เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เมื่อสองวันก่อนเจ้าสองคนนี้ยังอยู่ที่ซูโจวอยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงมาที่ต้าหลี่ได้?
หรือว่ายังถูกจัดการไม่หนำใจก็เลยมาให้จัดการอีก?
เยี่ยชิวยื่นมือไปข้างหน้าพร้อมกับกล่าว "พี่หลิน ตัวตัว ดูสิว่านั่นคือใคร?"
หลินจิงจื้อและเฉียนตัวตัวมองไปตามที่เขาชี้และต่างตกตะลึง
จากนั้นก็เห็นหม่าตงและเกาเฟยและพวกอีกจำนวนหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่โดยไม่ได้สังเกตเห็นเยี่ยชิวและพวกเลย
จมูกของเกาเฟยฟกช้ำและตาบวมสวมเฝือกคอ ส่วนมือของหม่าตงก็เข้าเฝือกอ่อนอยู่
และข้างกายของสองคนนี้ยังมีสาวสวยสุดเซ็กซี่เดินประกบข้างอยู่โดยไม่สนใจใคร
หลินจิงจื้อกล่าวอย่างตกใจ "สองคนนั้นมีอยู่ที่นี่ได้ยังไง? หรือพวกเขาจะตามพวกเรามา?"
เยี่ยชิวส่ายหน้า "คงไม่ได้ตามเรามาหรอก ไม่งั้นพวกเขาคงไม่กล้าปรากฏตัวอยู่ตรงหน้านี้เปิดเผยหรอก"
เฉียนตัวตัวเห็นว่าเกาเฟยโอบกอดผู้หญิงคนหนึ่งอยู่และรู้สึกโกรธพร้อมกับกำหมัดกล่าว "ฉันจะไปสั่งสอนเขาสักหน่อย"
"ตัวตัว อย่าวู่วามไป" เยี่ยชิวเรียกเฉียนตัวตัวพร้อมกับกล่าว "อย่าหาเรื่องเพิ่มเลย แค่พวกเขาไม่มาหาเรื่องเราก่อน เราก็ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับพวกเขาหรอก เพราะเรามาที่นี่เพื่อมาธุระเป็นเพื่อนพี่หลิน"
เฉียนตัวตัวกล่าวอย่างเย็นชา "เห็นแก่หน้าของพี่สะใภ้ ฉันไม่ทำอะไรเขาก็ได้ แต่ถ้าเจ้าหมอนั่นหาเรื่องฉันก่อนละก็ ฉันต่อยเขาไม่ยั้งมือแน่"
เมื่อพูดจบเฉียนตัวตัวก็จ้องเกาเฟยตาเขม็ง
เกาเฟยหันหน้ามาชำเลืองมองเหมือนรับรู้ได้ และเมื่อเห็นหน้าเฉียนตัวตัวและทุกคนก็หน้าถอดสีทันที
"คุณชายหม่า ทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?" เกาเฟยกล่าวด้วยความตื่นตระหนก
"ใครกัน?" หม่าตงเงยหน้ามองและวินาทีต่อมาก็ร้องอุทานเสียงหลง "ปัดโธ่ พวกเขาไม่ได้อยู่ที่ซูโจวเหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"
ที่หม่าตงและเกาเฟยออกจากซูโจวก็เพราะต้องการหนีจากเยี่ยชิว แต่ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งจะมาถึงต้าหลี่ก็กลับต้องมาเจอเยี่ยชิวเข้าจนได้
เกาเฟยกล่าวกระซิบ "คุณชายหม่า เจ้าหมอนั่นคงไม่ได้ตามเรามาใช่ไหม?"
หม่าตงกล่าวด้วยความโมโห "พ่อของฉันขอโทษเขาไปแล้ว เขายังทำลายแขนข้างหนึ่งของฉันไปแล้ว ตอนนี้ยังตามฉันมาที่ต้าหลี่อีก เขาคิดจะทำอะไรของเขากันแน่?"
เกาเฟยกล่าวด้วยความหวาดกลัว "หรือเขาต้องการให้เราตาย?"
