วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 920

เมื่อเผชิญกับคําถามของเยี่ยชิว อมตะชางเหม่ยหัวเราะเฮ่ๆสองครั้ง และไม่ได้ตอบ

เยี่ยชิวรู้สึกโกรธในใจ เขารู้ว่าไอ้เเก่นี้อยากใช้โอกาสนี้ขอผลประโยชน์

“เสนอราคามาเถอะ!”เยี่ยชิวบอก

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า“ขายยันต์ดาบให้นายเเล้วสิบแผ่น ในมือฉันมีสามร้อยล้านเเล้ว ไม่ขาดเงิน”

“แล้วนายต้องการอะไร?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยยิ้ม“ฉันไม่ต้องการอะไรเลย”

ทวดมึงสิ

เยี่ยชิวแทบอดไม่ไหวที่จะตบหน้าไอ้เเก่นี้

อมตะชางเหม่ยพูดต่อ“ ฉันมีเงื่อนไขเดียว การเดินทางไปภาคตะวันออกเฉียงเหนือครั้งนี้ นายต้องเชื่อฟังคําสั่งของฉันทุกเรื่อง มิฉะนั้น อย่าคิดว่าฉันจะบอกวิธีการรักษาซูลั่วยิงให้นาย”

เยี่ยชิวมองไปที่อมตะชางเหม่ย เขาเห็นว่า ในตาของไอ้เเก่นี้เต็มไปด้วยไหวพริบ

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็ตระหนักถึงว่า จุดประสงค์ที่อมตะชางเหม่ยไปภูเขาฉางไป๋ ไม่ใช่เพื่อช่วยเขาหายาอายุวัฒนะพันปี แต่มีจุดประสงค์อื่น

จุดประสงค์งนี้คืออะไร?

เยี่ยชิวถามความสงสัยในใจของเขาออกมา“นายจะไปทำอะไรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า“จะไปทำอะไรได้ ก็เพื่อช่วยนายหายาอายุวัฒนะอายุพันปีไง”

เยี่ยชิวไม่เชื่อคำโกหกของอมตะชางเหม่ยเลย และพูดด้วยใบหน้าเย็นชา“ ถ้านายไม่บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงที่นายจะไปภาคตะวันออกเฉียงเหนือ งั้นฉันไม่ไปแล้ว”

อาตะชางเหม่ยคุกคามเขา“ไอ้เด็กเปรต ถ้านายไม่ไปภาคตะวันออกเฉียงเหนือ งั้นนายอย่าหวังยาอายุวัฒนะพันปีเลย”

“ฉันไปหาเองได้ ”เยี่ยชิวกล่าวว่“หลงเหมินมีลูกศิษย์หนึ่งเเสนคน ฉันไม่เชื่อเลย คนเยอะขนาดนี้ยังจะหายาอายุวัฒนะอายุพันปีไม่ได้สักต้น”

“พอเถอะ ถ้าลูกศิษย์ของหลงเหมินหายาอายุวัฒนะพันปีเจอ นายยังจะต้องถามฉันอีก?อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า“บอกความจริงให้นาย ครั้งนี้ที่ฉันจะไปภาคตะวันออกเฉียงเหนือเพื่อจะทำาเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่ง”

“หากเรื่องสําเร็จ ความรุ่งโรจน์ของภูเขาหลงหูของเรากำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้”

“แน่นอนเเล้ว ฉันก็จะช่วยนายหายาอายุวัฒนะพันปีด้วย ”

“พวกเราร่วมมือกัน เอาสิ่งที่ตนเองต้องการ ยังไงก็ตาม ยังไงนายก็ไม่เสียเปรียบ แม้ว่าจะหายาอายุวัฒนะพันปีไม่เจอ รอการเดินทางไปภาคตะวันออกเฉียงเหนือสิ้นสุดลง ฉันจะบอกวิธีรักษาซูลั่วยิงให้นาย”

เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา“ เรื่องที่ฟังไม่เข้าหูพูดก่อน ถ้านายกล้าโกหกฉัน ถึงตอนนั้นฉันจะสับนายทิ้ง”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะและพูดว่า“ไว้ใจได้เลย ฉันคำาไหนคํานนั้นมาโดยตลอด ฉันจะโกหกนายได้ไง”

เยี่ยชิวปล่อยเบรก และรถยังคงขับไปข้างหน้า

ผ่านไปครู่หนึ่ง

“หยุด!”อมตะชางเหม่ยตะโกนเรียกทันที

เยี่ยชิวยอดรถข้างทาง

“ไอ้เด็กเปรต ออกเดินทางพรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้า เออใช่ ช่วยฉันจองตั๋วเครื่องบินใบหนึ่ง หลังจากอมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็ผลักประตูรถออกแล้วโดดลงไป

ไอ้เเก่ที่ไร้ยางอาย เพิ่งได้สามร้อยล้านจากฉันไป แล้วยังให้ฉันช่วยจองตั๋วเครื่องบินอีก ไร้ยางอาย!

