วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 844

หนึ่งหมื่นล้าน

ดอลลาร์!

ทำไมไม่ไปปล้นธนาคารเลยล่ะ?

เยี่ยชิว ตกตะลึง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแพทย์ขอค่ารักษาจากครอบครัวคนไข้เป็นจำนวนมากแบบนี้ นี่ไม่ใช่การขอที่เกินตัวเท่านั้น แต่ยังเป็นการละเมิดความรับผิดชอบและจริยธรรมของแพทย์อย่างร้ายแรงด้วย

นี้มันเป็นขยะของวงการแพทย์ชัดๆ!

“ไอ้สารเลวนี่ใจดำจริงๆ โชคดีที่เขาไม่ใช่หมอของแคว้นหวา ไม่อย่างงั้นฉันฆ่าเขาแน่”

เยี่ยชิว แอบสาปแช่งในใจของเขา

ในห้องนอน

สีหน้าซวีจื้อหมิงดูโกรธ

เขาไม่เคยคิดเลยว่าลีจองฮีจะขอเงินหนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์เลยทีเดียว ซึ่งเกินความคาดหมายของเขาโดยสิ้นเชิง

"คุณซวี ตราบใดที่คุณให้เงินฉันหนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์ ฉันก็จะช่วยรักษาผู้เฒ่าซวีได้"

ลีจองฮีกล่าว

ใบหน้าของ ซวีจื้อหมิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา: "ลีจองฮี คุณรู้ไหมว่าเงินหนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์นั้นคืออะไร? คุณต้องการเงินเยอะขนาดนี้คุณจะใช้มันหมดเหรอ?"

ลีจองฮีพูดอย่างใจเย็นว่า: "เมื่อกี้ฉันพูดไปแล้วว่า ฉันอยากจะเก็บงินนี้ไว้ให้ยองฮัน"

ซวีจื้อหมิงกล่าวว่า: "ฉันไม่สนใจว่าคุณจะเก็บเงินนี้ไว้ให้กับใคร แต่ฉันจะบอกคุณอย่างชัดเจนเลยว่า ฉันไม่เห็นด้วยกับคำขอของคุณ"

ใบหน้าของ ลีจองฮี ดูสงบ ดูเหมือนเขาได้เดาไว้แล้วว่าซวีจื้อหมิง จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้และพูดว่า: "คุณซวี งั้นคุณก็หมายความว่า คุณไม่ต้องการช่วยผู้เฒ่าซวีแล้วงั้นเหรอ"

ซวีจื้อหมิง กล่าวว่า: "แน่นอนว่าฉันต้องการช่วยพ่อของฉัน แต่ฉันจะไม่เห็นด้วยกับคำขอที่ไร้สาระและไร้เหตุผลเช่นนี้เพียงเพราะฉันต้องการช่วยพ่อของฉัน"

“คุณลี เชิญกลับได้เลย!”

ลีจองฮีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขาเดาไว้แล้วว่าซวีจื้อหมิงจะไม่เห็นด้วยกับคำขอของเขาง่ายๆเช่นนี้ แต่เขาไม่คิดไม่ถึงงว่าซวีจื้อหมิง จะขับไล่เขาออกไปโดยตรง

“ถ้าเป้นอย่างงั้นฮันขอกลับละ”

“แต่ฉันอยากจะเตือนคุณซวีอย่างจริงจังไว้ด้วยว่าอาการป่วยของผู้เฒ่าซวีนั้นร้ายแรงมาก เขาสามารถทนอยู่ได้อีกสองวันเท่านั้น”

"นอกจากนี้ ไสยศาสตร์แบบนี้ไม่ใช่หมอคนไหนก็สามารถรักษาให้หายได้"

ซวีจื้อหมิงเลิกคิ้ว: "ลีจองฮี คุณหมายความว่าอะไร"

“คุณกำลังพยายามจะบอกฉันว่าไม่มีใครสามารถรักษาพ่อของฉันได้นอกจากคุณงั้นเหรอ?”

ลีจองฮี ยิ้มแล้วพูดว่า: "นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ?"

“คุณลีได้หาหมอที่มีชื่อเสียงในเกาหลีมากมายมาตรวจแล้ว มีหมอคนไหนที่สามารถตรวจสาเหตุอาการป่วยของผู้เฒ่าซวีได้?”

"หรือว่าคุณซวีคิดว่าพวกกระจอกที่แม้แต่จะหาสาเหตุอาการของโรคไม่ออกนั้นจะสามารถรักษาผู้เฒ่าซวีได้"

ซวีจื้อหมิงกล่าวว่า: "ถ้าพวกเขาไม่สารถรักษาได้ งั้นฉันก็จะไปหาหมอที่สามารถรักษาพ่อของฉันได้"

“ลีจองฮี แม้ว่าคุณจะเป็นปราชญ์ทางการแพทย์ของเกาหลี แต่ทักษะทางการแพทย์ของคุณก็ไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด”

“ไม่เช่นนั้น จะพ่ายแพ้ที่แคว้นหวาได้อย่างไร”

