วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 892

เดิมทีเยี่ยชิวต้องการใช้คำพูดเยาะเย้ยเทพแม่มดสักหน่อย ใครจะคิดว่า ไอ่แก่เทพแม่มดนั้นกลับพูดก้าวร้าวกว่าเขา

อุ่นเครื่อง?

อุ่นเชี้ยไร!

ไม่เก๊กแล้วแกจะตายเหรอ?

ในความเป็นจริง เยี่ยชิวก็รู็ดีว่า เทพแม่มดไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่ มิฉะนั้นเยี่ยชิวเมื่อกี้เยี่ยชิวจะไม่ได้รับอาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เพียงแต่ว่า น้ำเสียงที่เยาะเย้ยนี้ทำให้เยี่ยชิวไม่พอใจ!

ไม่พอใจอย่างมาก

เทพแม่มดพูดอย่างเศร้าโศกว่า: "ต่อไป ฉันจะเอาจริงแล้วนะ ไอ่หนู แกคิดไว้แล้วหรือยังว่าแกจะตายยังไง?"

ยังเก๊กอีกเหรอ?

เยี่ยชิวโต้กลับ: "ฉันก็อยากถามแกสักหน่อยว่าแกคิดไว้แล้วหรือยังว่าแกจะตายยังไง"

“ใกล้ตายแล้ว ยังจะพูดก้าวร้าวอีก ฉันจะทำให้แกสมหวังเอง”

เทพแม่มดลงมือแล้ว

คราวนี้ เทพแม่มดได้เอาจริงแล้ว

ลงมือก็ใช้ท่ามไม้ตายเลย

ฟู่!

ร่างของเทพแม่มดปรากฏขึ้นต่อหน้าเยี่ยชิว เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ และมือทั้งสองข้างตบไปทางเยี่ยชิว

หากฝ่ามือนี้ตบโดนหัวของเยี่ยชิวจะต้องบดขยี้เป็นเนื้อแน่ๆ

เยี่ยชิว ต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของปรมาจารย์คนที่สองในอันดับเทพ เขาไม่ได้หลบ เขากำหมัดสองมือ ทุบมันไปทั้งสองด้าน

บูม!

บูม!

หมัดของเยี่ยชิว ชนกับฝ่ามือของเทพแม่มด ทำให้เกิดเสียงโลหะดังขึ้นสองครั้ง

"เอ่ะ"

เทพแม่มดส่งเสียงอุทานด้วยความประหลาดใจออกมา และในสายตาของปรากฎความประหลาดใจขึ้น

“ดูไม่ออกเลยนะ อายุแค่นี้ แต่แรงเยอะมาก ไอ่ลาหัวโล้นวัดเทียนหลงได้สอนจินกังไม่สลายของพระพุทธให้แกแล้วงั้นเหรอ?”

เทพแม่มดยังคงคิดว่าเยี่ยชิวเป็นลูกศิษย์ของพระคงเจี้ยน

เยี่ยชิวตะคอกอย่างเย็นชาว่า: "พระคงเจี้ยนเป็นพระที่มีชื่อเสียง จะไม่ยอมให้แกมาว่าได้"

“แล้วก็แกไม่ได้กินข้าวมาเหรอ? มือไม่มีแรงเหรอ”

“ไอ่แก่ ตายไปเถอะ แกิยู่ต่อก็เปลืองอากาศเบาๆ”

ทันทีที่ เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็สังเกตเห็นว่าฝ่ามือของเทพแม่มดนั้นมีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น และพลังงานภายในอันสง่างามก็กดเข้ามาหาเขาราวกับคลื่นทะเล

แขนของเยี่ยชิวค่อยๆงอ

เทพแม่มดเปิดปากของเขาเผยให้เห็นฟันสีดำทั้งปากของเขา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ไอ่หนู แกบอกว่ามือฉันไม่มีแรงไม่ใช่เหรอ? ให้ฉันดูหน่อยสิว่าแกจะรั้งฉันไว้ได้นานแค่ไหนกัน"

ในช่วงเวลาสำคัญ

ทันใดนั้น เยี่ยชิว ก็ถุยน้ำลายใส่เทพแม่มด และด่า: "ไอ่แก แกไม่ได้แปรงฟันมานานแค่ไหนแล้ว? ลมหายใจของแกเหม็นมาก ฉันแทบจะสลบ"

เทพแม่มดอยู่ในถ้ำนี้มานานหลายทสิบปีและไม่ได้ออกไปไหนแล้วสิบกว่าปี แน่นอนว่าต้องไม่เคยแปรงฟัน

แต่ เมื่อได้เยี่ยชิวถามคำถามนี้แล้ว เทพแม่มดก็รู้สึกว่าเยี่ยชิวกำลังทำลายความภาคภูมิใจในตนเอง

“ไปลงนรกซะ!” เทพแม่มดเพิ่มพลังบนฝ่ามือของเขาอีกครั้ง

“ติ้ง!”

