วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 824

เยี่ยชิวยังเดินไปไม่ไกลเท่าไรก็ได้ยินที่เชยนซานเสวี่ยถามชิวซานหนานเกอจึงหยุดชะงักอย่างอดไม่ได้

เขาอยากรู้ว่าชิวซานหนานเกอจะตอบยังไง?

ชิวซานหนานเกอเห็นว่าเชียนซานเสวี่ยกำลังจ้องมองเธออยู่ก็รู้ได้ทันทีว่าเชียนซานเสวี่ยกำลังลองใจเธออยู่ จะว่าไปแล้วเธอรู้สึกประหม่าอย่างมาก

ทำยังไงดี?

เชียนซานเสวี่ยหัวเราะชอบใจและกล่าวออกมา "อาจารย์ ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง อาจารย์อย่าโกรธเลยนะ แต่จะว่าไปแล้ว ถ้าอาจารย์ชอบเยี่ยชิวขึ้นมาจริงๆ ละก็ ฉันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร"

ชิวซานหนานเกอตกใจ "เสี่ยวเสวี่ย เธอพูดจริงเหรอ?"

เชียนซานเสวี่ยกล่าว "อาจารย์ อาจารย์ไม่รู้อะไร เยี่ยชิวเจ้าหมอนั่นเขาไม่ได้มีแค่ฉันเพียงคนเดียวสักหน่อย ที่แคว้นหวาเขายังมีผู้หญิงคนอื่นอีกตั้งมากมาย"

"เพราะเรื่องนี้เองทำให้ฉันไม่อยากบอกเขาเรื่องที่ฉันท้อง"

"ฉันอยากให้เขารู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต"

"ใครจะไปรู้ว่าครั้งนี้ที่เราถูกจี๋เถียนจับตัวมา เยี่ยชิวกลับมาช่วยเราไว้โดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเอง แถมยังเกือบเอาชีวิตไม่รอด"

"ฉันเลยเพิ่งจะรู้ว่าอันที่จริงแล้วเยี่ยชิวก็มีฉันอยู่ในใจ ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเกลียดเขาแล้ว แม้จะรู้ว่าเขามีผู้หญิงอื่นอีกมากมายก็ตาม แม้ว่าอยู่กับเขาแล้วไม่มีสถานะตำแหน่งใดๆ ฉันก็ไม่สนใจอะไร"

ชิวซานหนานเกอกอดเชียนซานเสวี่ยและถอนหายใจ "เสี่ยวเสวี่ย ไม่เป็นไรนะ"

"ฉันไม่เป็นไร" เชียนซานเสวี่ยกล่าว "เจอคนที่ใช่ถือเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดอย่างหนึ่ง"

"อาจารย์ ฉันเองก็อยากให้อาจารย์ได้เจอคนที่ตัวเองชอบเร็วๆ เหมือนกัน"

"ถ้าคนนั้นเป็นเยี่ยชิวก็คงดี เราสองคนจะได้เป็นพี่น้องกัน"

ตุ่บ!

เชียนซานหนานเกอดีดหน้าผากเชียนซานเสวี่ยและกล่าวอย่างเขินอาย "ถ้ายังพูดจาเหลวไหลแบบนี้อีก ระวังฉันจะตีเธอ"

"ก็ได้ๆ ฉันไม่พูดแล้วก็ได้" เชียนซานเสวี่ยพูดขึ้นมา "อาจารย์ มีเรื่องหนึ่งฉันอยากจะปรึกษาอาจารย์หน่อย"

"เรื่องอะไรเหรอ?" ชิวซานหนานเกอถาม

"พรุ่งนี้ฉันเตรียมจะพาเยี่ยชิวไปที่หลังเขา" เชียนซานเสวี่ยพูดจบก็แอบมองชิวซานหนานเกอเพราะกลัวว่าเธอจะไม่อนุญาตและจากนั้นก็อธิบายต่อ "ฉันรู้ว่าบริเวณหลังเขาเป็นพื้นที่ต้องห้ามของสำนักสุ่ยเยวี่ยของเราที่นอกจากผู้นำสำนักแล้ว ใครก็ไม่สามารถเข้าไปได้"

"แต่ฉันอยากจะพาเยี่ยชิวเข้าไปสักครั้ง"

"ศัตรูของเยี่ยชิวยังไม่ถูกกำจัดอย่างสิ้นซาก ฉันอยากช่วยเขา"

"ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อเยี่ยชิวและเพื่อเด็กในท้องของฉันเอง ฉันไม่อยากให้ลูกของฉันต้องไม่มีพ่อ"

"อาจารย์ ได้โปรด......"

เชียนซานเสวี่ยยังพูดไม่ทันจบชิวซานหนานเกอก็พูดแทรกขึ้นมา "อืม ฉันอนุญาต"

"จริงเหรอ?"

เชียนซานเสวี่ยรู้สึกเหลือเชื่ออย่างมาก "อาจารย์ อาจารย์อนุญาตจริงเหรอ?"

