วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 692

ทันใดนั้นทุกคนต่างเงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นสี่ของหอตรัสรู้

ที่นั่นมีเสียงดาบดังระงมโหยหวนอย่างน่าตกตะลึง

พระคงเจี้ยนและปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ต่างทำหน้าดีใจ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเยี่ยชิวได้รับทักษะดาบเล่มที่สี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

และไม่นานพลังงานดาบก็มลายหายไป จากนั้นชั้นสี่ของหอตรัสรู้ก็กลับมาเป็นปกติสุขอีกครั้ง

เกิดอะไรขึ้น?

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์และพระคงเจี้ยนต่างมองหน้ากัน

เวลาผ่านไปก็ไม่เห็นว่าเยี่ยชิวจะออกมาจากชั้นสี่

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์และพระคงเจี้ยนต่างรู้สึกไม่สบายใจ พวกเขาคิดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

เยี่ยชิวอาจล้มเหลว!

"ฮ่าๆๆ......"

หลังจากนั้นหลงอู่ก็หัวเราะเสียงดัง "ผมก็นึกว่าเจ้าหมอนั่นจะอยู่ที่ไหน ที่แท้ก็อยู่ในหอตรัสรู้นี่เอง ดีมาก"

เมื่อพูดจบหลงอู่ก็พุ่งตัวเข้าไปในหอตรัสรู้อย่างรวดเร็ว

พระคงเจี้ยนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าไปขวางหลงอู่

"อมิตพุทธ!"

พระคงเจี้ยนพนมมือสิบนิ้วและกล่าว "หอตรัสรู้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของที่นี่ หากไม่ได้รับเชิญจากอาตมาแล้วจะไม่มีสิทธิ์เข้าไปข้างในได้"

"ตาแก่หัวโล้น คุณหมายความว่ายังไง?"

หลงอู่ทำหน้าเกรี้ยวกราดพร้อมกับกล่าวอย่างเยือกเย็น "ผมจะบอกอะไรให้ วันนี้ใครก็ไม่อาจห้ามผมฆ่าเยี่ยชิวได้"

"คุณจะถอยไปดีๆ หรือจะให้ผมทำลายวัดเทียนหลงของพวกคุณ"

พระคงเจี้ยนกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย "พุทธศาสนาเป็นสิ่งสะอาดบริสุทธิ์ โยมหลง โยมมีจิตใจที่โหดร้ายมากเกินไป"

"ผมจะถามอีกครั้งว่าคุณจะถอยไปดีๆ ไหม?" หลงอู่กล่าวด้วยกำลังที่เดือดพล่าน

พระคงเจี้ยนกล่าว "อาตมาพูดไปแล้วว่าหอตรัสรู้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของวัดแห่งนี้ และคนห้ามไม่มีทางเข้าไปได้หากไม่ได้รับอนุญาต"

"งั้นผมจะจัดการกำจัดตาแก่หัวโล้นอย่างคุณก่อนเลยแล้วกัน"

หลงอู่ยกฝ่ามือขึ้นและเหวี่ยงไปบนหน้าอกของพระคงเจี้ยนเสมือนลูกศรที่ปักทิ่มไป

พระคงเจี้ยนยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับพร้อมกับยกมือขวาขึ้นมาและเหวี่ยงออกไปอย่างสุดแรง

วิชาหมัดวัชระ หนึ่งในเจ็ดสิบสองกระบวนท่าชั้นยอดในหลักพุทธศาสนา!

ปัง!

ทั้งสองปะทะฝ่ามือกันอย่างดุเดือด

หลังจากฝ่ามือแรกผ่านไป

หลงอู่เคลื่อนไหวและปรากฏตัวขึ้นทั้งสี่ทิศรอบๆ พระคงเจี้ยนอย่างน่าแปลกประหลาดและยังคงพยายามโจมตี แถมการเคลื่อนไหวของเขาก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ และสุดท้ายก็เห็นเพียงเงาที่เคลื่อนไหวไปมาไม่หยุดหย่อน

แม้ว่าพระคงเจี้ยนจะมีรูปร่างซูบผอม แต่ขณะนี้ที่เขายืนอยู่ตรงนั้นกลับให้ความรู้สึกว่าเขาเปรียบเสมือนกับภูเขาที่มั่นคงยังไงยังงั้น

สองมือของเขาพยายามป้องกันการโจมตีและการเคลื่อนไหวของเขาก็รวดเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้รู้สึกตาลาย

ไม่ไกลออกไป

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์เบิกตากว้างขณะมองดูทั้งสองปะทะกัน สีหน้าของเขาดูตึงเครียดอย่างมาก

"ศิลปะการต่อสู้เพียงอย่างเดียวบนโลกนี้ที่ไม่อาจสู้ได้คือความรวดเร็ว หากฉันต้องเผชิญหน้ากับหลงอู่ ฉันจะสามารถสู้ได้เหมือนกับอาจารย์ตอนนี้ไหมนะ?"

