วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 742

เมื่อหลงหนู่เห็นว่าเยี่ยชิวกระแทกลงไปกับพื้น เธอคิดว่าเยี่ยชิวกำลังจะฆ่าตัวตาย และในดวงตาของเธอก็เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

“นายนี่ฉลาดจริงๆ ถ้าฆ่าตัวตายคงยังพอได้มีร่างให้เห็น แต่ถ้าหากให้ฉันลงมือฆ่านายล่ะก็…”

เธอพูดยังไม่ทันจบ

ทันใดนั้นหลงหนู่ก็เห็นว่าร่างของเยี่ยชิวนั้นจมลงสู่พื้นและหายไปในพริบตา

อะไรกัน?

หลงหนู่ก้าวไปข้างหน้า และมาถึงตำแหน่งที่ เยี่ยชิวอยู่ก่อนหน้านี้ทันที

เกินความสับสนขึ้นในดวงตาของเธออย่างชัดเจน

คนทั้งคน จะหายไปได้ยังไงกัน?

มันเกิดอะไรขึ้น?

หลงหนู่ทุบหมัดของเธอลงบนพื้น

ปึง!

และทำให้เกิดหลุมลึกขึ้นบนพื้น แต่ก็ยังไม่เห็นเยี่ยชิว

บ้าชิบ มันหายไปไหน?

หลงหนู่งงงวย

ในขณะนี้ ห่างออกไปห้าสิบเมตร ก็เห็นว่าหัวของเยี่ยชิวโผล่ขึ้นมาจากพื้น เมื่อมองย้อนกลับไป หลงหนู่ยังคงยืนอยู่ในความงุนงง ตรงที่เขาหายตัวไป

ในขณะนี้ ห่างออกไปห้าสิบเมตร ก็เห็นว่าหัวของเยี่ยชิวโผล่ขึ้นมาจากพื้น เมื่อมองย้อนกลับไป หลงหนู่ยังคงยืนอยู่ในความงุนงง ตรงที่เขาหายตัวไป

รอยยิ้มอันภาคภูมิใจปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเยี่ยชิว

ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังในตอนนี้ จู่ๆ เขาก็เข้าใจวิชามุดหายตัวที่ได้รับมรดกสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของตระกูลเยี่ย

แต่ในไม่ช้า รอยยิ้มบนใบหน้าของเยี่ยชิวก็หยุด

เพราะว่าหลงหนู่เห็นเขาแล้ว

หลงหนู่จ้องไปที่เยี่ยชิว และเข้าใจในทันที

“ฉันก็ว่าทำไมไม่เห็น ที่แท้นายใช้วิชาหายตัวนี่เอง” หลงหนู่ใช้ปลายเท้าของเธอและรีบวิ่งไปหาเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

ให้ตายเถอะ ทำไมถูกพบเร็วขนาดนี้วะ?

ผู้หญิงคนนี้มันผิดปกติจริงๆ!

เยี่ยชิวตกใจมากและเขาก็ใช้วิชามุดหายตัว เพื่อหนีเอาชีวิตรอด

หลังจากนั้นไม่นาน

หัวของเยี่ยชิวก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้อยู่ห่างออกไปสองร้อยเมตร

เยี่ยชิวมองกลับไป และไม่เห็นร่างของหลงหนู่

ในใจก็รู้สึกภูมิใจอยู่เล็กน้อย

“หลงหนู่ก็หลงหนู่เถอะ แม้ว่าระดับพลังยุทธ์ของเธอจะสูงกว่าของฉัน แต่ฉันสามารถใช้วิชามุดหายตัวได้ แล้วเธอจะทำอะไรฉันได้?”

ทันทีที่เยี่ยชิวพูดจบ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหูของเขา: "นายคิดว่านายจะหนีพ้นไปได้งั้นเหรอ?"

จู่ๆเยี่ยชิวก็เงยหน้าขึ้นและตกใจ

ไม่คิดว่าหลงหนู่จะมายืนอยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่ถึงหนึ่งเมตรเท่านั้น

ให้ตายสิ เธอหาฉันเจอได้ยังไงกัน?

ในตอนที่เยี่ยชิวกำลังตกใจอยู่นั้น หลงหนู่ก็ตบลงไป และหัวของเยี่ยชิวมุดลงพื้นทันทีและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ชะแวบ!

ในเวลาเดียวกัน ร่างของหลงหนู่ก็หายไปในพริบตา

หนึ่งนาทีต่อมา

หัวของเยี่ยชิวโผล่ขึ้นมาจากพื้นอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้อยู่ห่างออกไปอีกสามร้อยเมตร

นี่ถึงขีดจำกัดของวิชามุดหายตัวของเยี่ยชิวแล้ว

ตามที่วิชาฉีเหมินตุ้นเจี่ยกล่าว จะต้องใช้ธาตุโลหะ ไม้ น้ำ ไฟ และดินทุกชนิดเพื่อเป็นการหลบหนี ยิ่งมีระดับสูงเท่าไร วิชาหายตัวก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

กล่าวกันว่า ในสมัยโบราณปรมาจารย์ลัทธิเต๋าบางคนที่ฝึกมาจนถึงขั้นสูงสุดนั้น สามารถเดินทางได้หลายพันไมล์โดยใช้วิชาหายตัว