ชิวซานหนานเกอกล่าว "ที่เยี่ยชิวช่วยชีวิตเราครั้งนี้ก็ถือว่าได้ช่วยสำนักสุ่ยเยวี่ยด้วยเช่นกัน หากเราตายไป เช่นนั้นสำนักสุ่ยเยวี่ยจะต้องถูกทำลายลงอย่างแน่นอน"

"พรุ่งนี้ฉันอนุญาตให้เธอพาเขาไปที่หลังเขาได้!"

"ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจของเขาแล้วกัน"

เชียนซานเสวี่ยกล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ "ขอบคุณอาจารย์มาก"

เมื่อเห็นว่าเชียนซานเสวี่ยดีใจ ชิวซานหนานเกอก็แอบถอนหายใจ เด็กโง่ อันที่จริงอาจารย์ก็อยากจะปรึกษาเธอเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะพูดออกมาก่อน

"ดึกมากแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ ฉันขอตัวกลับห้องก่อนล่ะ"

ชิวซานหนานเกอพูดจบก็ลุกขึ้นเตรียมเดินออกไป

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเชียนซานเสวี่ยก็คว้าปลายเสื้อของเธอไว้

"อาจารย์ อาจารย์นอนในห้องของฉันเถอะ ฉันจะออกไปเดินเล่นข้างนอก" เชียนซานเสวี่ยกล่าว

"ดึกขนาดนี้แล้วเธอยังจะออกไปเดินเล่นอะไรอีก?" ชิวซานหนานเกอพูดจบก็หัวเราะออกมา "หรือเธอคิดจะไปหาเยี่ยชิว?"

เชียนซานเสวี่ยพูดอย่างเปิดเผย "ฉันอยากไปหาเขาหน่อยน่ะ"

"ไปเถอะ"

เยี่ยชิวกล่าว "มิยาโมโตะ มูซาชิตายแล้ว จี๋เถียนโซ่วอีก็ตายลงแล้ว ตอนนี้คุณอยู่ที่ต้าตงกลับปลอดภัยมากกว่าไปที่แคว้นหวาเสียอีก"

"หากคุณไปที่แคว้นหวากับผม ศัตรูของผมก็จะคอยจับตาดูคุณ ถึงตอนนั้นพวกเขาไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่ และพวกเขาไม่มีทางปล่อยเด็กในท้องของคุณแน่นอน"

"เสี่ยวเสวี่ย รอให้ผมกำจัดศัตรูลงได้แล้วผมจะรับคุณกลับไปพบครอบครัวของผมที่แคว้นหวา"

หลังจากที่เชียนซานเสวี่ยได้ยินคำอธิบายของเยี่ยชิวก็ถามขึ้นมาอย่างกังวลใจ "ครอบครัวของคุณจะรับฉันไ้ไหม? ฉันเป็นคนต้าตง ต้าตงและแคว้นหวาไม่ถูกกัน ฉันกังวลว่า....."

"ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เรื่องราวความบาดหมางในอดีตไม่ใช่เรื่องที่คุณก่อขึ้น มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย อีกอย่าง ครอบครัวของผมก็ใจกว้างมาก รอให้แม่ของผมได้เจอคุณเข้า แม่ผมจะต้องชอบคุณมากแน่ๆ"

เยี่ยชิวกล่าว "แม่ของผมคาดหวังมาตลอดว่าจะได้อุ้มหลาน ถ้าแม่รู้ว่าคุณท้อง แม่จะต้องยิ้มจนหน้าบานแน่"

เชียนซานเสวี่ยยิ้มและกล่าวออกไป "ฉันต่างจากเมื่อก่อนใช่ไหม?"

"อืม" เยี่ยชิวพยักหน้า

เชียนซานเสวี่ยในอดีตเป็นคนหน้านิ่งและเย็นชา ให้ความรู้สึกที่น่าเกรงขาม แต่เชียนซานเสวี่ยในตอนนี้กลับอ่อนโยนขึ้นมาซึ่งเปรียบเสมือนกับเด็กน้อยยังไงยังงั้น

"อาจจะเป็นเพราะตั้งครรภ์กระมังที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้" เชียนซานเสวี่ยถามเยี่ยชิว "ไม่เจอกันนานขนาดนี้ คุณคิดถึงฉันบ้างไหม?"

"คิดถึง"

"คิดถึงมากแค่ไหน?"

เยี่ยชิวกล่าว "คิดถึงคุณตลอดเวลาเลย คิดถึงจนแทบอยากจะกลืนกินคุณเข้าไปทั้งตัวเลย"

เชียนซานเสวี่ยหัวเราะชอบใจ "คุณทำให้ฉันยิ้มและมีความสุข"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "ผมพูดออกมาจากใจจริงๆ นะ"

"จริงเหรอ?" เชียนซานเสวี่ยมองเยี่ยชิวและลูบไล้ไหล่ของเขาเบาๆ หลังจากนั้นก็บรรจงจูบแก้มของเขาพร้อมกับพึมพำแสดงความรักความอ่อนโยนอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้

เยี่ยชิวถูกเธอลูบไล้ได้ไม่นานก็อดไมไ่ด้และจากนั้นก็พลิกตัวขึ้นคร่อมเชียนซานเสวี่ย

เชียนซานเสวี่ยร้องอุทานเสียงออดอ้อน

"เบาหน่อยนะ......"