วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 978

“เรื่องนี้ยังไม่จบ?”

หัวใจของเยี่ยต้าเป่าเต้นแรงถามว่า “พี่ พี่หมายถึงอะไร?”

เยี่ยชิวตอบว่า “ลุงสองพูดถูก คุณต้องชดใช้สำหรับการกระทำของคุณ แม้ว่าฉันจะตัดสินใจปล่อยคุณออกจากเบ็ดแล้ว แต่การลงโทษก็ยังจำเป็น”

เยี่ยต้าเป่ารู้ว่าเขาจะไม่ตายและไม่มีอะไรต้องกังวล จึงถามว่า “พี่ พี่ต้องการให้ฉันทำอะไร?”

“พี่ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าพี่จะลงโทษฉันอย่างไร ฉันก็ยอมรับ”

“และฉันสัญญาว่าจะไม่บ่น”

เยี่ยชิวยิ้ม หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออก

อีกสักครู่

รับสายแล้ว

“เยี่ยชิว คุณกำลังมองหาฉันอยู่หรือเปล่า?” เสียงของถังเฟย ดังมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์

“เหล่าถัง ฉันอยากจะแนะนำให้ใครสักคนเข้าค่ายฝึกปีศาจเพื่อการเรียนรู้” เยี่ยชิวกล่าว

วังซาตานมีค่ายฝึกปีศาจสำหรับผู้มาใหม่โดยเฉพาะ โดยรับสมัครเฉพาะผู้ที่มีศักยภาพเท่านั้น เมื่อได้รับการยอมรับแล้ว ผู้มาใหม่จะต้องผ่านการฝึกฝนราวกับนรกเป็นเวลาสามปี

ถังเฟยหัวเราะ “เยี่ยชิว คนที่คุณแนะนำต้องเป็นอัจฉริยะ บอกฉันหน่อยว่าใครคืออัจฉริยะคนนั้นไ

เยี่ยชิวตอบว่า “เยี่ยต้าเป่า”

พัฟท์

ถังเฟยเพิ่งจิบน้ำ เขาพ่นออกมาด้วยความประหลาดใจและอุทานว่า “คุณพูดว่าใคร?”

“เยี่ยต้าเป่า” เยี่ยชิวพูดซ้ำ

“เวร ทำไมคุณถึงแนะนำคนงี่เง่าคนนั้นล่ะ” ถังเฟยกล่าวว่า “ฉันรู้จักเยี่ยต้าเป่า เขาเป็นเพียงเด็กรวยรุ่นที่สอง……”

“โอ้ ฉันจำได้แล้วตอนนี้ เขาเป็นลูกชายของเยี่ยหวู่เว่ย และยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณ เยี่ยชิว ฉันจะพูดตรงๆ อย่าโกรธฉันเลย”

“แม้ว่าค่ายฝึกปีศาจจะรับเฉพาะผู้มาใหม่เท่านั้น แต่ผู้มาใหม่แต่ละคนก็เป็นชนชั้นสูง หลังจากฝึกฝนมาสามปี แต่ละคนจะกลายเป็นราชากองกำลังพิเศษ”

“เยี่ยต้าเป่าไม่สามารถรับมือกับความยากลำบากนี้ได้ ฉันคิดว่าลืมมันซะดีกว่า!”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เหล่าถัง ช่วยฉันหน่อยและให้โอกาสเยี่ยต้าเป่า”

“ถังเฟย ไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้เกียรติคุณ ฉันเห็นว่าคุณใส่ใจเยี่ยต้าเป่ามาก ถ้าฉันตกลงตอนนี้ที่จะให้เขาเข้าค่ายฝึกปีศาจ มันจะทำร้ายเขา”

ถังเฟยกล่าวต่อว่า “ดังที่คุณทราบ วังซาตานของเราไม่ใช่สถานที่สำหรับพักผ่อนหย่อนใจ เยี่ยต้าเป่าได้รับการปรนเปรอและนิสัยเสีย แม้ว่าค่ายฝึกปีศาจจะมีเพียงสามปี แต่เขาจะไม่สามารถสำเร็จการศึกษาได้ แม้ว่าเป็นเวลาสามสิบปี”

“ยิ่งกว่านั้น หลังจากเรียนรู้มาระยะหนึ่งแล้ว ในค่ายฝึกปีศาจ ผู้มาใหม่ก็ต้องไปที่สนามรบ"

“คุณวางใจให้เขาไปสนามรบหรือเปล่า?”

“ถ้าเขาเสียสละตัวเองจะอธิบายให้ลุงฟังยังไงล่ะ ลุงของคุณมีลูกชายที่รักเพียงคนเดียวเท่านั้น”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เหล่าถัง แค่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนทหารธรรมดาในการฝึกฝน ไม่ต้องกังวลใดๆ”

“ถ้าเขาเสียสละตัวเอง ก็เป็นชะตากรรมของเขา”

“แต่ฉันเชื่อว่า เด็กคนนี้จะทำให้คุณประหลาดใจอย่างแน่นอน”

ถังเฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณคาดหวังกับเขาไว้สูงขนาดนั้นเหรอ?”

