วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 843

เยี่ยชิวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ลุงซวี ลีจองฮีได้แพ้การแข่งขันทางการแพทย์ระหว่างจีนกับเกาหลีใต้ให้กับฉัน ในใจเขาต้องโกรธเกลียดฉันมาแน่ๆ"

“เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งที่ไม่จำเป็น ฉันจะไม่อยู่ต่อที่นี่”

"ฉันจะออกไปก่อน"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบก็กำลังจะออกไป

"รอก่อน——"

ซวีจ้อหมิง หยุดเยี่ยชิว และพูดว่า "คุณเป็นเพื่อนของชางจิน และเป็นแขกผู้มีเกียรติของฉัน คุณไม่จำเป็นต้องออกไป"

“อย่ากังวล แม้ว่าที่นี่จะเป็นเกาหลีใต้ แต่ลีจองฮีก็ไม่กล้าทำอะไรคุณหรอก”

“ถ้าลีจองฮีกล้าทำอะไรที่เกินตัวกับคุณ ฉันคนแรกที่จะไม่ปล่อยเขาไว้แน่”

เยี่ยชิว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่ได้คิดว่าซวีจื้อหมิงจะปกป้องเขามากขนาดนี้

“ลุงซวี คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้กลัวลีจองฮี แต่ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบสร้างปัญหา ฉันออกไปก่อนดีกว่า”

“ถ้าลีจองฮีสามารถหาต้นเหตุของโรคได้จริงงั้นอาการป่วยของผู้เฒ่าซวีก็สามารถรักษาให้หายได้ นั้นคงจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด”

“ถ้าเขาไม่สามารถรักษาผู้เฒ่าซวีให้หายได้ ฉันก็จะไม่ยืนดูเฉยๆ”

เยี่ยชิวรู้ดีว่าลีจองฮีแพ้การแข่งขัน รู้สึกอับอาย และไม่พอใจเขาอย่างมาก

หากเขาอยู่ที่นี่ต่อ เขาจะต้องขัดแย้งกับลีจองฮีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ที่นี่คือบ้านตระกูลซวี และมีแพทย์เกาหลีชื่อดังมากมายอยู่ชั้นล่าง หากเกิดการขัดแย่งที่รุนแรงขึ้น ก็ไม่ดีต่อซวีจื้อหมิง

ดังนั้นควรหลีกเลี่ยงไว้สักระยะหนึ่งจะดีกว่า

และเยี่ยชิวนั้นก็ไม่ต้องการเห็นหน้าของพ่อลูกลีจองฮีอยู่แล้ว

"แต่ว่า……"

ซวีจื้อหมิง ต้องการพูดอะไรอีก แต่ทันทีที่เขาเปิดปาก เขาก็เห็นว่าเยี่ยชิวหันหลังกลับและจากไปแล้ว

ซวีจื้อหมิง จ้องไปที่ด้านหลังของเยี่ยชิวและพูดกับตัวเองว่า: "ชายหนุ่มคนนี้ เป็นคนใจกว้าง รู้จักเข้าใจจุดยืนของเขาด้วย ช่างไม่ง่ายสักจริงๆ!"

…

หลังจากที่ เยี่ยชิว ออกไปแล้ว เขาก็เห็นซวีชางจินและ ซ่งฮุ่ยเสียนยืนอยู่นอกประตู

“คุณป้า!” เยี่ยชิวเรียกอย่างสุภาพ

ซ่งฮุ่ยเสียนถามว่า: "เสี่ยวเยี่ย อาการของคุณปู่ชางจินเป็นยังไงบ้างแล้ว?"

“สถานการณ์ของผู้เฒ่าซวีค่อนข้างซับซ้อนนิดหน่อย แต่คุณป้าไม่ต้องกังวล ในขณะนี้ยังไม่มีอะไรร้ายแรง” จากนั้นเยี่ยชิว ก็พูดกับ ซวีชางจินว่า: "ชางจิน คุณช่วยพาฉันไปเดินเล่นรอบๆหน่อยสิ!"

“ได้สิ!” ซวีชางจินตอบตกลง

ซ่งฮุ่ยเสียน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทำไม เวลานี้เยี่ยชิวถึงจะออกไปเดินเล่น?

ในขณะนั้นเอง

ซวีชางจิน กล่าวว่า: "พี่เยี่ยชิว ฉันพาคุณไปที่สวนหลังบ้านเถอะ ลีจองฮีและลียองฮันมาแล้วฉันก็ไม่อยากเจอหน้าพวกเขาเหมือนกัน"

จู่ๆ ซ่งฮุ่ยเสียน ก็ตระหนักได้ว่าเยี่ยชิวไม่ต้องการเจอหน้าพ่อลูกลีจองฮี แล้วพูดขึ้นทันทีว่า: "ชางจิน พาเสี่ยวเยี่ยไปห้องทำงานของคุณปู่!"

