วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 988

"อาจารย์ หรืออาจารย์คิดจะ......."

ซั่งหลิงเจินเหรินยังพูดไม่ทันจบ จากนั้นซั่งเจินเจินเหรินที่อยู่ข้างๆ ก็ตะโกนออกมาเสียงดัง "ข้ารู้แล้ว"

"อาจารย์คิดจะจับตัวผู้นำเยี่ย ถ้าเขาไม่พูดออกมา อาจารย์ก็จะไม่ปล่อยเขาลงเขาไปใช่ไหม?"

ใช่บ้าอะไร

เพี๊ยะ!

ชงซวีเต้าเหรินยกมือขึ้นตบกบาลซั่งเจินและด่าทออย่างไม่สบอารมณ์ "เจ้าโง่!"

"เยี่ยชิวเป็นผู้นำของหลงเหมิน ถ้าเราจับตัวเขาขึ้นมา เช่นนั้นลูกศิษย์นับแสนของหลงเหมินจะต้องมาหาเรื่องสำนักอู่ตานของเราอย่างแน่นอน"

"อีกอย่าง วรยุทธ์ของเขาออกจะร้ายกาจขนาดนั้น ต่อให้ข้าอยากจับตัวเขาจริงข้าก็อาจสู้เขาไม่ได้ก็ได้"

ซั่งเจินกล่าว "อาจารย์ แล้วอาจารย์จะใช้วิธีไหนเพื่อที่จะให้ผู้นำเยี่ยยอมบอกวิธีฝึกทักษะทะยานบันไดเมฆาให้กับพวกเรา?"

"เจ้าอยากรู้เหรอ?" ชงซวีเต้าเหรินถาม

ซั่งเจินพยักหน้า "อยาก"

ชงซวีเต้าเหรินกล่าว "คำตอบก็คือ.......เจ้าลองทายดูสิ!"

ซั่งเจินตกใจ

ให้ข้าทาย?

ถ้าข้าทายถูกแล้วข้าจะยังถามอาจารย์อีกเหรอ?

ซั่งเจินเตรียมจะถามย้ำอีกครั้ง แต่เมื่อเขาดึงสติได้ ชงซวีเต้าเหรินและซั่งหลิงเจินเหรินก็เดินออกไปไกลแล้ว

"อาจารย์ รอข้าด้วย......."

ซั่งเจินตะโกนเสียงดังและวิ่งไล่ตามไป

.......

ตอนที่เยี่ยชิวหาเซียวอี้เหรินเจอ เซียวอี้เหรินกำลังยืนอยู่บนหน้าผาแห่งหนึ่งและกำลังยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูป

"ทิวทัศน์สวยมากเลยใช่ไหม?" เยี่ยชิวถาม

เซียวอี้เหรินได้ยินเสียงของเยี่ยชิวก็รีบหันมาพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ไม่แปลกเลยที่ภูเขาอู่ตานเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของลัทธิเต๋า ทั้งทิวทัศน์ ผู้คนและบรรยากาศโดยรอบดีเหลือเกิน ฉันชอบที่นี่มากเลย"

"อ้อใช่ หมอเยี่ย คุณไปที่หอคัมภีร์แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับออกมาเร็วจัง?"

เยี่ยชิวตอบ "จัดการธุระเสร็จแล้วก็เลยออกมาน่ะ"

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

"หมอเยี่ย คุณถ่ายรูปคู่กับฉันได้ไหม?"

เซียวอี้เหรินพูดจบก็ชำเลืองมองเยี่ยชิวเล็กน้อยเพราะแอบกลัวว่าเยี่ยชิวจะปฏิเสธ

"ได้สิ" เยี่ยชิวตอบรับทันที

เซียวอี้เหรินยิ้มและเตรียมเดินเข้าไปใกล้เยี่ยชิว ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจหรือไม่ตั้งใจที่ขยับตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเยี่ยชิวและกดถ่ายไปกว่าสิบรูป

หนุ่มหล่อและสาวงาม

เมื่อบวกกับบรรยากาศทิวทัศน์ที่งดงาม

ทั้งสองเปรียบเสมือนคู่รักที่แนบชิดสนิทกัน

เมื่อถ่ายรูปเสร็จ

เซียวอี้เหรินก็ผละตัวออกจากอ้อมแขนของเยี่ยชิวและกล่าว "หมอเยี่ย ขอบคุณมากนะคะที่ถ่ายรูปกับฉัน"

"เกรงใจอะไรกัน ผมต่างหากที่ต้องการคุณที่คุณเดินทางมาที่นี่กับผม" เยี่ยชิวพูด "อี้เหริน เรากลับกันเถอะ!"

"กลับ?" เซียวอี้เหรินรู้สึกประหลาดใจพร้อมกับถามออกไป "หมอเยี่ยหมายถึงกลับเจียงโจวเหรอ?"

