วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 894

เมื่อ เยี่ยชิวเห็นฝ่ามือของเทพแม่มด กำลังมาหาเขา ความคิดแรกของเขาคือใช้วิชาหารหายตัวหลบมันออกไป

แต่ในเวลานี้เอง ก็มีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

"บูม!"

เสียงปืนดังขึ้น

หลงเยี่ยยิงออกมาแล้ว

กระสุนพุ่งเข้าหาเทพแม่มดอย่างรวดเร็ว

เทพเจ้าแม่มดหันฝ่ามือของเขาเดิมที่จะตบเยี่ยชิว และคว้ากระสุนปืนไว้ในมือของเขา เขาเหลือบมองไปในทิศทางของหลงเยี่ยและตะคอกอย่างเย็นชาว่า: "ถ้าปรมาจารย์อันดับเทพสามารถถูกกระสุนทำร้ายได้ งั้นยังจะเป็นแรมาจารย์อันดับเทพได้ไงอีก?”

พอพูดจบ

เทพแม่มดกำลังจะบดขยี้กระสุน แต่ทันใดนั้นก็มีเสียง "บูม" ดังขึ้น และกระสุนก็ระเบิด

"อ๊า……"

เทพแม่มดกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และมือขวาของเขาถูกระเบิดเป็นชิ้น ๆ

โดยโอกาสนี้

เยี่ยชิว ใช้ดาบฟันไปที่ศีรษะของเทพแม่มด

วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่หนึ่ง!

ตอนที่เทพแม่มดอยู่ในถ้ำก่อนหน้านี้ เขาได้เห็นความแข็งแกร่งของวิชาดาบอักษรหญ้าแล้ว เขาไม่กล้าต้านทานมันโดยตรงและรีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวก็ฟันไปอีกครั้ง

วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สอง

บูม!

พลังงานดาบกระจายทั่วไป

ดาบของเยี่ยชิวฟันลงบนไหล่ของเทพแม่มด และด้วยดาบจักรพรรดิฉีเซียวที่คมกริบพร้อมกับเสียง "ตูม" แขนขวาของเทพแม่มดก็ถูกตัดออกตั้งแต่ไหล่ และก็มีเลือดกระเด็นออกมา

"อ๊า……"

เสียงกรีดร้องอีกครั้งได้ออกมาจากปากของเทพแม่มด

ขณะที่แกได้รับบาดเจ็บอยู่ ฉันก็จะฆ่าแกทิ้ง!

เยี่ยชิว รีบวิ่งไปข้างหน้าและโจมตี เทพแม่มดด้วยดาบคมๆ ไปบนหัวของเขา เขาต้องการใช้โอกาสนี้ฆ่าเทพแม่มดทิ้งอย่างสมบูรณ์

"ไปให้ไกล!"

ด้วยความโกรธ เทพแม่มดจึงกำหมัดด้วยมือซ้ายและทำให้ดาบจักรพรรดิกระเด็นออกมา

"ติ๊ง!"

ด้วยความเสียงดัง

เยี่ยชิว รู้สึกถึงพลังอันท่วมท้นที่กำลังพ่นมาที่เขา ดาบจักรพรรดิกระเด็นออกมาจากมือของเขาและร่างของเขาก็บินออกในแนวนอนทันที

“ไอ้สารเลว แกสามควรตาย!”

เทพแม่มดโกรธมากจนที่สุด เขาไล่ล่าเยี่ยชิวต่อโดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บของเขา

ปัง

ทันทีที่ร่างของเยี่ยชิวตกลงกับบนพื้น เท้าของเทพแม่มดก็ก้าวลงมาจากอากาศ

แรงนั้นแข็งแกร่งและกดดัน

ถ้าเท้านี้เหยียบโดนเยี่ยชิว เยี่ยชิวจะไม่ตายก็พิการไปได้

เยี่ยชิว กลิ้งตัวลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว

เทพแม่มดเหยียบลงไปบนพื้น และด้วยเสียง "ปัง" หลุมลึกก็ปรากฎขึ้นบนพื้นดิน และฝุ่นก็ปลิวไปในอากาศ

เยี่ยชิว อยู่ห่างจากนี้ไม่ไกล ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากพื้นดทพแม่มด ก็เตะไปที่เยี่ยชิว อีกครั้ง

เยี่ยชิว กลิ้งที่พื้นอีกสองสามครั้ง จากนั้นกฌลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนปลาคาร์พ

คาดไม่ถึงว่า

ทันทีที่เขาลุกขึ้น ความกดดันที่ทำให้หัวใจหยุดเต้นก็กระทบมาบนใบหน้าของเขา

เยี่ยชิว เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเทพแม่มดควบแน่นพลังชี่แท้เก้าวิถีไว้ในฝ่ามือซ้ายของเขาแล้วตบมันลงมา

ฝ่ามือนี้เปรียบเสมือนภูเขาที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

มันสายเกินไปแล้วที่เยี่ยชิวจะหลบถอย ก่อนที่ฝ่ามือของเทพแม่มดจะตกลงมาที่เขา เขาก็ถูกพลังชี่แท้โดยกำเนิดกระแทกออกไปก่อน

"พัฟ!"

เยี่ยชิวกระอักเลือดออกท่เต็มปากแล้วบินไปข้างหลังไปกว่าสิบเมตร เขาถอนหายใจยาว ความแข็งแกร่งนั้นแตกต่างกันเกินไป หากเขาต่อสู้เช่นนี้ต่อไป เขาจะไม่สามารถเข้าใกล้เทพแม่มดได้เลยโดยซ้ำ

"ไอ่หนู ไปตายสักเถอะ!"

