วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 823

เยี่ยชิวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาชั่วขณะ

เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว

ชิวซานหนานเกอมองไปที่เยี่ยชิวด้วยอาการหน้าแดงก่ำ "ปล่อยฉันนะ"

เยี่ยชิวไม่ปล่อยเธอพร้อมกับถามออกไป "เสี่ยวเสวี่ยล่ะ?"

ชิวซานหนานเกอกล่าว "เสี่ยวเสวี่ยกำลังอาบน้ำแช่ตัวอยู่ในห้องของฉัน"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ "ห้องของเสี่ยวเสวี่ยก็มีห้องแช่ตัวไม่ใช่เหรอ?"

"ระบบน้ำของห้องนี้พังน่ะ" ชิวซานหนานเกอพูดขึ้นอีกครั้ง "ปล่อยฉันนะ"

เยี่ยชิวยังคงไม่ปล่อยพร้อมกับถามอีกว่า "ทำไมถึงมาอยู่ในห้องของเสี่ยวเสวี่ย?"

ชิวซานหนานเกอกล่าว "ฉันมาหาเสี่ยวเสวี่ยเพื่อพูดคุยอะไรด้วยนิดหน่อย"

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

เยี่ยชิวชำเลืองมองชิวซานหนานเกอและก็เห็นแววตาที่เปล่งประกายระยิบระยับในเวลากลางคืนราวกับเพชรเม็ดงาม

เธอสวมชุดสีม่วงแนบเนื้อซึ่งเผยให้เห็นผิวขาวเป็นบริเวณกว้างซึ่งทำให้ผู้คนจินตนาการ

และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ แววตาที่มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามของเธอ ซึ่งเป็นอะไรที่ดึงดูดผู้ชายอย่างเยี่ยชิวได้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

ทำให้เยี่ยชิวจ้องมองอย่างเหม่อลอยอย่างอดไม่ได้

ชิวซานหนานเกอเห็นว่าเขาคอยจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตาก็รู้สึกเขินอายและกล่าวเสียงแผ่วเบา "มองอะไรอยู่?"

"ก็มองคุณไง!" เยี่ยชิวกล่าวออกไปอย่างเปิดเผย "หนานเกอ คุณสวยมาก"

ชิวซานหนานเกอรู้สึกหน้าแดง เห็นได้ชัดว่าเธอเขินอายมากแต่ไม่รู้เพราะอะไรในใจของเธอกลับรู้สึกดี

"เยี่ยชิว คุณรีบออกไปจากที่นี่ ไม่งั้นหากเสี่ยวเสวี่ยกลับมาเห็นเราสองคนคงแย่แน่" ชิวซานหนานเกอกล่าวอย่างร้อนรน

"คุณบอกว่าเสี่ยวเสวี่ยไปแช่ตัวไม่ใช่เหรอ เธอคงไม่กลับมาเร็วขนาดนั้นหรอก ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง"

เยี่ยชิวพูดจบก็เข้าไปกอดรัดเอวของชิวซานหนานเกอพร้อมกับนอนลงข้างกายของเธอ

ชิวซานหนานเกอทั้งเขินทั้งตื่นตระหนก จากนั้นจึงได้ผลักเยี่ยชิวออก "คุณรีบออกไปเดี๋ยวนี้......"

ยังพูดไม่ทันจบ

ปากของเธอก็ถูกประกบ

"อู้อี้ อู้อี้........"

แรกเริ่มชิวซานหนานเกอยังคงพยายามต้าน แต่ไม่นานเธอก็เริ่มติดใจกับจูบที่ครอบงำของเยี่ยชิว ไม่ช้าเธอก็เริ่มเพลิดเพลินกับความรู้สึกเช่นนี้และยังคอยตอบสนองเยี่ยชิวอย่างต่อเนื่อง

เวลาผ่านไปไม่นาน

ทั้งสองก็จูบกันอย่างดุเดือดจนเหนื่อยหอบและเยี่ยชิวเองก็เริ่มทำตัวซุกซนอีกครั้ง

ไม่นานชุดของชิวซานหนานเกอก็ถูกปลดออก ท่ามกลางความมืด ใบหน้าของเธอแดงก่ำและเหมือนมีหยดน้ำตาไหลออกมา

เยี่ยชิวรู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นในใจพร้อมกับพลิกตัวขึ้นคร่อมชิวซานหนานเกอ

"อย่าทำแบบนี้" ชิวซานหนานเกอเริ่มต้านอีกครั้ง

เยี่ยชิวหยุดการกระทำลงพร้อมกับจ้องไปที่ชิวซานหนานเกอและกล่าว "ตั้งแต่ที่ได้รับโทรศัพท์ของคุณ ผมก็รู้สึกกังวลใจมากเลย"

