วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 993

เดิมทีชงซวีเต้าเหรินคิดว่า หลังจากมอบเหอโส่วอูพันปีให้กับ เยี่ยชิวเพื่อแสดงความขอบคุณ เยี่ยชิวจะแบ่งปันวิธีการฝึกฝนวิชาทะยานบันไดเมฆาและวิชาชกมวยไท่เก๊กสิบสามท่ากับเขา

แต่เขาไม่เคยคาดหวังผลลัพธ์นี้?

ขณะที่ชงซวีเต้าเหรินตกตะลึง เยี่ยชิวก็เดินไปสิบเมตรพร้อมกับ เซียวอี้เหรินแล้ว

“อาจารย์ ควรทำอย่างไรดี?” ซั่งหลิงเจินเหรินถามอย่างกังวลใจ

“เราปล่อยให้ผู้นำเยี่ยจากไปแบบนี้ไม่ได้” ซั่งเจินตะโกนว่า “ผู้นำเยี่ย โปรดรอสักครู่ อาจารย์ยังมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

เยี่ยชิวหันกลับมาและยิ้มให้กับชงซวีเต้าเหริน “ผู้อาวุโส มีอะไรอีกไหมที่คุณอยากจะพูด?”

ชงซวีเต้าเหรินกลับมามีสติอีกครั้งและพูดว่า “ผู้นำเยี่ย ฉันได้มอบเหอโส่วอูพันปีให้กับคุณแล้ว คุณก็……”

ก่อนที่จะพูดจบประโยค

ก็ถูกเยี่ยชิวขัดจังหวะ

“ผู้อาวุโส ฉันรู้ว่าคุณต้องการพูดอะไร”

“ไม่ต้องกังวล ฉันสาบานต่อสวรรค์ว่าฉันจะไม่ส่งต่อวิธีการฝึกฝนวิชาทะยานบันไดเมฆาและไท่เก๊กสิบสามท่าให้กับใครอื่น”

“อี้เหริน ไปกันเถอะ”

หลังจากพูดแบบนี้แล้ว เยี่ยชิวก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกับเซียวอี้เหริน

ชงซวีเต้าเหรินรีบเคลื่อนตัวไปต่อหน้าเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว ด้วยสีหน้าเจ็บปวดและพูดว่า “ผู้นำเยี่ย...…”

“ผู้อาวุโส คุณหมายถึงอะไร? คุณพยายามจะบังคับหยุดฉันเหรอ?”

เยี่ยชิวกล่าวพร้อมเปล่งรัศมีอันทรงพลัง

ชงซวีเต้าเหรินโบกมืออย่างรวดเร็ว “ผู้นำเยี่ย โปรดอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ต้องการหยุดคุณ……”

“เช่นนั้นโปรดหลีกทางไปเถิด ผู้อาวุโส” เยี่ยชิวพูดขณะที่เขาเดินผ่านชงซวีเต้าเหรินกับเซียวอี้เหริน

ชงซวีเต้าเหรินมองไปที่แผ่นหลังของเยี่ยชิว กำหมัดของเขาแล้วผ่อนคลาย

เขาต้องการหยุดเยี่ยชิว แต่เขากังวลว่า เขาไม่เหมาะกับเยี่ยชิว และสุดท้ายก็จะถูกทุบตีแทน

หงุดหงิดมาก!

ชงซวีเต้าเหรินดูหดหู่ใจ

เฝ้าดูขณะที่เยี่ยชิวเดินไกลออกไปเรื่อยๆ

ชงซวีเต้าเหรินรู้สึกเหมือนเป็นมดบนกระทะร้อน หมุนตัวไปรอบๆ อย่างกระวนกระวายใจ

ทันใดนั้น

เสียงของเยี่ยชิวก็ดังมาจากข้างหน้า “ผู้อาวุโส คุณมานี่สักครู่”

“ตอนนี้ฉันกำลังรีบกลับไปที่เจียงโจว และลืมแบ่งปันวิธีการฝึกฝนวิชาทะยานบันไดเมฆาและวิชาชกมวยของไท่เก๊กสิบสามท่า”

“คุณมาเร็วเข้า ฉันจะบอกทุกอย่างที่ฉันรู้”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ชงซวีเต้าเหรินรู้สึกราวกับว่ามีโชคลาภมหาศาลเข้ามาหาเขา และเข้าหาเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

“ผู้อาวุโส คุณกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่า ข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการฝึกวิชาทะยานบันไดเมฆาคือ การฝึกฝนวิชาชุนหยางอู๋จี”

เยี่ยชิวส่ายหัว “จริงๆ แล้ว นั่นไม่ถูกต้อง”

ชงซวีเต้าเหรินรีบถามว่า “เหตุใดจึงไม่ถูกต้อง?”

