วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 703

แววตาของหม่าตงสั่นไหวเล็กน้อย

แผนการของเกาเฟยฟังดูไม่เลว แต่เขายังลังเลใจอยู่เพราะฝีมือของเยี่ยชิวร้ายกาจเกินไป ฉะนั้นหากคิดจะกำจัดเขาคงไม่ใช่เรื่องง่ายแน่

เกาเฟยคอยติดตามหม่าตงมานานทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าหม่าตงกำลังกังวลใจพร้อมกับถามออกไป "คุณชายหม่า คุณกำลังกังวลอยู่ใช่ไหม คุณกลัวว่าจะเป็นเรื่องยากที่จะกำจัดเยี่ยชิวได้เพราะฝีมือของเขาร้ายกาจมากใช่ไหม?"

"อืม" หม่าตงพยักหน้า

เกาเฟยหัวเราะ "เรื่องนี้คุณชายหม่าไม่จำเป็นต้องคิดมากหรือกังวลอะไรเลย"

"อ้อ?" หม่าตงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยพร้อมกับถามออกไป "นายมีแผนการรับมือไว้แล้วเหรอ?"

เกาเฟยยิ้มอย่างมีเลศนัย "สังคมตอนนี้ไม่ได้สู้กันด้วยความกำลังความสามารถเหมือนเมื่อก่อนแล้ว"

"แม้ว่าเจ้าหมอนั่นจะมีฝีมือที่ร้ายกาจมาก และต่อให้เราจ้างคนมาเป็นร้อยก็อาจไม่สามารถกำจัดเขาได้"

"แต่ถ้าเราใช้ปืนล่ะ?"

ปืน?

แววตาของหม่าตงเปล่งประกาย จริงด้วย ต่อให้ร้ายกาจมากแค่ไหนก็คงสู้ปืนไม่ได้หรอก

แต่หม่าตงยังคงลังเลใจอยู่

เกาเฟยพูดเกลี้ยกล่อม "คุณชายหม่า แค่กำจัดเยี่ยชิวได้ จากนั้นหลินจิงจื้อก็จะเป็นของคุณทันที"

หม่าตงรู้สึกสนใจและเมื่อนึกถึงรูปร่างที่เย้ายวนและใบหน้าที่ชวนหลงใหลของหลินจิงจื้อขึ้นมา ร่างกายของเขาก็รู้สึกว่าเลือดในร่างกายสูบฉีดอย่างเต็มที่

จริงด้วย เพียงแค่ฆ่าเยี่ยชิวให้ได้ จากนั้นหลินจิงจื้อก็จะเป็นของฉัน ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้

แต่ไม่นานหม่าตงก็เก็บกั้นความต้องการและความรู้สึกนั้นเอาไว้ในใจ

เขาทำหน้าเคร่งขรึมพร้อมกับกล่าวอย่างเยือกเย็น

"เกาเฟย ถ้านายอยากตายก็ไม่ต้องลากฉันเข้าไปด้วย"

"ฉันรู้ว่านายโกรธแค้นเยี่ยชิว เพราะเขาแย่งทุกอย่างไปจากนาย"

"นายอยากแก้แค้นนายก็ไปแก้แค้นเขาเอง อย่าเอาฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย ฉันไม่อยากเจ็บตัวเพราะนายหรอก"

เอ๊ะ?

เจ้าหมอนี่ฉลาดขึ้นแล้ว?

เกาเฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อก่อนหม่าตงมักจะหูเบาและเชื่อเขาง่าย แต่ทำไมวันนี้กลับเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน?

ทันใดนั้นเองเกาเฟยก็นึกถึงหม่าโส่วฟู่ขึ้นมา

"หม่าโส่วฟู่เป็นคนที่ยากจะคาดเดาและชอบวางแผน คาดว่าเขาจะต้องพูดอะไรกับหม่าตงแน่นอน ทำให้หม่าตงเริ่มระวังฉันเข้าแล้ว"

เกาเฟยนึกถึงตรงนี้ก็รีบปฏิเสธ "คุณชายหม่า คุณเข้าใจผมผิดแล้ว"

"ก็จริงที่ผมโกรธแค้นเยี่ยชิว และเป็นเพราะเขาที่ทำให้ผมต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป"

"แต่ที่ผมบอกว่าอยากฆ่าเขา ไม่ใช่เพราะผมต้องการแก้แค้นให้ตัวเอง แต่เพราะคุณชายหม่าเองต่างหาก!"

"หากเยี่ยชิวเดินทางมาที่ต้าหลี่เพราะต้องการฆ่าคุณ และหากคุณไม่ใช้วิธีการนี้ เกรงว่าพรุ่งนี้คุณคงไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นอย่างแน่นอน"

"ถึงยังไงตอนนี้ผมก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ต่อให้ผมตายไปโลกนี้ก็ยังคงหมุนเหมือนเดิม แต่คุณกลับไม่เหมือนกับผม คุณเป็นถึงทายาทของมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในซูโจว หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณขึ้นมา เช่นนั้นแล้วอนาคตต่อไปใครจะสืบทอดกิจการทั้งหมดต่อจากคุณหม่าโส่วฟู่?"