เสียงดาบดังขึ้น

เจตนาดาบสามสิบหกด้ามที่มีความยาวมากกว่าหนึ่งเมตรก็ปรากฏขึ้นข้างๆ เยี่ยชิว

แม้ว่าเขาจะกำหมัดเพื่อสกัดกั้นฝ่ามือของเทพแม่มดทั้งสองข่างอยู่ แต่มันก็ไม่ส่งผลต่อการใช้วิชาฆ่าทั้งเป็นของเขา

เทพแม่มดพูดอย่างเหยียดหยามว่า: "มันไม่มีประโยชน์หรอก แกเคยลองมาหลายครั้งแล้วนิ วิธีนี้ไม่สามารถทำร้ายฉันได้"

เยี่ยชิวไม่เชื่อ

"ตัด!"

เขาตะโกนเสียงดัง และเจตนาดาบสามสิบหกก็ควบแน่นเป็นพลังงานกระบี่ฟันตรงไปยังทางเทพแม่มด

เยี่ยชิวคิดว่าเทพแม่มดจะดึงฝ่ามือของเขากลับเพื่อสกัดกั้นเจตนาของดาบ แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือเทพแม่มดไม่ทำอะไรเลย และปล่อยให้เจตนาดาบตกลงที่หัวของเขา

"ติ้ง!"

ดาบฟาดไปที่ศีรษะของเทพแม่มด และก็มีประกายไฟยาวปรากฏขึ้น

เทพแม่มดไม่เป็นอะไร

เชี้ย หัวไอ่แก่นี้ทำมาจากเหล็กเหรอ?

เทพแม่มดโกรธมาก เขาไล่ตามไม่หยุด และก้าวลงมาจากที่สูงด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว

แม้ว่าเขาจะดูมีรูปร่างเตี้ย แต่ความแข็งแกร่งที่เขาระเบิดออกมาในเวลานี้ช่างน่ากลัวมากๆ

"บูม!"

เทพแม่มดเหยียบขยี้อาคารริมผาด้วยขาของเขา

ในใจเยี่ยชิวตกใจ จึงรีบหลบไปข้างๆละวิ่งไปที่สนามต่อ

“แกหนีไม่พ้นเหรอ ทิ้งซูรั่วกยิงไว้สัก”

เทพแม่มดตามด้วยการเตะออกไป เตะไม่โดนเยี่ยชิว ฝ่าเท้ากระแทกไปบนพื้น

คลิ๊ก!

รอยแตกปรากฏขึ้นบนพื้น แผ่ออกไปทุกทิศทุกทาง มีความยาวมากกว่าสิบเมตร

ร่างของเทพแม่มดไล่ตามเยี่ยชิว ราวกับลูกธนูที่ถูกยิงออกมา และตบเสื้อกั๊กของเยี่ยชิวด้วยฝ่ามือที่เหี่ยวเฉาของเขา

เยี่ยชิวกัดฟัน เปลี่ยนตำแหน่ง แล้วรีบวิ่งออกไป

เทพแม่มดเหวี่ยงฝ่ามือออกจากอากาศ และพลังมหาศาลก็ระเบิดกลางอากาศ ทำให้เกิดเสียงคำรามราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง จนทำให้เยี่ยชิวกระแทกออกไป

เมื่อร่างเยี่ยชิวกำลังจะกระแทกลงพื้น เขาก็หันหลังอย่างแรงและปล่อยให้หลังของเขากระแทกพื้น

เพราะเขาได้อุ้มซูลั่วหยิงไว้ในอ้อมแขน ถ้าเขาไม่ปล่อยให้หลังของเขากระแทกพื้น ซูลั่วหยิงก็จะกระแทกพื้นก่อน

ซูลั่วหยิงไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ หากเธอล้มลงเช่นนี้ เธออาจได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิตก็ได้

เมื่อแผ่นหลังของเยี่ยชิว กระแทกพื้นแล้วเขาก็ไถลห่างออกไปหลายสิบเมตรจนไปถึงข้างตรงหน้าของฉีหลินและคนอื่นๆเขาพึ่งจะทรงตัวได้

ทันใดนั้น เลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของเยี่ยชิว

"คุณ——"

ขณะที่ซูลั่วหยิงกำลังจะพูด เธอก็ได้ยินเยี่ยชิวตะโกนบอกฉีหลินว่า: "เอาเสื้อให้ฉันตัวหนึ่ว"

ฉีหลินรีบถอดเสื้อคลุมจากสาวกหลงเหมินที่อยู่ข้างๆออกมาตัวหนึ่งแล้วโยนให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวสวมเสื้อคลุมให้กับซูลั่วหยิง

การกระทำเล็กๆ น้อยๆ นี้ทำให้หัวใจของซูลั่วหยิงรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา และดวงตาของเธอที่มองไปที่เยี่ยชิวก็อ่อนโยนขึ้นมาก

"ดูแลเธอให้ดี"

เยี่ยชิว บอกกับซูเสี่ยวเสี่ยว จากนั้นหันกลับไปและเผชิญหน้ากับเทพแม่มดโดยตรง