ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 116

หลังจากที่จวินมู่เหนียนเปิดประตูเข้ามา ซูจื่ออวี๋ที่อยู่ในห้องชะงักไปทันที

ผมที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา กลับต้องกระจายอีกครั้งเพราะความลนลานของนาง

ผมดกดำหนานุ่มสยายออกเป็นแพยาว ซูจื่ออวี๋หันหลังอย่างลนลาน เหมือนกวางน้อยที่ตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูกเพราะนายพราน

ซูจื่ออวี๋อึ้งไปเพราะจวินมู่เหนียนที่เสียมารยาท

จวินมู่เหยียนก็ชะงักไปเพราะรูปโฉมของซูจื่ออวี๋

นางงดงามมาก งามอย่างไม่มีข้อสงสัย โดยเฉพาะความรู้สึกที่เผยออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ทำให้นางงดงามเป็นพิเศษ

อาจเพราะในยามปกติหญิงสาวผู้นี้เจ้าเล่ห์เกินไป ดังนั้นท่าทางไร้เดียงสาและไม่รู้จะทำอย่างไรของนาง จึงหาดูได้ยากยิ่ง

จู่ๆจวินมู่เหยียนพบว่าเขากลับชอบท่าทีลนลานของซูจื่ออวี๋เช่นนี้

หลังจากชะงักไปชั่วครู่ ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้นอย่างโกรธเคือง

“อ๋องฉิน ไม่มีใครสอนท่านหรือ ว่าต้องเคาะประตูก่อน?”

จวินมู่เหนียนตอบว่า

“ที่นี่เป็นห้องของบ่าวรับใช้”

ความหมายก็คือ ไม่มีนายคนไหนที่ต้องเคาะประตูก่อนเข้าห้องของบ่าวไพร่!”

ซูจื่ออวี๋โมโห จึงกลอกตาใส่เขาอย่างอดไม่ได้ นางหันกลับไปหวีผมต่อโดยไม่สนใจจวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของนาง จึงถามว่า

“หวีไม่เป็นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน พร้อมถามอย่างสงสัย

“น่าแปลกมากหรือ?”

จวินมู่เหนียนทำสีหน้ารังเกียจบอกว่า

“ไม่เคยเห็นหญิงสาวบ้านไหนที่แม้แต่ผมยังหวีไม่เป็น”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนผ่านกระจก ท่าทางของเขาคล่องแคล่วจนน่าตกใจ

เมื่อผมยาวแต่ละเส้นตกอยู่ในมือเขา คล้ายถูกอำนาจล้นพ้นของเขาสะเทือนจนว่านอนสอนง่ายอย่างที่สุด

ผมที่นางทำอยู่หนึ่งก้านธูปยังทำไม่สำเร็จ แต่เมื่ออยู่ในมือจวินมู่เหนียน กลับค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

เขามองนางอย่างตั้งใจ จับผมของนางอย่างเบามือ คล้ายชั่วขณะนั้น เขาไม่ต้องการอำนาจ มีเพียงหญิงงามในสายตาเท่านั้น

ซูจื่ออวี๋เคลิบเคลิ้มไปกับท่าทางอ่อนโยนและตั้งใจของเขา รู้สึกว่ารอบกายทั้งสองมีกลิ่นอายความหอมหวานโอบล้อมอยู่

เมื่อรอให้นางได้สติ แม้แต่ปิ่นมุกจวินมู่เหนียนก็ปักให้นางเรียบร้อยแล้ว

หลังจากหวีผมเสร็จ จวินมู่เหนียนถอยหลังไปสองก้าว เมื่อแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดผิดพลาดเขาเหน็บแนมว่า

“โง่ก็คือโง่ อย่าได้เห็นความอัปยศเป็นเรื่องน่ายินดี”

ซูจื่ออวี๋ “...” ช่างเถอะ ความอ่อนโยนอันน้อยนิดเมื่อสักครู่ ถือว่าโยนให้หมามันกิน!