วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 753

“เธอจะทำอะไร?”

ทันทีที่เย่หวู่ตี๋ถูกหลงหนู่กดจุด เขาทั้งตกใจและโกรธมาก

ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังตื่นเต้นเล็กน้อย

“ฉันเพิ่งจะพูดไปไม่ใช่เหรอ ว่าฉันอยากให้นายทำความอุ่นให้กับเตียงของฉัน” หลงหนู่พูดพลางยิ้มกริ่ม

“ออกไป!” เย่หวู่ตี๋กล่าว: “ออกไปให้ห่างจากฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นฉันจะตะโกนจริงๆด้วย!”

“เอาเลยสิ นายอยากจะร้องก็ร้องเถอะ ฉันไม่ห้ามคุณ”หลงหนู่กล่าว “ดึกดื่นเที่ยงคืนป่านนี้ ชายหญิงอยู่ด้วยกันในห้องเดียวกัน ฉันอยากจะเห็นนัก นายร้องเรียกคนมา เพื่อจะบอกพวกเขาว่าอย่างไร”

“เธอมัน..”เย่หวู่ตี๋โกรธจนพูดไม่ออก

หลงหนู่ใช้มือทั้งสองข้างลูบคลำไปที่ใบหน้าของเย่หวู่ตี๋ และกล่าวว่า “ฉันกำลังโอบกอดคุณ นายจะโกรธด้วยเหตุอันใด?”

เย่หวู่ตี๋โกรธมาก พร้อมตะคอกใส่เธอว่า “เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“นายถามคำถามนี้กับฉันกี่รอบกันแล้ว ทำไมยังจะถามอีก? ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่ลงมือกับนายจริงๆ นายก็จะไม่เชื่อคำพูดของฉัน”

หลังจากหลงหนู่พูดจบ พร้อมกับอุ้มเย่หวู่ตี๋ขึ้นและเดินเข้าไปในห้องนอน โยนเย่หวู่ตี๋ลงบนเตียง

ผู้หญิงคนนี้ควรทำแบบนี้จริงๆเหรอ?

แม้ว่าเย่หวู่ตี๋จะใช้ชีวิตมาแล้วหลายสิบปี แต่เขาไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน ทันใดนั้นในใจเขารู้สึกกลัวเล็กน้อย

“เอ่อ... ฉันคิดว่าเราน่าจะคุยกันก่อนนะ” เย่หวู่ตี๋พยายามพูดจาหว่านล้อมเพื่อถ่วงเวลาจากหลงหนู่

“เอ๋ ฉันนึกไม่ถึงว่านายยังมีอารมณ์แบบนี้ด้วย” ในดวงตาของหลงหนู่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ พลางถามว่า “นายอยากจะพูดคุยอะไรกับฉันเหรอ?”

“เธออายุเท่าไหร่?” เย่หวู่ตี๋ถามขึ้น

หลงหนู่พูดขึ้น “ฉันล่ะเกลียดจริงๆ อายุเป็นความลับของผู้หญิง จะบอกคนอื่นง่ายๆได้ยังไงกันล่ะ”

“งั้นเปลี่ยนคำถาม...”

“นายไม่ใช่คนอื่น ฉันจะบอกนายก็ได้ อายุของฉันไม่ห่างจากนายมากหรอก”

“จริงๆเหรอ?” เย่หวู่ตี๋ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก

“จริงสิ” “เย่หวู่ซวงพี่ชายของนายไม่ได้บอกนายเหรอว่า ตอนที่เขาจัดอันดับในปีนั้น ฉันยังเป็นแค่เด็กสาวตัวเล็กๆ” หลงหนู่กล่าว

เย่หวู่ตี๋รู้สึกตกใจมาก

หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ พรสวรรค์ด้านการต่อสู้ของหลงหนู่จะน่ากลัวแค่ไหนกันนะ?

หลงหนู่พูดเสริมอีกว่า “ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันฉันมีหลักการมาโดยตลอด ถ้าหากฉันกับนายอายุห่างกันมากเกินไป ถึงแม้ว่าฉันจะชอบนาย ฉันก็ไม่อาจให้นายขอแต่งงานกับฉัน”

เย่หวู่ตี๋ยังถามต่ออีกว่า “บ้านเธออยู่ที่ไหน”

“รัฐเบงกอลตะวันตกหมายเลขที่18”

เย่หวู่ตี๋รู้สึกได้ถึงความโง่เขลาของตัวเอง เพราะเขาไม่รู้เลยสักนิดว่าที่อยู่ของหลงหนู่นั้นอยู่ซอกไหนในโลกใบนี้

เอาล่ะ เปลี่ยนคำถามดีกว่า

“เธอชอบอะไร” เย่หวู่ตี๋ถามต่อ

หลงหนู่ยิ้มแล้วตอบว่า “ฉันชอบนายไงล่ะ!”

เย่หวู่ตี๋ “.....”