ระดับพลังยุทธ์ของเยี่ยชิวนั้นต่ำเกินไป และขีดจำกัดของการใช้วิชาหายตัวก็เหลืออยู่เพียงไม่กี่ร้อยเมตร และการใช้วิชาหายตัวนั้นจะต้องใช้พลังภายในจำนวนมากด้วย

ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ พลังภายในของเขาถูกใช้ไปแล้วหนึ่งในสาม

หากไม่ใช่เพราะพลังงานโดยธรรมชาติที่เติบโตอย่างต่อเนื่องในร่างกายของเขา ตอนนี้เขาอาจจะใช้พลังงานภายในไปครึ่งหนึ่งแล้วก็เป็นได้

ถึงอย่างนั้น เยี่ยชิวก็คิดว่ามันยังคงเป็นวิธีที่ดีอยู่

เพราะการใช้วิชาหายตัวนั้น สามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับหลงหนู่และหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอดได้อีกด้วย

เยี่ยชิวไม่ต้องการที่จะต่อสู้กับหลงหนู่จริงๆ ฝีมือของผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไป ทุกครั้งที่เขาปะทะกับเธอ เยี่ยชิวก็จะถูกโจมตีจนต้องกระอักเลือด

ในกรณีนี้ การใช้วิชาหายตัวเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด

“นายอยากช่วยมันมากใช่ไหม?”

“ก็ดี ฉันจะไม่ให้นายได้ในสิ่งที่ต้องการหรอกนะ”

หลงหนู่ปล่อยจิตสังหารออกมา และโจมตีเยี่ยชิวด้วยฝ่ามือ

“กล้าดียังไง…” เยี่ยอู่ตี้ตะโกนด้วยความโกรธและพุ่งไปโดยถือดาบนกกระจอกมังกรต้าเซียอยู่ในมือ

เมื่อถึงเวลาที่อันตรายจริงๆ

“ติ้ง!” เยี่ยชิวร่ายคาถาตรึงการเคลื่อนไหว และฝ่ามือของหลงหนู่ก็หยุดชะงักกลางอากาศ

ในเวลาเดียวกัน เยี่ยชิวปล่อยพลังดรรชนีกระบี่หกชีพจรด้วยพลังทั้งหมดของเขา

ทันใดนั้น พลังดาบอันแหลมคมทั้งหกก็โจมตีไปที่แขนของหลงหนู่

เมื่อหลงหนู่กำจัดคาถาตรึงการเคลื่อนไหว พลังดาบอยู่ห่างจากแขนของเธอเพียง 1 เซนติเมตร หากเธอยืนกรานที่จะฆ่าเยี่ยชิวเธอก็จะสูญเสียแขนทั้งสองข้างไป

ด้วยความสิ้นหวัง หลงหนู่จึงปล่อยเยี่ยชิวและก้าวถอยหลังไป เพื่อหลบพลังดรรชนีกระบี่หกชีพจร

และในโอกาสนี้ เยี่ยชิวจึงดึงร่ายคาถายันต์สายฟ้าออกมาอย่างรวดเร็ว และอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตรในพริบตาเดียว

“นายคิดอยากจะเอาชีวิตรอดไปต่อหน้าต่อตาเลยสินะ ฝันไปเถอะ!”

หลงหนู่ต้องการสกัดกั้นเยี่ยชิว แต่ทันทีที่เธอเคลื่อนไหว แสงดาบอันแหลมคมก็กระทบลงมาต่อหน้าเธอ

หลงหนู่หันกลับมาและเห็น เยี่ยอู่ตี้จ้องมาที่เธอ

“เยี่ยอู่ตี้ นายหมายความว่ายังไงกัน?” หลงหนู่โกรธมาก

“เธอสามารถฆ่าฉันได้ แต่เธอไม่สามารถฆ่าเยี่ยชิวได้” เยี่ยอู่ตี้กล่าวอย่างไม่แสดงสีหน้าใดๆ

“เขาไม่สนใจว่านายจะเป็นหรือจะตายด้วยซ้ำแต่นายยังปกป้องเขาอยู่อีก ฉันไม่รู้จะบอกว่านายมีน้ำใจไมตรีรักในศีลธรรม หรือว่านายโง่กันแน่?”

หลงหนู่เปลี่ยนโทนเสียงและถามว่า: "เยี่ยอู่ตี้ ฉันขอถามนายว่า ถ้าวันหนึ่ง มีคนจะมาฆ่าฉัน นายจะปกป้องฉันเหมือนอย่างที่นายปกป้องเขารึเปล่า?"

"ไม่" เยี่ยอู่ตี้กล่าว: "ใครกันที่รนหาที่ตาย กล้าฆ่าแม่เสืออย่างเธอกัน?"

แม่เสือ…

เขาเรียกฉันว่าแม่เสืองั้นเหรอ

ฮะฮะฮะ…

ในใจหลงหนู่รู้สึกกำลังจะคลั่ง และด้วยใบหน้าที่ไม่มีใครเทียบได้ภายใต้หน้ากากนั้นโกรธจนหน้าเขียว

“เยี่ยอู่ตี้ นายกล้าทำให้ฉันอับอายสินะ ฉันจะฆ่านายซะ!”