ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 180

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา “ลักลอบได้เสีย? เจ้าใช้คำนี้เพื่ออธิบายงั้นหรือ? คนที่สอนให้เจ้าโกหกไม่ได้สอนหรือว่าลักลอบได้เสียแปลว่าอย่างไร?”

ต่งเอ้อร์หนิวตัวแข็งทื่อและอดไม่ได้ไม่ได้ที่จะกังวลว่าตัวเองพูดผิดหรือไม่

ต่งเอ้อร์หนิวหันไปมองยังฮูหยินซู แต่ฮูหยินซูก็ไม่ได้มีวี่แววจะหลับตาลงแต่อย่างใด ต่งเอ้อร์หลิวจึงมั่นใจและพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้นออกมา “คุณหนูสาม! ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว พวกเราโกหกต่อไปไม่ได้แล้ว หลอกนายท่านและฮูหยินนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การหลอกลวงฮ่องเต้นั้นมีโทษอันใหญ่หลวง! ตอนนี้คุณหนูมีเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าน้อย เหตุใดจึงไม่อยากไปกับข้าน้อย? ถึงแม้ว่าข้าต่งเอ้อร์หลิวผู้นี้จะไม่มีความสามารถใด แต่ต้องพยายามเพื่อปกป้องพวกเจ้าสองแม่ลูกอย่างเต็มกำลัง”

ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะสะอึก ภายในหัวเริ่มที่จะมโนภาพความสุข ความพึงพอใจในความเจ็บปวดและความทุกข์ในความรักที่ไม่ถูกต้อง

อานเป่ยเยว่หัวเราะเยาะ “ซูจื่ออวี๋ เจ้ายังจะพูดอะไรอีก? เจ้าต้องการพยาน ชายชู้ของเจ้าก็อยู่ที่นี่ สาวใช้นับไม่ถ้วนในจวนเสนาบดีสามารถยืนยันได้ว่าในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาเจ้ามีอาการแพ้ท้องอยากกินของเปรี้ยวทุกวันและไม่มีรอบเดือน เรื่องพวกนี้ฮูหยินซูยืนยันได้ ส่วนหลักฐานนั้นง่ายเสียยิ่งกว่า เพียงพับแขนเสื้อของเจ้าขึ้นดูว่าเจ้ามีโช่วกงซาหรือไม่และให้หมอมาจับชีพจรเพื่อดูว่ามีการตั้งครรภ์หรือไม่ สตรีที่หมดซึ่งความบริสุทธิ์กล้าที่จะมาเข้าร่วมการคัดเลือกตัวชายา ซูจื่ออวี๋ เจ้าคงจะเบื่อการมีชีวิตแล้วจริงๆกระมัง! ”

ทุกคนกำลังจ้องมองว่าซูจื่ออวี๋จะแก้ตัวว่าอย่างไร แต่ซูจื่ออวี๋ไม่ได้พูดอธิบายและพูดสิ่งอื่นขึ้นมาแทน

ซูจื่ออวี๋หันไปมองอานเป่ยเยว่และถามว่า “เป่ยเยว่จวิ้นจู่ หม่อมฉันของถามสักนิดว่าท่านรู้มากเช่นนี้ได้อย่างไร?”

อานเป่ยเยว่ตอบอย่างภาคภูมิใจ “ว่าอย่างไร? ยอมรับแล้ว?”

ซูขื่ออวี๋ยิ้มและพูดว่า “ถึงแม้ว่าบิดาของข้าจะไม่ใช่นายพลแต่ก็เป็นถึงหัวหน้าข้าราชการพลเรือน แม้ว่าที่บ้านจะไม่มีการเลี้ยงดูองครักษ์เงา แต่องครักษ์ของจวนเสนาบดีก็เข้มงวดเช่นกัน เหตุใดเรื่องน่าอัปยศเช่นนี้ถึงได้แพร่งพรายออกไป? ”

ทุกคนมองไปยังพระพักตร์ของฮ่องเต้เจาเหวินเป็นตาเดียว เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ยิ่งไม่น่ามองกว่าเก่า

อานชินอ๋องถลึงตาปราดมองไปยังชายาอานชินอ๋อง ชายาอานชินอ๋องรีบพูดขึ้นมา “ซูจื่ออวี๋ เจ้าอย่าได้โจมตีใส่ร้าย เรื่องน่ารังเกียจของตนทุกคนต่างรับรู้แล้ว ยังต้องให้พวกเราตรวจสอบอันใด? ถ้าเช่นนั้นเมื่อวันก่อนต่งเอ้อร์หนิวได้ขวางรถม้าของเจ้าที่ถนนซวนอู่และร่ำไห้อาลัยบอกลาเจ้า ผู้คนบนท้องถนนต่างเห็น เจ้ายังจะปฏิเสธอีกหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน ที่แท้เป็นเช่นนี้ ที่แท้ชายแปลกประหลาดผู้นั้นก็คือเขา ที่แท้วันนั้นเป็นเพียงละครตบตาเพื่อให้ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาได้ดู

ซูจื่ออวี๋เปิดปากเอ่ยว่า “โอ้? งั้นหรือ? เช่นนั้นท่านก็เรียกพยานที่ท่านว่าให้ออกมาเถิด หม่อมฉันยินดีที่จะเผชิญหน้ากับคนเหล่านั้นในศาล”