วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 752

เยี่ยอู่ตี้ตกตะลึง

จากนั้น เขาถึงจะเข้าใจว่าเยี่ยชิวหมายถึงอะไร

“ที่นายพูดคือ เมื่อเซียวจิ่วตาย ให้ฉันทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาดินแดนทิศเหนือแทนอย่างนั้นเหรอ?” เยี่ยอู่ตี้ถาม

เยี่ยชิวพยักหน้า

เยี่ยอู่ตี้กล่าวว่า: "เรื่องนี้มันค่อนข้างยาก พอตัว เพราะฉันไม่เคยรับราชการทหารมาก่อน"

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า: "อาสาม คุณก็คิดเล็กคิดน้อยไปแล้ว"

“ดินแดนทิศเหนือเป็นของชายแดนและต้องการคนที่แข็งแกร่งและมีชื่อเสียงเพื่อปกป้องมัน หากเกิดอะไรขึ้นกับเซียวจิ่ว การให้อามาปกป้องชายแดนทิศเหนือนั้นถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”

“ส่วนที่อาบอกว่าอาไม่เคยรับราชการทหาร มาก่อนนั้น ผมไม่คิดว่านั่นเป็นปัญหาตรงไหนเลย”

“ตราบใดที่ถังเหล่าอนุมัติให้คุณ”

เยี่ยอู่ตี้รู้สึกตื่นเต้นในใจเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะหมกมุ่นอยู่กับศิลปะการต่อสู้มาเป็นเวลานานและไม่สนใจเรื่องอำนาจใดๆก็ตาม แต่หากเขามีโอกาสทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการสูงสุด สำหรับเขาก็คงมีความอยากอยู่บ้างแหละ

ขอถามหน่อยว่า จะมีชายคนไหนในโลกที่ไม่อยากเป็นฮีโร่?

ไม่อยากดูสง่าผ่าเผยบ้าง?

หรือไม่อยากสู้รบ สร้างความสำเร็จ และปกป้องประเทศของตัวเองบ้างล่ะ?

อยากสิ!

ผู้ชายทุกคนต่างก็อยากกันทั้งนั้น!

เยี่ยอู่ตี้ก็เช่นกัน

เยี่ยชิวกล่าวต่อว่า: "อาสาม อาก็อยู่กับเหล่าถังมานานแล้ว เรื่องความสามารถและความภักดีนั้น เหล่าถังก็รู้ดี"

“ยิ่งถ้ามีคุณปู่และเทพแห่งสงครามช่วยพูดด้วยล่ะก็ ผมคิดว่า โอกาสที่อาจะได้เป็นผู้บัญชาดินแดนทางทิศเหนือนั้นก็มากอยู่”

“แน่นอนว่า ถ้าที่ผู้อาวุโสทำนายไว้ถูกต้อง ว่าเซียวจิ่วจะต้องตายจริงๆ”

เยี่ยอู่ตี้คิดอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดว่า "ฉันจะปรึกษาเรื่องนี้กับคุณพ่อทีหลัง หลังจากที่ฉันกลับปักกิ่ง ดูว่าเขาจะมีความเห็นยังไงบ้าง"

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า "คุณปู่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล ลองถามเขาน่าจะดีที่สุด"

เยี่ยอู่ตี่ถามต่อว่า: "ผู้อมตะชางเหม่ยบอกไว้ว่า เซียวจิ่วจะตายด้วยน้ำมือของนาย ถ้าสิ่งที่เขาพูดถูก แล้วนายคิดว่า สาเหตุที่นายฆ่าเซียวจิ่วคืออะไร?"

เยี่ยชิวฝืนยิ้ม: "ผมยังคิดหาเหตุผลไม่ออกจริงๆ"

“เซียวจิ่วไม่ใช่ศัตรูของผม ผมจะฆ่าเขาทำไม?”

“นอกซะจาก…”

“นอกจากอะไร?” เยี่ยอู่ตี้ถาม

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "นอกซะจากว่า เซียวจิ่วจะหาเรื่องตายเอง"

เยี่ยอู่ตี้กลอกตา คนอย่างเซียวจิ่วนี่นะจะหาเรื่องตายทำไม?

“อาสาม นี่ก็ดึกแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ!”

“อืม”

ในขณะนั้น ทั้งสองก็แยกกลับไปที่ห้องของตน

หลังจากที่เยี่ยอู่ตี้กลับมาถึงห้อง เขาก็อาบน้ำอุ่น พอเขาออกมาจากห้องน้ำและยังห่มผ้าเช็ดตัวไว้อยู่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงมีคนเคาะประตู

“ใคร?” เยี่ยอู่ตี้ตะโกนเบา ๆ

ไม่มีเสียงใครตอบกลับมา

เยี่ยอู่ตี้ไม่ได้ใส่ใจ และเปิดประตูออกไป

ทันใดนั้น ก็ได้กลิ่นหอมลอยมาพร้อมกับลมปะทะเข้ากับหน้า

ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่นอกประตู

หลงหนู่!