เยี่ยชิวอธิบายว่า “แม้ว่าฉันจะไม่ได้ฝึกวิชาชุนหยางอู๋จี แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นวิธีการฝึกฝนภายในที่ทรงพลังมาก”

“เหตุผลที่ว่า ถ้าควบคุมวิชาชุนหยางอู๋จีได้ ก็จะสามารถฝึกฝนวิชาทะยานบันไดเมฆาได้ ก็เพราะว่าการเรียนรู้วิชาทะยานบันไดเมฆานั้น คุณจะต้องมีพลังภายในที่แข็งแกร่งเป็นรากฐาน”

“เหตุผลที่ฉันสามารถเรียนรู้วิชาทะยานบันไดเมฆาได้ ก็เพราะฉันมีเทคนิคศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังกว่าพลังวิชาชุนหยางอู๋จี”

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากคุณต้องการเรียนรู้วิชาทะยานบันไดเมฆา มีสองทางเลือก”

“หนึ่ง เรียนรู้วิชาชุนหยางอู๋จี”

“สอง ค้นหาเทคนิคศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังกว่าวิชาชุนหยางอู๋จี”

ชงซวีเต้าเหรินยิ้มอย่างขมขื่น “ผู้นำเยี่ย จริงๆ แล้วฉันคิดเรื่องนี้ไปแล้ว”

“แต่การค้นหาเทคนิคศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังกว่าวิชาชุนหยางอู๋จี ก็เหมือนกับการพยายามไปถึงสวรรค์”

“ดูเหมือนว่า จะสามารถฝึกฝนวิชาชุนหยางอู๋จีต่อไปได้เท่านั้น”

เยี่ยชิวถามว่า “ผู้อาวุโส คุณได้ฝึกฝนวิชาชุนหยางอู๋จีแล้วหรือยัง?"

“อ๋อ ฉันลืมบอกอีกอย่างหนึ่ง”

“แม้ว่าคุณจะไม่ให้เหอโส่วอูพันปีนี้แก่ฉัน แต่ฉันจะยังคงบอกคุณถึงวิธีการฝึกฝนของวิชาทะยานบันไดเมฆาและวิชาชกมวยของไท่เก๊กสิบสามท่า”

“ท้ายที่สุดแล้ว วิชาเทพทั้งสองนี้เป็นของอู่ตาน”

“เอาล่ะ ฉันบอกทุกอย่างที่คุณอยากรู้แล้ว เรามาแยกทางกันที่นี่”

“จนกว่าจะพบกันอีกครั้ง!”

เยี่ยชิวจับมือกัน โค้งคำนับชงซวีเต้าเหริน แล้วเดินจากไปพร้อมกับเซียวอี้เหริน

ชงซวีเต้าเหรินยืนอยู่กับที่

สีหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

ใช่ วิชาทะยานบันไดเมฆาและไท่เก๊กสิบสามท่าเป็นของอู่ตาน ทั้งคู่ ในเมื่อเยี่ยชิวได้เรียนรู้สิ่งเหล่านั้น ด้วยบุคลิกของเขาแล้ว เขาจะไม่บอกฉันได้อย่างไร?

แล้วตัวเขาเองล่ะ? หลังจากฟังความคิดโง่ๆ ของซั่งเจินแล้ว เขาก็ให้ยาอายุวัฒนะพันปีเพื่อทำให้เยี่ยชิวพอใจ

จู่ๆ ชงซวีเต้าเหรินก็รู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ตัวใหญ่

เพียงแค่นั้น

ซั่งเจินเดินเข้ามาแล้วยิ้มอย่างหน้าด้าน “อาจารย์ ความคิดของฉันไม่ดีเหรอ?”

“ฉันบอกแล้ว ตราบใดที่คุณมอบยาอายุวัฒนะพันปีให้กับผู้นำเยี่ย ผู้นำเยี่ยจะบอกคุณอย่างแน่นอนถึงวิธีการฝึกฝนของวิชาทะยานบันไดเมฆาและไท่เก๊กสิบสามท่า

“อาจารย์ ครั้งนี้ฉันได้ช่วยเหลือคุณมากขนาดนี้ คุณควรให้รางวัลฉันหน่อยไหม?”

รางวัล?

ชงซวีเต้าเหรินรู้สึกใจคอไม่ดี เมื่อได้ยินคำพูดของซั่งเจิน ความโกรธก็ปะทุขึ้น

เพี๊ยะ!

เขาตบซั่งเจินออกไป

ชงซวีเต้าเหรินพูดด้วยความโกรธว่า “ซั่งหลิง วางตัวเจ้าปัญหานี้ไว้ให้ฉัน วันนี้ ฉันจะให้บทเรียนที่ดีแก่เขา!”