"คุณชายหม่า ยังมี......"

"พอได้แล้ว!" หม่าตงเริ่มรู้สึกสับสนพร้อมกับพูดขึ้นมา "หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ฉันเชื่อว่าเพียงแค่ฉันไม่ไปหาเรื่องเยี่ยชิว เขาก็จะไม่ฆ่าฉัน"

ฮ่า.......

เกาเฟยหัวเราะเสียงดัง "คุณชายหม่า เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมคุณถึงยังคิดอะไรไร้เดียงสาแบบนี้อีก?"

"เจ้าหมอนั่นเป็นหัวหน้าแก๊งชิงหลัง เขาฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตา ต่อให้คุณไม่หาเรื่องเขา ถึงยังไงเขาก็หาเรื่องคุณอยู่ดี"

"ถ้าคุณไม่เชื่องั้นก็มาคอยดูกัน!"

หม่าตงไม่อยากพูดเรื่องนี้อีกจึงได้กล่าวออกไป "ฉันมาต้าหลี่ครั้งนี้เพื่อมาทำธุระ ทำธุระเสร็จแล้วค่อยว่ากันเรื่องนี้"

"เสี่ยวหวาง!"

หม่าตงหันไปเรียกลูกน้องคนหนึ่งพร้อมกับกล่าว "โทรหาคุณเหยา บอกให้เขารอเราอยู่ที่ผู้อำนวยการมู่ที่นั่น"

"ครับ"

ลูกน้องรีบกดโทรออก

"เราไปหาผู้อำนวยการมู่กัน" หม่าตงเดินออกไปพร้อมกับพูดกับเกาเฟย "เกาเฟย เมื่อกี้นายบอกว่านายสูญเสียทุกอย่างไป แต่ฉันคิดว่านายไม่ได้สูญเสียไปซะทุกอย่าง"

เยี่ยชิวกลับไม่คิดแบบนั้น "ไม่เป็นไร หากพวกเขาอยากตาย ฉันก็จะสนองพวกเขาเอง"

"อ้อใช่พี่หลิน เดี๋ยวเราจะไปไหนกันต่อ?" เยี่ยชิวถาม

หลินจิงจื้อกล่าว "ฉันจะไปหาใครคนหนึ่ง เขาชื่อมู่เอิน เขาเป็นประธานสมาคมหยกแห่งเมืองต้าหลี่"

"อีกอย่างเขายังเป็นผู้มีอิทธิพลของที่นี่ด้วยนะ เขาเป็นคนที่คอยควบคุมการจัดหาหยกในต้าหลี่ ไม่ว่าคนนอกหรือคนในที่ต้องการหยกก็มักจะต้องมาหาเขาเสมอ"

เยี่ยชิวถาม "แล้วมู่เอินพักอยู่ที่ไหน?"

หลินจิงจื้อชี้ออกไปพร้อมกับกล่าว "เดินตรงไปตามถนนเส้นนี้จะมีคฤหาสน์อยู่ในสุด และนั่นก็คือที่พักอาศัยของมู่เอิน"

เยี่ยชิวกล่าว "งั้นเรารีบไปหาเขากันเถอะ!"

จากนั้นทั้งสามก็เดินตรงไปตามถนน

ผ่านไปยี่สิบนาที

คฤหาสน์สไตล์จีนปรากฏขึ้นต่อหน้าทั้งสามคน

คฤหาสน์หลังนี้ยิ่งใหญ่มาก มีสิงโตหยกคู่หนึ่งยืนอยู่ที่ประตู

เหนือประตูมีแผ่นจารึกแนวนอนทำจากหยก โดยสลักคำว่า (คฤหาสน์มู่) อยู่บนนั้น!

ยังมียามอีกยี่สิบคนยืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์

หลังจากที่หลินจิงจื้อพูดคุยกับยาม ทั้งสามก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์

เยี่ยชิวแอบคอยสังเกตและพบว่านอกจากยามยี่สิบคนที่ประตูแล้ว ยังมียามอย่างน้อยสี่สิบถึงห้าสิบคนทั้งในและนอกคฤหาสน์ การรักษาความปลอดภัยของที่นี่เข้มงวดมาก

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องโถง เยี่ยชิวก็เห็นหม่าตงและเกาเฟยอยู่ข้างใน

เจ้าสองคนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้มะฮอกกานีในห้องโถงและกำลังดื่มชาพูดคุยกันด้วยเสียงหัวเราะ

เยี่ยชิวยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ "คิดไม่ถึงเลยว่าเราจะเจอกันอีกเร็วขนาดนี้ ช่างบังเอิญเหลือเกิน!"

ทันใดนั้น ใบหน้าของหม่าตงและเกาเฟยก็เริ่มแข็งทื่อ

ปัดโธ่ ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?