เดิมทีเย่หวู่ตี๋ไม่ใช่คนช่างพูดตั้งแต่แรก หลังจากถามไม่กี่คำถาม เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว

เมื่อหลงหนู่เห็นความเงียบของเขาจึงพูดว่า “ฉันขอถามคุณอย่างนึงสิ”

“ได้สิ”

“คุณรักฉันมั้ย?” หลงหนู่ถาม

เย่หวู่ตี๋ส่ายหัวทันที

“คุณโกหก” ทันใดนั้นหลงหนู่ก็ปล่อยพลังอันดุร้ายออกมา เธอพูดด้วยสายตาที่เยือกเย็นว่า “คนที่เคยโกหกฉันก่อนหน้านี้ ถูกฉันฆ่ามาหมดแล้ว ”

เย่หวู่ตี๋ไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใด “ถ้าเธออยากฆ่าฉันก็ลงมือเลย อย่ามัวพูดจาไร้สาระ”

หลงหนู่เก็บพลังดุร้ายในตัวของเธอในทันที พลางพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน “ดูพูดเข้าสิ คุณคือคนที่ฉันรัก ฉันจะฆ่าคุณได้ยังไงล่ะ?”

“แต่เมื่อครู่ฉันเพิ่งจะพูดไปว่า ฉันเกลียดการโกหก”

“เพราฉะนั้น ฉันจะลงโทษคุณ”

เมื่อหลงหนู่พูดจบ เธอหยิบขวดผลึกใสในกระเป๋าออกมา และเปิดฝาออก งูน้อยสีแดงตัวหนึ่งคลานออกมาจากขวด

งูน้อยตัวนี้มีความยาวเพียงแค่ห้าเซนติเมตรเท่านั้น บางยิ่งกว่าตะเกียบเสียอีก ร่างของมันสีแดงดุจดั่งอัคคี แลบลิ้นออกมาอย่างต่อเนื่องจนอดที่จะกลัวไม่ได้

มันคืองูพิษตัวหนึ่งนั่นเอง!

เย่หวู่ตี๋รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย กล่าวออกมาว่า หลงหนู่ นี่เธอคิดจะทำอะไร อย่าได้ทำอะไรผีผลามเชียวนะ

หลงหนู่ยิ้มเล็กน้อย และวางงูน้อยตัวนี้ลงบนร่างของเย่หวู่ตี๋

จ๊อก!

เย่หวู่ตี๋อดไม่ได้ที่จะกลืนลงไป ในใจของเขามีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะพุ่งตัวขึ้นมา

จนกระทั่ง ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเริ่มค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง และหายใจเร็วขึ้น

บนใบหน้าของหลงหนู่เกิดความเขินอาย ดวงตาที่งดงามนั้นมองไปที่เย่หวู่ตี๋พลางถามว่า “ฉันสวยไหม?”

เย่หวู่ตี๋อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า ช่วงเวลาสั้นๆนี้ เขาแค่รู้สึกว่าเลือดในตัวของเขากำลังเดือดพล่าน

และมีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นบนร่างกายของเขา

จนกระทั่งเวลานี้ เขาเพิ่งจะตระหนักได้ว่า แท้จริงแล้วสิ่งที่เรียกว่าพิษรักนั้น ก็คือยาพิษชนิดหนึ่งที่เพิ่มความสุขให้แก่เขา และให้ผลลัพธ์ที่คล้ายคลึงกับผงเหอชุน

เย่หวู่ตี๋รู้สึกราวกับว่าตัวเขาแทบจะระเบิดออกมา โชคดีที่หลงหนู่กดจุดฝังเข็มเขาไว้ได้ทัน และนั่นทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ ไม่เช่นนั้น ไม่มีใครอาจรู้ได้ว่าเขาจะทำอะไรที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์

ด้วยสติปัญญาสุดท้ายของเขา ตะโกนใส่หลงหนู่ว่า “ออกไป”

หลงหนู่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เธอกลับคลานขึ้นไปบนร่างของเย่หวู่ตี๋

“เธอจะทำอะไร!” เย่หวู่ตี๋ร้องตะโกนด้วยดวงตาสีแดงก่ำ

หลงหนู่โน้มตัวลงไปที่ข้างหูของเย่หวู่ตี๋พร้อมกับกระซิบว่า “นายช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันอยากตอบแทนบุญคุณคุณ”

“แต่ฉันไม่มีของขวัญอะไรให้ได้เลย”

“คิดๆดูแล้ว สามารถ….”

แต่ก่อนที่เย่หวู่ตี๋จะทันได้โต้ตอบ หลงหนู่ก็ได้นั่งอยู่บนตัวเขาแล้ว

ถึงแม้ว่าเย่หวู่ตี๋จะโง่เพียงใด เขาก็พอจะรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไร ทันใดนั้นเขาก็ยับยั้งความโกรธไว้ไม่อยู่

ถือเป็นผู้ชายแท้ๆ ถ้าหากว่าถูกผู้หญิงบีบบังคับเช่นนี้ ถ้าพูดแล้ว นั่นไม่ทำให้คนหัวเราะเยาะเหรอ?

“ปล่อยฉันไปเถอะ!” เย่หวู่ตี๋ครวญคราง

หลงหนู่ไม่ฟังเขาแม้แต่น้อย และไม่หยุดยั้งการกระทำนั้น

หนึ่งครั้ง …

สองครั้ง …

สามครั้ง …