หม่าตงกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ไม่ว่าเขามาที่นี่ทำไม เราออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า"
หม่าตงเตรียมจะหนีแต่ก็ได้ยินเกาเฟยกล่าว "พวกเขามาแล้ว"
หม่าตงชำเลืองมองก็พบว่าเยี่ยชิวได้เดินนำหลินจิงจื้อพร้อมกับเฉียนตัวตัวมุ่งหน้ามาทางเขาพร้อมกับรอยยิ้ม
จะว่าไปแล้ว ตอนนี้หม่าตงและเกาเฟยรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก
เพราะพวกเขาเคยเห็นการลงมือของเยี่ยชิวมาก่อน
หม่าตงคิดจะวิ่งหนี แต่ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อเขาสบตากับเยี่ยชิวก็ทำให้ขาอ่อนล้าเดินก้าวเดินไปไหนไม่ได้
"คุณชายหม่า พวกคุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ บังเอิญเหลือเกิน!"
เยี่ยชิวเดินเข้ามาพร้อมกับโบกมือทักทาย
"ใช่.....ใช่ บังเอิญมาก" หม่าตงฝืนยิ้มออกมาทั้งที่ในใจแทบอยากร้องไห้
เยี่ยชิวถาม "พวกคุณมาที่ต้าหลี่ทำไมเหรอ?"
"พวกเรามาทำธุระเล็กน้อย" หม่าตงเองก็ถามออกไป "พวกคุณมาทำอะไรที่ต้าหลี่?"
เยี่ยชิวกล่าว "เราเองก็มาทำธุระเหมือนกัน"
ฮึ คิดว่าไม่รู้เหรอว่าโกหก
"ตอนที่เราอยู่ซูโจว เจ้าหมอนั่นก็อยู่ที่ซูโจว"
"เรามาที่ต้าหลี่ เขาก็ตามเรามาที่ต้าหลี่"
"ต้าหลี่เองก็ไม่ใช่เมืองเล็กๆ เลย แต่เรากลับมาเจอเขาที่นี่ได้ คุณคิดว่าบนโลกนี้มีเรื่องที่บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?"
หม่าตงพยักหน้า "บังเอิญจริงด้วย เกาเฟย นายคิดว่าตอนนี้เราควรทำยังไง?"
เกาเฟยตอบ "ตอนนี้เรามีเพียงสองทางเลือกเท่านั้น หนึ่งคือรีบออกไปจากต้าหลี่ให้เร็วที่สุดและ กลับไปที่ซูโจว"
"ไม่ได้!"
หม่าตงรีบปฏิเสธ "ฉันเพิ่งจะมาถึงต้าหลี่และยังไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะมาเจอเยี่ยชิวที่นี่ก็เลยต้องหนีกลับไปแบบนี้ ถ้าคนอื่นเกิดรู้ขึ้นมาไม่เสียหน้าแย่เหรอ?"
"พ่อของฉันคาดหวังเสมอว่าให้ฉันเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถรับผิดชอบอะไรได้บ้าง เพื่ออนาคตจะได้บริหารดูแลบริษัท"
"แต่ถ้าฉันต้องหนีไปเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ นายคิดว่าพ่อของฉันจะคิดยังไง?"
"พ่อของฉันต้องรู้สึกผิดหวังอย่างมาก และคิดว่าฉันมันไม่เอาไหน ฉะนั้นไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่กลับไปเด็ดขาด"
เกาเฟยกล่าว "ในเมื่อคุณชายหม่าคิดแบบนี้ งั้นเราก็จำเป็นต้องเลือกข้อสอง"
"คืออะไร?" หม่าตงถาม
เกาเฟยผละผู้หญิงในอ้อมแขนออกพร้อมกับเดินไปกระซิบหม่าตง "คุณชายหม่า ระหว่างต้องรอให้เจ้าหมอนั่นมาฆ่าเรา ทำไมเราไม่ชิงลงมือจัดการก่อนล่ะ"
หม่าตงตกใจ "นายหมายความว่า กำจัดเยี่ยชิว?"
เกาเฟยพยักหน้า "มีคำหนึ่งกล่าวไว้ว่า ลงมือก่อนได้เปรียบ"
"บริเวณโดยรอบของต้าหลี่มีพื้นที่ว่างเปล่ารกร้างจำนวนไม่น้อย หลังจากที่กำจัดเยี่ยชิวได้ก็หาที่ฝังเขาไว้ที่นี่ แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
เรื่องนี้มีเติมเงินอ่านไหมครับ แนะนำหน่อย...
ทำไมลงวันละตอนแล้วครับ ช่วยชี้แจงหน่อยครับ...
ทำไมช่วงนี้ลงวันละตอนล่ะครับอีกอย่างช่วงแรกได้อ่านตั้งแต่7โมงเช้าแต่พอลงตอนเดียวต้องอ่านตอน3โมงเย็น...
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...