เยี่ยชิวแอบด่า หันหน้าไปมอง และเห็นว่าอมตะชางเหม่ยเข้าไปในร้านนวดเท้า

ทันใดนั้น สีหน้าของเยี่ยชิวก็ดําราวกับก้นหม้อ

“ไอ้เเก่ที่ไม่ให้เกียรติตนเอง ฮึ”

เยี่ยชิวฮึอย่างเย็นชา แล้วตัดสินใจไปหาหลินจินจื้อ

เดิมทีเขาอยากใช้โอกาสที่กลับมาครั้งนี้ มีช่วงเวลาที่ดีกับหลินจิงจื้อ ไป๋ปิงและผลฉินหวั่น ใครจะรู้ ว่าอมตะชางเหม่ยมาเร็วขนาดนี้

พรุ่งนี้ก็จะไปแล้ว คนอื่นเยี่ยชิวไม่มีเวลาไปพบเเล้ว แต่หลินจิงจื้อเขายังคงต้องไปดู

เยี่ยชิวสามารถประสบความสําเร็จในวันนี้ โชคดีที่มีหลินจิงจื้อ ถ้าไม่ใช่เพราะหลินจิงจื้อ เขาก็คงไม่มีวันนี้

อีกทั้งเเล้ว เขาก็คิดถึงหลินจิงจื้ออยู่ด้วย

เยี่ยชิวจอดรถไว้ชั้นล่างในบริษัทของหลินจิงจื้อ แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องโถง

ใบหน้าของชายวัยกลางคนเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เขาเป็นนักธุรกิจจากที่อื่น เขามาถึงเจียงโจวเป็นครั้งแรก และเห็นหลินจิงจื้อในงานเลี้ยงอาหารค่ําเมื่อวานนี้ และตื่นตะลึงทันทีกับความงามและรูปร่างของหลินจิงจื้อ ดังนั้นเขาจึงมีความคิดที่จะตามจีบหลินจิงจื้อ วันนี้ก็เลยมาถึงที่นี่

หากเขาเป็นชาวเจียงโจว แม้ว่าจะยืมความกล้าหมื่นให้เขา เขาก็จะไม่กล้าตามจีบหลินจิงจื้อ

เพราะ คนที่มีหัวมีหน้าในเจียงโจวรู้กันหมดว่า ใครจะไม่รู้ว่าหลินจิงจื้อเป็นผู้หญิงของเยี่ยชิว

หลังจากความผิดหวังแล้ว ในใจชายวัยกลางคนก็โกรธสุดๆ

“ดอกไม้สดปักบนขี้วัว ชายเเมงดา!”

ชายวัยกลางคนหยิบดอกกุหลาบไว้ แล้วเดินจากไปอย่างโกรธ

รอเขาไปไกลเเล้ว หญิงสาวที่แผนกต้อนรับก็กรนอย่างเย็นชา“อะไรไม่รู้ หน้าตาขี้เหร่มาก ยังอยากตามจีบคุณหลิน คางคกอยากกินเนื้อห่านฟ้าจริงๆ”

......

เยี่ยชิวขึ้นลิฟต์ มาถึงหน้าประตูห้องสํานักงานของหลินจินจื้อ

เขากําลังจะยกมือขึ้นเคาะประตู

“ติ้ง!”

โทรศัพท์ได้รับข้อความวีแชทเข้ามา

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดดู เเล้วเห็นว่าข้อความนั้นถูกส่งโดยหลินจิงจื้อ

หลินจิงจื้อ “ฉันได้ยินไป๋ปิงบอกว่า นายกลับมาแล้วเหรอ?”

เยี่ยชิวตอบว่า“อืม”

“นายอยู่ไหน?” หลินจิงจื้อถามเสร็จ แล้วส่งข้อความไปอีก“สามี รีบมาหาฉัน วันนี้ร่างกายฉันไม่สบายมาก”

เยี่ยชิวตกใจ นึกว่าหลินจิงจื้อป่วย เขาจึงรีบถามว่า “พี่หลิน เธอเป็นอะไร?”

หลินจิงจื้อตอบว่า“รีบมา ฉันอยากเอา”