วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 936

หลังจากที่ประตูหินเปิดออก ห้องก็สว่างไสว

สุสานห้องที่สามมีขนาดค่อนข้างใหญ่

ผนังประดับประดาด้วยตะเกียงที่ลุกอยู่ตลอดเวลา เปลวไฟส่องสว่างอย่างเจิดจ้า

ไม่ชัดเจนว่า พวกมันเผาไหม้มานานแค่ไหน

“ที่นี่ดูเหมือนห้องโถงอนุสรณ์” ลุงโส่วซานกล่าว

“มั่นใจหน่อย ลบคำว่าดูเหมือนออกซะ แล้วนี่คือห้องโถงอนุสรณ์” อมตะชางเหม่ยกล่าว “เราลองเข้าไปดูกัน”

จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไป

ไม่นานนัก พวกเขาก็เห็นโต๊ะยาววางอยู่หน้ากำแพงด้านตะวันออก

บนโต๊ะมีแผ่นจารึกอนุสรณ์

จากระยะไกล เยี่ยชิวสามารถมองเห็นตัวอักษรทั้งสี่

“สุสานหลงเอ๋า”

“ผู้อาวุโส ใครคือหลงเอ๋า? คุณรู้จักเขาไหม?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว “ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเขาเลย”

ลุงโส่วซานถามว่า “เป็นชื่อรหัสได้ไหม?”

อมตะชางเหม่ยยกมือขึ้น กำลังจะโจมตีลุงโส่วซาน แต่คราวนี้ลุงโส่วซานเตรียมพร้อมและซ่อนตัวอย่างรวดเร็วด้านหลังถังเฟย

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างเย็นชา “คุณเคยเห็นแผ่นจารึกที่มีชื่อรหัสเขียนอยู่ไหม?”

ลุงโส่วซานโต้กลับว่า “ถึงแม้ฉันจะไม่เห็น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่จริง”

อมตะชางเหม่ยหรี่ตา “คุณหมายถึงอะไร? คุณกล้าเถียงฉัน คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่เหรอ?”

ลุงโส่วซานพึมพำ “ฉันไม่ได้กล้าเถียงคุณ ฉันแค่แสดงความคิดเห็นของฉัน……”

“คุณหุบปาก!” อมตะชางเหม่ยขู่ว่า “ถ้าคุณกล้าพูดอีก ฉันจะฉีกปากคุณเป็นชิ้นๆ”

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็พูดว่า “ผู้อาวุโส คุณคิดว่าเจ้าของสุสานนี้อาจเกี่ยวข้องกับผู้คนจากเมืองต้องห้ามหรือไม่?”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึง

เยี่ยชิวกล่าวต่อ “ฉันจำได้ว่า ผู้คนจากเมืองต้องห้ามก็มีนามสกุลหลงเช่นกัน”

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว “ไม่น่าเป็นไปได้ ผู้คนจากเมืองต้องห้ามอยู่ในปักกิ่ง”

ในขณะนี้ เสียงของถังเฟยดังขึ้น “เยี่ยชิว ดูนั่นสิ”

เยี่ยชิวดูตามนิ้วชี้ของถังเฟย และเห็นคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ในมุมมืด

ชายคนนั้นก้มหัวลง โดยมีผมยาวกระเซิงพาดไหล่ ปิดบังใบหน้าของเขา เขาสวมชุดคลุมสีดำ มือผอมแห้งวางอยู่บนเข่าราวกับกำลังนั่งสมาธิ

ข้างๆเขามีดาบยาวโบราณเล่มหนึ่ง

ดาบนั้นยาวสามฟุต

ทั้งด้ามและฝักประดับด้วยอัญมณี

ลุงโส่วซานก้าวไปข้างหน้าเพื่อมองใกล้ๆ และอุทานว่า “ทำไมถึงมีคนอยู่ที่นี่? เขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว?”

เพี๊ยะ!

อมตะชางเหม่ยตบลุงโส่วซานที่หน้าผาก

“อมตะ ทำไมคุณถึงตีฉันอีก” ลุงโส่วซานถามด้วยความโกรธ

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ฉันอยากจะตีคุณมาก่อน แต่คุณหลบมันได้ ดังนั้นฉันจะชดเชยมันตอนนี้”

ลุงโส่วซาน “……”

“เยี่ยชิว คนนี้ตายแล้วเหรอ?” ถังเฟยถาม

ก่อนที่เยี่ยชิวจะตอบได้ อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เขาตายไปนานแล้ว”

“โอ้?” ถังเฟยดูสับสน “ถ้าเขาตายแล้วทำไมร่างกายของเขาถึงไม่เน่าเปื่อยล่ะ?”

