วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 691

สีหน้าของปรมาจารย์ตู้เอ้อร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เป็นอย่างที่คิดว่าผู้ที่มาไม่ได้ประสงค์ดี!

แต่หลงอู่รู้ได้ยังไงว่าเยี่ยชิวคือลูกชายของเยี่ยหวู่ซวง?

"อมิตพุทธ!"

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์กล่าว "โยมหลง เมื่อหลายปีก่อนตอนที่หลงอีมาที่วัดเทียนหลงก็ได้ตกลงกับอาจารย์แล้วว่าเมืองต้องห้ามและวัดเทียนหลงจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก ทำไมโยมหลงถึงไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงที่ได้ให้ไว้?"

"ถ้าจะบอกว่าฉีกข้อตกลง นั่นก็เป็นเพราะคุณเป็นคนฉีกข้อตกลงนี้ก่อน"

"ก่อนหน้านี้ที่บ้านตระกูลไป๋ในเมืองหลวง คุณได้ลงมือจัดการลูกน้องของผมและจากนั้นก็ทำให้หลงจิ่วต้องตายด้วยเงื้อมมือของเยี่ยหวู่ตี้ เรื่องนี้คุณยังไม่ปฏิเสธใช่ไหม?"

"เห็นแก่ที่พวกคุณเป็นพระภิกษุ ผมจะไม่ทำอะไรพวกคุณ รีบเรียกลูกชายของเยี่ยหวู่ซวงออกมาเดี๋ยวนี้"

หลงอู่กล่าวอย่างเยือกเย็น

"โยมหลง โยมเยี่ยหวู่ซวงตายอย่างไม่ทราบสาเหตุไปตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ทำไมอาตมาจะรู้ได้อย่างไรว่าเขายังมีลูกชายอีกหนึ่งคน?" ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์แสร้งถามด้วยสีหน้าสงสัยงุนงง

"ว่ากันว่าพระภิกษุจะไม่พูดปด ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องโกหกสินะ!"

"ในเมื่อผมมาที่นี่ นั่นก็เป็นเพราะผมมั่นใจว่าลูกชายของเยี่ยหวู่ซวงอยู่ที่นี่"

"อ้อใช่ เขาชื่อเยี่ยชิว"

"ตู้เอ้อร์ รีบเรียกเขาออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็อย่าหาว่าผมใจร้าย"

หลงอู่พูดจบก็ปลดปล่อยพลังกดดันอันมหึมาออกมาและถาโถมเข้าใส่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์อย่างหนักหน่วง

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์คอยระมัดระวังอยู่ตลอดเวลาและเมื่อพลังนี้เข้ามากดทับก็รีบกระตุ้นกำลังภายในออกมาขัดขวาง

เมื่อเห็นว่าปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ขัดขวางพลังกดทับของตัวเองได้ หลงอู่ก็รู้สึกโกรธมาก

"ฮึ!"

หลงอู่ยกเท้าซ้ายขึ้นและเหยียบลงบนพื้นเบาๆ

"ตุ่บ!"

รอยแตกปรากฏขึ้นบนพื้น และขยายไปทางปรมาจารย์ตู้เอ้อร์อย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน แรงกดดันที่เพิ่มมากขึ้นก็เกิดขึ้นเช่นกัน

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ถอยไปสามก้าวก่อนที่เขาจะยืนได้อย่างมั่นคงพร้อมกับรู้สึกหวาดกลัวในใจ

เขาไม่คิดว่าการลงมือของหลงอู่จะน่ากลัวขนาดนี้ แค่ปลดปล่อยพลังกดทับออกมาก็สามารถขับไล่เขาได้

ถ้าลงมือจริงๆ ขึ้นมาก็จะสามารถหยุดยั้งการโจมตีของเขาได้อย่างนั้นเหรอ?

สีหน้าของปรมาจารย์ตู้เอ้อร์เคร่งขรึม

"ผมจะถามอีกครั้งว่าพวกคุณจะยอมส่งตัวลูกชายของเยี่ยหวู่ซวงออกมาไหม?" หลงอู่เตรียมจะลงมือได้ตลอดเวลา

"อมิตพุทธ!"

"โยมหลง วัดแห่งนี้มีคนชื่อโยมเยี่ยอยู่จริง แต่จะใช่ลูกชายของโยมเยี่ยหวู่ซวงไหมนั้น อาตมาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"แต่ตอนนี้โยมเยี่ยคนนั้นกำลังช่วยทำความหวังของอาตมาให้สำเร็จ ฉะนั้นหวังว่าโยมหลงจะเห็นแก่หน้าของอาตมาและอย่าได้บีบบังคับอาตมาอีกเลย"

เมื่อพระคงเจี้ยนพูดจบก็ยกมือขึ้นมาประสานพนมมือพร้อมกับโค้งศีรษะลงเล็กน้อย

"ผมรู้แล้ว พวกคุณไม่คิดจะส่งตัวเยี่ยชิวออกมาใช่ไหม งั้นก็อย่าโทษผมแล้วกัน"

เมื่อหลงอู่พูดจบก็ยกหมัดขึ้นต่อยไปที่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์

หมัดนี้มีพลังมหาศาล

ตอนที่หลงอู่ปล่อยหมัดออกมานั้น เสียงลมและฟ้าร้องก็ดังขึ้นในอากาศ ซึ่งน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น จากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไปด้วยเช่นกัน

หมัดวัชระ!

