วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 895

เยี่ยชิวตกอยู่ในสถานการณ์ทางตัน ตกอยู่ในอัตราย

หลงเยี่ยยิงออกมาอย่างเด็ดขาด

บูม!

บูม! บูม……

หลงเยี่ยยิงออกมาหลายนัดติดต่อกัน และกระสุนก็พุ่งเข้าหาเทพแม่มด

คราวนี้ เทพแม่มดกำลังโกรธิยู่ ก่อนที่กระสุนจะเข้ามาใกล้เขา เขาก็เหวี่ยงฝ่ามือออกจากอากาศและกระแทกกระสุนออกไป ทำให้กระสุนระเบิดในอากาศ ก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้เขาได้ก่อนด้วยซ้ำ

ต่อมา

นิ้วมือซ้ายที่เหมือนตะขอทั้งห้าของเทพแม่มดยังคงจับหนังศีรษะของเยี่ยชิวอยู่ ในเวลาเดียวกัน ดาบเพลิงไฟจำนวนสิบกว่าเล่มก็เข้ามาใกล้ เยี่ยชิว อย่างรวดเร็ว

ในช่วงเวลาวิกฤติ

เยี่ยชิว ใช้วิชาหารหายตัวและดำดิ่งลงไปในดิน หายไปอย่างไร้ร่องรอย

คนไปไหนแล้ว?

เทพแม่มดไม่เพียงแต่แปลกใจเล็กน้อย แม้แต่ถังเฟยและคนอื่น ๆ ก็ตกใจเช่นกัน

เยี่ยชิวไปไหน?

ทำไมถึงหายตัวไป?

หลังจากนั้นไม่นาน

เยี่ยชิว ก็โผล่ออกมาจากดินอีกครั้งและปรากฏตัวขึ้นมาในระยะห่างห้าสิบเมตร

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเยี่ยชิวภึงยังมุดดินได้อีกเหรอ?” ถังเฟยสับสน

ฉีหลินกล่าวว่า: "เยี่ยชิวใช้วิชาหารหายตัว"

วิชาหารหายตัว?

ถังเฟยตกตะลึง

ในเวลานี้ เสียงของเทพแม่มดดังขึ้น: "ดูไม่ออกเลยนะว่าแกยังเป็นวิชาหารหายตัวได้อีกด้วย น่าเสียดายที่พลังยุทธ์ของแกมันอ่อนแอเกินไป และแกกฌไม่สามารถใช้พลังที่แท้จริงของวิชาหารหายตัว"

“หยุดต่อต้านแล้วไปตายสักดีๆเถอะนะ!”

เทพแม่มดโบกมือของเขา และในทันใดนั้น ดาบเพลิงสิบกว่าเล่มก็เข้าโจมตีเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่ดาบเพลิงไฟจะเข้ามาใกล้ เยี่ยชิว ก็รู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่พุ่งเข้ามาที่ใบหน้าของเขา และผิวหนังของเขาก็ไหม้

เยี่ยชิว ไม่ลังเลอะไร และใช้วิชาหารหายตัวต่อ โดยมุดลงไปในดิน

ดวงตาของเทพแม่มดเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเขาก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่หัวของ เยี่ยชิว โผล่ขึ้นมาจากดิน เขาก็เห็นเทพแม่มดยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เชี้ย!

เยี่ยชิว สะดุ้งและมุดหัวลงไปในดินอีกครั้ง เมื่อหัวของเขาโผล่ขึ้นมาจากดินอีกครั้ง เขาก็พบว่าเทพแม่มดก็ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเขา

แย่แล้ว!

เยี่ยชิวตกตะลึง เขาตระหนักได้ว่าเทพแม่มด ดูเหมือนจะสามารถติดตามออร่าของเขาได้

นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ดีมากนัก

เดิมทีเยี่ยชิว ต้องการใช้ วิชาหารหายตัวเพื่อถ่วงเวลากับเทพแม่มด ทำให้กำลังของเทพแม่มดลดลง ตอนนี้ดูเหมือนว่าแผนนี้จะล้มเหลวไปสักแล้ว

“ให้ตายเถอะ ฉันอยากดูสิว่า ไอ่แก่นี้จะสามารถตามกาเขาได้อีกหรือเปล่า?”

เยี่ยชิว ใช้วิชาหารหายตัวของเขาจนสุดขีด และทันใดนั้นก็ปรากฏตัวห่างออกไปสองร้อยเมตร

แต่แล้ว สถานการณ์ยังคงเหมือนเดิม

ทันทีที่เขาโผล่ออกมาจากดิน เขาก็เห็นเทพแม่มดยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของเขา

สีหน้าของเยี่ยชิวนั้นน่าเกลียดมาก

เขาคาดไม่ถึงว่าเขานั้นได้ใช้วิชาหารหายตัวมาถึงขนาดนี้แล้ว เทพแม่มดก็ยังสามารถตรวจจับออร่าของเขาได้

ทำอย่างไงดี?

