วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 715

เยี่ยชิวเตรียมจะเข้าไปในห้องอาบน้ำพร้อมกับหลินจิงจื้อเพื่อเปิดประสบการณ์ในสิ่งที่หลินจิงจื้อบอกว่าน่าสนุกและน่าตื่นเต้น และขณะนี้เอง......

จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเดินมาดังขึ้นบริเวณหน้าประตู

แม้ว่าเสียงจะเบามาก แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นจากความหูดีของเยี่ยชิวไปได้

มีคนอยู่ข้างนอก?

เยี่ยชิวทำหน้าเยือกเย็นพร้อมกับกล่าวออกไป "พี่หลิน พี่ไปอาบน้ำก่อนเลย เดี๋ยวผมคอยดูเจ้าสิ่งนี้อยู่ข้างนอก"

เยี่ยชิวชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางบนพื้นเพราะหยกแดงชิ้นนั้นถูกเก็บไว้ในกระเป๋าเดินทางใบนี้

หลินจิงจื้อจับมือเยี่ยชิวไม่ปล่อยพร้อมกับพูดออดอ้อน "อย่าเลยค่ะที่รัก ไปอาบน้ำด้วยกันนะคะ วางใจได้เดี๋ยวหม่อมฉันจะทำให้เสด็จพี่มีความสุขจนขึ้นสวรรค์เลยเพคะ"

แววตาของเธอเย้ายวนมีเสน่ห์ บวกกับน้ำเสียงที่ออดอ้อนทำให้เลือดในร่างกายของเยี่ยชิวสูบฉีดพลุ่งพล่าน

แต่เยี่ยชิวก็ข่มความรู้สึกไว้ "พี่หลิน หยกแดงชิ้นนี้เป็นของหมั้นที่ผมจะมอบให้พี่ หากถูกคนอื่นขโมยไป แล้วแบบนี้ผมจะเอาอะไรไปขอพี่แต่งงาน?"

หลินจิงจื้อแสดงสีหน้าประหลาดใจ "อะไรกัน นายคิดจะใช้หยกแดงชิ้นนี้มาขอแต่งงานอย่างนั้นเหรอ?"

เยี่ยชิวพยักหน้า "ใช่ ผมคิดไว้แบบนั้น"

"อย่านะ อย่าคิดแบบนั้นเด็ดขาด" หลินจิงจื้อกล่าว "หยกแดงชิ้นนี้มีมูลค่าอย่างมาก เอามาเป็นของหมั้นถือว่าเสียค่าเกินไป"

เยี่ยชิวดีดจมูกของหลินจิงจื้อพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เพียงแค่ได้แต่งงานกับคุณ เรื่องแค่นี้ไม่ถือว่าไร้ค่าเลยสักนิด"

"ที่รัก คุณดีกับฉันเหลือเกินค่ะ"

หลินจิงจื้อเขย่งเท้าเพื่อจูบเยี่ยชิว

หลังจากจูบเธอก็แหย่ลิ้นออกมาเลียคางของเยี่ยชิวเล็กน้อย

เพียงการกระทำเล็กน้อยเช่นนั้นก็ทำให้ร่างกายของเยี่ยชิวแทบลุกเป็นไฟ

เยี่ยชิวจับใบหน้าของหลินจิงจื้อและบรรจงจูบอย่างบ้าระห่ำ

เวลาผ่านไปกว่าสามนาที

เมื่อใกล้จะหายใจไม่ออก ทั้งสองก็แยกออกจากกัน

หลินจิงจื้อพูดออกมาอย่างเหนื่อยหอบ "ที่รัก คุณจำไว้นะว่าอย่าเอาหยกแดงชิ้นนั้นมาเป็นของหมั้นโดดเด็ดขาด"

"ตามกฎของเจียงเจ้อแล้วนั้น ของหมั้นที่มอบให้ไปจะนำกลับคืนมาไม่ได้ นั่นก็หมายความว่าหากถือเป็นของหมั้นแล้ว เช่นนั้นหยกแดงชิ้นนี้ก็จะตกไปอยู่ในมือของพ่อแม่ของฉัน"

"หยกแดงชิ้นนี้มีมูลค่านับหมื่นล้าน คุณให้คนอื่นไปคงเสียดายแย่"

เยี่ยชิวหัวเราะ "พี่หลิน แต่นั่นไม่ใช่คนอื่น พวกเขาเป็นพ่อแม่ของคุณ"

"ก็ไม่ได้เหมือนกัน" หลินจิงจื้อกล่าว "ของที่มีมูลค่านับหมื่นล้านแบบนี้ ให้พวกเขาไปฉันคงเสียดายแย่"

"ส่วนเรื่องของหมั้น คุณเองก็ไม่ต้องให้ของที่แพงเกินไป แค่เหล้าบุหรี่นิดหน่อยก็ได้แล้ว"

"ถ้าคุณคิดว่าน้อยไปก็ซื้อเสื้อผ้าให้พวกเขาเพิ่มอีกสักหน่อยก็พอ"

เยี่ยชิวเบิกตากว้าง "นี่ ไม่น้อยเกินไปหน่อยเหรอ?"