"ใช่" เยี่ยชิวกล่าว "ผมมีธุระจำเป็นต้องรีบกลับเจียงโจว"

แม้ว่าเซียวอี้เหรินอยากจะอยู่เพียงลำพังกับเยี่ยชิวมากแค่ไหน แต่เมื่อได้ยินว่าเขามีธุระจำเป็นก็ทำได้เพียงพูดออกมา "ได้ค่ะ ตกลง"

เธอไม่รู้เลยว่าอันที่จริงแล้วเยี่ยชิวไม่ได้มีธุระจำเป็นอะไรนั้นเลย

ที่เขาต้องการกลับเจียงโจวก็เพราะเขารู้ดีว่าหากเขายังไม่กลับ เช่นนั้นชงซวีเต้าเหรินและศิษย์ของเขาจะต้องพยายามตามตื๊อเขาไม่เลิกเพื่อให้เขาบอกวิธีฝึกทักษะทะยานบันไดเมฆาออกมาอย่างแน่นอน

อีกอย่าง การเดินทางมาที่สำนักอู่ตานครั้งนี้ เขาเองก็ได้รับสิ่งที่ต้องการแล้ว ฉะนั้นเขาไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป

ทั้งสองหันหลังและเตรียมเดินทางออกจากภูเขาอู่ตาน

แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พบกับชงซวีเต้าเหรินและศิษย์ของเขาจนได้

"ผู้นำเยี่ย รีบเดินแบบนี้ คุณคิดจะไปไหนเหรอ?" ชงซวีเต้าเหรินถามด้วยความสงสัย

แบบนี้ก็ได้เหรอ?

โคตรบ้าบอเหลวไหลที่สุดเลย

"ผู้นำเยี่ย ดูเหมือนว่าฉันต้องขอร้องคุณด้วยตัวเองสินะ" ชงซวีเต้าเหรินพูดจบก็งอขาเพื่อเตรียมจะคุกเข่าลง

เยี่ยชิวมองดูชงซวีเต้าเหรินอย่างเย็นชาโดยไม่คิดจะเข้าไปห้าม เขารู้ดีว่าเจ้าหมอนี่ไม่มีทางคุกเข่าลงไปจริงอย่างแน่นอน

และเป็นอย่างที่คาดคิดไว้ไม่มีผิด

ชงซวีเต้าเหรินร้องอุทานออกมาและขาที่งอลงก็ยืดเหยียดยืนตรงอีกครั้ง จากนั้นก็ประคองหลังของตัวเองร้องโอดครวญ "หลังของฉันไม่ไหวแล้ว"

ไร้ยางอายสิ้นดี!

เยี่ยชิวมองเหยียดชงซวีเต้าเหริน "ผู้อาวุโส คุณจบเอกการแสดงมาหรือยังไงกัน? เสียดายแย่เลยที่ไม่ได้ไปเป็นนักแสดง"

ชงซวีเต้าเหรินกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย "ขอโทษด้วยนะผู้นำเยี่ยที่ต้องให้คุณเห็นอะไรแบบนี้ ฉันเองก็นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำหลังเดาะได้"

เยี่ยชิวกล่าว "ผมเป็นหมอ ให้ผมลองดูอาการให้ดีไหม?"

"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว" ชงซวีเต้าเหรินแสร้งทำเป็นนวดๆ เอวเล็กน้อยและจากนั้นก็พูดขึ้นมา "ผู้นำเยี่ย ขอพูดอะไรเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหม"

ทั้งสองเดินไปข้างๆ

"ผู้อาวุโส คุณอยากพูดอะไรกับผมเหรอ?" เยี่ยชิวถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"ผู้นำเยี่ย ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะทำให้คุณลำบากใจเลย แต่เพราะร้อยปีมานี้ไม่มีใครในสำนักอู่ตานเลยที่ฝึกฝนทักษะทะยานบันไดเมฆาได้สำเร็จ ฉะนั้นฉันอยากรู้เหลือเกินว่าคุณมีวิธีฝึกทักษะทะยานบันไดเมฆานี้สำเร็จได้ยังไง?"

"ผู้นำเยี่ย แค่คุณยอมบอกฉันมาว่าคุณใช้วิธีไหน เช่นนั้นแล้วฉันไม่มีทางทำให้คุณคิดหวังอย่างแน่นอน"

"เพราะคุณเองก็รู้ดีว่าฉันเป็นคนยังไง"

เยี่ยชิวกลอกตาใส่

เป็นคนยังไง?

คิดว่าตัวเองเป็นคนดีมากอย่างนั้นเหรอ?

ชงซวีเต้าเหรินกล่าว "เพื่อเป็นการแสดงถึงความจริงใจที่มี ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะให้โอกาสที่สำคัญให้แก่คุณ"

"โอกาสอะไรเหรอ?"