ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 227

วันที่ยี่สิบเอ็ดเดือนสี่

พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของทั้งซูจื่ออวี๋และซูจื่อหยวน

ตอนนี้เป็นเวลาค่อนคืนแล้ว ซูจื่ออวี๋ยังคงเล่นกับจี้หางจิ้งจอกเพลิงชิ้นนั้น

นางใช้ความคิดและความพยายามอย่างมาก ในที่สุดนางก็ซ่อนหยกเจี๋ยจื่อของตนไว้ในจี้ได้สำเร็จ

ซูจื่ออวี๋มองไปที่จี้อันไร้ตำหนิในมือของนาง นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ากาวของป๋ายหลี่เชียนซางนั้นใช้ดีขนาดนี้ได้อย่างไร

สิ่งนั้นไม่เหมือนกับกาว แต่เป็นน้ำยาหลอมเชื่อมชนิดหนึ่งที่เติมเต็มช่องว่างและหลอมรวมโดยไม่เหลือรอยร้าวใดๆ

ซูจื่ออวี๋นำจี้มาสวมใส่ไว้ที่หน้าอก ดังนั้นอย่างน้อยคนภายนอกก็มองไม่เห็นหยกเจี๋ยจื่อ อีกทั้งของชุดนี้ยังเป็นของที่จวินมู่เหนียนเป็นคนมอบให้นาง นางจึงพกติดตัวเอาไว้ตลอด ดังนั้นจึงไม่มีใครสงสัย

หลังจากทำทุกอย่างจนเสร็จสิ้น ซูจื่ออวี๋กำลังจะดับตะเกียงเพื่อเข้านอน แต่ก็มีเสียงของซิวขุยดังขึ้นมาจากหน้าประตู

“คุณหนู ฮูหยินพาคุณหนูใหญ่กับคุณหนูสี่เพื่อนำของขวัญมาให้คุณหนูเจ้าค่ะ”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วเข้าหากันและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย โดนฉีกหน้ากากกันมาหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเช่นนี้

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นไปเปิดประตูก็เห็น ฮูหยินซูและพี่สาวน้องสาวสองคนที่มีสีหน้ายิ้มแย้มอยู่

“อวี๋เอ๋อร์ พรุ่งนี้เจ้าก็ต้องออกเรือนแล้ว แม่รู้ว่าจวนฉินอ๋องไม่มีอะไรขาดเหลือ แต่ประเพณีพวกนี้ไม่สามารถที่จะขาดได้ นี่เป็นของขวัญที่แม่นำมาให้กับเจ้า”

ฮูหยินซูยื่นกล่องหนึ่งใบมาให้ ซิวขุยรับมันมาเปิดมันอย่างช้าๆ ด้านในเป็นชุดเครื่องหัวมรกตที่ประดับด้วยอัญมณีเจ็ดชนิด ถึงไม่ได้ดูโดดเด่นสะดุดตาแต่ก็นับว่าไม่เลวนัก

แต่สิ่งที่ซูจื่ออวี๋คิดไม่ถึงก็คือ หลังจากที่เธอเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว หนอนตัวเล็กๆที่มีลายสีฟ้าอ่อนๆค่อยๆคืบคลานออกมาจากกล่องเครื่องหอมสีฟ้า...

จวนฉินอ๋อง

จวินมู่เหนียนกำลังพูดคุยกับโม่ซุนเกี่ยวกับอาการของฮ่องเต้เจาเหวิน

โม่ซุนกล่าวว่า “ท่านอ๋อง พิษที่ฝ่าบาทได้รับมาจากชายแดนใต้ ดังนั้นพวกหมอจึงตรวจไม่พบ ไม่ใช่เป็นเหตุเพราะพวกเขาถูกคนติดสินบนและจงใจที่จะหลอกลวง แต่เพราะพิษชนิดนี้ไม่ใช่พิษที่เพิ่งจะถูกวางไว้ในวันสองวัน ตามอาการของฝ่าบาทแล้ว น่าจะถูกพิษมาไม่น้อยกว่าห้าปีแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงทำให้คนต่างคิดว่าฝ่าบาทอายุมากและพระวรกายก็ถดถอยลง ”

จวินมู่เหนียนประหลาดใจเล็กน้อย “ห้าปี?”

โม่ซุนพยักหน้า หากเขาสามารถวางยาฮ่องเต้เจาเหวินได้ถึงห้าปี เช่นนั้นคนผู้นี้ก็จะต้องไปอยู่ในวังหลังและเข้าถึงพระกระยาหารที่เสวยได้อย่างง่ายดาย