วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 864

หลังจากที่เยี่ยชิวได้จัดการจางจื้อหาวไปแล้ว เขาก็กำลังจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อตามหาจินชางซู

ในขณะนั้น หวงเหมาก็ลงมาจากข้างบน

เยี่ยชิวจำเขาได้ในทันที หวงเหมาคนนี้คือคนขับรถของจางจื้อหาว เมื่อตอนกลางวัน เขาได้มาที่บ้านตระกูลซวี

“นายคือใคร?” หวงเหมาตะโกนใส่เยี่ยชิว

“จินชางซูอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถาม

“สรุปแล้วแกเป็นใครกันแน่?”

“ฉันคือคนที่จะมาฆ่าแกไงล่ะ”

เยี่ยชิวแสยะยิ้ม

คนที่จะฆ่าฉัน?

หวงเหมามองไปรอบๆ และเห็นว่ามีคนล้มกองอยู่เต็มพื้น แต่เขาไม่เห็นจางจื้อหาว ในใจรู้สึกตกใจมาก

“พี่หาวอยู่ที่ไหน?” หวงเหมาถามเยี่ยชิว

“เขาอยู่นี่ไง” เยี่ยชิวชี้ไปที่ซากศพที่ล้มกองอยู่บนพื้น

ได้ยังไง พี่หาวตายแล้วยังไงงั้นเหรอ?

หวงเหมาถึงกับหน้าถอดสี

“จินชางซูอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถามอีกครั้ง และเดินไปทางหวงเหมาขณะพูด

“เดี๋ยวก่อน”

พอหวงเหมาเห็นว่าเยี่ยชิวกำลังเดินมาหาเขา เขาก็ตื่นตระหนก เขาพูดอะไรสักอย่างแล้วหันกลับรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน

เยี่ยชิวก็เดินตามเขาขึ้นไปชั้นบนด้วย

พอได้ก้าวขึ้นบันได จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ติ๊ดติ๊ดติ๊ด

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์ออกมา และเห็นว่าเทพสงครามโทรมา เขากดปุ่มตอบรับ และถามว่า "หัวหน้า มีอะไรรึเปล่าครับ?"

“เยี่ยชิว ฉันพบตำแหน่งของจางจื้อหาวแล้ว เขาอยู่ที่…”

ก่อนที่เทพสงครามจะพูดจบ เยี่ยชิวก็พูดว่า: "ผมได้จัดการกับจางจื้อหาวไปเรียบร้อยแล้วครับ"

เทพสงครามดูตกใจเล็กน้อย และถามว่า "นายหาเขาเจอได้ยังไง?"

เยี่ยชิวบอกว่า: "ชายคนนี้ช่างกล้ามาก เมื่อตอนบ่ายเขาได้ไปที่บ้านตระกูลซวีเพื่อมาขอเงินและผมบังเอิญอยู่ที่บ้านตระกูลซวีพอดี ผมก็เลยตามเขามาและพบที่อยู่อาศัยของเขา"

เทพสงครามหัวเราะหลังจากได้ยิน: "ดูเหมือนว่าจางจื้อหาวคงถูกกำหนดให้ต้องตายสินะ"

“หัวหน้า ผมยังมีเรื่องต้องจัดการอยู่ ขอวางสายก่อนนะครับ”

เยี่ยชิววางสาย แล้วเดินไปที่ชั้นสองของวิลล่า

ห้องนั่งเล่นบนชั้นสองนั้นว่างเปล่า แต่กลับไม่เห็นใครสักคน

เยี่ยชิวมองไปรอบๆ และเห็นว่าชั้นสองมีห้องนอนสี่ห้อง หนึ่งในนั้น มีประตูห้องนอนสามห้องเปิดไว้อยู่

ในนี้ไม่มีคนสินะ

เยี่ยชิวเดินตรงไปที่ประตูห้องที่สี่ เตะเปิดประตูห้องนอนดัง “ปึง” แล้วก็เห็นหวงเหมา

หวงเหมามือนึงได้ถือปืนไว้ และมืออีกข้างนึงได้จับชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆไว้ด้วย

จิงชางซู!

เยี่ยชิวจำได้ทันทีเลยว่าชายที่หวงเหมาจับมืออยู่นั่นคือ จินชางซู ซึ่งเป็นดาราชื่อดังเกาหลี

เยี่ยชิวก้าวเข้าไปในห้องนอน

“อย่าเข้ามา ไม่งั้นฉันยิงแกแน่” หวงเหมาตะโกน

เยี่ยชิวก้าวเข้าไปราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน

“ปัง!”

หวงเหมายิงออกไป และกระสุนก็โดนเข้าไปที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่สนใจลูกกระสุนนั่น และยังคงก้าวไปข้างหน้าต่อ

“รนหาที่ตายเองนะมรึง” หวงเหมาด่าด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าที่เยี่ยชิวไม่แม้แต่จะหลบกระสุน คงรนหาที่ตายอยู่สินะ

อย่างไรก็ตาม จู่ๆนัยตาของหวงเหมาก็หดตัวอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่กระสุนพุ่งเข้าไปที่หน้าอกของเยี่ยชิวก็เกิดเสียงกัง "แกร๊ง" และกระสุนก็กระเด็นออกไป

“ว๊อทเดอะฟัค!”

