วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 754

“เยี่ยหวู่ตี้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ทำได้เพียงอยู่ในความเมตตาของหลงหนู่ ในขณะที่รู้สึกยินดี เขาก็รู้สึกโกรธเช่นกัน

ความสุขไม่จำเป็นต้องมีคำพูด

สำหรับความโกรธนั้น เป็นเพราะอยู่ในมือของหลงหนู่ว์ เยี่ยหวู่ตี้ไม่อาจต้านทานได้ โดยรู้สึกว่าหลงหนู่ว์กำลังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา

ที่ร้ายแรงที่สุด พลังการต่อสู้ของหลงหนู่ว์นั้นน่าทึ่งมาก

ห้าครั้ง

หกครั้ง

เจ็ดครั้ง

ครั้งแล้วครั้งเล่า

ปากของเยี่ยหวู่ตี้ส่งเสียงคำรามต่ำอย่างต่อเนื่อง เกือบจะหายใจไม่ออก แต่หลงหนู่ว์ไม่ได้หยุดอยู่ครู่หนึ่ง และเพลิดเพลินกับมันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เยี่ยหวู่ตี้ค่อยๆ รู้สึกว่าเลือดเดือดในร่างกายของเขาค่อยๆ สงบลง และอารมณ์ที่เป็นพิษก็หายไป

เขาไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน

เยี่ยหวู่ตี้ทนไม่ไหวอีกต่อไป และหลับลึก

วันถัดไป

เมื่อเยี่ยหวู่ตี้ลืมตาขึ้นมา เขาก็ตระหนักว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลย และมีรอยจูบมากมาย ทันใดนั้น เขาจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ และตัวสั่นไปทั้งตัว

“ฉันถูกเธอทำร้ายเหรอ?”

แม้ว่าเยี่ยหวู่ตี้จะอยู่ในวัยสี่สิบเศษ แต่เขาก็ยังคงรักษาพรหมจารีมาโดยตลอด ไม่คาดคิดว่า หลงหนู่ว์จะเอาเปรียบ

เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

“ฮะ ฉันขยับได้เหรอ?”

ทันใดนั้น เยี่ยหวู่ตี้ก็ตระหนักได้ว่าจุดฝังเข็มบนร่างกายของเขาดูเหมือนจะถูกปล่อยออกมาแล้ว และลุกขึ้นนั่งทันที

ในเวลานี้เท่านั้น

จู่ๆ เยี่ยหวู่ตี้ก็ตระหนักได้ว่า หลงหนู่ว์ไม่ได้ปล่อยจุดฝังเข็มบนร่างกายของเขาจนหมด แม้ว่าร่างกายส่วนบนจะเป็นอิสระ แต่ขาทั้งสองข้างของเขาก็ขยับไม่ได้

“ปีศาจตัวนี้ ยังไม่ปล่อยฉันไป เธอต้องการอะไร”

เยี่ยหวู่ตี้โกรธอีกครั้ง

ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ตกลงบนผ้าปูที่นอน และเขาก็ตัวแข็งไปครู่หนึ่ง

มีสัมผัสสีแดงเข้มบนผ้าปูที่นอนราวกับดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบาน

“นี่เป็นครั้งแรกของเธอด้วยเหรอ?”

“เป็นไปได้อย่างไร!”

เยี่ยหวู่ตี้พบว่ามันยากที่จะเชื่อ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงสดอยู่ในความทรงจำ เขาจำเทคนิคทักษะของหลงหนู่ว์ได้อย่างชัดเจน

เธอสามารถมีพรสวรรค์ตามธรรมชาติได้หรือไม่?

คลิก!

ทันใดนั้นก็มีเสียงเบาๆ ในหูของเขา

เยี่ยหวู่ตี้หันไปมองและเห็นหลงหนู่ว์เดินออกจากห้องน้ำ ผมเปียกและห่อด้วยผ้าเช็ดตัว เผยให้เห็นคอที่เหมือนหงส์และกระดูกไหปลาร้าอันละเอียดอ่อน

เขาต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างสวย

“ตื่นแล้วเหรอ? เมื่อคืนนอนหลับสบายหรือเปล่า?” หลงหนู่ว์ถามขณะเช็ดผมด้วยผ้าขนหนู

เยี่ยหวู่ตี้ค่อนข้างโกรธ

คุณไม่รู้ว่าฉันนอนหลับสบาย?

เขากำลังจะพูดเมื่อได้ยินหลงหนู่ว์พูดว่า “คุณเอาเปรียบฉัน คุณตั้งใจจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?”

ให้ตายเถอะ ชัดเจนว่าฉันเป็นเหยื่อ ทำไมคุณถึงพลิกโต๊ะล่ะ?