อมตะชางเหม่ยบ่น “ทำไมคุณถึงมีคำถามมากมายขนาดนี้? ฉันไม่ใช่ปราชญ์ผู้รอบรู้ ฉันจะรู้ทุกอย่างได้อย่างไร?”

เยี่ยชิวพูดแทรกขึ้นมาว่า “เขาต้องตายไปแล้ว ฉันไม่รู้สึกถึงพลังชีวิตใด ๆ จากร่างกายของเขาเลย”

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้สึกถึงพลังชีวิตจากชายคนนี้มาก่อน แล้วเขากลับมามีชีวิตอีกครั้งได้อย่างไร?

ผู้ชายคนนี้ทำได้ยังไง?

“อมตะ คุณไม่ได้บอกว่าเขาตายแล้วเหรอ? ได้โปรดช่วยฉันด้วย!” ลุงโส่วซานตื่นตระหนกและตะโกน

“ฮึ่ม ฉันจะฆ่าเลคุณ และไม่มีใครช่วยคุได้ และพวกคุณที่เหลือ จะไม่มีใครรอดในวันนี้”

คนนั้นพูด แล้วเงยหน้าขึ้นมองทันที

ทันใดนั้น ใบหน้าที่แก่ชราก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

เยี่ยชิวและถังเฟยไม่ได้คิดอะไรมาก พวกเขากำลังเตรียมช่วยเหลือลุงโส่วซาน อมตะชางเหม่ยเห็นหน้าของชายชราก็สั่นสะท้านจนถึงแก่นและโพล่งออกมาว่า “หลงซาน!”

หลงซาน?

ท่าทางของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน รู้สึกเหมือนเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ และถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ผู้อาวุโส คุณแน่ใจหรือไม่ว่า จำไม่ผิด?”

“ฉันจำไม่ผิดแน่นอน เขาคือหลงซานจากเมืองต้องห้าม” อมตะชางเหม่ยยืนยัน

เมื่อชายชราได้ยินอมตะชางเหม่ยร้องเรียกชื่อของเขา ดวงตาของเขาก็หรี่ลงและถามว่า “คุณรู้จักฉัน?”

อมตะชางเหม่ยรีบโค้งคำนับและพูดว่า “ท่านผู้อาวุโส ฉันมาจากภูเขาหลงหู่ ชื่อชางเหม่ย ขอแสดงความเคารพท่านซาน”

“ชางเหม่ย ฉันเคยได้ยินชื่อของคุณมาก่อน แต่ฉันถูกแยกตัวอยู่ในเมืองต้องห้ามมาหลายปีแล้ว และแทบไม่มีความเกี่ยวข้องกับภูเขาหลงหู่ของคุณ” หลงซานกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาถามว่า “คนจากภูเขาหลงหู่ของคุณเริ่มปล้นหลุมศพเมื่อไหร่?”

“ท่านซานเข้าใจผิดแล้ว เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อปล้นหลุมศพ” อมตะชางเหม่ยกล่าว

หลงซานตะคอกอย่างเย็นชา “อย่าพยายามหลอกลวงฉัน!”

“ท่านซาน เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อปล้นหลุมศพจริงๆ เรามาที่นี่เพราะว่าหลุมนี้มีเหตุการณ์เกิดขึ้น มีคนเสียชีวิต และมันทำให้วังซาตานตื่นตระหนก วังซาตานขอให้เรามาตรวจสอบ ดังนั้นเราจึงมาที่นี่ด้วยเหตุผลนั้น ” อมตะชางเหม่ยอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ของต้นสนเจ็ดต้นที่อายุร้อยปีที่มีเลือดออก

“ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจคุณผิด”

หลงซานจึงปล่อยลุงโส่วซาน

อมตะชางเหม่ยส่งสัญญาณไปยังเยี่ยชิวด้วยท่าทางบ่งบอกว่าเยี่ยชิวไม่ควรกระทำการโดยประมาท จากนั้นเขาก็ถามว่า “ท่านที่สาม จากสิ่งที่ฉันรู้ คุณได้อยู่อย่างสันโดษในเมืองต้องห้ามมาโดยตลอด คุณมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?”

หลงซานกล่าวว่า “เพราะหลงหลิงแห่งนี้ เป็นสุสานของบรรพบุรุษตระกูลหลงเรา!”