หวงเหมาอุทาน และเหนี่ยวไกอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

“ปังปังปัง!”

หวงเหมาก็รีบปล่อยจินชางซูทันที

“จางจื้อหาวพาพวกนายไปขโมยของในสุสานโบราณ ของข้างในนั้นขายได้ราคาเท่าไหร่?” เยี่ยชิวถาม

“เก้าร้อยกว่าล้าน” หวงเหมาตอบ

“เงินล่ะ?”

“ใช้หมดแล้ว”

“เก้าร้อยกว่าล้านจะใช้หมดไวอะไรขนาดนั้น นี่พวกนายเอาไปทำอะไร? เล่นพนัน? หรือว่าจะหลอกฉันอย่างงั้นเหรอ? ” ดวงตาของเยี่ยชิวเย็นชาขึ้นทันที และเขามองไปที่หวงเหมาด้วยสีหน้าไร้ความปราณี

หวงเหมาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก และพูดว่า: "ฉันไม่ได้โกหกนายนะ ทุกสิ่งที่ฉันพูดไปเป็นเรื่องจริงทั้งหมด พี่หาวเอาเงินไปลงทุนทางอินเทอร์เน็ต และบอกว่าดอกเบี้ยสูงมาก ภายในไม่กี่เดือน เงินต้นสามารถเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวได้ แต่คิดไม่ถึงว่า พอเอาเงินเข้าไป เถ้าแก่บริษัทก็พาผู้หญิงหนีไปพร้อมกับเงินนั่น”

“เรื่องนี้เกือบทำให้พี่หาวโกรธแทบตาย”

“พี่หาวบอกว่า เดี๋ยวเขาจะไปออสเตรเลีย เพื่อจะไปฆ่าไอ้เถ้าแก่นั่น”

สมควร!

ลงทุนอะไรไม่ลงทุน ไปลงทุนทางการเงินในอินเตอร์เน็ต จะไม่เรียกว่ารนหาที่ตายได้ยังไง?

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา บริษัททางการเงินหลายแห่งในแผ่นดินใหญ่ต้องเผชิญกับวิกฤติ ซึ่งหลายแห่งเกี่ยวข้องกับกองทุนนับหมื่นล้าน ส่งผลให้นักลงทุนจำนวนมากต้องสูญเสียเงินไปไม่น้อย

คนธรรมดาหลายคนที่เก็บเงินมาทั้งชีวิต และถูกดึงดูดด้วยอัตราดอกเบี้ยที่สูงโลด พอลงทุนไป แล้ว แม้แต่เงินต้นก็ยังไม่ได้รับกลับมาด้วยซ้ำ บางคนถึงกับต้องสูญเสียทั้งภรรยาและลูกไป ถึงกับทำลายทั้งครอบครัวได้เลย

จางจื้อหาวไม่รู้จักศึกษามาก่อน แต่ยังจะกล้าไปลงทุนในการเงินทางอินเทอร์เน็ตอีก นี่ไม่เรียกว่าสมควรได้ยังไง?

เยี่ยชิวถามหวงเหมาอีกว่า: "ของในสุสานขายไปหมดรึยัง?"

หวงเหมาตอบว่า: "ส่วนใหญ่ก็ขายไปแล้ว แต่ยังมีสักกี่ชิ้นที่อยู่ที่ห้องหนังสือบนชั้นสาม"

“พาฉันไปดูหน่อย”

หวงเหมาไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืนต่อคำสั่งของเยี่ยชิว และพาเยี่ยชิวขึ้นไปที่ห้องหนังสือบนชั้นสาม

พอเปิดประตูเข้าไปแล้ว เยี่ยชิวก็เห็นแจกันลายครามสีน้ำเงินขาวสองใบที่สูงพอๆกับคน ทั้งประณีตและงดงาม มองแวบแรกก็รู้ว่านี่เป็นของไม่ธรรมดา

“พี่หาวให้คนมาประเมินดู และเขาบอกว่าแจกันสีน้ำเงินขาวสองใบนี้ สามารถขายได้สูงถึงหลายร้อยล้าน แต่ก็ยังไม่พบใครที่เหมาะพอที่จะซื้อมันได้เลย เขาก็เลยไม่ได้ขาย”

“ส่วนอย่างอื่น เป็นแค่ของไม่มีค่าอะไร”

เยี่ยชิวสังเกต และรู้ว่าหวงเหมาไม่ได้โกหกเขา มีเครื่องลายครามและเครื่องทองแดงอยู่บ้างที่วางทิ้งไว้อยู่ข้างๆ

แต่จู่ๆ เยี่ยชิวก็เห็นว่าอะไรบางอย่างที่อยู่ในกองพวกนั้น และหัวใจของเขาก็สั่นไหว