“เชื่อฉันเถอะ การตัดสินผู้คนของฉันไม่เคยผิด” แม้ว่าเยี่ยชิวจะคิดว่าเยี่ยต้าเป่าเป็นคนดี แต่ท้ายที่สุดแล้ว การไร้ประโยชน์นี้ก็มีคุณสมบัติในการไถ่ถอน

อย่างน้อยที่สุด ผู้ชายคนนี้ก็กล้ามาฆ่าเขา ซึ่งน่ายกย่อง

เยี่ยชิวกล่าวต่อว่า “เหล่าถัง ตระกูลเยี่ยเต็มไปด้วยบุคคลที่มีความสามารถ และเยี่ยต้าเป่าก็มีสายเลือดของตระกูลเยี่ย อยู่ในกระดูกของเขา ฉันเชื่อว่าเขาไม่ได้สูญเปล่า”

“ด้วยการฝึกฝนเพียงเล็กน้อย เขาจะมีอนาคตที่สดใสอย่างแน่นอน”

“ถ้าคุณยังไม่ตกลง ฉันจะต้องให้ชายชราโทรหาคุณเป็นการส่วนตัว……”

“อย่า” ถังเฟยหยุดเขาอย่างรวดเร็ว “สำหรับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องรบกวนผู้อาวุโสเยี่ย”

“เยี่ยชิว เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว ฉันจะทำเพื่อประโยชน์ของคุณและอนุญาตให้เยี่ยต้าเป่าเข้าค่ายฝึกปีศาจเพื่อฝึกฝน”

“แต่ให้ฉันอธิบายให้ชัดเจน ผู้ฝึกหัดทุกคนในค่ายฝึกปีศาจได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันในระหว่างการฝึก คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยุ่ง”

เยี่ยชิวสัญญาทันทีว่า “ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง”

“เอาล่ะ พาเยี่ยต้าเป่ามาที่นี่ได้! ฉันมีสิ่งที่ต้องทำ ดังนั้นฉันจะวางสายตอนนี้!”

หลังจากที่ถังเฟยพูดจบ เขาก็วางสายโทรศัพท์

ทันทีที่เยี่ยชิวพูดจบ สาวกหลงเหมินหลายคนก็ก้าวไปข้างหน้า พาเยี่ยต้าเป่าออกจากห้องส่วนตัว

“หัวหน้า มีอะไรจะบอกฉันอีกไหม?” เซียวจ้านถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ระวังบนท้องถนน อย่าปล่อยให้เยี่ยต้าเป่าหลบหนี หลังจากมาถึงปักกิ่งแล้ว ให้พาเยี่ยต้าเป่าไปที่ตระกูลเยี่ย บอกลาผู้อาวุโสและพ่อของเขา แล้วส่งเขาให้ถึงถังเฟย”

“จำไว้ว่า อย่าปล่อยให้เด็กคนนี้คลาดสายตา ก่อนที่จะมอบเขาให้กับถังเฟย”

“จับตาดูเขาอย่างใกล้ชิดเพื่อฉัน”

เซียวจ้านพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

“ไปได้แล้ว!” เยี่ยชิวโบกมือ

“หัวหน้า หลังจากที่ฉันจากไป ก็ไม่มีใครดูแลพี่สาวของฉัน ฝากคุณดูแลพี่สาวฉันด้วย” หลังจากที่เซียวจ้านพูดจบ เขาก็รีบออกจากห้องไป

เยี่ยชิวค่อนข้างพูดไม่ออก “เด็กคนนี้รู้ว่าฉันมีคนรัก แต่ก็ยังพยายามจับคู่ฉันกับพี่สาวของเขา เขากำลังทำอะไรอยู่?”

เมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้ว

เยี่ยชิวก็ไม่รอช้าอีกต่อไป เขาออกจากฟาโรห์คิงแล้วขับรถกลับไปที่บ้านพักอันงดงามของหลินจิงจื้อ

สิบห้านาทีต่อมา

รถก็หยุด

เยี่ยชิวเข้าไปในวิลล่า ไปที่ชั้นสอง และเคาะประตูของหลินจิงจื้อ

ไม่มีการตอบสนอง

ไฟในห้องก็ดับลงเช่นกัน

“พี่หลินหลับไปแล้วเหรอ?”

เยี่ยชิวสงสัย จึงผลักประตูเบาๆ และเขาประหลาดใจที่ประตูเปิดออกด้วยการกด

“หือ ไม่ล็อกเหรอ?”

เยี่ยชิวรู้สึกงุนงง และในขณะนั้น ร่างกายที่ร้อนผ่าวก็โยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ตามมาด้วยเสียงของหลินจิงจื้อที่ดังก้องอยู่ในหูของเขา เต็มไปด้วยความคับข้องใจ “ที่รัก ถ้าคุณไม่กลับมาเร็วๆ นี้ ฉันจะต้องไปหาอุปกรณ์มาช่วยตัวเอง……”