วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 714

"จ่ายค่าชดเชยให้ผมหนึ่งหมื่นล้าน ไม่งั้นพวกคุณก็อย่าคิดมีชีวิตออกไปจากที่นี่!"

เมื่อได้ยินคำนี้จากมู่เอิน หม่าตงก็แอบสบถด่าในใจ ปัดโธ่ นี่มันขู่กรรโชกทรัพย์กันชัดๆ

หม่าตงแทบอยากกระโดดบีบคอคุณเหยาซะตอนนี้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตัวเองคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้หรอก?

หากต้องจ่ายเงินจำนวนนี้จริง เช่นนั้นตัวเองก็ต้องเสียเปรียบนะสิ?

ทำยังไงดี?

หม่าตงชำเลืองมองเกาเฟย

เกาเฟยรับรู้ความต้องการของหม่าตงได้ทันทีพร้อมกับกล่าวออกไป "ผู้อำนวยการมู่พูดถูก คุณเหยาเป็นคนในบริษัทของเรา และในฐานะที่คุณชายหม่าเป็นเจ้านายของคุณเหยาก็ควรที่จะรับผิดชอบเรื่องนี้"

"แต่คุณเองก็น่าจะรู้ดีว่าต่อให้คุณชายหม่ายกทั้งบริษัทให้คุณก็เทียบไม่ได้กับเงินมูลค่าหนึ่งหมื่นล้าน"

"ฉะนั้น คุณชายหม่าไม่ควรจ่ายเงินชดเชยหนึ่งหมื่นล้านเหรียญนี้"

มู่เอินกล่าวอย่างเย็นชา "ไม่จ่าย งั้นฉันจะส่งพวกนายไปลงนรก"

เมื่อได้ยินคำนี้

เกาเฟยกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว เขากลับยิ้มพร้อมกับกล่าว "ผู้อำนวยการมู่ ผมรู้ว่าคุณกำลังล้อเล่น"

"คุณและคุณหม่าโส่วฟู่เป็นเพื่อนกัน แถมคุณชายหม่าก็ยังเรียกคุณว่าลุง ต่อให้คุณลงมือทำร้ายใคร แต่คุณก็ไม่มีทางทำร้ายคุณชายหม่าได้ลงคอหรอก"

"ไม่งั้นคนอื่นจะมองคุณยังไง?"

"หากคุณทำอะไรคุณชายหม่าขึ้นมา เช่นนั้นคนอื่นจะต้องต่อว่าด่าทอว่าคุณเป็นคนจิตใจอำมหิตโหดเหี้ยม และคุณหม่าโส่วฟู่เองก็ไม่มีทางนิ่งเฉยกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน"

ฮึ!

มู่เอินกล่าวอย่างเยือกเย็น "ทำไม คิดจะใช้หม่าโส่วฟู่มาทำให้ฉันกลัวอย่างนั้นเหรอ?"

"นายคิดว่าฉันกลัวอย่างนั้นเหรอ?"

"ฉันสูญเสียเงินกว่าหมื่นล้าน แถมยังถูกคนอื่นหักมือทั้งสองข้าง ตอนนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรฉันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ"

"วันนี้พวกนายต้องจ่ายเงินมาให้ฉัน ไม่งั้นละก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย!"

มู่เอินกล่าวด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด

เมื่อนึกถึงหยกแดงชั้นยอดที่มีมูลค่านับหมื่นล้านได้ถูกเยี่ยชิวแย่งไป ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกเข็มนับหมื่นเล่นทิ่มแทง

เกาเฟยรีบกล่าว "ผู้อำนวยการมู่อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมไม่ได้พูดถึงคุณหม่าโส่วฟู่เพื่อให้คุณรู้สึกกดดัน"

"คุณมีอำนาจมากมายที่ต้าหลี่ แน่นอนว่าคุณไม่มีทางกลัวคุณหม่าโส่วฟู่อย่างแน่นอน"

"อันที่จริงผมแค่อยากบอกว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดกันเรื่องค่าชดเชย ตอนนี้มีสองเรื่องที่ควรต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด"

"เรื่องแรกคือหาวิธีเอาหยกชั้นยอดที่เยี่ยชิวกลับมาให้เร็วที่สุด"

"เรื่องที่สองคือคิดบัญชีกับเยี่ยชิว"

"เดิมทีหยกแดงชิ้นนั้นเป็นของคุณ เยี่ยชิวเขามีสิทธิ์อะไรที่เอาไปแบบนั้น? เขามีสิทธิ์อะไร?"