หลินจิงจื้อส่ายหน้า "ไม่เลย ถึงยังไงตอนนี้ฉันก็เป็นคนของคุณแล้ว ต่อให้คุณไม่ให้ของเหล่านี้ ถึงยังไงฉันก็จะแต่งงานกับคุณ พวกเขาไม่มีทางห้ามอะไรฉันได้"

เยี่ยชิวเบิกตากว้าง

หรือนี่จะเป็นตำนานที่กล่าวกันว่าผู้หญิงเมื่อถึงวัยแล้วควรจะต้องรีบออกเรือน?

"พี่หลิน ดึกมากแล้ว รีบไปอาบน้ำเถอะ!"

"อืม ที่รัก คุณต้องรอฉันนะคะ"

หลินจิงจื้อหันมาออดอ้อนเยี่ยชิวพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากนั้นเยี่ยชิวก็เดินตรวจสอบภายในห้องอย่างละเอียด โรงแรมประเภทนี้มักถูกคนไม่ดีแอบติดตั้งกล้องแอบถ่ายเอาไว้

และเป็นอย่างที่คาดไว้ เยี่ยชิวคลำเจอกล้องสองตัวที่แอบติดไว้บริเวณมุมหนึ่ง

แกร่ก!

เขาบีบขยำจนแตกละเอียด

หลังจากนั้น เยี่ยชิวก็นำกระเป๋าเดินทางมาวางไว้ใต้เตียงพร้อมกับเปิดประตูห้องเดินออกไป

เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องก็เห็นว่าอีกฝั่งของระเบียงทางเดินมีชายวัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบกว่าปียืนอยู่สองคนกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกัน

ไม่รู้ว่าหลินจิงจื้อตั้งใจปิดประตูไม่สนิทหรือไม่ตั้งใจ ทำให้มีช่องว่างระหว่างประตู

ในหมอกควันหนาทึบ ร่างที่สง่างามกำลังเคลื่อนไหวอย่างเย้ายวนชวนให้หลงใหล

เยี่ยชิวนั่งมองอยู่ครู่หนึ่งและยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกคัน เหมือนมดนับพันนับหมื่นตัวกำลังคลานเล่นในใจ ซึ่งความรู้สึกแบบนี้มันยากจะควบคุมได้

ไม่นานความชั่วร้ายในตัวของเยี่ยชิวก็ระเบิดปะทุออกมา ลมหายใจของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป

เขาลุกขึ้นยืน

พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น จากนั้นประตูห้องอาบน้ำก็เปิดออกและหลินจิงจื้อก็เดินออกมา

"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?" หลินจิงจื้อทำหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นเยี่ยชิวยืนอยู่ตรงนี้

เยี่ยชิวทำตัวไม่ถูกพร้อมกับรีบกล่าว "ผม......ผมจะดูว่าคุณมีอะไรขาดเหลือไหม เลยคิดว่าจะได้ส่งให้คุณ"

"จริงเหรอ?" หลินจิงจื้อออกจะเป็นผู้หญิงฉลาดขนาดนั้น ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเยี่ยชิวกำลังโกหก เธอยิ้มพร้อมกับกล่าว "ที่รัก คุณกำลังแอบดูฉันอยู่ใช่ไหม?"

"ไม่ ไม่เลย......ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ผมจะแอบดูคุณทำไมกัน" เยี่ยชิวพูดคำนี้ออกมาก็มีอาการหน้าแดงเล็กน้อย

"จริงเหรอคะ?" หลินจิงจื้อยิ้ม

เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จทำให้มีกลิ่นหอมฟุ้งสดชื่นและผมของเธอเสมือนกับน้ำพุที่มีน้ำไหลหยดย้อยโปรยปรายลงบนลำคอที่ขาวนวลเนียน เดิมทีเธอก็สวยงามสง่าอยู่แล้ว แต่ยิ่งได้อาบน้ำอุ่นจึงทำให้ผิวของเธอแดงระเรื่อดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

ร่างกายของเธอถูกห่อหุ้มด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาว และกระดูกไหปลาร้าที่สวยงามของเธอก็เล็กและประณีตงดงามมาก โดยเฉพาะส่วนที่โค้งตรงหน้าเธอซึ่งเต็มไปด้วยความงามอันน่าตื่นเต้น

หลินจิงจื้อเดินออกไปพร้อมกับกลิ่นหอมที่ลอยไปตามลม จากนั้นเธอก็นอนลง ขาที่เรียวยาวของเธอละเอียดอ่อนราวกับหยกสีขาว เปล่งแสงสีขาววาววับภายใต้แสงไฟ

หลินจิงจื้อถามขึ้นมา "ที่รักคะ ในห้องนี้จะมีแอบติดกล้องไว้ไหมคะ?"

เยี่ยชิวยิ้ม "วางใจได้ ผมทำลายมันไปแล้ว"

"ดีค่ะ"

หลินจิงจื้อปลดผ้าเช็ดตัวออกพร้อมกับแววตาที่หยาดเยิ้มเย้ายวนชวนเกิดอารมณ์ จากนั้นเธอก็กวักมือเรียกเยี่ยชิวอย่างออดอ้อน "ที่รักคะ มานี่สิคะ"