วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 701

พริบตาเดียวก็ผ่านไปสามวันแล้ว

ช่วงสามวันนี้ นอกเหนือจากการปกป้องร่างของพระคงเจี้ยนที่เสียชีวิตแล้ว เยี่ยชิวยังได้เจาะลึกดรรชนีกระบี่หกชีพจรและวิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สอง

ตอนนี้เขาเข้าใจเทคนิคดาบพิเศษทั้งสองนี้อย่างถ่องแท้แล้ว

ในใจของเยี่ยชิวเปรียบเทียบความแข็งแกร่งของเทคนิคทั้งสองและสรุปได้ว่า พลังของวิชาดาบอักษรหญ้านั้นเหนือกว่าดรรชนีกระบี่หกชีพจร

“ดรรชนีกระบี่หกชีพจร แม้ว่าจะเป็นพลังงานดาบที่มองไม่เห็น แต่ต้องมีการเคลื่อนไหวร่างกายที่เชี่ยวชาญเพื่อปลดปล่อยพลังของมันอย่างเต็มที่”

“คล้ายกับในภาพยนตร์เทียนหลงปา ต้วนอวี้ใช้ความสว่างของร่างกายและฝีเท้าที่มีทักษะ ร่วมกับดรรชนีกระบี่หกชีพจรเพื่อเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูง”

“เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว วิชาดาบอักษรหญ้านั้นทรงพลังมากกว่าดรรชนีกระบี่หกชีพจร”

หลังจากได้รับพลังมนับร้อยปีจากพระคงเจี้ยน เยี่ยชิวก็สามารถใช้ดรรชนีกระบี่หกชีพจรได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ

อย่างไรก็ตาม วิชาดาบอักษรหญ้านั้นแตกต่างออกไป

เยี่ยชิวต้องมีสมาธิกับความแข็งแกร่งทั้งหมด และหลังจากใช้วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สองแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาก็จะหมดลงอย่างสมบูรณ์ แม้ว่าพลังงานโดยกำเนิดของเขายังคงไหลเวียนอยู่ภายใน แต่ก็ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการฟื้นฟูความแข็งแกร่ง

นั่นหมายความว่า เยี่ยชิวไม่สามารถใช้วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สองได้ เว้นเสียแต่ว่าจำเป็นจริงๆ

มิฉะนั้น เมื่อกำลังของเขาหมดลง เขาก็จะตกอยู่ภายใต้ความเมตตาของผู้อื่น

“แม้จะมีพลังนับร้อยปี แต่ฉันก็ยังไม่สามารถใช้วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สองได้โดยสิ้นเปลือง เทคนิคดาบนี้ครอบงำเกินไปอย่างแท้จริง”

“วิชาดาบอักษรหญ้ามีทั้งหมดเก้ารูปแบบ แต่ฉันไม่รู้ว่าอีกเจ็ดรูปแบบที่เหลืออยู่ที่ไหน”

“ถ้าฉันสามารถเชี่ยวชาญวิชาดาบอักษรหญ้าทั้งเก้ารูปแบบได้ ฉันจะต้องกลัวอะไรจากเมืองต้องห้าม? ฉันจะต้องกลัวอะไรจากหลงอี?”

เยี่ยชิวมีสัญชาตญาณที่แข็งแกร่งว่า ถ้าเขาเชี่ยวชาญวิชาดาบอักษรหญ้าที่สมบูรณ์ เขาน่าจะสังหารหลงอีได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

“โอ้สวรรค์ โปรดประทานโชคลาภแก่ฉัน เพื่อที่ฉันจะได้พบวิชาดาบอักษรหญ้าเจ็ดรูปแบบที่เหลือโดยเร็วที่สุด”

ในความเป็นจริง เขารู้ดีว่า แม้ว่าวิชาดาบอักษรหญ้าที่เหลืออีกเจ็ดรูปแบบจะปรากฏต่อหน้าเขาในตอนนี้ เขาจะไม่สามารถเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แม้ว่าเขาจะได้เรียนรู้สิ่งเหล่านั้น เขาก็ไม่สามารถดำเนินการได้

นี่เป็นเพราะระดับพลังยุทธ์ของเขาต่ำเกินไป

ด้วยพลังในร่างกายของเขาที่มีอายุนับร้อยปี เขาต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการฟื้นฟูความแข็งแกร่ง หลังจากใช้วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สอง ซึ่งแสดงให้เห็นว่ารูปแบบต่อมาจำเป็นต้องมีการฝึกฝนที่มากขึ้นเพื่อรองรับ

“ฉันสงสัยว่าหลังจากได้รับพลังมาร้อยปีแล้ว ฉันจะสามารถทะลุไปสู่ขั้นที่สี่ของวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงได้หรือไม่?”