สีหน้าของเยี่ยชิวนั้นน่าเกลียดมาก

ในขณะนี้เอง เทพแม่มดกดฝ่ามือลง

เยี่ยชิว ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้วิชาหารหายตัวพื่อหลบหนี

“ในเมื่อเแกชอบซ่อนตัวอยู่ใต้ดิน ก็อยู่ในดินไปตลอดเลยละกัน!” เทพแม่มดปรากฏตัวขึ้นในอากาศในก้าวเดียว จากนั้นก็โบกมือ และดาบเพลิงก็ฟาดลงไปที่พื้น

"บูม!"

บนพื้นระเบิดอกเป็นหลุม

ทุกคนตกใจมาก

วิชาของเทพแม่มดนี้มีพลังมากกว่าการระเบิดของระเบิดมือสักอีก มันช่างน่ากลัวเกินไป

ถังเฟยและคนอื่น ๆ ถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว

แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

จากนั้นเทพแม่มดก็โบกมือ ดาบเพลิงไฟสิบกว่าเล่ม๔ูกปล่อยออกมาติดต่อกันด้วยพลังมหาศาล ระเบิดหลุมลึกจำนวนนับไม่ถ้วนบนสนามขึ้นมา

มีเสียงทุ้มลึก

ดาบของจักรพรรดิหลุดออกจากมือ และเยี่ยชิวก็กระเด็นออกไป

เทพแม่มดมีเจตนาฆ่าอยู่ในใจของเขาแล้ว และเขาก็ไล่ตามออกไป ฝ่ามือของเขาปล่อยแรงกดดันที่ทำให้คนใจสั่นไหวราวกับว่ามีภูเขาที่พังทลายลงมา

"เพี้ยะ!"

เยี่ยชิว ถูกกระแทกออกไปอีกครั้ง และก็มีเลือดเต็มคำพุ่งออกมาจากปากของเขา

ในขณะที่เยี่ยชิวกระเด็นออกไป เทพแม่มดดูเหมือนกับว่าวาปได้ ทันใดนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังเยี่ยชิวและฟันไหล่ของเยี่ยชิวด้วยมีดฝ่ามือ

คลิ๊ก!

กระดูกไหล่หัก

ขณะที่ร่างของเยี่ยชิวตกลงมาจากอากาศสู่พื้น เขาก็ถูกเทพแม่มดเจะออกไปอีกครั้ง

ปัง

เยี่ยชิวล้มลงไปตรงหน้าของถังเฟยและคนอื่น ๆ โดยอาเจียนเลือดออกจากปากของเขา

“เยี่บชิว!” ถังเฟยรีบวิ่งไปพยุงเยี่ยชิวลุกขึ้นแล้วพูดว่า "หยุดสู้ตายกับไอ่แก่นั้นอีกเลย เราเข้าโจมตีพร้อมกัน"

หานหลงก็กล่าวต่อว่า: "หัวหน้า ฉันไม่เชื่อว่าพวกเราเข้าโจมตีพร้อมกันแล้วยังฆ่าแกไม่ได้อีก?"

เจ้าหู่กล่าวว่า: "ผู้นำ ออกคำสั่งเถอะ! พวกเราสาวกหลงเหมินจะไม่ถอยออกไปสักก้าว!"

ฉีหลินกล่าวว่า "แย่ที่สุดก็แค่ตายพร้อมกัน!"

ทุกคนดูออกแล้วว่าการสู้กับเทพแม่มดแบบตัวต่อตัวนั้นเยี่ยชิวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเทพแม่มดเลย ถ้ายังฟื้นสู้กันแบบนี้ต่อไป เยี่ยชิวต้องตายแน่

ซูลั่วหยิง และ ซูเสี่ยวเสี่ยว ไม่เคยละสายตาจากเยี่ยชิวตั้งแต่ที่การต่อสู้ระหว่างเยี่ยชิวกับเทพแม่มดเริ่มขึ้น เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก ทั้งคู่จึงมีความกังวลอย่างสุดซึ้งในดวงตาของพวกเธอ

อย่างไรก็ตามพวกเขาเป็นเพียงผู้หญิงและไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนัก

“พี่สาว ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?” ซูเสี่ยวเสี่ยวกังวลมากจนแทบจะร้องไห้ออกมา

ซูลั่วหยิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรวบรวมความกล้า เดินไปหาเยี่ยชิวแล้วพูดเบาๆ: "ให้ฉันช่วยช่วยคุณรักษาบาดแผลไหม?"

“ไม่เป็นไร” เยี่ยชิวปฏิเสธ

ในเวลานี้ เทพแม่มดจะไม่ให้โอกาสเขาได้รักษาบาดแผลหรอก

เยี่ยชิวยืนขึ้นและพูดกับทุกคนว่า: "อยู่ห่างๆ ไว้ จำไว้ว่าเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นใครก็ไม่ต้องออกมือ"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หันหลังกลับและเดินไปหาเทพแม่มด

เขาตัดสินใจที่จะเสี่ยงชีวิตเข้าสู้เพื่อให้ทุกคนรอด!