"ผมกลัวว่าจะไม่ไได้เจอคุณและเสี่ยวเสวี่ยอีกแล้ว"

"ฉะนั้นผมเลยรีบเดินทางมาที่นี่"

"โชคดีที่คุณไม่เป็นอะไร"

"คุณรู้ไหม? ตอนที่คุณกำลังถูกรังแกอยู่ในห้องลับตระกูลจี๋เถียน ตอนนั้นหัวใจของผมแทบแหลกสลาย"

"หนานเกอ ผมสัญญาว่าต่อไปผมจะไม่มีทางปล่อยให้คุณต้องถูกรังแกหรือได้รับบาดเจ็บอีก"

"เพราะผมชอบคุณ"

มีผู้เชี่ยวชาญด้านความรักเคยกล่าวเอาไว้ว่า ผู้หญิงต่อให้เย็นชามากแค่ไหนก็หนีไม่พ้นความปากหวานของผู้ชายไปได้

และเป็นอย่างที่พูดไว้จริง

เมื่อชิวซานหนานเกอได้ยินคำพูดเหล่านี้เธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาพร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดรัดคอของเยี่ยชิวและริเริ่มบรรจงจูบเขา

ทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน

อุณหภูมิในห้องเริ่มร้อนแรงขึ้น

เวลาผ่านไป

"บอกรักผมก่อน"

"คุณรีบหาวิธีเร็วเข้า......"

"บอกรักผม"

"ฉันรักคุณ! พอใจหรือยัง?" ชิวซานหนานเกอทั้งเขินทั้งโมโห

"เรียกผมว่าที่รักสิ" เยี่ยชิวกล่าวอีกครั้ง

ขณะนี้เอง เชียนซานเสวี่ยก็เดินมาถึงหน้าประตูและเตรียมจะผลักประตูออก ทำให้ชิวซานหนานเกอต้องกระซิบเสียงแผ่วเบาออกมา "ที่รัก....."

"ดีมาก" เยี่ยชิวยิ้มและจากนั้นก็คว้ามือไปกอดรัดเอวของเธอ

ประตูห้องถูกผลักออก

และขณะนี้เอง เยี่ยชิวก็ท่องมนตร์ล่องหนและใช้โอกาสออกไปตอนที่เชียนซานเสวี่ยผลักประตูเข้ามา

เชียนซานเสวี่ยไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเดินเข้ามาก็เปิดไฟห้อง

ทันใดนั้นเองทั้งห้องก็สว่างไสว

เชียนซานเสวี่ยเห็นว่าชิวซานหนานเกออยู่บนเสื่อทาทามิพร้อมกับถามออกไป "อาจารย์ อากาศเย็นแบบนี้ทำไมอาจารย์ไม่เข้าไปอยู่ในผ้าห่มล่ะ?"

"ไม่เป็นไร ฉันเป็นนักศิลปะการต่อสู้ ฉันไม่กลัวหนาว" ชิวซานหนานเกอกล่าว

เชียนซานเสวี่ยเห็นว่าใบหน้าของชิวซานหนานเกอค่อนข้างแดงจึงได้ถามไป "อาจารย์ อาจารย์ไม่ค่อยสบายเหรอ ทำไมอาจารย์ถึงหน้าแดงขนาดนั้น?"

ชิวซานหนานเกอรู้สึกประหม่ามากและจากนั้นก็พูดขึ้นมา "เกิดปัญหาขึ้นระหว่างฝึกวิทยายุทธ์นิดหน่อย แต่ไม่มีอะไรแล้ว"

เชียนซานเสวี่ยพยักหน้าและรินน้ำแก้วหนึ่งยื่นให้ชิวซานหนานเกอ และจากนั้นก็นั่งลงข้างๆ ชิวซานหนานเกอและกล่าวออกมา "อาจารย์ ฉันพบว่าครั้งนี้อาจารย์ดูไม่ค่อยเหมือนเดิมเมื่อเจอหน้าเยี่ยชิว"

"ไม่เหมือนเดิมยังไง?" ชิวซานหนานเกอแสร้งทำเป็นถามออกไป

เชียนซานเสวี่ยกล่าว "ฉันรู้สึกว่าอาจารย์เริ่มชอบเขาเข้าแล้ว"

ชิวซานหนานเกอหัวใจเต้นแรงและมือที่ถือแก้วอยู่ก็แทบไร้เรี่ยวแรง ทว่าคำพูดต่อจากนี้ของเชียนซานเสวี่ยกลับทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนกว้าวุ่นมากกว่าเดิม

"อาจารย์ อาจารย์ตกหลุมรักเยี่ยชิวใช่ไหม?"