“หลายสิบรอบ ไม่มีรอบไหนที่ชนะ อายใจ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลีจองฮีก็ตะคอกอย่างเย็นชา: "ยองฮัน ไปกันเถอะ"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็พาลียองฮันเดินออกจากห้องนอน

ในขณะที่เขาเดินไปถึงที่ประตู ลีจองฮีก็หยุดกะทันหันและพูดว่า: "บริษัทดาวเป็นองค์กรที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี โดยมีมูลค่าตลาดมากกว่า สามแสนล้านดอลลาร์ ฉันไม่คิดเลยว่า คุณซวีไม่อยมเอาเงินออกมาหนึ่งหมื่นล้านเพื่อมารักษาผู้เฒ่าซวี”

“ดังคำที่ว่า ต่อหน้าคนป่วยไม่มีลูกที่กตัญญู”

“ในที่สุดฉันก็ดูออกแล้วที่บอกว่าพ่อลูกนั้นมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งนั้นเป็นแค่ข้ออ้าง”

“ถ้าผู้เฒ๋าซวีเสียชีวิต ฉันจะประกาศให้ชาวเกาหลีทราบเรื่องนี้อย่างแน่นอนและให้พวกเขารู้ว่าจริงๆแล้วผู้เฒ่าซวีไม่ต้องเสียชีวิตก็ได้ แต่เป็นเพราะคุณซวีนั้นไม่ยอมออกเงินรักษาจึงทำให้ผู้เฒ่าซวีต้องเสียชีวิต”

“เป็นไปไม่ได้” ซวีจื้อหมิงกล่าวว่า: “เงินหนึ่งหมื่นล้านกอลลาร์ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย แล้วถ้าหากคุณหนีไปก่อนล่ะ”

“คุณซวี ไม่ต้องกังวล ก่อนที่ผู้เฒ่าจะตื่นมานั้นฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะรออยู่ที่นี่”

“อย่างที่ฉันบอกไปเมื่อกี้ว่าเงินหนึ่งหท่นล้านดอลลาร์ ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย แม้ฉันจะโทรนัดรับเงินกับธนาคารมันก็ต้องถึงพรุ่งนี้ก่อนถึงจะโอนได้”

ลีจองฮีกล่าวว่า: "ถ้าเป็นเช่นนี้ พรุ่งนี้ฉันค่อยดลับมารักษาผู้เฒ่าซวี ยังไงแล้วผู้เฒ่าซวียังไม่ตายหรอก"

“เอางี้นะ วันนี้ฉันจะให้เงินมัดจำแก่คุณไว้ก่อน” ซวีจื้อหมิงกล่าว “ตราบใดที่คุณรักษาพ่อของฉันหายแล้ว ฉันจะให้เงินที่เหลือแก่คุณในวันพรุ่งนี้”

ลีจองฮีและลียองฮันสบตากัน จากนั้นพยักหน้าและพูดว่า "ได้ งั้นฉันต้องการห้าพันล้านดอลลาร์"

ซวีจื้อหมิงกล่าวว่า: "ห้าพันล้านมันมากเกินไป ฉันจะให้คุณหนึ่งพันล้านดอลลาร์ ถ้าไม่ได้ งั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว!"

เมื่อเห็นว่าจู่ๆ ซวีจื้อหมิงก็เป็นคนแข็งกร้าวขึ้นมา ลีจองฉีก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตกลง: "หนึ่งพันล้านได้ โอนตอนนี้เลย"

ซวีจื้อหมิงตรงไปตรงมามาก: "เอาบัญชีมาให้ฉัน"

"ยองฮัน เอาเลขบัญชีของคุณให้คุณซวี"

ในขณะนั้นเองซวีจื้อหมิงก็โทรหาการเงินให้โอนเงินให้กับลียองฮัน

ห้านาทีต่อมา

“คุณพ่อ เงินเข้าแล้ว” หลีหมิงฮันมองดูการแจ้งเตือนบนโทรศัพท์แล้วพูดอย่างตื่นเต้น

ลียองฮันยิ้มและพูดว่า: "คุณซวีช่างเป้นคนที่ตรงไปตรงมาจริงๆเลย"

“หยุดพูดไร้สาระแล้วรีบรักษาพ่อของฉันซะ” ซวีจื้อหมิงกล่าวอย่างไม่พอใจ

ลีจองฮีเดินไปที่ข้างเตียงและแสร้งทำเป็นตรวจชีพจร รูม่านตา และการเคลือบลิ้นของซวีหยวนเจิ้ง จากนั้นเขาก็เหลือบมองผนัง และก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ภาพวาดหายไปไหนแล้ว?

ตั้งแต่เข้าเดินเข้ามาแล้ว ก็เจรจาเรื่องเงินกับซวีจื้อหมิง และไม่ได้สังเกตว่าบนผนังนั้นวางเปล่าไปตั้งนานแล้ว

ลีจองฮีอดไม่ได้ที่จะถามว่า: "คุณซวี ฉันจำได้ว่าสองวันก่อนที่ฉันมา บนผนังได้แขวนภาพวาดไว้มากมาย ภาพวาดเหล่านั้นอยู่ที่ไหนเหรอ?"