เยี่ยอู่ตี้คิดยังไงก็คิดไม่ถึงเลยว่า หลงนู่จะมาปรากฏตัวที่หน้าประตูนี้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาถามด้วยความประหลาดใจ: "เธอมาทำอะไรที่นี่?"

“ฉันบอกแล้วว่าฉันจะมาหานาย” หลงหนู่ดวงตาของเธอเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและถามว่า“เซอร์ไพรส์ล่ะสิ?”

“เซอไพรส์บ้านเธอสิ ตกใจซะมากกว่า” เยี่ยอู่ตี้ตะโกนพร้อมกับสีหน้าเฉยชา: "รีบไปซะ"

หลงหนู่ไม่เพียงแต่ไม่ไปไหน เธอยืนอยู่ที่นั่นและยิ้ม: "ทำไม นายกลัวว่าเยี่ยอู่ซวงพบฉัน แล้วมาฆ่าฉันงั้นเหรอ?"

"เยี่ยอู่ตี้นะเยี่ยอู่ตี้ นายมันก็แค่คนปากไม่ตรงกับใจ"

“ก็เห็นอยู่ว่านายเป็นห่วงฉัน แต่นายยังแกล้งทำเป็นไล่ฉัน”

เยี่ยอู่ตี้ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหลงหนู่หรอก แต่เป็นห่วงเยี่ยชิวและคนอื่นๆต่างหากล่ะ

เยี่ยอู่ตี้ถามว่า: "ดึกขนาดนี้แล้ว เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?"

หลงหนู่กล่าวว่า: "ฉันแค่อยากมาหานาย"

“เยี่ยอู่ตี้ ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้เมื่อตอนกลางวัน ถ้าไม่ได้นายไว้ล่ะก็ ฉันคงตายไปนานแล้ว”

“นายรู้ไหมว่าฉันคิดอะไรอยู่ตอนที่เยี่ยอู่ซวงปล่อยพลังดาบนั้นออกมา?”

เยี่ยอู่ตี้พูดอย่างเฉยชา: "ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่!"

หลงหนู่กล่าวว่า: "ฉันกำลังคิดว่าในที่สุดฉันก็ได้พบนายแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับนายก็จะต้องตายแล้ว ฉันเลยไม่พอใจ"

“ที่ฉันมาหานายวันนี้ ที่จริงแล้วฉันมีจุดประสงค์”

“ฉันแค่อยากจะมาถามนายว่า นายเตรียมตัวจะขอฉันแต่งงานเมื่อไหร่?”

ขอแต่งงาน?

เธอฝ่าฟ้าหนาวดินเย็นเพื่อมาถามคำถามนี้น่ะเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ดูท่าน่าจะป่วยทางจิตแน่ๆ!

เยี่ยอู่ตี้พูดอย่างเย็นชา: "ฉันก็พูดไปแล้วว่าฉันจะไม่แต่งงานกับเธอ"

“เยี่ยอู่ตี้ นายต้องใจร้ายขนาดนี้เลยเหรอ?” เมื่อหลงหนู่พูด น้ำตาก็รื้นขึ้นมาอีกครั้ง

เยี่ยอู่ตี้ทำเป็นไม่เห็น และพูดอย่างเย็นชา: "ยังไงเธอก็ได้พบฉันแล้ว คำถามก็ถามไปแล้ว ตอนนี้เธอออกไปได้แล้วล่ะ!"

หลงหนู่พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ: "เยี่ยอู่ตี้ ดึกขนาดนี้แล้วนายยังกล้าไล่ฉันกลับไปอีก นายใจแข็งขนาดนั้นเลย? ถ้าเจอคนไม่ดีจะทำยังไงล่ะ?"

“เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน ทำไมฉันถึงต้องใจแข็ง อีกอย่าง ฝีมือเธอก็แข็งแกร่งซะขนาดนั้น คนจะมีใครมากล้าทำอะไรเธอ?” เยี่ยอู่ตี้ตะโกน: "รีบออกไปจากที่นี่ซะ"

“ฉันไม่ไป” หลงหนู่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา

เยี่ยอู่ตี้รู้สึกรำคาญเล็กน้อย: "เธอต้องการอะไรกันแน่?"

ทันใดนั้น หลงหนู่ก็ยิ้มและพูดว่า: "เยี่ยอู่ตี้ อากาศหนาวขนาดนี้ นายไม่คิดเหรอว่าจะดีแค่ไหนถ้ามีคนมานอนห่มผ้าห่มด้วยกัน?"

เยี่ยอู่ตี้เข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ และด่าว่า: "เธอกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา ช่างไร้ยางอายสิ้นดี ฉันไม่อยากห่มผ้าห่มกับเธอหรอกนะ รีบออกไปซะ"

“อู่ตี้ นายเข้าใจผิดแล้ว ที่ฉันหมายถึงคือให้นายมานอนกับฉันต่างหากล่ะ”

พอหลงหนู่พูดจบ เธอก็ยื่นมือออกไปราวกับสายฟ้า และแตะไปจุดลมปราณของเยี่ยอู่ตี้