ปัง.......

หมัดลมทั้งสองปะทะเข้าด้วยกัน

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์กระเด็นถอยหลังไปกว่าสิบก้าวและมีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก

ความหวาดกลัวในใจของเขาเพิ่งขึ้นอีกครั้ง

เพราะหมัดของหลงอู่โจมตีเข้าใส่เขากลางอากาศ และหมัดของปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ปะทะเข้ากับหมัดลมของหลงอู่เท่านั้น แต่กลับไม่ใช่หมัดจริง

เช่นนี้ก็สามารถคาดการณ์ได้ว่า หากเมื่อสักครู่เขาได้ปะทะเข้ากับหมัดจริงของหลงอู่เข้าละก็ เขาอาจถูกโจมตีจนกระเด็นลอยออกไปก็เป็นได้

หลงอู่เก็บตัวบำเพ็ญเพียรมาหลายปี ตอนนี้เขาแข็งแกร่งมากขนาดนี้เลยเหรอ?

ในฐานะที่เป็นยอดฝีมืออันดับที่สี่ในรายชื่ออันดับมังกร ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์รู้สึกไร้พลังขึ้นมาในใจ

แข็งแกร่งเหลือเกิน!

แข็งแกร่งจนรู้สึกหมดหวัง!

"ตู้เอ้อร์ เวลาผ่านไปก็หลายปี คุณไม่มีพัฒนาเลยแม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ เสียหน้าอาจารย์ของคุณเหลือเกิน"

หลงอู่พูดจบก็ยกหมัดขึ้นโจมตีอีกครั้ง

หลงอู่ปล่อยหมัดออกไป

หมัดของเขาดุร้ายและโหดเหี้ยมและเมื่อเขาต่อยออกไปก็มีเสียงลมโหยหวนและเหมือนกับดาวตกที่ปรากฏขึ้นที่หน้าผากของพระคงเจี้ยนในทันที

"ถอย!"

พระคงเจี้ยนคงยังยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับเปล่งเสียงหนึ่งออกมา

น้ำเสียงของเขาเสมือนฟ้าร้องที่สั่นสะท้านไปทั่วทั้งภูเขาและแม่น้ำ

หลงอู่หยุดชะงักหมัดของเขาพร้อมกับถอยหลังออกไปหลายก้าวและหรี่ตาลงมอง

"สามารถฝึกทักษะสิงโตคำรามได้ถึงระดับนี้ ตาแก่หัวโล้น คุณไม่เลวเลย"

"อมิตพุทธ หมัดอากาศของโยมหลงเองก็ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ"

"ลงมืออีกสิ!"

หลงอู่ตะคอกเสียงดังพร้อมกับต่อยหมัดออกไป

คราวนี้เมื่อหมัดของเขาต่อยออกไปกลับไม่มีเสียงลมแม้แต่น้อย มันเบาและโปร่งสบายเหมือนปุยฝ้าย ทำให้ผู้คนไม่รู้สึกถึงพลังแม้แต่นิดเดียว

แย่แล้ว พระคงเจี้ยนเริ่มระมัดระวังมากขึ้น

ปัง!

พระคงเจี้ยนก็ต่อยหมัดออกไปเช่นกัน หมัดของเขาเกือบจะเหมือนกับของหลงอู่ มันนุ่มนวลราวกับเด็กทารกที่โบกหมัดโดยไม่มีกำลังเลยแม้แต่นิดเดียว

ไม่นาน หมัดของคนทั้งสองก็สัมผัสกันโดยไม่มีการระเบิดใดๆ เหมือนกับก้อนกรวดที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบขนาดใหญ่โดยไม่มีน้ำกระเซ็นขึ้นมาสักนิดเดียว

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของพระคงเจี้ยนและหลงอู่ดูจริงจังเคร่งขรึมมากขึ้นกว่าเดิม

หมัดทั้งสองสัมผัสกันและไม่แยกจากกันเป็นเวลานาน

ปราจารย์ตู้เอ้อร์ก็เป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้เช่นกัน เขาเข้าใจในทันทีว่าหมัดของพระคงเจี้ยนและของหลงอู่กำลังแข่งขันกันเพื่อความแข็งแกร่งของกำลังภายใน

ครึ่งนาทีต่อมา

ในที่สุดหมัดทั้งสองก็แยกออกจากกัน

หลงอู่ถอยหลังไปหกก้าวและยืนหยัดอย่างมั่นคง

ไหล่ของพระคงเจี้ยนสั่นเล็กน้อยพร้อมกับถอยหลังไปสามก้าว

เสมอกัน!

ในขณะนี้เอง ทันใดนั้นเสียงดาบก็ดังขึ้นที่ชั้นสี่ของหอตรัสรู้