ไร้ยางอาย!

ใบหน้าของเยี่ยหวู่ตี้โกรธจัดและเขาพูดว่า “ฉันไม่อยากเห็นคุณอีก ออกไป!”

ทันใดนั้น หลงหนู่ว์ก็หยุดเป่าผม ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ เยี่ยหวู่ตี้ น้ำตาสองหยดไหลอาบใบหน้า

สะเทือนใจ

“เยี่ยหวู่ตี้ คุณใจร้ายมาก”

“ฉันให้ของล้ำค่าที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่งแก่คุณ แต่คุณยังบอกให้ฉันออกไป”

“คุณมีมโนธรรมไหม?”

“ฮึ่ม ฉันจะไปแล้ว อย่าหวังว่าจะได้พบฉันอีกในชีวิตนี้”

หลังจากพูดอย่างนี้แล้ว หลงหนู่ว์ก็เดินไปที่ประตู

เยี่ยหวู่ตี้ยังตระหนักว่าคำพูดของเขาตอนนี้รุนแรงเกินไปเล็กน้อย และรีบพูดว่า “เดี๋ยวก่อน”

หลงหนู่ว์หยุดตามทาง โดยไม่หันศีรษะและพูดว่า “คุณบอกให้ฉันออกไป ทำไมฉันต้องรอด้วย?”

เยี่ยหวู่ตี้กล่าวว่า “หลงหนู่ว์ ฉันขอโทษ ฉันพูดไม่เก่ง โปรดอย่าโกรธเลย...…”

“ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องไห้ ยังไงซะ ฉันก็ไม่แต่งงานกับคุณหรอก” เยี่ยหวู่ตี้เกือบโกรธผู้หญิงคนนี้

หลงหนู่ว์เช็ดน้ำตา และทันใดนั้นก็นั่งลงบนเยี่ยหวู่ตี้

เธอเพิ่งอาบน้ำและมีกลิ่นหอมติดตัวเธอ

เยี่ยหวู่ตี้รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ไม่กล้ามองหลงหนู่ว์ และพูดว่า “คุณต้องการอะไรอีก?”

หลงหนู่ว์กล่าวว่า “เยี่ยหวู่ตี้ ฉันเข้าใจแล้ว เธอมักจะชอบพูดสิ่งหนึ่งและหมายความอีกอย่างหนึ่งเสมอ”

“เห็นได้ชัดว่า คุณชอบฉันอยู่ในใจ แต่คุณไม่เคยยอมรับ”

“ในกรณีนี้ ฉันจะต้องริเริ่ม”

จากนั้น หลงหนู่ว์ก็หยิบขวดพอร์ซเลนออกมาและหยิบงูสีแดงตัวเล็กออกมา

“หลงหนู่ว์ เรามาคุยกันเถอะ อย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่น” เยี่ยหวู่ตี้พยายามผลักหลงหนู่ว์ออกไป แต่นางกดจุดฝังเข็มของเขา

หลงหนู่ว์ทำให้งูตัวเล็กกัดเยี่ยหวู่ตี้ และในไม่ช้า ร่างกายของเยี่ยหวู่ตี้ก็เริ่มแสดงการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด

“เยี่ยหวู่ตี้ หากคุณไม่แต่งงานกับฉัน ฉันจะไม่ยอมให้คุณลุกจากเตียงนี้”

หลงหนู่ว์แก้ผ้าเช็ดตัวบนตัวของเธอและเริ่มลงมือ

“ให้ตายเถอะ ฉันจะถูกปีศาจตัวนี้เล่นจนตายไม่ช้าก็เร็ว” เยี่ยหวู่ตี้หลับตาลงอย่างยอมใจ

เนื่องจากเขาทนไม่ไหว เขาจึงตัดสินใจสนุกไปกับมัน!

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

สองชั่วโมงผ่านไป

สามชั่วโมงผ่านไป

ในที่สุด ท่ามกลางคำวิงวอนของเยี่ยหวู่ตี้ ทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบ

หลงหนู่ว์ปลดจุดฝังเข็มบนร่างกายของเยี่ยหวู่ตี้ จากนั้นทรุดตัวลงและพูดว่า “ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันต้องพักผ่อน”

เยี่ยหวู่ตี้ไม่ต้องการอยู่กับปีศาจนี้อีกต่อไป เขาจึงลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามเขาสะดุดและล้มลงกับพื้น

เข่าอ่อนแอ

ปวดหลัง

เยี่ยหวู่ตี้ค่อยๆ สวมเสื้อผ้า พิงกำแพงแล้วเดินออกจากห้อง

ไม่รู้เลยว่า ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในทางเดิน เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