วมอบให้เฉียนตัวตัว

“โยมเฉียน ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ สำหรับการพบกันครั้งแรกของเรา ฉันหวังว่าคุณจะชอบมัน” ปรมจารย์ตู้เอ้อร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณครับปรมาจารย์” เฉียนตัวตัวยอมรับโดยไม่ลังเลใดๆ

เยี่ยชิวสามารถบอกได้ว่าสายประคำนั้นมีค่ามาก และรีบพูดว่า “ตัวตัว คืนสายประคำให้ปรมาจารย์”

เฉียนตัวตัวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “พี่ ดังคำกล่าวที่ว่า เมื่อให้อะไรไปก็เหมือนกับน้ำที่ถูกเทลงมา จะเอาคืนได้อย่างไร?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ผู้มีพระคุณเฉียนพูดได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ คุณพูดถูก ฉันจะเอาของที่ให้ รับกลับมาได้อย่างไร?” ปรมจารย์ตู้เอ้อร์มองไปที่เฉียนตัวตัวด้วยรอยยิ้มและถามว่า “โยมเฉียน ฉันมีคำถามจะถามคุณ และฉันหวังว่าคุณจะตอบตามความจริง”

“ปรมาจารย์จะถามอะไรล่ะ?” เฉียนตัวตัว ถามอย่างสงสัย

ปรมจารย์ตู้เอ้อร์ถามว่า “ท่านรู้จักพระพุทธเจ้าไหม?”

เฉียนตัวตัวพยักหน้า “รู้แน่นอน”

“แล้วท่านคิดว่าพระพุทธเจ้าเป็นอย่างไร?” ปรมจารย์ตู้เอ้อร์ กล่าวด้วยรอยยิ้มและมองไปที่เฉียนตัวตัว

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ เขาสามารถบอกได้ว่า ปรมจารย์ตู้เอ้อร์ กำลังใช้เทคนิคเซน

“ปรมาจารย์ คุณอาจจะถามผิดคน ตัวตัว ไม่เข้าใจศาสนาพุทธ……”

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบประโยค เขาก็ได้ยินเฉียนตัวตัว ตอบว่า “พระพุทธเจ้าคือฉัน และฉันคือพระพุทธเจ้า”