วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 743

“หวือ!”

หลงหนู่ว์ก้าวไปข้างหน้าเยี่ยหวู่ตี้ อ้ามือของตก

เพี๊ยะ!

เยี่ยหวู่ตี้ถูกส่งกระเด็นไป ปลิวห่างออกไปกว่าสิบเมตร และกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ความไม่เต็มใจปรากฏขึ้นในดวงตาของหลงหนู่ว์ ขณะที่เธอพูดว่า “เยี่ยหวู่ตี้ ฉันจะให้โอกาสคุณ”

“ตราบใดที่คุณแต่งงานกับฉัน”

“ฉันสัญญาได้เลยว่า กิจกรรมวันนี้จะจบลง!”

เยี่ยหวู่ตี้ใช้ดาบนกกระจอกมังกรต้าเซี่ยค้ำยันตัวเอง ยืนขึ้น ชี้ไปที่หลงหนู่ว์ และตะโกนว่า “ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ เฒ่าแม่มด! หากคุณมีความกล้า ก็ฆ่าฉันซะ!”

หลงหนู่ว์โกรธมากแล้ว เมื่อได้ยินคำว่า “เฒ่าแม่มด”

โจมตีอีกครั้ง

บูม!

หลงหนู่ว์เตะเยี่ยหวู่ตี้ขึ้นไปในอากาศ

“เยี่ยหวู่ตี้ ฉันจะไม่บังคับให้คุณแต่งงานกับฉัน แค่บอกว่าคุณรักฉัน แล้วฉันจะปล่อยคุณไป” หลงหนู่ว์กล่าว

“ฝันไปเถอะ ฉัน เยี่ยหวู่ตี้ จะไม่กลัวภัยคุกคามจากผู้หญิงเลย”

“ฮึ่ม ในเมื่อคุณไม่พูด ฉันจะสู้กับคุณต่อไปจนกว่าคุณจะพูด”

การต่อสู้ครั้งต่อไป ทนดูไม่ได้

ทุกครั้งที่หลงหนู่ว์โจมตีเยี่ยหวู่ตี้ ก็ถูกส่งกระเด็นไป

ครั้งแล้วครั้งเล่า

ความแตกต่างในการฝึกฝนของพวกเขามากเกินไป หลงหนู่ว์ เป็นเหมือนผู้ใหญ่ ในขณะที่เยี่ยหวู่ตี้เป็นเหมือนเด็กทารกที่เพิ่งหัดเดิน เพียงจะถูกทุบตีเท่านั้น

ในตอนท้าย หลงหนู่ว์จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอโจมตีไปกี่ครั้ง

สามสิบครั้ง? หรือสี่สิบครั้ง?

เมื่อเห็นเยี่ยหวู่ตี้เต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บ หลงหนู่ว์ก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างสุดซึ้งและถามว่า “เยี่ยหวู่ตี้ มันยากขนาดนั้นเลยเหรอที่คุณจะบอกว่าคุณรักฉัน?”

เยี่ยหวู่ตี้ตอบว่า “ฉัน เยี่ยหวู่ตี้ ใช้ชีวิตของฉันด้วยความซื่อสัตย์ และไม่เคยพูดคำที่ขัดกับหัวใจ”

หลงหนู่ว์กล่าวว่า “ตราบใดที่คุณบอกว่าคุณรักฉัน ฉันจะไม่ลงมือกับคุณ”

“ฉันไม่ได้รักคุณ และแม้ว่าคุณจะบังคับฉัน ฉันก็จะไม่พูด”

“คุณไม่กลัวว่าฉันจะทุบตีคุณจนตายเหรอ?”

“ลูกผู้ชายตัวจริง ไม่กลัวความตาย สิบแปดปีต่อมา ฉันยังคงเป็นวีรบุรุษ!”

“คุณ..….ทำให้ฉันโกรธ!” หลงหนู่ว์ลอยขึ้นไปและเตะเยี่ยหวู่ตี้อย่างโหดเหี้ยม

เยี่ยหวู่ตี้ปลิวไปข้างหลัง และทันทีที่เขาลงจอด เสียง “แคร็ก” ก็ดังขึ้น ตามมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่แผ่ออกมาจากซี่โครง

เขาหักซี่โครงสองซี่

ไม่เพียงเท่านั้น เลือดก็ไหลออกมาจากมุมปาก หยดลงบนพื้น

จมูกของเขาก็เลือดออกเช่นกัน

เมื่อเห็นสภาพที่น่าสังเวชของเขา หลงหนู่ว์ก็ตื่นตระหนกและรีบไปช่วยเยี่ยหวู่ตี้ขึ้น แต่เยี่ยหวู่ตี้ผลักออกไป “อย่าแตะต้องฉัน!”

โดยไม่สนใจการปฏิเสธของเขา หลงหนู่ว์ยังคงจับแขนของ เยี่ยหวู่ตี้ต่อไปและพูดเบาๆ ว่า “ฉันไม่ควรรุนแรงขนาดนี้ มันเป็นความผิดของฉัน ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”

เยี่ยหวู่ตี้รู้สึกประหลาดใจที่หลงหนู่ว์ขอโทษเขา แต่เขากลับไม่รู้สึกขอบคุณ: “อย่าพยายามดึงฉันไว้แบบนี้ มันจะไม่ทำให้ฉันบอกว่าฉันรักคุณ”

หลงหนู่ว์รีบอธิบายว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันอยากจะขอโทษคุณจริงๆ”

“ฉันจะไม่บังคับคุณ”

“คุณจะยกโทษให้ฉันได้ไหม?”