เสียงของเทพแม่มดดังขึ้นในอากาศ

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองและเห็นเทพแม่มดตกลงมาจากท้องฟ้า ฝ่ามือที่เหี่ยวเฉาของเขากดลงมาราวกับเมฆดำ

ปังปังปัง!

พลังบนฝ่ามือของเทพแม่มดนั้นแข็งแกร่งเกินไป ยังไม่ทันตบลงมาอากาศก็ทนไม่ไหวจนส่งเสียงปังๆออกมาอย่างต่อเนื่องแล้ว

สีหน้าของเยี่ยชิว เปลี่ยนไปอย่างมาก

"อ๊า……"

เทพแม่มดกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ในเวลานี้เอง สายฟ้าจากท้องฟ้าอีกสี่ลูกตกลงบนหัวของเทพแม่มด ทำให้เขากระเด็นออกไป

เยี่ยชิวปีนออกจากหลุมอย่างรวดเร็ว คว้าดาบจักรพรรดิ และรีบพ่นไปหาเทพแม่มด

แต่ว่าเขายังคงประเมินความแข็งแกร่งของเทพแม่มดต่ำไป

หลังจากที่เทพแม่มดถูกโจมตีด้วย คาถาห้าสายฟ้าแล้ว นอกเหนือจากผมและร่างกายของเขาที่ถูกเผาเป็นสีดำแล้วเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอื่น ๆ เลย นอกจากนี้เขายังยื่นมือใหญ่ของเขาออกมาและคว้าดาบจักรพรรดิไว้

“แกทำให้ฉันหงุดหงิดได้สำเร็จแล้ว อ๊า——”

เทพแม่มดคำราม และทันใดนั้น พลังเลือดจำนวนมหาศาลก็ถูกปล่อยออกมาจากร่างกายของเขา ในเวลาเดียวกัน ดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดงเต็มไปด้วยแสงที่กระหายเลือด

ถึงขั้นถึงแท้แต่ผมของเทพแม่มดก็ยังเปลี่ยนเป็นสีแดง และรากก็ตั้งขึ้นราวกับไฟที่กำลังลุกไหม้

เทพแม่มดเป็นเหมือนกับปีศาจที่กระหายเลือด ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

ถังเฟยและคนอื่น ๆ อึ้งเมื่อเห็นฉากนี้

“นี่คือไพ่ตายของเทพแม่มดงั้นเหรอ?”

“นี่เป็นวิชาประเภทไหนกัน?”

“ทำไมมันช่างน่ากลัวจัง”

“นี่คือวิชากระหายเลือด” เสียงของซูลั่วหยิงดังขึ้นและเธอก็กล่าวว่า: “เมื่อก่อนที่เทพแม่มดเคยฝึกผิดท่าแล้ว เขาจำเป็นต้องดื่มเลือดมนุษย์เพื่อรักษาอาการของเขาให้คงที่ เมื่อเวลาผ่านไป เทพแม่มดก็ได้สร้างวิชาของเขาขึ้นมาเอง "

“ฉันเคยได้ยินจากผู้เฒ่าในนิกายว่าวิชาของเทพแม่มดนั้นทรงพลังมาก หากฝึกฝนมันจนสูงสุด ในโลกนี้ก็ไม่มีใครสู้ได้อีก”

"เขา……"

ดวงตาของซูลั่วหยิงจ้องไปที่เยี่บชิว ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความกังวลอย่างสุดซึ้ง และเธอก็กระซิบว่า: "ฉันหวังว่านายน้อยเยี่ยจะหยุดเขาได้"

เยี่ยชิวยืนอยู่ตรงข้ามกับเทพแม่มด และรู้สึกถึงอุณหภูมิร้อนที่มาจากร่างกายของอีกฝั่ง ทำให้ผิวของเขาดูเหมือนถูกย่างบนถ่านร้อน ๆ

เพี้ยะ!

เทพแม่มดตบดาบจักรพรรดิบินออกไป จากนั้นจึงเข้าโจมตีเยี่ยชิวด้วยฝ่ามือ

ทันใดนั้น เปลวไฟสีแดงก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือของเทพแม่มด กลายเป็นดาบเพลิง และฟันไปทางเยี่ยชิว

เยี่ยชิว รีบวิ่งออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงมันทันที

แต่คาดไม่ถึงว่าเทพแม่มดจะโจมตีฝ่ามือออกมาเสิบกว่าครั้งอย่างต่อเนื่อง และในทันใดนั้นเยี่ยชิว ก็ถูกล้อมรอบด้วยดาบเพลิงสิบกว่าเล่ม

เทพแม่มดไม่ต้องการให้เยี่ยชิวมีชีวิตรอดใดๆ จากนั้นเขาจึงลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า พลังชี่แท้เก้าวิถีรวมตัวกันอยู่ในฝ่ามือของเขา และนิ้วทั้งห้าของเขาก็เหมือนกับตะขอเหล็กที่คว้าหนังศีรษะของเยี่ยชิว

เยี่ยชิว ถูกล้อมรอบด้วยดาบเพลิงหลายสิบเล่มและถูกโจมตีโดยเทพแม่มดที่อยู่เหนือหัวของเขา เขาตกอยู่ในภาวะชะงักงันทันที