เยี่ยชิวนั่งขัดสมาธิและเริ่มหมุนเวียนพลังงานภายในของเขา

ในไม่ช้า ร่างของเขาก็ค่อยๆ ลอยขึ้นจากพื้นและเริ่มหมุนไปในอากาศเหนือพื้นดินสามฟุต

หลังจากนั้นไม่นาน

แสงสีทองจางๆ ก็ฉายออกมาจากร่างของ เยี่ยชิว ทำให้เขาดูเหมือนพระพุทธเจ้า

เขาเริ่มฝึกฝนวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง

หลังจากผ่านไปสามชั่วโมง

เยี่ยชิวก็หยุดฝึกซ้อมและรู้สึกผิดหวัง

วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงยังไม่ทะลุ และผลลัพธ์นี้ยากสำหรับเขาที่จะยอมรับ

“ถ้าพระคงเจี้ยนไม่ได้ให้พลังแก่ฉันเป็นเวลาร้อยปี ฉันจะต้องฝึกฝนเป็นเวลาร้อยปีโดยไม่ต้องสามารถก้าวไปสู่ขั้นที่สี่ของวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงได้?”

จากนั้นเขาก็ตรวจดูพลังโดยกำเนิดในร่างกายของเขา

พลังโดยกำเนิดไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย เหมือนกับเมื่อก่อนทุกประการ

แปลกทำไมไม่มีการปรับปรุงเลย?

สิ่งนี้ทำให้ เยี่ยชิวรู้สึกกดดันอย่างมาก เพราะเขาได้ยินจากพรคงเจี้ยนว่า หลงอีอาจฝึกฝนพลังที่แท้จริงได้เก้าครั้ง และเกือบจะบุกเข้าสู่เส้นทางเซียน

แม้ว่าพลังโดยกำเนิดจะน่าทึ่ง แต่เยี่ยชิวมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น และไม่น่าจะเพียงพอที่จะแข่งขันกับหลงอี

หากหลงอีเข้าสู่เส้นทางเซียน เขาก็คงไม่สามารถเทียบได้กับ หลงอี

“ฉันคิดว่าพรสวรรค์การต่อสู้ของฉันแข็งแกร่ง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าผู้คนในเมืองต้องห้ามจะยิ่งผิดปกติมากขึ้นไปอีก”

เยี่ยชิวเริ่มฝึกฝนเครื่องรางอีกครั้ง

หลังจากเพิ่มพลังของเขาแล้ว มันก็มีผลกระทบอย่างมากต่อการฝึกฝนยันต์ เยี่ยชิวเชี่ยวชาญยันต์ใหม่ห้าหรือหกอันในคืนเดียว

เฉียนตัวตัวสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดแล้วพูดว่า “พี่ คุณตีฉันทำไม?”

เยี่ยชิวดุว่า “คุณกล้าถามคำถามที่ไร้เดียงสาเช่นนี้กับปรมจารย์ได้อย่างไร นั่นถือเป็นการไม่เคารพใช่ไหม?”

“คุณอยากรู้ว่าความรักคืออะไรใช่ไหม ก็ได้ ฉันจะบอกคุณ”

“ความรักก็เหมือนอึ เมื่อมันมาถึงแล้ว คุณจะหยุดมันไม่ได้”

“ความรักก็เหมือนอึ ล้างออกแล้วก็จะหายไปตลอดกาล”

“ความรักก็เหมือนอึ เหมือนกันทุกครั้งแต่ก็แตกต่างกัน”

“ความรักก็เหมือนอึ บางครั้งคุณทำงานหนักเป็นเวลานาน แต่สุดท้ายก็แค่ผายลม”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉียนตัวตัวก็ตกตะลึง “พี่ คุณหยาบคายเกินไป!”

“คุณไม่รู้อะไรเลย ความหยาบคายก็สง่างามเช่นกัน” เยี่ยชิวดุ เฉียนตัวตัว แล้วพูดกับปรมจารย์ตู้เอ้อร์ว่า “ปรมาจารย์ ฉันมาเพื่ออำลา”

เดิมทีเขาวางแผนที่จะอยู่ที่นี่เป็นเวลาครึ่งวัน แต่เมื่อเห็นเฉียนตัวตัวอยู่ในสภาพนี้ เขากลัวว่า ยิ่งเขาอยู่นานเท่าไร เด็กคนนี้ก็จะยิ่งประสบปัญหามากขึ้นเท่านั้น ออกไปก่อนดีกว่า

มิฉะนั้น หากจู่ๆ เฉียนตัวตัวบวชจริง เยี่ยชิวจะไม่สามารถอธิบายให้ปู่และลุงฟังได้

ปรมจารย์ตู้เอ้อร์เดินทางไปพร้อมกับเยี่ยชิวและคนอื่นๆ ไปที่ตีนภูเขาอู๋เลี่ยง และพูดก่อนจะจากไปว่า “โยมเยี่ย ยินดีต้อนรับสู่วัดเทียนหลงอีกครั้ง ฉันจะส่งเพียงเท่านี้ อมิตาภะ”

“ดูแลตัวเองด้วยนะปรมจารย์ ลาก่อน!”

เยี่ยชิว และคนอื่นๆ ออกจากวัดเทียนหลง และมุ่งหน้าตรงไปยังใจกลางเมืองต้าหลี่เพื่อติดตามหลินจิงจื้อซื้อหยก

มีถนนสายหนึ่งในต้าหลี่ที่เต็มไปด้วยร้านขายหยก

ทันทีที่เยี่ยชิวและคนอื่นๆ มาถึงถนนสายนี้ พวกเขาก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยสองคน

ลูกชายเศรษฐีที่สุดในซูหาง หม่าตง

อดีตสามีของเฉียนซือยวี่ เกาเฟย!