มีร่องรอยของการวิงวอนในน้ำเสียงของหลงหนู่ว์ เสียงอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ และดวงตาที่สวยงามก็หลั่งน้ำตาออกมาไม่หยุด

“ฉันเกลียดพฤติกรรมหน้าซื่อใจคดของผู้หญิงเช่นคุณมากที่สุด มันน่ารังเกียจ” เยี่ยหวู่ตี้สาปแช่งอย่างรุนแรง โดยไม่แสดงความเมตตา

หลงหนู่ว์ยังคงไม่สะทกสะท้านและพูดต่อ “เยี่ยหวู่ตี้ ไม่ว่าคุณจะเชื่อฉันหรือไม่ก็ตาม ฉันอยากจะบอกคุณว่าฉันชอบคุณจริงๆ”

ขณะที่เธอพูดจบ

หลงหนู่ว์ก็เอื้อมมือออกและกดจุดบนร่างของเยี่ยหวู่ตี้

ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ทันที

“คุณกำลังทำอะไร?” เยี่ยหวู่ตี้โกรธมาก

หลงหนู่ว์ยังคงเงียบ และเข้าใกล้เยี่ยหวู่ตี้อย่างต่อเนื่อง

เยี่ยหวู่ตี้ผู้ไม่เคยกลัวความตาย ตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและตะโกนว่า “ไปให้พ้นจากฉัน...…”

“เยี่ยหวู่ตี้...…” คำพูดของเยี่ยชิวถูกตัดขาด เมื่อเสียงของหลงหนู่ว์ดังมาจากด้านหลัง

“เยี่ยหวู่ตี้อยู่กับฉัน”

ทุกคนเงยหน้าขึ้น เห็นหลงหนู่ว์อุ้มเยี่ยหวู่ตี้ไว้บนไหล่ของเธอ และพุ่งเข้าหาพวกเขาราวกับสายฟ้าจากที่ไกลออกไปหลายร้อยเมตร

“วิ่ง!” เยี่ยชิวตะโกนบอกทุกคน

“พวกคุณหนีไม่พ้น มายอมรับความตายซะเถอะ!” หลงหนู่ว์พูดแล้วรีบวิ่งไปที่ชายแดน เพียงก้าวเดียวเธอก็จะเข้าสู่ดินแดนของจีน

“หยุด!”

เสียงของเซียวจิ่วทุ้มลึกในขณะที่เขาชี้ไปที่เส้นเขตแดนแล้วพูดว่า “หลงหนู่ว์ คุณเป็นหัวหน้าพราหมณ์และไม่สามารถข้ามชายแดนโดยไม่ได้รับอนุญาต”

“มิฉะนั้นจะทำให้เกิดข้อพิพาทระหว่างทั้งสองประเทศและคุณจะเป็นผู้ยุยง”

หลงหนู่ว์หัวเราะเยาะ “เซียวจิ่ว คุณคิดมาก ถ้าฉันฆ่าคุณทั้งหมดที่นี่ ใครจะรู้ว่าฉันข้ามพรมแดน?”

“นอกจากนี้ คุณได้สังหารผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันจำนวนมากในประเทศของฉัน มันยุติธรรมสำหรับฉันที่จะก้าวเข้าไปในดินแดนของจีนเพื่อฆ่าคุณ เหตุผลเหมาะสมไหม?”

“ยังไงก็ตาม วันนี้พวกคุณต้องตาย ฉันจะล้างแค้นให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของฉัน”

หลังจากพูดเช่นนี้ หลงหนู่ว์ก็ยกเท้าขึ้นพร้อมที่จะข้ามพรมแดน

ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้น “หลงหนู่ว์ หากคุณกล้าก้าวเข้าไปในดินแดนของจีน ฉันจะฆ่าคุณ”

เสียงนี้ราวกับสายฟ้า สะท้อนผ่านสวรรค์และโลก

หลงหนู่ว์หยุดชั่วคราวและหันไปมอง เพียงเพื่อเห็นร่างยืนอยู่บนก้อนหินที่อยู่ห่างออกไปร้อยเมตร

บุคคลนั้นสวมชุดคลุมสีขาว ไม่มีมลทิน สะอาดราวกับหิมะ และไม่มีที่ติทั่วตัว

เขายืนหันหลังให้ทุกคน มือประสานกันด้านหลัง กระดูกสันหลังของเขาตรงราวกับดาบ

แม้ว่าจะไม่มีรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวเล็ดลอดออกมาจากเขา แต่เขาก็ให้ความรู้สึกที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้

ดวงตาของหลงหนู่ว์ฉายแววจริงจังขณะที่เธอถามว่า “คุณเป็นใคร?”

“ฉันเป็นใคร? ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นเป็นคำถามที่ดี” ชายคนนั้นหัวเราะและพูดว่า “มีปรมาจารย์สามล้านคนในโลกนี้ แต่ทุกคนต้องคำนับต่อหน้าฉัน”

“หลงหนู่ว์ จงฟังให้ดี”

“ฉันคือเยี่ยหวู่ซวง!”