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์พูดจบก็ได้แต่ส่ายหน้า

"มีเพียงอาจารย์เท่านั้นที่สามารถรับมือกับหลงอู่ได้ ถ้าเป็นฉันก็คงถูกหลงอู่กำจัดได้ไปนานแล้ว"

"เดิมทีคิดว่าการได้ขึ้นสู่รายชื่ออันดับมังกรก็จะกลายเป็นยอดฝีมือระดับสูง ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะคิดผิดไปมากๆ เลย"

"ฝีมือของหลงอู่ช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก"

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์นึกถึงคำพูดของเยี่ยชิว "โยมเยี่ยบอกว่าหลงลิ่วสำเร็จและออกจากการบำเพ็ญเพียรพร้อมกับมุ่งหน้ามาที่ต้าหลี่ แต่ทำไมถึงไม่เห็นเงาของหลงลิ่วเลย?"

"หรือเขากำลังแอบซ่อนเพื่อเตรียมลอบโจมตีอาจารย์อยู่ที่ไหนสักแห่ง?"

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์นึกถึงตรงนี้และจากนั้นก็เริ่มระมัดระวังตัวขึ้นอีกครั้ง

หลงอู่เพียงคนเดียวก็ยากที่พระคงเจี้ยนจะจัดการได้แล้ว หากหลงลิ่วปรากฏตัวขึ้นมาหรือแอบลอบโจมตี เช่นนั้นสถานการณ์จะต้องยิ่งแย่ไปกันใหญ่อย่างแน่นอน

หลงอู่และพระคงเจี้ยนยังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือดและเห็นเพียงเงาเลือนรางที่ทั้งสองเคลื่อนไหวไปมาด้วยความเร็วเท่านั้น

แม้แต่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ที่มีวรยุทธ์สูงส่งยังไม่สามารถมองเห็นการต่อสู้ของทั้งสองได้อย่างชัดเจน

เพราะพวกเขาเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมากเกินไปจริงๆ

เวลาผ่านไปห้านาที

ในที่สุดการต่อสู้กันอย่างดุเดือดของทั้งสองก็เริ่มแผ่วเบาลง

พระคงเจี้ยนเพิ่งจะผละตัวออกจากหลงอู่ได้ไม่เท่าไร จากนั้นก็ยกฝ่ามือเหวี่ยงออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อเตรียมป้องกันหมัดของหลงอู่

และเมื่อฝ่ามือตกลงไปนั้น

กระบวนท่าหลอกล่อ?

ตึ่บ!

ตึ่บ!

ตึ่บ!

ทั้งสองต่างพากันถอยหลังเพราะต่างถูกพลังหมัดของอีกฝ่ายโจมตีจนกระเด็นลอยออกไป

หลงอู่กระโดดตีลังกากลับหลังอยู่หลายตลบจึงจะสามารถยืนได้อย่างมั่นคง

"อั่ก......."

เขากระอักเลือดออกมา

และเมื่อมองไปที่พระคงเจี้ยน ร่างกายที่ซูบผอมของเขายังคงถอยหลังออกไปพร้อมกับมีรอยฝ่าเท้าเป็นรอยยาวไปกว่าสิบเซนติเมตร

ถอยออกไปเก้าก้าว

จากนั้นพระคงเจี้ยนก็หยุดอยู่กับที่

"อมิตพุทธ โยมหลงมีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งมาก อาตมาขอชื่นชม" พระคงเจี้ยนกล่าวเสียงแผ่วเบา

ขณะนี้ สีหน้าของหลงอู่กลับดูเกรี้ยวกราดอย่างมาก

การโจมตีเมื่อสักครู่นี้ เขาได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสจากข้างในและตอนนี้พลังภายในร่างกายที่บริเวณหน้าอกของเขายังคงเดือดพล่านอยู่

"ฉันใช่พลังทั้งหมดที่มีไปแล้ว แต่ทำไมตาแก่หัวโล้นคนนี้ยังไม่กระอักเลือดออกมา?"

"ตามหลักแล้ว เขาเองก็ควรได้รับบาดเจ็บสาหัสภายในด้วยเช่นกัน ทำไมดูเหมือนเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว?"

"หรือว่าตาแก่หัวโล้นแอบซ่อนวรยุทธ์ที่แท้จริงของตัวเองอยู่?"

"หากมีเขาอยู่ คงฆ่าเยี่ยชิวได้ยากแน่"

"ฉันอุตส่าห์เดินทางไกลเพื่อมาถึงที่นี่ หากไม่สามารถกำจัดเยี่ยชิวได้ เช่นนั้นฉันจะเอาหน้าที่ไหนกลับไป?"

หลงอู่นึกถึงตรงนี้ก็เช็ดเลือดที่มุมปากพร้อมกับกล่าวอย่างเยือกเย็น "คงเจี้ยน เจ้าหมอนั่นเป็นลูกชายของเยี่ยหวู่ซวง คุณเองก็น่าจะรู้ดี คุณไม่ควรที่จะปกป้องเขา"

"ต่อให้คุณคอยขัดขวางผม แต่คุณไม่มีทางขวางพี่ใหญ่ของผมได้อย่างแน่นอน"

"ลูกชายของเยี่ยหวู่ซวง เมืองต้องห้ามของเราจำเป็นต้องกำจัดเขาให้ได้"

"คงเจี้ยน หากคุณยังพยายามปกป้องเขาอยู่แบบนี้ ถึงตอนนั้นวัดเทียนหลงจะต้องเจอกับความโชคร้ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างแน่นอน"

"และลูกศิษย์ของคุณเองก็จะต้องตายตามไปด้วยเช่นกัน!"

หลงอู่ตะโกนเสียงดัง "ฉะนั้น.....คุณจะยังปกป้องเจ้าหมอนั่นอีกไหม?"