“ห้องทำงานอยู่ทางนี้”

ซ่งฮุ่ยเสียนชี้ไปที่ห้องข้างห้องนอนแล้วพูดว่า "ห้องทำงานและห้องนอนอยู่ติดกัน ถ้าหากคุณพ่อเกิดความผิดปกติขึ้น เสี่ยวเยี่ยก็สามารถช่วยได้"

เยี่ยชิวพยักหน้าและกล่าวว่า "ฉันฟังการเตรียมการของคุณป้า"

“พี่เยี่ยชิว โปรดมากับฉัน” ซวีชางจินเปิดประตูข้างห้องนอนและพาเยี่ยชิวเข้าไปในห้องทำงาน

เมื่อเดินเข้าไปทางประตู เยี่ยชิวก็รู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขมาก

ห้องทำงานนี้ไม่เพียงแต่กว้างขวางมากเท่านั้น แต่ยังตกแต่งอย่างหรูหราอีกด้วย โต๊ะ เก้าอี้ พื้น และชั้นวางหนังสือในห้องล้วนทำจากไม้ชิงชันอันล้ำค่า ซึ่งส่งกลิ่นหอมของไม้ธรรมชาติออกมา

มีผนังที่เต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือและมีหนังสือหนาแน่นซึ่งดูเรียบร้อยมาก

“พี่เยี่ยชิว ถ้าคุณอยากอ่านหนังสือก็หยิบเอาได้เลย”

ซวีชางจินกล่าว

"ได้" เยี่ยชิวหยิบหนังสือออกมาจากชั้นวางหนังสือ เปิดดูแล้วก็วางกลับเข้าไป

จากนั้นเขาก็หยิบหนังสืออีกเล่มออกมาเปิดดูแล้ววางมันลงอีก

เยี่ยชิว หยิบหนังสือหลายสิบเล่มในครั้งเดียว เปิดดู เหลือบมองอย่างเกียว และนำหนังสือเหล่านั้นกลับไปยังที่เดิมทันที

ซวีชางจินเห็นพฤติกรรมของเขาจึงถามว่า: "พี่เยี่ยชิว คุณไม่ชอบหนังสือเหล่านี้เหรอ"

“อื้ม ฉันไม่ชอบ” เย่ชิวพูดอย่างเฉยเมย

หากผู้เฒ่าซวี โดนไสยศาสตร์จริงๆงั้นครั้งแรกที่เขาเขอผู้เฒ่าซวีเขาก็สามารถดูออกได้เลย

ภายใต้ดวงตาสวรรค์ หากมีไสยศาสตร์ย่อมต้องมีร่องรอย

“ในเมื่อดูออกว่าโดนไสยศาสตร์ งั้นคุณก็ต้องมีวิธีรักษาด้วยใช่ไหม” ซวีจื้อหมิงถามลีจองฮี

ลีจองฮีกล่าวว่า: "มีวิธีรักษากฌจริง แต่..."

"แต่อะไร?"

“แต่การรักษาต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ถ้าหากเกิดความผิดพลาดขึ้นมา อาจถึงชีวิตก็ได้”

ซวีจื้อหมิงพูดว่า: "แบบนี้นี่เอง แล้วคุณก็ไม่คิดจะรักษาให้คุณพ่อของฉันแล้วงั้นเหรอ?"

"ไม่ ฉันยินดีที่จะรักษาผู้เฒ่าซวี"

ลีจองฮี กล่าวว่า: "ช่วงตลอดหลายปีนี้ ผู้เฒ่าซวีนั้นมีบุญคุณตอฉันมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่กี่วันก่อน ที่ฉันพ่ายแพ้การต่อสู้ระหว่างการแพทย์จีนและเกาหลีใต้กับเยี่ยชิวในแคว้นหวา และผู้เฒ่าซวีก็ได้ออกแรงเพื่อช่วยชีวิตไว้ฉัน "

"ความเมตตาที่ผู้เฒ่าซวีมีต่อฉันนั้นฉันจำทุกอย่างไว้ในใจ และฉันจะไม่มีวันลืมมันเลยแม้แต่วินาทีเดียว"

"ตอนนี้เมื่อฉันมีโอกาสรักษาผู้เฒ่าซวี แน่นอนว่าฉันต้องทำแบบนั้นอย่างแน่นอน แต่..."

ซวีจื้อหมิงเหลือบมองลีจองฮีแล้วพูดว่า "คุณมีเงื่อนไขอะไร"

ความตั้งใจของลีจองฮีถูกซวีจื้อหมิงดูออก แล้วเขาก็หัวเราะแห้งๆ และพูดว่า: "ไสยศาสตร์นั้นมีความแปลกมาก หากฉันลงมือช่วยผู้เฒ่าซวีนั้น ต้องมีการชดใช้ที่ร้ายแรง ผลกระทบน้อยสุดคือฉันอาจไม่สามารถรักษาใครได้อีก หนักสุดคือฉันอาจต้อีตาย”

“คุณซวี คุณก็รู้ดีว่าสิ่งที่ฉันใส่ใจมากที่สุดในชีวิตฉันก็คือลูกชายของฉัน ฉันอยากจะเก็บเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้ยองฮัน”

“ดังนั้น ฉันจะเก็บเงินสามารถการรักษานี้เพิ่ม”

ซวีจื้อหมิงกล่าวว่า: "บ้านตระกูลซวีเรานั้นไม่มีปัญหาเรื่องเงิน ตราบใดที่คุณสามารถรักษาพ่อของฉันได้ ทุกอย่างก็คุยกันได้ แล้ว คุณต้องการค่ารักษาเท่าไหร่?"

ลีจองฮียื่นนิ้วหนึ่งนิ้วออกมา: "ตามเลขนี่"

“หนึ่งร้อยล้าน?” ซวีจื้อหมิงถาม

ลีจองฮียิ้มและส่ายหัว

“หนึ่งพันล้าน?” ซวีจื้อหมิงตรงไปตรงมามาก: “ได้ ตราบใดที่คุณรักษาพ่อของฉัน ฉันจะให้เงินหนึ่งพันล้าน…”

“คุณซวี คุณเข้าใจผิดแล้ว” ลัจองฮีขัดจังหวะซวีจื้อหมิง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ฉันไม่ได้หมายถึงหนึ่งพันล้าน แต่เป็นหนึ่งหมื่นล้าน"

"ดอลลาร์!"