ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 112

แต่หาจนทั่วก็ไม่พบอะไร ชายชุดดำขมวดคิ้ว และค่อยๆ เข้าไปใกล้เตียงของซูจื่ออวี๋

เขาเอื้อมมือออกไปยกผ้าห่มของซูจื่ออวี๋ขึ้นมา เสื้อผ้าของหญิงสาวนั้นบางและรูปร่างของนางก็งดงามทำให้เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นเขาก็เก็บสายตากลับมา และเอื้อมมือออกไปค้นหาใต้หมอนของซูจื่ออวี๋และค้นหาอยู่บนเตียง

น่าเสียดายที่ก็ยังไม่เจอสิ่งใด

ชายชุดดำเงียบไปครู่หนึ่ง ห่มผ้านวมให้ซูจื่ออวี๋ แล้วออกจากห้องไป

ทุกขั้นตอนเงียบสนิท ไม่มีใครสังเกตเห็น

......

สามวันต่อมา วันที่สิบเอ็ดเดือนสี่

เป็นเวลาหลายวันติดต่อกันที่ซูจื่ออวี๋ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เพราะความสนใจของฮูหยินซูถูกอนุคนใหม่ดึงดูดปแล้ว ซูจื่ออวี๋เลยได้อยู่เงียบๆ

ปกตินางจะนอนจนถึงเที่ยง แต่วันนี้นางตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เพราะวันนี้เป็นวันที่นางกับจวินมู่เหนียนจะเข้าวัง

เมื่อชิวขุยได้ยินการเคลื่อนไหวในห้อง นางก็รีบเข้าไปปรนนิบัติซูจื่ออวี๋เปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเห็นใบหน้ามีความสุขของชิวขุย ซูจื่ออวี๋ก็ถามด้วยความตลก “เรือนของฮูหยินมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกงั้นหรือ?”

ชิวขุยหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “อนุหยางก็คือซื่อจี้ แซ่ของนางก็คือหยาว เป็นชื่อที่ฮูหยินตั้งให้ ตอนนี้ถูกแต่งตั้งเป็นอนุหยาง ทุกคนจึงเรียกนางว่าอนุหยาง อนุหยางถูกฮูหยินเรียกไปที่เรือนก่อนรุ่งสางเพื่อเรียนรู้กฎของจวนจนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา บ่าวไปรับอาหารเช้าที่ครัว เดินผ่านลานบ้านของฮูหยิน ก็ได้ยินอนุหยางร้องขอความเมตตาดังลอยมา นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ฮูหยินก็ยังไม่ยอมเลิกรา”

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋ได้ยินชิวขุยพูดเช่นนั้น นางก็ซดโจ๊กข้าวฟ่าง คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เที่ยงวันนี้ข้าจะแอบออกไปข้างนอก เจ้าก็เฝ้าประตูเมื่อมีใครมา ตอบแค่ว่าข้าไม่สบายต้องการพักผ่อน”

ชิวขุยรู้สึกกระวนกระวายใจทันทีและพูดว่า “คุณหนู ท่าน... ท่านจะแอบออกไปหรือ?”

ขาของซื่อจี้อ่อนแรง แต่นางก็ไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองผ่อนคลายเกินไป เพราะกลัวว่าถ้านางทำผิดอีกครั้ง ฮูหยินซูจะออกอุบายใหม่เพื่อทรมานนาง

เมื่อเห็นว่าใกล้จะเที่ยงแล้ว นางก็หวังว่าฮูหยินจะปล่อยนางไปตอนที่ฮูหยินกินข้าวเที่ยง

แต่ซื่อจี้มองโลกในแง่ดีเกินไป ฮูหยินซูถึงกับบอกว่าไม่มีความอยากอาหาร และต้องการจะเข้าไปนอนสักพัก

สำหรับฮูหยินซูแล้วคำว่า “สักพัก” ก็คือตลอดทั้งบ่ายสำหรับซื่อจี้

ซื่อจี้รู้สึกกังวลจึงรีบพูดว่า “ฮูหยิน โปรดยกโทษให้บ่าวด้วยเถอะ บ่าวไม่ได้ตั้งใจจะยั่วยวนนายท่านจริงๆ บ่าว...บ่าวยินดีจะชดใช้ความผิดของบ่าว”

ฮูหยินซูเอนกายลงบนเตียงเตี้ยไม่เงยหน้าไม่ลืมตาขึ้นมาสักนิด ไม่คิดจะสนใจซื่อจี้เลยแม้แต่น้อย

ซื่อจี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ในสถานการณ์เช่นนี้ ความสนใจของฮูหยินซูจะต้องถูกเบี่ยงเบนไปจากนางเพื่อที่นางจะได้หลุดพ้น หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว ซื่อจี้ก็ทำใจกล้าๆ แล้วพูดว่า “ฮูหยิน จริงๆ แล้ว... บ่าวเจอความลับของคุณหนูสามเจ้าค่ะ บ่าวตามคุณหนูสามไป ถึงได้เข้าไปในห้องของนายท่านโดยไม่ระวังเจ้าค่ะ”