"เจ้าหมอนั่นไร้เหตุผลที่สุด เขาไม่เพียงแย่งหยกแดงที่มีมูลค่านับหมื่นล้านไป แถมยังลงมือทำร้ายคุณต่อหน้าคนจำนวนมากแบบนี้อีก"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา มู่เอินก็รู้สึกโกรธ

วันนี้เขาถูกทำร้ายต่อหน้าคนจำนวนมาก แน่นอนว่าจะต้องตกเป็นประเด็นนินทาของคนจำนวนมากแน่นอน ไม่แน่ตอนนี้ทุกคนอาจกำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่ก็เป็นได้

มู่เอินกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "เอากลับมา? นายพูดง่ายเหลือเกิน! นายเองก็เห็นฝีมือของเจ้าหมอนั่นแล้วไม่ใช่เหรอ เขาคนเดียวจัดการลูกน้องนับร้อยของฉันได้ ฉันจะเอาอะไรไปแย่งหยกแดงชิ้นนั้นมาจากเขาเหรอ?"

เกาเฟยกล่าว "คิดจะเอาหยกแดงชิ้นนั้นคืนมา ทางเดียวคือใช้ไม้แข็ง"

มู่เอินขมวดคิ้ว "นายหมายความว่าให้ฉันไปแย่งชิงกลับมา?"

"ใช่ครับ" เกาเฟยพยักหน้า "และต้องเร็วมาก ไม่งั้นหากเยี่ยชิวออกจากต้าหลี่ขึ้นมาเมื่อไรก็จะจัดการได้ยาก"

มู่เอินกล่าว "หนีไปได้แต่ก็หนีความตายไม่พ้น ต่อให้เขาออกจากต้าหลี่ได้ ฉันก็หาเขาเจออย่างแน่นอน"

.......

ภายในโรงแรมแห่งหนึ่งในต้าหลี่

หลินจิงจื้อพูดกับเยี่ยชิว "ที่รัก ฉันคิดว่าเรารีบออกจาต้าหลี่ดีกว่าค่ะ"

"มู่เอินเป็นผู้มีอิทธิพลที่นี่ วันนี้คุณหักมือของเขาไป ฉันคิดว่าเขาไม่มีทางยอมปล่อยไปอย่างแน่นอน"

"อีกอย่าง ในมือของเรายังมีหยกแดงชั้นยอดที่มีมูลค่าหมื่นล้านอีกด้วยหลายคนจะต้องกำลังจับตามองเราอยู่แน่ เรารีบกลับไปที่ซูโจวจะดีกว่าค่ะ"

เยี่ยชิวรู้สึกว่าสิ่งที่หลินจิงจื้อกังวลนั้นก็ฟังดูมีเหตุผล "พี่หลิน พรุ่งนี้เช้าเราจะเดินทางกลับไปที่ซูโจวกัน"

หลินจิงจื้อพยักหน้าพร้อมกับเดินไปข้างหน้าสองก้าวและยกแขนคล้องคอของเยี่ยชิวอย่างอย่างออดอ้อน "ที่รักคะ วันนี้คุณเก่งมากเลยที่เอาหยกแดงหมื่นล้านชิ้นนี้มาจากพวกเขาได้ คุณเก่งที่สุดเลย"

เยี่ยชิวยิ้มและถามออกไป "เก่งมากแค่ไหน?"

"เก่งจนฉันอยากจะกัดคุณ"

หลินจิงจื้อพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำและจากนั้นเยี่ยชิวก็เข้าใจความหมายของเธอได้ทันที

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวดีดเอวของหลินจิงจื้อเบาๆ และกล่าว "รีบไปอาบน้ำ ผมจะรอคุณ"

"มาอาบกับฉันสิ เดี๋ยวฉันจะถูหลังให้" หลินจิงจื้อกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "วิธีการถูหลังของฉันไม่เหมือนคนอื่นนะ คนอื่นเขาใช้มือ แต่ฉันใช้......"

เมื่อพูดถึงตรงนี้เธอก็หยุดชะงักและยืดอก

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นตัวกระปรี้กระเปร่า "พี่หลิน พี่เก่งจริงๆ"

"เรื่องแค่นี้เอง ยังมีอีกเยอะที่นายยังไม่รู้ ไปกันเถอะ วันนี้จะทำให้นายได้ลอง รับรองเลยว่านายจะต้องมีความสุขมากแน่"

หลินจิงจื้อกะพริบตาที่เปล่งประกายวาววับจนทำให้เยี่ยชิวรู้สึกอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมา